Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2016 r. , w sprawie XVIII C 5537/15 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanej J. B. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w B. kwotę 573,07 zł z odsetkami: maksymalnymi od 514,10 zł od 6 lipca 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku, w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego jednak nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie od 514,10 zł od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; ustawowymi od 58,97 zł od 22 lipca 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku, ustawowymi za opóźnienie od 58,97 zł od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części; wyrokowi nadał rygor natychmiastowej wykonalności z wyłączeniem punktu 2 ;zasądził od pozwanej J. B. na rzecz powoda Banku (...) S.A. w B. kwotę 190 zł tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, że pozwana zawarła w dniu 9 lipca 2012 roku z powodem umowę o prowadzenie rachunków bankowych oraz o świadczenie usług drogą elektroniczną. Pozwana nie wywiązywała się należycie z umowy, w wyniku czego doszło do powstania zadłużenia w wysokości 514,10 zł niespłaconej należności głównej, 58,97 zł odsetek umownych. Do tych sum powód doliczył również 112 zł bliżej niesprecyzowanych opłat i kosztów. Przy wydawaniu wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. O tym, że roszczenie budzi wątpliwości, powód wiedział z uzasadnienia postanowienia o przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego tutejszemu Sądowi. Powód nie przedstawił żadnego dowodu ani swojego uprawnienia do pobierania odsetek od zaległych odsetek w wysokości odsetek maksymalnych, ani też żadnych dowodów na okoliczność prawidłowości naliczenia 112 zł opłat i kosztów. Powód złożył wydruk fragmentu historii z rachunku, ale nie powołał nigdzie tego wydruku jako dowodu w sprawie, nadto nawet gdyby przyjąć – czego Sąd Rejonowy nie uczynił – że winien w sprawie z powództwa banku reprezentowanego przez zawodowego pełnomocnika przeciwko konsumentowi z urzędu dopuszczać dowodu na korzyść powoda, to z samego faktu że powód naliczył określone opłaty nie wynika, że był do tego uprawniony. Nie przedstawiono żadnej taryfy ani regulaminu.

Apelację od tego wyroku złożyła strona powodowa. Zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisu art. 230 k.p.c. poprzez niezastosowanie go w sprawie mimo istnienia ku temu podstawy przejawiającej się brakiem wypowiedzenia się strony pozwanej co do twierdzeń powoda o faktach wskazanych w pozwie, a dotyczących opłat i prowizji ; art. 233 § 1 k.p.c. w zw z art. 58 § 1 k.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia twierdzeń powoda o faktach mających istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy ; art. 339 § 2 k.p.c. poprzez bezpodstawne uznanie, iż okoliczności przytoczone przez powoda w zakresie opłat i prowizji budzą uzasadnione wątpliwości. W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości, a ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w niej sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym. Jak stanowi przepis art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył,

co następuje :

Apelacja jest bezzasadna. Nie doszło do naruszenia przepisu art. 230 k.p.c. Zgodnie z nim gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Z przepisu tego wynika , że Sąd może lecz nie jest zobligowany do uznania faktów za przyznane . Nadto , zastosowanie tego przepisu uzależnione jest od wyników całej rozprawy , a Sąd I instancji bezbłędnie wskazał jakie wątpliwości nasuwa materiał przedstawiony przez stronę powodową.

Nie doszło także do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Jak stanowi przepis ten Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd ocenia więc materiał dowodowy , a nie twierdzenia stron, co wywodzi się w apelacji. Nie naruszono też przepisu art. 339 § 2 k.p.c. Stosownie do jego treści przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Twierdzenia budziły poważne wątpliwości – co wywiódł Sąd Rejonowy.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.