Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 04 września 2013 roku

sprawy przeciwko R. Ł. synowi R. i K. z domu L.

urodzonego (...) w K.

obwinionego o to, że

w dniu 16.05.2012 r. we W. przy ul. (...), w siedzibie Straży Miejskiej W. umyślnie wprowadził w błąd organ upoważniony z mocy ustawy do legitymowania co do tożsamości innej osoby w ten sposób, że wskazał jako kierującego pojazdem marki B. o nr rej. (...) w dniu 23.04.2012r. o godz. 09.22 na ul. (...) M. oraz w tym samym miejscu i czasie nie wskazał na żądanie uprawnionego organu komu powierzył do kierowania w/w pojazd w oznaczonym miejscu i czasie.

tj. o czyn z art. 65 § 1 ust. 1 kw i art. 96 § 3 kw

******************

I.  uznaje obwinionego R. Ł. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 65 § 1 ust. 1 kw i art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 50 zł.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

R. Ł. jest użytkownikiem samochodu osobowego marki B. nr rej. (...).

W dniu 23 kwietnia 2012 roku osoba kierująca wyżej opisanym pojazdem, o godzinie 9.22, na ulicy (...) we W., poruszała się z prędkością 79 km/h.

Dopuszczalna prędkość w tym miejscu wynosiła 50 km/h.

W dniu 16 maja 2012 roku R. Ł. stawił się w siedzibie Straży Miejskiej we W.. Składając zeznania oświadczył, że kierującym samochodem, który dopuścił się wykroczenia przekraczając na ulicy (...) dozwoloną prędkość, był M. M. (2). Okoliczność tę potwierdził składając wyjaśnienia w toku postępowania jurysdykcyjnego.

dowód:

wyjaśnienia R. Ł. k.26;

zeznania M. M. (2) k.26-27;;

wydruk fotoradaru k.5;

notatka urzędowa k.3;

informacja Wydziału Spraw Obywatelskich U. Miejskiego we W. k. 11;

informacja z Centralnej Ewidencji Ludności k.7;

W myśl art. 78 pkt 4 prawa o ruch drogowym właściciel lub posiadacz pojazdu ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (za wyjątkiem sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew woli właściciela i nie mógł temu zapobiec).

Przesłuchiwany na tę okoliczność R. Ł. nie odmawiał jednak podania danych personalnych osoby kierującej samochodem 23 kwietnia 2012 roku, lecz umyślnie wprowadził w błąd funkcjonariusza Straży Miejskiej, wskazując na M. M. (2), jako sprawcę wykroczenia. Wykorzystał łączące go ze świadkiem więzi towarzyskie, także zależność M. M. (2) od obwinionego, wynikającą choćby z częstego użyczania mu samochodu i wbrew faktom próbował skierować przeciwko niemu postępowania karne. Tymczasem nawet pobieżne porównanie zdjęcia wykonanego przez fotoradar z wizerunkiem M. M. (2) widniejącym na k. 11 wskazuje, że są to zupełnie różne osoby. Dysproporcja, między oboma wizerunkami, jest jeszcze większa, kiedy dokonuje się bezpośredniej obserwacji i –jak miał tę możliwość Sąd w toku postępowania jurysdykcyjnego- porówna zdjęcie z fotoradaru do osoby M. M. (2). Oczywistym bowiem staje się wówczas, że sprawcą wykroczenia polegającego na przekroczeniu dozwolonej prędkości nie był M. M. (2). Ten pytany na tę okoliczność podczas rozprawy, również zeznał ,że nie rozpoznaje siebie na zdjęciu wykonanym przez fotoradar, jak również, że nie pamięta, czy w dniu popełnienia wykroczenia korzystał z samochodu obwinionego. Zaprzeczył zatem faktom z oświadczenia, które do sprzeciwu dołączył R. Ł.. Pokazuje ono jednak, jak bardzo zdeterminowany był obwiniony w dążeniu do ukierunkowania postępowania karnego na osobę niewinną, jak dalece zdeterminowany do uniknięcia odpowiedzialności, poprzez wykorzystanie łączącej go ze świadkiem relacji i wbrew rzeczywistemu stanowi rzeczy, do posłużenia się M. M. (2) do osiągnięcia tego celu.

Okoliczność ta miała istotny wpływ na wysokość orzeczonej kary.

Sąd bowiem uznał, że obwiniony wprowadził błąd przesłuchującego go funkcjonariusza Straży Miejskiej wskazując jako sprawcę wykroczenia z art. 92 a kw. M. M. (2), nie wskazując jednocześnie komu rzeczywiście powierzył pojazd w dniu 23 kwietnia 2012 roku, kiedy wykroczenia to zostało popełnione.

Postawa obwinionego w czasie całego postępowanie, zwłaszcza opisana wyżej próba przerzucenia odpowiedzialności karnej na osobę niewinną, wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, świadome i celowe wprowadzanie w błąd organów porządku publicznego, zadecydowały o wymiarze kary grzywny..

Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczenie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania.

Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani - tym bardziej - odstąpienia od wymierzenia kary bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. R. Ł. w toku przewodu sądowego nie wyraził jakiejkolwiek skruchy, nie zweryfikował swojej postawy, do końca usiłując obarczyć odpowiedzialnością karną osobę niewinną.

Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć R. Ł. niewłaściwość jego zachowania.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 k.p.w. i przepis art. 616§2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.