Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki (spr.)

Sędziowie: SO Renata Bober

SO Anna Harmata

Protokolant: Barbara Ćwiok

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2017 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółdzielnia (...) w K.

przeciwko: M. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w K.
V Wydziału Gospodarczego z dnia 5 lipca 2016 r., sygn. akt V GC 591/14

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

I. zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda (...) Spółdzielni (...) w K. kwotę 22.380,00 zł (dwadzieścia dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty,

II. oddala powództwo w pozostałej części,

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.073,14 zł (trzy tysiące siedemdziesiąt trzy złote 14/100) tytułem kosztów postępowania,

2. oddala apelację w pozostałej części,

3. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.693,70 zł (jeden tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote 70/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Renata Bober SSO Andrzej Borucki SSO Anna Harmata

Sygn. akt VI Ga 352 /16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 lutego 2017 roku

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego w K., powód (...) Spółdzielnia (...) w K. domagał się zasądzenia od pozwanego M. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) .H.U. (...) w K. kwoty 27.527,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podał, że na podstawie umowy z dnia 2 stycznia 2001 r. wynajmował pozwanemu lokal użytkowy położony w K. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 655 m ². Umowa została zawarta na czas nieoznaczony, strony zastrzegły prawo jej rozwiązania na podstawie wypowiedzenia z zachowaniem 1-miesięcznego terminu; najemca zobowiązany był do zapłaty miesięcznego czynszu oraz świadczeń dodatkowych z tytułu opłat za prąd, gaz, wodę i ścieki. Powód podał, że przedmiotowa umowa była 6-krotnie aneksowana w zakresie wysokości czynszu. Od miesiąca września 2012 r. wysokość czynszu zgodnie z aneksem nr (...) wynosiła 9.175,80 zł miesięcznie i taka należność została przez pozwanego dobrowolnie uregulowana za okres do września 2013 r. Według oświadczenia powoda, pozwany nigdy nie zgłaszał zastrzeżeń co do wysokości czynszu, fakt ten podnosił dopiero począwszy od pisma z dnia 19 lutego 2014 r. tj. po rozwiązaniu umowy.

Powód wskazał, że wypowiadał pozwanemu umowę najmu dwukrotnie: pismem z dnia 31.07.2013 r. z zachowaniem 1-miesięcznego terminu wypowiedzenia oraz pismem z dnia 18.09.2013 r. z zachowaniem nowego 3-miesięcznego terminu wypowiedzenia. W obydwu przypadkach lokal nie był przygotowany do odbioru, nie doszło do jego wydania, nadal prowadzona była w nim działalność gospodarcza. Powód podnosił, iż mimo rozwiązania umowy, pozwany bezumownie korzysta z lokalu i nie ponosi z tego tytułu żadnych opłat, dodatkowo odmawia wydania lokalu właścicielowi Powód domagał się zapłaty łącznej kwoty 27.527,40 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od września 2014 r. do listopada 2014 r., czyli za 3 miesiące w kwocie po 9.175,80 zł.

Pozwany M. W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany potwierdził fakt zawarcia z powodem umowy najmu lokalu, podważył jednak zasadność wypowiedzenia oraz oświadczył, że dochodzi zwrotu równowartości części poniesionych w trakcie trwania najmu nakładów w odrębnym postępowaniu. Pozwany zakwestionował wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, wskazując na fakt potrącenia kwoty dochodzonej pozwem. Zanegował także aby pomiędzy stronami ustalono czynsz w wysokości 9 175,80 zł miesięcznie. Pozwany stał na stanowisku, że umowa łącząca strony była 3 - krotnie aneksowana ( aneksy nr (...) obowiązujący od dnia 01.09.2003r., aneks nr (...) obowiązujący od dnia 01.03.2004r. oraz aneks nr (...) obowiązujący od dnia 01.04.2009r), nie zaś 6- cio krotnie jak wskazywał powód. Pozwany nie akceptował zmiany w wysokości czynszu. Podał, że regulując wystawiane zawyżone faktury kierował się jedynie zapewnieniami Prezesa Spółdzielni, iż tak musi być, jeśli chce w przyszłości nabyć przedmiotowy lokal, a same należności może regulować z opóźnieniem - co stanowić miało dodatkowy argument dla Zarządu Spółdzielni przy decyzji o jego sprzedaży. Pozwany zarzucił, że kwoty nadpłaconego czynszu ponad 8.027,60 zł miesięcznie stanowią świadczenie nienależne stronie powodowej dlatego pismem z dnia 19.02.2014r. zwrócił się do powoda o skorygowanie wszystkich zawyżonych faktur czynszowych do wysokości kwot wynikających z umowy najmu oraz aneksów do umowy. Ostatecznie pozwany wskazał, iż doszło do nadpłaty z jego strony na rzecz powoda w łącznej kwocie 34.524,90 zł wobec czego pismem z dnia 12.01.2015r. dokonał potracenia kwoty 34. 524,90 zł z kwotą 24. 082,80 zł - stanowiącą równowartość umówionego 3- miesięcznego czynszu najmu ( 3 x 8027,60 zł).

