Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. (1) ps. (...) i R. S. (1) ps. (...) znali się.

(zeznania M. P., wyjaśnienia oskarżonego)

W 2002 lub 2003 roku M. P. (1) zwrócił się do R. S. (1) z prośbą o pomoc w zakupie broni. R. S. (1) wskazał M. P. (1), że nie zna osób zajmujących się sprzedażą broni. Na zapytanie M. P. (1), czy gdyby znalazł w W. lub R. sprzedawcę broni to może powiedzieć, że go zna R. S. (1) udzielił odpowiedzi twierdzącej.

M. P. (1) podejrzewał R. S. (1), że miał romans z jego partnerką, gdy M. P. był w zakładzie karnym. R. S. (1) i M. P. (1) mieli rozliczenia finansowe między sobą.

(wyjaśnienia R. S., dokumenty zabezpieczone podczas przeszukania domu R. S.)

M. P. (1) był członkiem subkultury grypsujących zajmując w niej wysoką pozycję. M. P. (1) został wykluczony z subkultury z uwagi na to, że wśród osadzonych rozeszła się informacja, że był skazany za pobicie ośmiomiesięcznego dziecka, co spowodowało również, że zaczął współpracę z wymiarem sprawiedliwości. W rzeczywistości wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) (...) M. P. (1) został skazany za czyn z art. 207 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k.

(dane o karalności k. 1265, zeznania G. P. k. 1250 -1251, S. N. k. 1246-1247, wyjaśnienia M. S. k. 1227)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

Oskarżony R. S. (1) k. 1145- 1147 (151-152) (...)- (...) ( 158- 159) (...)- (...) (162-163) (...) (567-569) (...)- (...) nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów. W toku postępowania przygotowawczego jedynie dwukrotnie ustosunkował się do pomówienia M. P. przyznając, że zna wymienionego. Oskarżony tłumaczył, iż M. P. mógł kupować broń od jakiegoś jego znajomego i stąd mogło pojawić się jego nazwisko (162-163). Przyznał, że M. P. w 2003 lub 2004 roku zapytał się go czy ma możliwość zakupu broni, na co oskarżony odparł, że nie ma takiej możliwości. Wskazał, że M. P. zapytał się, czy gdyby kupował broń w W. lub R. to może powiedzieć, że go zna – R. S. zezwolił na to M. P.. R. S. wskazał, że motywem pomówień M. P. może być fakt, że podejrzewał go o romans z partnerką M. P. i że M. P. jest mu winny pieniądze. k. 162-163 i 2 Przed Sądem odmówił składania wyjaśnień.

W wyniku przeszukania w domu R. S. (1) nie ujawniono dowodów mogących potwierdzić zaistnienie przestępstw, o które prokurator oskarżył R. S., a jedynie korespondencję wskazującą na istnienie rozliczeń finansowych pomiędzy R. S. a M. P.(k. 115-117, 636, 659).

Jedynym dowodem, na którym jest oparty akt oskarżenia są zeznania M. P. (1) , co wynika nie tylko z uzasadnienia aktu oskarżenia, ale i z analizy zebranych dowodów. Zeznania świadka z toku postępowania przygotowawczego jaki i dołączone w formie odpisów z rozprawy głównej ze sprawy (...) oraz postępowania przed Sądem Okręgowym w(...) są stosunkowo obszerne, jednakże jedynie w części dotyczą oskarżonego R. S. (1) (k. 1379 – 1381, 1384-1386, (SO), 1084v - (...), 1101v – 1102v ((...)) k. 1139 – 1142 (154-156), (...)- (...) (7-8v), 1180- - (...) (9-10) (...) ( 11-13) (...) (14-15) (...)- (...) (16-20) (...) (49-51, (...)- (...) (154-157), (...)- (...)(158-159) (...)- (...) ( 488-493) (...)- (...) (521-522) i zasadniczo w zakresie w jakim dotyczą zarzutów aktu oskarżenia są niewiarygodne.

