Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Śliwiński

SSO Ewa Taberska (spr.)

SSO Hanna Bartkowiak

Protokolant p.o. stażysty A. R.

przy udziale M. F. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2017 r.

sprawy R. N.

oskarżonego z art. 267 § 1 kk i art. 287 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Złotowie

z dnia 10 listopada 2016 r. - sygn. akt II K 371/16

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok

2.  Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

H. B. D. E. T.

UZASADNIENIE

R. N. został oskarżony o to, że w dniu 27 października 2013 r. w Ł. pow. (...), woj. (...), za pomocą sieci internetowej bez uprawnienia przełamał elektroniczne zabezpieczenie adresu e-mail o nazwie venzon83@o2.pl należącego do P. B. użytkownika gry online stworzonej na specjalnie przygotowanej stronie internetowej o nazwie http:/metin2.pl, a następnie w osiągnięcia korzyści majątkowej bez upoważnienia zmienił na nim zapis danych informatycznych uniemożliwiając prawidłowe zalogowanie się wyżej wymienionego użytkownika gry, po czym wszedł w nieuprawnione posiadanie jego loginu i hasła do konta gry (...) i logując się na koncie tego gracza przejął akcesoria stworzonej przez niego postaci o łącznej wartości ponad 2 000 złotych, czym działał na szkodę P. B., tj. o przestępstwo z art. 267 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 10 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Złotowie (sygn. akt II K 371/16):

-

oskarżonego R. N. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu,

-

na podstawie art.632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciążył Skarb Państwa (k. 53).

Powyższy wyrok został zaskarżony w całości na niekorzyść oskarżonego przez oskarżyciela publicznego, który zarzucił rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, z pominięciem zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, które to uchybienia w konsekwencji dorowadziły do uniewinnienia oskarżonego R. N. od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Złotowie celem ponownego rozpoznania (k. 64 – 66).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego nie zasługuje na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutu apelacji należy zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy chciałby również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, tak co do samego przebiegu zdarzenia, jak i rozstrzygając kwestie braku sprawstwa i winy oskarżonego. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w polskim procesie karnym. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy co do zarzucanego oskarżonemu czynu została dokonana z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na właściwie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Sąd Okręgowy stwierdza, że podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. okazał się niezasadny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, iż ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1974 r., sygn. akt II KR 114/74, opubl. w OSNKW 1975/2/28). Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych korzysta z ochrony przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli ocena sądu jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, a jednocześnie stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująca i logiczna ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95, opubl. w PiP 1996/10/10 oraz z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, opubl. w OSNKW 1975/3-4/47).

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przeprowadził szereg dowodów i dokonał ich dogłębnej i szczegółowej analizy, biorąc pod uwagę zasady wiedzy i doświadczenie życiowe. Sąd Rejonowy wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Dokonana ocena materiału dowodowego nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 7 k.p.k., jest oceną bezstronną, i nie wykazuje błędów logicznych.

Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, iż w niniejszej sprawie brak jest jednoznacznych dowodów świadczących o tym, iż oskarżony R. N. dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa z art. 267 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na szkodę P. B.. Słusznie wskazał Sąd I instancji, iż na sprawstwo oskarżonego wskazuje jedynie fakt logowania się do poczty e - mail pokrzywdzonego z numeru IP przydzielonego jego matce oraz wcześniejsze skazanie oskarżonego za podobny czyn. Podzielić należy pogląd Sądu Rejonowego, iż wskazane okoliczności nie przesądzają w sposób jednoznaczny i sprawstwie oskarżonego i powodują stan wątpliwości co do winy R. N.. Fakt, iż w czasie objętym zarzutem na konto e – mail pokrzywdzonego miały miejsce logowania z numeru IP przydzielonego matce oskarżonego U. N., matce pokrzywdzonego A. M. oraz świadkowi E. S. nie pozwala stwierdzić z całą stanowczością, iż osobą logującą się na konto e – mail pokrzywdzonego był właśnie oskarżony R. N.. Wprawdzie istnieje takie prawdopodobieństwo, biorąc pod uwagę chociażby fakt wcześniejszego skazania R. N. za podobny czyn, jednak sprawstwo czynu winno być dla Sądu bezsporne, a nie prawdopodobne, nawet gdy stopień tego prawdopodobieństwa jest duży. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż sporadycznie grał w grę (...)., lecz nigdy nie podłączył się na szkodę P. B.. Podniósł również, że w Sądzie Rejonowym w Łowiczu wskazał, iż włamał się do kilku osób, lecz wśród nich nie było pokrzywdzonego P. B.. Podobnie jak Sąd I instancji, Sąd Odwoławczy stoi na stanowisku iż brak jest materiału dowodowego pozwalającego w sposób jednoznaczny zakwestionować wiarygodność wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim zaprzeczył popełnieniu przestępstwa na szkodę P. B.. Nie budzi wątpliwości, iż użytkowana przez oskarżonego sieć wifi nie była zabezpieczona hasłem, przez co inne osoby mogły się podłączyć i korzystać z tego samego numeru IP co oskarżony. Wprawdzie świadek E. S. zeznała, iż sama nie korzysta z internetu, jednak z internetu korzystają jej wnuki. Z kolei Ł. K. i K. K. zeznali, iż jakkolwiek słyszeli o grze M., ale w nią nie grali. Nie zmienia to jednak faktu, że w dniu zdarzenia na konto e-mail pokrzywdzonego nastąpiło logowanie z adresów IP innych niż tylko należących do matki oskarżonego. Okoliczność ta wyklucza możliwość stwierdzenia bez cienia wątpliwości, iż osobą logującą się na konto pokrzywdzonego był właśnie R. N.. Nadto zgodzić należy się z prokuratorem, iż bez wątpienia istnieje znaczna zbieżność czasowa pomiędzy czynem rozpoznawanym przeciwko R. N. w sprawie II K 201/14 Sądu Rejonowego w Łowiczu, a czynem zarzuconym oskarżonemu w niniejszej sprawie. Okoliczność ta nie może przesądzić jednak o winie i sprawstwie oskarżonego w zakresie zarzuconego mu w niniejszym postępowaniu czynu, bowiem sąd karny samodzielnie rozstrzyga wszystkie kwestie prawne i faktyczne i niedopuszczalne jest opieranie się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych na ustaleniach innego organu procesowego. Dodatkowo należy również wskazać, iż dopuszczając się przypisanego mu wyrokiem w sprawie II K 201/14 czynu oskarżony posłużył się zupełnie inną metodą działania niż zastosowana przez sprawcę w niniejszej sprawie, a mianowicie polegającą na spreparowaniu strony www i za jej pomocą wejściu w posiadanie loginu i hasła pokrzywdzonego.

Skarżącemu – jak wyżej wskazano – błędów w rozumowaniu Sądu Rejonowego skutkujących poczynieniem niewłaściwych ustaleń faktycznych czy też innych uchybień mających wpływ na treść wyroku nie udało się wykazać. W uzasadnieniu apelacji nie przedstawiono bowiem przekonującej argumentacji na poparcie stanowiska przedstawionego w petitum apelacji. Nie przytoczono niczego, co podważałyby prawidłowość toku rozumowania przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego brak jest obiektywnych dowodów świadczących o tym, że oskarżony R. N. wypełnił znamiona przestępstwa z art. 267 § 1 k.k. i art. 287 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Prawidłowo zatem Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżonego R. N. od zarzucanego mu występku. Jak wskazuje się w orzecznictwie, ze względu na unormowanie art. 5 § 2 k.p.k. „wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść jednak również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano udowodnić mu sprawstwa i winy” ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2008r., V KK 267/08, Lex Polonica nr 2009906). W uzasadnieniu cytowanego orzeczenia Sąd Najwyższy stwierdził, że „przepis art. 5 § 2 k.p.k. nie może być interpretowany jako zobowiązujący do czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o ustalenia najkorzystniejsze dla oskarżonego (przyjęcie najkorzystniejszej dla niego wersji), lecz stanowi zakaz czynienia niekorzystnych dla oskarżonego domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów, mimo wykorzystania wszelkich przewidzianych prawem metod dochodzenia do ustaleń zgodnych z rzeczywistością, nie pozwala na przyjęcie ustaleń niewątpliwych.”

Co prawda nie można w pełni wykluczyć, pomimo wszelkich podniesionych powyżej zastrzeżeń, iż oskarżony istotnie dopuścił się tego czynu. Jednakże jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy, obowiązujący kodeks postępowania karnego nie daje podstaw do alternatywnych ustaleń w zakresie przypisanego w wyroku przestępstwa, zaś ciążący na sądzie obowiązek czynienia ustaleń zgodnych z prawdą oraz obowiązująca w prawie zasada domniemania niewinności wymagają zawsze pewności stwierdzeń co do winy ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 marca 1995 r., I KZP 1/95, OSNKW 1995, z. 5 - 6, poz. 37). Sprawstwo czynu winno być dla sądu meriti bezsporne, a nie prawdopodobne, nawet gdy stopień tego prawdopodobieństwa jest duży ( tak. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2009 r. , II KK 303/08, LEX nr 507941). W niniejszej sprawie, przy tak ustalonym stanie faktycznym oraz w świetle wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie, Sąd Okręgowy nie ma takiej pewności co do sprawstwa oskarżonego.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i rozważania Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu w sprawie Sąd Okręgowy obciążył Skarb Państwa.

H. B. D. E. T.