Niezależnie od powyższego, pozwany podniósł, iż roszczenie powoda domagania się odszkodowania za bezumowne korzystanie za miesiące wrzesień, październik i listopad 2014r. w kwotach stanowiących równowartość wcześniej umówionego czynszu tj. 8.027,60 zł jest bezpodstawne, w sytuacji, gdy lokal nie nadawał się do umówionego użytku, zagrażał życiu i zdrowiu najemcy oraz osób w nim przebywających.

Sąd Rejonowy w trakcie postępowania ustalił, że strony łączyła umowa z dnia 2 stycznia 2001 r., na mocy której powodowa Spółdzielnia wynajęła pozwanemu na czas nieoznaczony, z zastrzeżeniem prawa do jej rozwiązania w drodze wypowiedzenia z zachowaniem 1-miesięcznego terminu, lokal użytkowy położony w K. przy ul. (...) o powierzchni użytkowej 655 m2. Pozwany był zobowiązany do zapłaty miesięcznego czynszu oraz świadczeń dodatkowych z tytułu opłat za prąd, gaz, wodę i ścieki. Pozwany przyznał , iż strony skutecznie aneksowały przedmiotową umowę trzykrotnie, w zakresie wysokości czynszu najmu. Dalej Sąd ustalił, iż kolejne aneksy (nr (...)) zostały wysłane do pozwanego, jednak nie zostały podpisane przez pozwanego i zwrócone powodowi. Sąd wskazał, że od miesiąca września 2012 r. wysokość czynszu zgodnie z aneksem nr (...) wynosiła 9.175,80 zł miesięcznie. Pomimo braku podpisów na aneksach nr od 4 do 6 pozwany zaakceptował zmiany w wysokości czynszu i w całym okresie obowiązywania umowy dobrowolnie regulował należności czynszowe w wysokości wynikającej z tych aneksów.

Spółdzielnia skutecznie rozwiązała umowę najmu lokalu, ze skutkiem na dzień 31.12.2013r., zaś Sąd nakazał pozwanemu, aby opuścił i opróżnił z osób i rzeczy jego prawa reprezentujących sporny. Po upływie terminu wypowiedzenia, pozwany pozostał w lokalu, prowadząc w nim nadał działalność gospodarczą.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 5 lipca 2016 roku zasądził od pozwanego M. W. – (...) .H.U. (...) w K. na rzecz powoda (...) Spółdzielni (...): w K. kwotę 27 527,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty (pkt I) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 794,00 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 2 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II).

Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd wskazał art. 675 § 1 k.c., art. 471 k.c. oraz art. 361 § 2 k.c., wskazując, że szkoda po stronie powoda równa się należnościom czynszowym, które wynajmujący osiągnąłby, gdyby wynajął lokal innej osobie. Sąd przyjął, że strony zgodnie ustaliły należność czynszową w kwocie 9.175,80 zł, wskazując, że nawet po rozwiązaniu umowy pozwany uiszczał zaległą należność w tej wysokości. Argumentacja przedstawiona przez pozwanego a dotycząca „motywacji” spełnienia należności czynszowych w tej wysokości była – zdaniem Sądu Rejonowego niewiarygodna i nie przystająca do zasad logicznego rozumowania oraz realiów obrotu gospodarczego. Dalej Sąd wyjaśnił, że należność czynszowa była fakturowana (i płacona przez pozwanego) w należytej wysokości, wobec czego nieuprawnione i pozbawione podstawy faktycznej i prawnej było składanie przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu wierzytelności. Jego rzekoma wierzytelność wynikająca z nadpłaty czynszu jaki uiszczał, nigdy bowiem nie powstała.

Odnosząc się do kwestii związanej z podnoszonymi przez pozwanego nieprawidłowościami wewnętrznej instalacji elektrycznej, Sąd zauważył, że jeśli wolą strony było traktowanie ich jako wady wynajmowanego lokalu, to winien on, dla odniesienia skutku, podnieść te okoliczności w sposób właściwy procesowo, tj. wykazać, w jakim stopniu przełożyły się one na prowadzoną w lokalu (bezumownie) działalność gospodarczą. Tymczasem pozwany, poza podniesieniem tej okoliczności jako zarzutu, nie zaoferował żadnego dowodu, który mógłby mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie.

Jako podstawę prawną orzeczenia w zakresie odsetek Sąd wskazał art. 481§ 1 k.c. O kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 99 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł pozwany M. W. zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu że:

- strony ustaliły należność czynszową w kwocie 9.175,80 zł. miesięcznie - podczas, gdy ww. kwota nie został ustalona w sposób przewidziany w umowie najmu, tj. brak zmiany umowy najmu co do należności czynszowej w drodze aneksów nr (...), które nigdy nie zostały przez pozwanego podpisane ( zgodnie z brzmieniem § 10 umowy najmu - każda zmiana umowy dla swej ważności wymaga formy pisemnej - której w przypadku aneksów nr (...) brak),

- brak podstaw do dokonania potrącenia przez pozwanego, gdyż wierzytelność pozwanego wobec powoda nigdy nie powstała - tymczasem biorąc pod uwagę argumentację powyższą (brak skutecznego podwyższenia czynszu aneksami nr (...)) powód otrzymywał od pozwanego nienależne świadczenie czynszowe (które przekraczało umówioną kwotę 8 027,60 zł miesięcznie), a tym samym powstała dla pozwanego wierzytelność z tytułu nadpłaconego czynszu, którą mógł skutecznie potrącić z wierzytelnością powoda,

- odszkodowanie za bezumowne korzystania powinno odpowiadać ustalonej należności czynszowej wraz z podatkiem VAT - podczas, gdy brak jakichkolwiek podstaw prawnych do doliczania do odszkodowania za bezumowne korzystanie podatku VAT (odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT),

- pozwany nie wykazał zarzutu dotyczącego obniżenia standardu lokalu na skutek odcięcia energii, a tym samym zasadności obniżenia umówionej należności czynszowej, podczas, gdy Sąd uniemożliwił pozwanemu jego wykazanie, m.in. przez pominięcie dowodu z przesłuchania pozwanego w charakterze strony i niedopuszczenie pozwanego do głosu celem zgłoszenia wniosków dowodowych na poparcie ww. zarzutu.

2.Naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności :

- art. 217 § 1 i 3 k.p.c. przez pominięcie dowodu z przesłuchania pozwanego - który to dowód miałby istotne znaczenie dla wyjaśnia sprawy, a w szczególności dla wykazania zarzutu wskazującego, iż w okresie za który powód domaga się odszkodowania za bezumowne korzystanie przedmiot najmu znajdował się w stanie nienadającym się do umówionego użytku, w związku z czym powód nie ma prawa domagania się odszkodowania za bezumowne korzystanie w takiej samej kwocie jak czynszu najmu;

- art. 328 § 2 k.p.c. przez brak w uzasadnieniu wyroku odniesienia się do kwestii zasądzenia odszkodowania za bezumowne korzystanie w kwocie brutto, a nie netto - co pozwany kwestionował w trakcie procesu (w przypadku bezumownego korzystania jak wyżej podnoszono kwota ustalonej należności czynszowej nie może być powiększana o podatek VAT).

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, a także zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za II instancje jako o części kosztów procesu.

Ponadto pozwany domagał się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego - celem ustalenia jakiemu obniżeniu winien ulec umówiony czynsz najmu biorąc pod uwag fakt, iż jak wynika z opinii Inspektora Nadzoru Budowlanego, przedmiot najmu znajdował się w stanie zagrażającym życiu i zdrowiu jego użytkowników, a nadto, iż w przedmiocie najmu (w okresie objętym pozwem) nie było możliwości korzystania z energii elektrycznej (zgodnie z umową) – odcięty był prąd (pozwany korzystał z własnej instalacji elektrycznej i agregatu prądotwórczego) - a tym samym przedmiot najmu znajdował się w stanie nie nadającym się do umówionego użytku w okresie objętym pozwem.

W odpowiedzi na apelację (k. 109) powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego a swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się być zasadna w części.

Ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego są prawidłowe, znajdują potwierdzenie w przeprowadzonych dowodach, ocenionych bez naruszania zasad swobody sędziowskiej, wobec czego Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne i czyni podstawą niniejszego orzeczenia. Zastrzeżeń nie budzi też prawidłowość subsumpcji dokonanej przez Sąd I instancji i trafność zastosowania przepisów prawa materialnego, z zastrzeżeniem przyjęcia odszkodowania w wysokości odpowiadającej 3 miesięcznej stawce czynszu powiększonej o podatek VAT oraz daty naliczania odsetek od dochodzonej należności.

W pierwszej kolejności jako nieuzasadnione ocenić należy wszelkie wyeksponowane w petitum apelacji zarzuty, które sprowadzały się do negacji ustaleń Sądu Rejonowego w przedmiocie ustalenia stawki czynszu najmu lokalu na kwotę 9 175,80 zł, a co za tym idzie dotyczące również potrącenia wierzytelności powoda z wierzytelnością pozwanego wynikającą z rzekomej nadpłaty czynszu. Jak słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, pozwany nigdy nie kwestionował stawki czynszu, która zmieniana była kolejnymi aneksami do umowy (aneksy (...)). Co więcej, nawet po rozwiązaniu umowy, jak również po skierowaniu wniosku o skorygowanie faktur, pozwany uiszczał czynsz w wysokości 9 175,80 zł, ustalony aneksem nr (...) do umowy najmu z dnia 2 stycznia 2001 roku. Wszelkie okoliczności, które temu towarzyszyły, a wiec motywacja czy pobudki pozwanego nie są w ocenie Sądu Okręgowego tego rodzaju okolicznościami, które podważać by mogły przyjęte przez strony ustalenia w zakresie wysokości czynszu, nic innego nadto nie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Nadmienić także należy, że pozwany dopiero na etapie wypowiedzenia umowy zaczął kwestionować przedmiotową stawkę i podniósł zarzut potrącenia. Oznacza to tyle, że pozwany z jednej strony akceptował dotychczasową wysokość stawę czynszu (potrąceniu na gruncie art. 498 k.c. podlegają wyłącznie wierzytelności istniejące, wymagalne), albowiem taką przyjął do potrącenia, z drugiej zaś strony, chciał w ten sposób uchylić się od zapłaty zaległości na rzecz powoda. Takie działanie pozwanego nie zasługiwało na uznanie. Sąd Okręgowy uznał zatem ustalenia Sądu Rejonowego co do wysokości czynszu na kwotę 9 175,80 zł za prawidłowe w świetle zgromadzonego materiału dowodowego oraz zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Druga grupa zarzutów apelacji związana była z okolicznościami dotyczącymi standardu najmowanego od powoda przez pozwanego lokalu, w tym niemożności korzystania z energii elektrycznej ( w okresie objętym pozwem) oraz ogólnego stanu lokalu zagrażającego życiu i zdrowiu użytkowników lokalu. Pozwany na etapie postępowania apelacyjnego wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego celem ustalenia jakiemu obniżeniu winien ulec umówiony czynsz najmu biorąc pod uwagę ww. okoliczności. Zarzucał także Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisu art. 217 §1 i 3 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z przesłuchania pozwanego jako strony, co miałoby mieć istotne znaczenie dla wyjaśnienia sprawy, w szczególności wykazania, iż w okresie objętym pozwem przedmiot najmu znajdował się w stanie nienadającym się do umówionego użytku.