W pierwszym rzędzie należy odnieść się do kwestii podnoszonej w toku niniejszego postępowania, a mianowicie, że M. P. jest świadkiem, który winien być przesłuchiwany w obecności biegłego psychologa (wobec finalnie niemożności przesłuchania świadka wniosek był bezprzedmiotowy). Dołączone opinie psychologiczne wskazują, iż w postępowaniach z udziałem M. P. wywoływano opinie biegłych psychologów. Niemniej jednak nie sposób w ich treści odnaleźć obiektywnych dowodów w postaci odwołania się do dokumentacji z leczenia psychiatrycznego czy pomocy psychologa, które wskazywałyby na istnienie określonych deficytów sfery życia psychicznego, które nakazywałyby sięgnięcie do opinii biegłego psychologa. Podobnie jak w odniesieniu do wniosku składanego w toku niniejszego postępowania rolą biegłego psychologa miało być ustalenie, czy świadek P. jest jednostką kłamliwą czy też mówi prawdę, co w istocie winno być przedmiotem oceny Sądu bez konieczności uciekania się do wiadomości specjalnych.

Pomówienie jest źródłem dowodowym w postępowaniu karnym, jako że k.p.k. nie zna formalnej teorii dowodów. Nie oznacza to jednak, że w procesie swobodnej, lecz nie dowolnej oceny, dowodów Sąd może bezkrytycznie przyjmować depozycje pomawiającego. Z tego też względu Sąd zeznania i wyjaśnienia M. P. poddał krytycznej ocenie, uwzględniając fakt, iż jego relacje w odniesieniu do R. S. nie znalazły potwierdzenia w żadnym innym dowodzie. Z treści pierwszych wyjaśnień M. P. k. 8 ( (...)) wynika wprost, że treść jego wyjaśnień, a zatem ujawnienie własnej jak i cudzej działalności przestępczej motywowana była chęcią skorzystania w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu z instytucji z art. 60 § 4 k.k. Okoliczność ta winna, w szczególności wobec faktu, że pomówienie przez M. P. jest wyłącznym dowodem winy, nakazywać ostrożność przy ocenie treści depozycji M. P.. Świadek P. miał, bowiem interes osobisty w przedstawieniu określonych zdarzeń tak aby skorzystać z instytucji łagodzących wymiar, przyszłej kary. Cel swój oskarżony zrealizował jako, że w sprawie (...) SO w (...) został skazany na stosunkowo symboliczną karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 5 oraz grzywnę 300 stawek po 30 złotych każda (k. 1267). Analiza danych o karalności M. P. (1) wskazuje wprost na to, że był on przestępcą dopuszczającym się systematycznie, poważnych przestępstw. Jednocześnie był on członkiem subkultury więziennej o wysokiej pozycji w jej swoistej hierarchii. Z tego względu wykluczenie M. P. z subkultury więziennej było dla niego ciosem dolegliwym, który mógł go skłonić do swoistej odpłaty kolegom, na których się zawiódł.

W przypadku M. P. powyższe okoliczności nie są jedynym argumentem przemawiającym za odmówieniem wiarygodności jego relacji. Niedorzeczność wyjaśnień M. P. jest kolejnym argumentem, który nie pozwolił na poczynienie ustaleń faktycznych na ich podstawie.

W toku pierwszych wyjaśnień z dnia 13 stycznia 2011 roku w niniejszej sprawie k. 7-8v ( (...)- (...)) będących jak wynika z protokołu w istocie kontynuacją uprzednio składanych wyjaśnień M. P. (1) ujawnił okoliczności handlu narkotykami, w jakich miał brać udział począwszy od grudnia 2002 roku korzystając z usług (...) mieszkającego pod W. będącego pośrednikiem producenta amfetaminy. Świadek wskazał wówczas na swoich kontrahentów w handlu narkotykami tj. R. R. i R. S. (3). Następnie w dniu 22 lutego 2011 roku k. 11-13 ( (...)- (...)) M. P. (1) opisywał swoją późniejszą działalność w zakresie handlu narkotykami, w tym po czerwcu 2005 roku, kiedy to ponownie opuścił areszt śledczy. Wówczas to miał mieć problem z nawiązaniem kontaktu ze S. z W. i postanowił znaleźć nowego dostawcę. Wskazał, że na jego prośbę R. S. (1) ps. (...) znalazł mu hurtownika z K. o imieniu W., który przekazał mu próbki 2-3 gramy amfetaminy, tabletki ekstazy około 10 sztuk, próbki kokainy. Po przekazaniu próbek B. F., M. P. (1) miał podjąć działania celem znalezienia dostawcy amfetaminy w innym miejscu „ bo jak dla mnie do K. było za daleko. Szukałem dostawcy w W. ”.

Motyw nie skorzystania z dostaw hurtownika z K. – W. z uwagi na to, że do K. było zbyt daleko jawi się jako irracjonalny, skoro W. od L. jest bliżej o niecałe 20 kilometrów niż K.. Stąd też już to uzasadnienie świadczy, że relacja M. P. jest zmyślona. Co więcej skoro M. P. szukał hurtownika dla siebie, który zastąpiłby S. z W. to przekazywania próbek B. F. nie miało uzasadnienia. Wyjaśnienia M. S. wskazują przecież na samodzielność M. P. w obrocie na rynku lokalnym narkotykami i zaopatrywania się bezpośrednio pod W. w amfetaminę.

W aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dowodów mogących potwierdzić relację M. P., w tym istnienie rzekomego W. z K. i pośrednictwa oskarżonego S. w nawiązaniu kontaktów .

Następnie w kolejności chronologicznej, po złożeniu kolejnych uzupełniających wyjaśnień na temat innych osób, M. P. podczas kolejnego przesłuchania w dniu 25 marca 2011 roku wyjaśniał na temat R. S. w zakresie jego pośrednictwa w handlu bronią. R. S. (1) miał skontaktować M. P. z J. z W., który sprzedał M. P. (...)wraz z magazynkiem z amunicją (wiosna 2003 roku) gdzie miał się udać z S. K. (1) i jego bratem. Następnie samodzielnie po zakupie broni M. P. (1) miał kupić dwukrotnie amunicję od wspomnianego J. i sprzedał (...) tej amunicji R. S. po kosztach zakupu, następnie po zakupach amunicji od wspomnianego J. miał zakupić kolejny pistolet (...) (miał prawdopodobnie towarzyszyć mu W. B.). Następnie na wiosnę 2006 roku R. S. miał się zgłosić do M. P. z informacją, że jego znajomy chce kupić broń. Wówczas używając R. S. jako pośrednika spotkał się z tym mężczyzną M. P. (1) i W. B. (2), który chciał sprzedać jeden ze swoich dwóch pistoletów marki W. wraz z wypełnionym amunicją magazynkiem.

Wyjaśnienia M. P. co do obrotu bronią nie zostały potwierdzone żadnym dowodem obiektywnym ani u R. S. ani u W. B. takiej broni nie znaleziono, W. B., S. K. zaprzeczyli okolicznościom podnoszonym przez M. P.. Zwrócić należy również uwagę na nieracjonalność wyjaśnień M. P.. W 2003 roku R. S. (1) ma być osobą dobrze poinformowaną i znać dostawcę nielegalnej broni, M. P. korzysta z jego usług, R. S. (1) nieodpłatnie dzieli się z M. P. dostępem do broni wytwarzanej poza oficjalnym obiegiem, a następnie R. S. odkupuje od M. P. amunicję od rzekomego J. z W., z którym przecież sam poznał M. P.. Pojawić musi się tutaj pytanie po co R. S. korzystał z usługi (...). P., aby odkupić amunicję, skoro mógł ją kupić bezpośrednio u osoby, którą sam uprzednio znał. Jednocześnie sposób relacjonowania M. P. o zakupach broni wskazuje na to, że transakcje, o których wyjaśniał są zmyślone. M. P. chciał zakupić aż 3 sztuki broni palnej dla własnego bezpieczeństwa i dla przyjemności, aby sobie postrzelać. W rezultacie okazało się, że rzekomo kupił dwa takie same pistolety (...). Jednocześnie pierwszy z tych pistoletów, ale w czasie zanim kupił kolejny, miał przechowywać P. S., a potem W. B. (2) w kryjówce, zakopane w skrzyni. Broń tą W. B. miał mieć do dnia przesłuchania. Trudno zrozumieć, zatem jak M. P. zamierzał zapewnić sobie bezpieczeństwo i strzelać dla przyjemności z broni zakopanej w nieustalonym miejscu przez W. B.. Co więcej kolejną broń z magazynkiem kupioną u J. również schował W. B.. Taki sposób relacjonowania wskazuje w ocenie Sądu na konfabulację M. P., skoro opisuje on działania zupełnie nielogiczne. Niezależnie od ówczesnych stosunków M. P. i W. B. nie sposób przyjąć, że cele M. P. jakie miało zapewnić mu posiadanie broni mogły zostać zrealizowane w sytuacji, gdy przedmiotowa broń była ukryta przez W. B. w nieznanym M. P. miejscu.

