Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 494/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

SSA Krystyna Budzianowska (spr.)

Sędziowie

SSA Krystyna Merker

SSA Małgorzata Woźnowska-Gallos

Protokolant

Aneta Szafruga

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2012r. w Katowicach

sprawy z odwołania M. J. (M. J. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o podjęcie wypłaty emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonego M. J.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach

z dnia 11 stycznia 2012r. sygn. akt XI U 2874/11

1. zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego i zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. do wypłaty na rzecz ubezpieczonego M. J. emerytury od dnia 1 października 2011 roku,

2. zasądza od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

/-/ SSA K.Merker /-/ SSA K.Budzianowska /-/ SSA M.Woźnowska-Gallos

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 494/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XI U 2874/11, Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił odwołanie ubezpieczonego M. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 3 października 2011 r., w przedmiocie wstrzymania wypłaty świadczenia.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany oraz przywrócenia prawa do emerytury. W uzasadnieniu argumentował, iż regulacja
art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) -ewidentnie pozbawiająca odwołującego się nabytych uprawnień emerytalnych -
w sposób jaskrawy i jednoznaczny narusza normy i zasady Konstytucji RP, zwłaszcza jej art. 2 stanowiącego, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym oraz art. 32 kreującego zasadę równości obywateli wobec prawa.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji ustalił,
że ubezpieczonemu M. J. przyznane zostało prawo do emerytury
z dniem 1 marca 2009 r. i wskazał, iż rozstrzygnięcie swoje oparł na dyspozycji normy prawnej wyrażanej przez art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony, zaskarżając wyrok ten w całości. Jako zarzuty apelacyjne ubezpieczony podniósł:

-: nierozpoznanie istoty odwołania poprzez brak odniesienia się do zarzutów stawianych przez odwołującego tj. niezgodności decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 października 2011 r. z normą art. 2 i 32 Konstytucji,
-: błędną wykładnię prawa materialnego tj. art. 103a ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 2 Konstytucji poprzez uznanie, że odwołujący się nie został pozbawiony praw nabytych, albowiem jest nadal uprawniony do emerytury, a wstrzymana została jedynie jej wypłata, podczas gdy w rzeczywistości zawieszenie tego prawa oznacza pozbawienie ekonomicznego substratu świadczenia, gdyż nawet w przypadku odwieszenia wypłaty świadczenia skarżący nie otrzyma należności za okres zawieszenia.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie zaskarżonej decyzji organu rentowego, a także o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania drugoinstancyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest uzasadniona.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r. wydanym w sprawie o sygn. akt K 2/12, Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia
2010 r., o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. 257, poz. 1726 ze zm.) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U.
z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia
16 grudnia 2010 r., w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, i umorzył postępowanie w pozostałym zakresie.

Sąd II instancji pragnie podkreślić, iż w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie Sądu I instancji dokonane zostało w stosunku do ubezpieczonego, który nabył prawo
do emerytury z dniem 1 marca 2009 r. (a zatem przed dniem 1 stycznia 2011 r.),
w oparciu o art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W świetle powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego oznacza to,
iż rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego zawarte w zaskarżonym orzeczeniu ostać się
nie może.

Sąd Apelacyjny dostrzega, iż w dacie wydania przez ten Sąd wyroku
w niniejszej sprawie, w/w orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie było jeszcze promulgowane w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, tym niemniej treść tego wyroku była Sądowi Apelacyjnemu znana z innych źródeł.

Sąd Apelacyjny pragnie w tym miejscu podkreślić, iż orzekanie w oparciu
o przepis prawa wyeliminowany z obrotu przez Trybunał Konstytucyjny, przed opublikowaniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli treść wyroku Trybunału jest Sądowi znana, byłoby przejawem nadmiernego formalizmu i prowadziłoby tylko do dalszego, zbędnego mnożenia postępowań, co wobec oczywistości rozstrzygnięcia w takim wypadku, byłoby całkowicie niecelowe.

Niezależnie od poczynionych powyżej uwag przypomnieć wypada, iż z mocy art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej sądy mogą dokonywać samodzielnej oceny konstytucyjności zawartych w aktach prawnych rangi ustawy rozwiązań prawnych, czemu dał już wyraz uprzednio, w uzasadnieniu wyroku z dnia
9 października 2012 r., sygn. akt III AUa 90/12 Sądu Apelacyjnego w Katowicach.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na mocy art. 386
§ 1 kpc.

O obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego orzeczono w oparciu
o art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc, w zw. z art. 99 kpc, w zw. z art. 391 § 1 kpc, w związku z § 12 ust. 1 pkt 2, w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r., w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

/-/ SSA K.Merker /-/ SSA K.Budzianowska /-/ SSA M.Woźnowska-Gallos

Sędzia Przewodniczący Sędzia

III AUa 494/12

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE