Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 19.01, 9.03, 29.03.2017 roku sprawy, przeciwko K. W. s. K. i I. z domu O. ur. (...) w G.

obwinionego o to że:

1. W dniu 2.09.2016 r. około godz. 15:40 w W. w al. (...) naruszył zasady określone w art. 20 ust 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.) w ten sposób, że kierując na drodze publicznej samochodem marki A. R. o nr. rej. (...) na obszarze zabudowanym w godz. 5:00-23:00 przekroczył dopuszczalną prędkość 50 km/h o 58 km/h poruszając się z prędkością 108 km/h

tj. o czyn z art. 92 a Kw.

2. W tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady określone w art. 71 ust. 2 Ustawy z dnia 20.06.1997r Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U.z 2012 r., poz. 1137, zm.) w ten sposób, że kierował na drodze publicznej samochodem marki A. R. o nr. rej. (...) niedopuszczonym do ruchu, który nie był zaopatrzony w nalepkę kontrolną

tj. o czyn z art. 94 § 2 a Kw.

3. W tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym naruszył zasady określone w § 11 ust. 1 pkt 13 i 14 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31.12.2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. Z 2015 r. poz. 305) w ten sposób, że kierował na drodze publicznej samochodem marki A. R. o nr. rej. (...), który nie był zaopatrzony w trójkąt ostrzegawczy i gaśnicę

tj. o czyn z art. 96 § 1 pkt 5 Kw.

orzeka

I.  Obwinionego K. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 a kw. w zw z art. 9 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 700 ( siedemset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 70 ( siedemdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 271,33 zł ( dwieście siedemdziesiąt jeden złotych , trzydzieści trzy grosze)

Sygn. akt V W 4551/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 8 września 2016 r. około godz. 15:40 K. W. prowadził samochód marki A. R. o nr rej. (...) Al. (...) w W., jadąc z prędkością 108 km/h, gdzie prędkość administracyjnie dozwolona w tym miejscu wynosi 50 km/h. Tym samym K. W. nie zastosował się do ograniczenia prędkości, przekroczył dozwoloną prędkość o 58 km/h a jego działanie zostało ujawnione przez pełniącego w tym rejonie czynności służbowe funkcjonariusza Policji sierż. sztab. T. S. za pomocą laserowego miernika prędkości o ważnym świadectwie legalizacji. W związku z powyższym funkcjonariusz zatrzymał K. W. oraz poinformował o nałożeniu na niego mandatu karnego, którego kierujący nie przyjął. W toku podejmowanych czynności funkcjonariusz ujawnił także, iż pojazd K. W. nie był zaopatrzony w nalepkę kontrolną i nie był wyposażony w gaśnicę i trójkąt ostrzegawczy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego K. W. (k. 41), zeznań świadka T. S. (k. 7, k. 28 - 59), ustnej opinii biegłego (k. 65 – 66), n/u (k.1 ), kserokopia świadectwa legalizacji ponownej (k. 4), karta karna (k. 4), dokumentacja fotograficzna (k. 52 – 57).

Obwiniony K. W. w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do przekroczenia prędkości, zgodził się natomiast z zarzutami dotyczącymi nie posiadania naklejki kontrolnej oraz trójkąta i gaśnicy w pojeździe. Obwiniony swoje stanowisko podtrzymał także przed Sądem i wyjaśnił, iż w tym dniu było tak duże natężenie ruchu, że niemożliwym jest aby pomiędzy nim a funkcjonariuszem dokonującym pomiaru nie znajdował się żaden pojazd. Dalej obwiniony wskazał, że wedle niego urządzenie którym dokonano pomiaru nie spełnia wymogów właściwego dla tego typu urządzeń Rozporządzenia, gdyż nie umożliwiało identyfikacji pojazdu, którego dokonano pomiaru.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego odnoszące się do zarzutu z punktu 1 wniosku o ukaranie jedynie częściowo zasługują na wiarę. Mianowicie nie ma wątpliwości, iż to obwiniony w dniu zdarzenia prowadził pojazd marki A. R. i został zatrzymany do kontroli drogowej, czego sam nie kwestionuje i co wynika też jasno z zeznań świadka i pozostałej dokumentacji. Nie można jednak dać wiary obwinionemu, iż nie przekroczył prędkości, gdyż za odmiennym stanowiskiem przemawiają wszystkie pozostałe przeprowadzone w sprawie dowody. W kwestii natomiast pozostałych zarzutów, Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne, nie było bowiem podstaw do ich kwestionowania, skoro były koherentne z całym pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Odtwarzając przebieg wydarzeń z dnia 2 września 2016 roku, Sąd oparł się przy tym przede wszystkim na osobowym źródle dowodowym w postaci relacji bezpośredniego świadka zdarzenia - funkcjonariusza Policji. Świadek T. S. zarówno w toku postępowania wyjaśniającego , jak także przed Sądem opisał okoliczności przeprowadzanych wobec obwinionego czynności służbowych, jasno podając, iż obwiniony przekroczył prędkość, co zostało stwierdzone na urządzeniu o ważnym świadectwie legalizacji i w pojeździe obwinionego nie było nalepki kontrolnej, a także trójkąta ostrzegawczego i gaśnicy. Świadek szczegółowo opisał w jaki sposób dokonywał pomiaru. Zeznania funkcjonariusza Policji Sąd uznał za wiarygodne, świadek ten jest osobą obcą dla obwinionego i zeznawał na okoliczności znane mu w związku z pełnionymi przez siebie obowiązkami służbowymi, a zatem jego depozycje w całości zasługują na danie im wiary. Kluczową rolę w ocenie jakości dowodowej dokonanego przez funkcjonariusza pomiaru prędkości i na tej podstawie ustalenia stanu faktycznego sprawy ma opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim szeroko opisał jakie warunki bezwzględnie muszą być spełnione żeby przeprowadzony za pomocą takiego urządzenia pomiar prędkości mógł zostać uznany za prawidłowy i podkreślił w odniesieniu do pierwszego z zarzucanych obwinionemu czynów, iż przyrządem laserowym wbrew stanowisku obwinionego możliwe jest dokonanie pomiaru wybranego pojazdu nawet poruszającego się w otoczeniu innych obiektów, pod warunkiem że nie jest on zasłaniany. Dalej biegły podkreślił, iż funkcjonariusz dokonując pomiaru miał bardzo dobre warunki do obserwowania pojazdu kontrolowanego, a w tym ujęciu zmiana odległości między pojazdami, która mogła występować, nie mogła mieć wpływu na zakłócenie pomiaru, a nawet jeśli by do tego doszło to pomiar byłby nieskuteczny. Kluczowe wnioski tej opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym oraz w analityczny sposób uzasadniające ciąg logicznych założeń, które biegłego do nich doprowadziły. Reasumując, całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego wskazuje, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu w pkt 1 wniosku o ukaranie czynu.

Obwinionemu K. W. zarzucono w pkt 1 wniosku o ukaranie popełnienie wykroczenia określonego w art. 92a Kodeksu Wykroczeń. Wykroczenie to polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, a w przypadku zarzuconego obwinionemu czynu ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2 (w tym ostatnim przypadku prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20 km/h). W świetle omówionych powyżej ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w dniu 2 września 2016 roku, ok. godz. 15:40 w W. na drodze publicznej, jadąc Al. (...) kierując samochodem marki A. R. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną w tym miejscu prędkość o 58 km/h. W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianego obwinionemu zarzutu a jego wina jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, sprawna umysłowo, obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chciał go popełnić. Swoim zachowaniem, nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów, znanych wszystkim kierującym, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw.

W ocenie Sądu obwiniony wypełnił też znamiona czynów z art. 94§2a kw oraz 96 §1 pkt 5 kw. W myśl art. 94 §2 a kw, odpowiedzialności za wykroczenie odpowiada ten, kto prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu pojazd pomimo braku dopuszczenia pojazdu do ruchu. Jak stanowi z kolei art. 71 ust 2 ustawy Prawo o R. Drogowym (dalej PoRD) dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe, przy tym pojazdy te są dopuszczone do ruchu, jeżeli odpowiadają warunkom określonym w art. 66 ustawy PoRD oraz są zarejestrowane i zaopatrzone w zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne, a w przypadku pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, w nalepkę kontrolną. Należy zatem stwierdzić, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 94 § 2a kw. gdyż we wskazanym w zarzucie miejscu i czasie, kierował pojazdem pomimo braku dopuszczenia tego pojazdu do ruchu, nie posiadał bowiem nalepki kontrolnej na szybie pojazdu, czego sam nie kwestionował. Jak obwiniony sam przyznał i co podczas kontroli stwierdził również funkcjonariusz Policji, nie posiadał w sowim pojeździe trójkąta ostrzegawczego oraz gaśnicy. Jak jasno wynika z art. 96§1 pkt 5 kw właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący pojazd, który na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu dopuszcza pojazd do jazdy, pomimo że pojazd nie jest należycie zaopatrzony w wymagane urządzenia i przyrządy albo pomimo że nie nadają się one do spełnienia swego przeznaczenia, dopuszcza się wykroczenia. Z kolei z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia w § 11 ust. 1 pkt 13 i 14 stanowi, iż pojazd samochodowy wyposaża się w trójkąt do ustawiania na drodze, przeznaczony do ostrzegania o obecności unieruchomionego pojazdu oraz w gaśnicę umieszczoną w miejscu łatwo dostępnym w razie potrzeby jej użycia.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw. i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd działając na podstawie art. 9§2 kw. wymierzył obwinionemu łącznie karę grzywny w wysokości 700 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionego, która skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem, mając oddziaływanie prewencyjne. Orzeczona kara będzie jednocześnie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym postępowania.

Mając na uwadze dochody obwinionego i to i jego młody wiek na podstawie art. 118 § l kpw w związku z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. (Dz. U. nr 49 poz. 223) o opłatach w sprawach karnych, Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem opłaty oraz obciążył kosztami postępowania jedynie częściowo w kwocie 271,33 złotych.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.