Sąd Okręgowy uznał powyższe twierdzenia za chybione i bezprzedmiotowe. Wskazać należy, iż zarzuty odnośnie złego stanu lokalu pojawiły się w szerszym zakresie na etapie postępowania apelacyjnego. Pozwany w odpowiedzi na pozew wskazywał jedynie (z ostrożności procesowej), że w okresie objętym pozwem lokal nie nadawał się do umówionego użytkowania, co uzasadniać miało przyjęcie stawki za miesiące wrzesień, październik, listopad 2014 roku w kwotach stanowiących równowartość wcześniej umówionego czynszu tj. 8 027,60 zł. Nie wnosił tym samym o ustalenie ile czynsz powinien zostać obniżony, lecz jedynie wskazywał, iż dotychczasowy czynsz uwzględnia wskazywane wady.

Na gruncie art. 664 § 1 k.c. jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej przydatność do umówionego użytku, najemca może żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad. Wadą jest więc zasadniczo spełniająca kryteria z art 664 §1 lub §2 cecha rzeczy najętej istniejąca w chwili zawarcia umowy (nawet jeśli ujawnia się dopiero w trakcie jej wykonywania). Okoliczność powyższa jest bezprzedmiotowa dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Roszczenie dochodzone pozwem dotyczy bezumownego korzystania z lokalu, zatem okresu, kiedy najemca używa lokal mimo, że strony nie łączy już stosunek prawny (bez podstawy prawnej). Tym samym pozwany nie może wysuwać do wynajmującego żądań z tytułu nienależytego wykonywania umowy za czas, w którym taka umowa stron już nie łączyła. Domaganie się ewentualnego obniżenia czynszu na warunkach wynikających z art. 664 k.c., nie podlega badaniu w niniejszym sporze, którego przedmiotem jest ustalenie uprawnienia powoda do uzyskania odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu oraz jego wysokości. Sąd Rejonowy oddalając wniosek o przesłuchanie pozwanego jako strony nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, skoro dowód został zgłoszony na okoliczność nieistotną dla rozstrzygnięcia. Analogicznie należy potraktować wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego zgłoszony w postępowaniu apelacyjnym.

Zarzut apelacji podlegający uwzględnieniu, dotyczy zasądzenia odszkodowania na rzecz powoda w wysokości stanowiącej równowartość trzymiesięcznego czynszu za najem powiększonego o podatek VAT. O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U.2016.710 j.t. ) decydują w każdym przypadku konkretne okoliczności sprawy. Zgodnie z ww. regulacją opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust 1 pkt 2 ustawy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub tolerowanie czynności lub sytuacji. Istotne jest to, że czynność opodatkowana występuje wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego w umowie między stronami, wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia. W związku z tym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności (usługi). Na gruncie niniejszej sprawy pomiędzy stronami nie istnieje żaden formalny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa) w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne, brak jest zatem świadczenia, które podlegałoby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie stanowi rekompensatę za pobawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością, nie jest to wynagrodzenie za świadczenie usług. W takiej sytuacji nie ma podstaw do podwyższania wynagrodzenia o podatek VAT.

Słusznie również podnosił apelujący okoliczności błędnego naliczania odsetek przez powoda. W niniejszej sprawie strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Pozwany twierdził, że powód nie wystawił i nie doręczył mu przed wytoczeniem pozwu żadnej noty odsetkowej naliczającej odszkodowanie za bezumowne korzystanie ani nawet wezwania do zapłaty takiego odszkodowania. Istotnie brak jest w aktach niniejszej sprawy pisma na tę okoliczność. Stąd Sąd Okręgowy uznał zatem, iż terminem początkowym naliczania odsetek będzie data przypadająca na 14 dni po doręczeniu odpisu pozwu raz z załącznikami. Pozew został skutecznie doręczony pozwanemu w dniu 31 grudnia 2014 roku, tym samym odsetki należą się od dnia 14 stycznia 2015 roku.

O kosztach postępowania za I instancję, Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. mając na uwadze fakt, iż powód ostatecznie utrzymał się roszeniem w wysokości 81,3% i poniósł koszty w łącznej wysokości 3 794,00 zł (opłata od pozwu 1 377,00 zł, koszty zastępstwa procesowego 2 400,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł). Tę samą zasadę Sąd Okręgowy przyjął zasądzając koszty postępowania apelacyjnego.