Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania Z. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

z dnia 17 września 2012 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje Z. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 sierpnia 2012 roku do 31 grudnia 2013 dnia roku.

Sygn. akt VU 974/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. odmówił Z. R. dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ZUS podał, że wnioskodawca jest zdolny do pracy, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

Od powyższej decyzji wniósł odwołanie w dniu 4 września 2012 roku Z. R..

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Z. R. urodził się w dniu(...) roku. Ma wykształcenie wyższe. Z zawodu jest inżynierem elektrykiem. W okresie aktywności zawodowej pracował jako inspektor ds. bhp, główny specjalista ds. energetycznych i kierownik działu elektrycznego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 11 sierpnia 2010 roku do 31 lipca 2012 roku wnioskodawca był uprawniony do renty z tytułu częściowej okresowej niezdolności do pracy.

(dowód: decyzja ZUS z dnia 23 sierpnia 2010 roku k. 61 w aktach ZUS)

W dniu 22 czerwca 2012 roku Z. R. złożył wniosek o ustalenie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o rentę k. 110 w aktach ZUS)

Orzeczeniem z dnia 17 lipca 2012 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 17 lipca 2012 roku z dokumentacją medyczną k. 112, 1 w aktach ZUS)

Z. R. wniósł sprzeciw od powyższego orzeczenia, w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 8 sierpnia 2012 roku wydała orzeczenie zgodne z opinią lekarza orzecznika ZUS. Po ponownym badaniu zdiagnozowano u wnioskodawcy: otyłość olbrzymią, zespół przeciążeniowy wielonarządowy, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę insulinozależną, wysoką krótkowzroczność obu oczu, zmiany zwyrodnieniowo-przeciążeniowe kolan oraz zmiany troficzne obu goleni.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 8 sierpnia 2012 roku z dokumentacją medyczną k. 117, 1 w aktach ZUS)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

otyłość olbrzymia (BMI 62,5);

⚫

nadciśnienie tętnicze nieustabilizowane w okresie względnej wydolności układu krążenia;

⚫

cukrzyca typu 2;

⚫

żylaki kończyn dolnych ze zmianami troficznymi podudzi;

⚫

krótkowzroczność wysoka obu oczu;

⚫

zwyrodnienie siatkówki oka prawego;

⚫

różnowzroczność;

⚫

słabowzroczność oka prawego;

⚫

zespół metaboliczny;

⚫

zespół pozakrzepowy;

⚫

dysfunkcja kolan, głównie prawego z powodu zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych głównie przedziałów przyśrodkowych i stawów rzepkowo-udowych w przebiegu dużej szpotawości i zespołu nadmiernego przeparcia;

⚫

zaburzenia adaptacyjne (F 43.2).

Obecny stopień zaawansowania schorzeń diabetologicznych, kardiologicznych i ortopedycznych czyni wnioskodawcę częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej w okresie od 1 sierpnia 2012 roku do 31 grudnia 2013 roku. Schorzenia okulistyczne i psychiatryczne nie powodują natomiast u niego niezdolności do pracy zarobkowej.

(dowód: opinie biegłych lekarzy diabetologa M. S. i kardiologaL. D. k. 12-15, okulisty A. C. k. 29-30, diabetologa K. S. k. 49-51, kardiologa M. M. k. 56-57, ortopedy R. E. k. 62 i psychiatry B. J. 72-74 w aktach sprawy)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Utrata zdolności do pracy skutkująca częściową niezdolnością do pracy zachodzi zatem, gdy wnioskujący utracił zdolności do kontynuacji ostatniego zajęcia zarobkowego, nie ma możliwości podjęcia pracy zgodnie z wykształceniem, także przy uwzględnieniu umiejętności nabytych w okresie kariery zawodowej, a także gdy nie występują pozytywne rokowania co do zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Dla ustalenia, czy Z. R. jest niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy diabetologa M. S., kardiologa L. D., okulisty A. C., ortopedy R. E. i psychiatry B. J., biegłych z zakresu dziedziny medycyny, w ramach której mieszczą się schorzenia, na które cierpi skarżący. Z uwagi na kwestionowanie opinii diabetologicznej przez strony postępowania konieczne stało się dodatkowo dopuszczenie w trybie art. 286 k.p.c. dowodu z opinii kolejnych biegłych z zakresu diabetologii K. S. i kardiologii M. M..

Opinię opracowane przez wskazanych wyżej biegłych Sąd ocenia jako jasne, pełne, logiczne i należycie uzasadnione. Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy i wynikami badań dodatkowych, jak również po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach, na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Podkreślenia wymaga, że głównymi schorzeniami wnioskodawcy są obecnie schorzenia o podłożu diabetologicznym, kardiologicznym i ortopedycznym. Dlatego też kluczowe znaczenie w sprawie miały opinie sporządzone przez biegłych diabetologów, kardiologów i ortopedę. Dodatkowo zaś wnioskodawca został przebadany przez biegłych okulistę A. C. i psychiatrę B. J., którzy w ramach swoich specjalności nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

Z opinii biegłych diabetologów M. S. i K. S., kardiologów L. D. i M. M. oraz ortopedy R. E. jednoznacznie wynika, że schorzenia wnioskodawcy czynią go częściowo niezdolnym do pracy zarobkowej.

W ocenie Sądu opinie wskazanych wyżej biegłych nie zostały w sposób skuteczny zakwestionowane przez ZUS w toku postępowania.

Biegłe diabetolog M. S. i kardiolog L. D. stwierdziły w opinii, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Podstawową przyczyną niezdolności do pracy jest otyłość olbrzymia, utrudniająca poruszanie się i powodująca bardzo niską tolerancję wysiłku fizycznego. Zdaniem biegłych ograniczenia dotyczą przemieszczania się, dotarcia do pracy i wykonywania podstawowych czynności związanych z zatrudnieniem. Wnioskodawca wymaga modyfikacji leczenia nadciśnienia tętniczego i bezwzględnej redukcji masy ciała.

Opinia biegłych diabetologa M. S. i kardiologa L. D. znajduje pełne potwierdzenie w opinii kolejnych biegłych z zakresu diabetologii K. S. oraz kardiologii M. M., który to dowody Sąd dopuścił w uwzględnieniu wniosku organu rentowego.

Biegły K. S. wskazał w opinii, ze głównym powodem uznania, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy jest otyłość olbrzymia, która skutkuje niską tolerancją wysiłku fizycznego, ograniczeniem poruszania się i występowaniem zasłabnięć.

Z kolei biegła M. M. podniosła, że u wnioskodawcy występuje nieustabilizowane nadciśnienie tętnicze z objawami niewydolności krążenia oraz otyłość olbrzymia. W związku z tymi schorzeniami wnioskodawca ma trudności w poruszaniu się i niską tolerancję wysiłku fizycznego. Wnioskodawca ma trudności w wykonywaniu podstawowych czynności podczas mycia się, ubierania, przemieszczania. Schorzenia wnioskodawcy ograniczają również wykonywanie podstawowych czynności związanych z zatrudnieniem, a nawet z dotarciem do prac.

Do zakwestionowania opinii biegłych diabetologów i kardiologów nie mogą prowadzić zastrzeżenia podniesione przez ZUS w pismach procesowych z dnia 13 maja 2013 roku i 5 listopada 2013 roku, które stanowią w istocie gołosłowną polemikę z prawidłowymi wnioskami postawionymi przez biegłych.

W odniesieniu do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności podnieść należy, iż z całkowicie niezrozumiałych przyczyn Zakład Ubezpieczeń Społecznych odnosi kwestie dotyczące niezdolności do pracy do klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania. Klasyfikacja ta została określona w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 kwietnia 2010 roku w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. Nr 82, poz. 537), wydanym na podstawie art. 36 ust. 8 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), w którym określono klasyfikację zawodów i specjalności stosowaną w zakresie pośrednictwa pracy i poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego; gromadzenia danych do określania polityki zatrudnienia i kształcenia ustawicznego oraz prowadzenia badań, analiz, prognoz i innych opracowań dotyczących rynku pracy. Treść powołanych regulacji wskazuje jednoznacznie, iż wolą ustawodawcy nie było użycie klasyfikacji zawodów i specjalności dla potrzeb ustalania niezdolności do pracy na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd podziela twierdzenia organu rentowego, że mimo występujących schorzeń wnioskodawca może wykonywać niektóre prace. Twierdzenia te nie mogą jednakże, jak chce tego organ rentowy, prowadzić do przyjęcia, iż wnioskodawca jest osobą zdolną do wykonywania pracy zarobkowej, albowiem stałoby to w oczywistej sprzeczności z przytoczoną na wstępie definicją niezdolności do pracy. Zarzuty ZUS mogłyby odnieść zamierzony skutek, gdyby wnioskodawca dochodził prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, warunkiem do przyznania której jest zniesienie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Podkreślić należy, że również z opinii biegłego ortopedy R. E., co do której ZUS nie podniósł jakichkolwiek zarzutów, wynika że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy.

W opinii biegły R. E. podniósł, że u wnioskodawcy występuje znaczne naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zarobkowej. Odchylenia statyczno-dynamiczne w obrębie narządu ruchu na poziomie kolan są duże i oba kolana wymagają endoprotezoplastyki. Wnioskodawca porusza się przy pomocy kul. Stan narządu ruchu wnioskodawcy jest zły i uzasadnia orzeczenie częściowej niezdolności do pracy. Wbrew twierdzeniom organu rentowego obecny stan zdrowia wnioskodawcy nie jest, jak wynika z opinii biegłego, nowym stanem klinicznym i funkcjonalnym powodowanym nowymi okolicznościami, które powstały po dniu złożenia przez nią odwołania od decyzji ZUS z dnia 17 sierpnia 2012 roku. W opinii biegły wskazał bowiem, że wnioskodawca od kilku lat odczuwa bóle kolan i charakterze przeciążeniowo-wysiłkowym z okresowymi zaostrzeniami w postaci wysiękowego zapalania kolan. Do tego wnioskodawca jest leczony ortopedycznie nieoperacyjnie ambulatoryjnie od lipca 2012 roku.

ZUS nie wykazał przy tym w żaden sposób, że nastąpiła poprawa w stanie zdrowia wnioskodawcy, który to stan był w okresie od 11 sierpnia 2010 roku do 31 lipca 2012 roku podstawą do przyznawania mu renty.

Wobec stanowczych wniosków płynących z opinii biegłych nie było potrzeby dalszego mnożenia opinii uzupełniających, ani powoływania kolejnych biegłych na okoliczności, które zostały już dostatecznie wyjaśnione. Opinie te, należało bowiem przy uwzględnieniu treści art. 233 § 1 k.p.c. ocenić jako fachowe, rzetelne oraz pełne. Sąd nie uwzględnił wniosku ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego diabetologa. Potrzeba powołania innego biegłego, bądź też uzupełnienia opinii winna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807).

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.