W odniesieniu do nabywania od J. amunicji M. P. nie wskazuje na żaden udział R. S.. Co więcej, tym zakresie M. P., mimo że amunicję nabywał w W., szukał kontaktu do nabycia amunicji w L. i znalazł, lecz była to amunicja nie pasująca do jego broni, ale pasująca do broni (...) B..

Również opis działań W. B. dotyczących jego broni jest nielogiczny i nie może zostać uznany za wiarygodny. W. B. miał mieć dwa pistolety, w tym W. (...) który z M. P. i R. S. pośrednictwem miał sprzedać na wiosnę 2006 roku, a następnie M. P. w maju bądź kwietniu miał załatwić W. B. broń, jednocześnie brak jest jakiegokolwiek racjonalnego wytłumaczenia takiego zachowania. Następnie M. P. miał być pośrednikiem w nabyciu broni maszynowej przez W. B., która została również ukryta.

W toku konfrontacji z R. S. (k. 158-160) (...)- (...) M. P. odmówił składania wyjaśnień.

Nie mógł Sąd ulec sprzecznej z przepisami kodeksu postępowania karnego pokusie ulgowej oceny dowodu z zeznań i wyjaśnień M. P. z uwagi na osobę oskarżonego. Dane o karalności jaki i pseudonim oskarżonego tj. (...) wskazują, że jest on wyspecjalizowanym przestępcą, dla którego popełnianie przestępstw jest typową drogą życia. Jednakże okoliczność ta nie może zastąpić dowodów winy.

Zasady logiki i doświadczenia życiowego nie pozwalały na uznanie powyższej relacji za wiarygodną.

Przesłuchani w charakterze świadków W. B. (2) i S. K. (3) zaprzeczyli jakimkolwiek związkom z przestępstwami jakich miał dopuszczać się M. P. w zakresie obrotu bronią, o które oskarżany jest R. S..

Żaden ze świadków lub oskarżonych nie dostarczył w niniejszej sprawie dowodów winy oskarżonego. Stąd też poza kwestią wykluczenia oskarżonego z subkultury, konsekwencji podjęcia współpracy z organami ścigania przez M. P. dowody z zeznań i wyjaśnień A. R. k. 1169 – 1173 (733-735), (...) ( 737-738) G. P. (2) (...)- (...) (632) S. N. (2) k. 1369 – 1371 ( SO), (...) – 1098v, 1101v – 1102v ( (...)) (...)- (...)(577-579 D. B. k. 1373 – 1375, 1381 – 1383, 1386-1387, 1392-, (...) (579-580) (...)- (...) R. M. k. 1261-1262, M. S. (2) k. 1077v – 1079 , 1223-1231 (324-32) (...)- (...) ( (...)), (...)- (...)(627-631) R. S. k. 1136 – 1138 (107-108) k. 1139 – 1142 (154-156), (...)- (...) (171-172) nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Konsekwencją zaprezentowanej powyżej oceny dowodów, której w tym miejscu Sąd powielać nie będzie, było uniewinnienie oskarżonego R. S.. Nie znalazł Sąd dowodów winy oskarżonego poza niewiarygodnymi zeznaniami M. P.. Dowodem winy nie były również wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał, iż M. P. zapytał się czy może powiedzieć, że go zna przy ewentualnej transakcji nabycia broni. Nie sposób, bowiem takiego ogólnikowego stwierdzenia co do ewentualnego zdarzenia przyszłego traktować jako pomocnictwa do jakiegokolwiek przestępstwa.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów uzasadnia norma art. 632 pkt 2 k.p.k.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku.