Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 29 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  zasądził od Miasta Ł. na rzecz S. Sądowego nieruchomości pozostałych po Z. vel Z. i H. małżonkach S. kwotę 22 032 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2458,24 złotych tytułem stosunkowego zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło po ustaleniu, że nieruchomości należące do majątku spadkowego po Z. vel Z. i H. małżonkach S. są objęte sekwestrem sądowym na podstawie postanowienia sądowego, wydanego w sprawie o sygn. akt I Co 18/61. Należą do niego m.in. nieruchomości położone w Ł. przy ul. (...) roku nr 20.

Lokal mieszkalny nr (...), położony w Ł. przy ul. (...) roku nr 20 zajmowany jest przez jedną osobę, wobec której sąd prawomocnie orzekł eksmisję bez przyznania prawa do lokalu socjalnego. Pomimo tego lokal nadal jest zajęty i nie są regulowane należności za korzystanie z niego. W toku postępowania egzekucyjnego, prowadzonego w celu wykonania orzeczenia o eksmisji, Miasto Ł. nie wskazało pomieszczenia zastępczego. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na podstawie art. 823 k.p.c.

Lokal mieszkalny nr (...), położony w Ł. przy ul. (...) zajmowany jest przez jedną osobę, wobec której sąd prawomocnie orzekł eksmisję z przyznaniem prawa do lokalu socjalnego. Lokal nie został opróżniony, nie są opłacane należności za korzystanie z niego.

Lokal mieszkalny nr (...), położony w Ł. przy ul. (...) roku nr 20, zajmowany jest przez cztery osoby, wobec których sąd prawomocnie orzekł eksmisję z przyznaniem prawa do lokalu socjalnego. Lokal nie został opróżniony, nie są opłacane należności za korzystanie z niego.

Sąd Rejonowy podkreślił, że stan faktyczny w sprawie jest bezsporny. Pozwany nie podważał zasady swojej odpowiedzialności, zakwestionował natomiast wysokość roszczenia w części odnoszącej się do świadczeń wykraczających poza możliwy do uzyskania czynsz najmu.

Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia Sąd Rejonowy wskazał art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 150) w zw. z art. 417 k.c. Sąd I instancji uwzględnił powództwo częściowo, a mianowicie co do odszkodowania odpowiadającego możliwemu do uzyskania czynszowi za wynajem lokali mieszkalnych wskazanych w pozwie w okresie objętym pozwem. Nie uwzględnił roszczenia o odszkodowanie w części odpowiadającej należnościom z tytułu dostarczania wody, odprowadzania ścieków i za wywóz śmieci. Powództwo w tej części sąd I instancji uznał za nieudowodnione. O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Powyższy wyrok w części oddalającej powództwo oraz w zakresie orzeczenia o kosztach procesu zaskarżył apelacją powód. Wniósł o jego zmianę i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda dodatkowo kwoty 12 441 złotych ponad kwotę zasądzoną wyrokiem wraz z kosztami postępowania za obie instancje.

Skarżący podniósł następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 §1 k. p. c., art. 245 k. p. c., art. 213 §1 k. p. c., art. 316 §1 k. p. c. przez nierozważenie wszechstronne zebranego w sprawie materiału dowodowego, pominięcie okoliczności bezspornie ustalonych wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi, wydanym w sprawie sygn. akt I C 1172/13,1 C 886/12 co do wysokości opłat ponoszonych przez wynajmującego lokale mieszkalne w związku z ich eksploatacją, niewłaściwą ocenę dokumentów księgowych przedstawionych przez stronę powodową tylko z uwagi na uznanie ich za dokumenty prywatne i nie danie im wiary mimo powszechnej znajomości faktów w nich przedstawionych;

–

naruszenia art. 322 k. p. c. poprzez nie wykorzystanie możliwości przez niego wskazanych i nie dokonanie własnej oceny zasadności roszczeń w oparciu o doświadczenie życiowe;

–

naruszenia art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21. 06. 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 31. poz. 266 z późn. zm.) w związku z art. 417 k. c. przez ich niezastosowanie co do oddalonej części roszczenia.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

W pierwszej kolejności rozważenia wymaga zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślić należy, iż aby skutecznie go podnieść skarżący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej, i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok SN z 18 stycznia 2002 r. sygn. I CKN 132/01, Lex nr 53144). Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (por. postan. SN z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, Lex nr 53136). Stwierdzić także należy, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906). Apelacja tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wykazuje, aby ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte powyższymi uchybieniami. Uzasadnienie apelacji sprowadza się do przedstawienia własnego stanowiska skarżącego korzystnego dla niego w oparciu o dokonanie korzystnej dla powoda oceny materiału dowodowego. Nie jest to wystarczające do wykazania naruszenia omawianego przepisu. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał w sprawie prawidłowej oceny dowodów, które stanowiły podstawę ustalonego stanu faktycznego sprawy. Ustalenia te są całkowicie prawidłowe i brak jest podstaw do ich zakwestionowania.

W ocenie Sądu Okręgowego sąd I instancji trafnie wywiódł, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia żądania pozwu w zakresie należności z tytułu dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywóz śmieci. Skarżący jako dowód ich poniesienia przedstawił jedynie pisma zawierające zestawienie ogólnych kosztów dostarczenia mediów według stałych ryczałtowych stawek, które nie mogą być miarodajne dla określenia wysokości poniesionej z tego tytułu szkody. Ocena ta jest zasadna tym bardziej, że strona pozwana zakwestionowała zarówno wysokość dochodzonych opłat, jak i sposób ich rozliczenia. Powód przedstawiając szacunkowe wyliczenie kosztów dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywóz śmieci posłużył się zbyt uproszczonym podejściem w kwestiach dotyczących obciążenia osób zajmujących poszczególne lokale tymi kosztami. Obowiązkiem skarżącego było wykazanie, że konkretne lokale wygenerowały określone koszty tytułem mediów. Tymczasem powód nie złożył faktur potwierdzających rozliczenie dochodzonych należności ani dowodu ich uiszczenia. Na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda nie jest możliwe zrekonstruowanie sposobu dokonywania rozliczeń z osobami zajmującymi lokale, a zatem nie istnieje możliwość sprawdzenia prawidłowości dokonanego przez powoda rozliczenia. Nie byłoby wątpliwości co do tego, jakie koszty obciążają poszczególne lokale, w sytuacji gdyby lokale zostały wyposażone w odpowiednie liczniki i podzielniki, które rejestrują wielkość zużywanych mediów. W przypadku powoda nie było żadnych przeszkód, żeby sięgnąć do takich rozwiązań, co pozwalałoby na wyłączenie takich lokali ze zbiorczego rozliczenia.

Z tych względów całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia art. 322 k.p.c. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w sprawie o naprawienie szkody tylko wtedy, gdy powód wykorzystał wszystkie dostępne i znane mu środki dowodowe, a mimo to ustalenie wysokości szkody jest niemożliwe lub nader utrudnione. Skoro według jego treści szacunkowe ustalenie szkody może mieć miejsce jedynie w razie " gdy ścisłe udowodnienie jej wysokości jest niemożliwe lub nader utrudnione", to unormowanie to nie wchodzi w grę w sytuacji, kiedy strona miała możliwość wykazania wysokości szkody przez powołanie określonych dowodów, ale z niej nie skorzystała. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Myli się też skarżący podnosząc zarzut naruszenia art. 213 § 1 k.p.c. Według powołanego przepisu, fakty powszechnie znane sąd bierze pod uwagę nawet bez powołania się na nie przez strony. Uszło jednak uwagi skarżącego, że faktami powszechnie znanymi są tylko takie okoliczności, zdarzenia, czynności lub stany, które są znane każdemu rozsądnemu i mającemu doświadczenie życiowe człowiekowi. Natomiast wysokość szkody poniesionej przez powoda z tytułu dostarczenia mediów do lokali osób objętych wyrokiem eksmisyjnym jak i zastosowana przez niego metodologia jej wyliczenia nie należy do faktów powszechnie znanych w rozumieniu art. 213 § 1 k.p.c. i może być wykazane tylko poprzez jej precyzyjne wyliczenie.

Podobnie, nie można przypisać Sądowi Rejonowemu zarzutu naruszenia art. 245 k.p.c. Dla uzasadnienia tego poglądu wskazać należy, iż złożone przez powoda do akt sprawy pismo zawierające zestawienie kosztów dostarczenia mediów według stawek ryczałtowych jako dokument prywatny potwierdza tylko, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie tej treści. Nie korzysta natomiast z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, a co za tym idzie nie mogło stanowić dowodu na wysokość rzeczywiście poniesionej przez skarżącego szkody w tym zakresie. Dowodu stwierdzającego okoliczności istotne z puntu widzenia wyniku niniejszej sprawy nie mogły stanowić także ustalenia poczynione w prawomocnie zakończonych sprawach o sygn. akt I C 1172/13 oraz I C 886/12, na które powołuje się w apelacji skarżący, a to choćby z tego względu, iż dochodzona w aktualnej sprawie należność obejmuje dalszy okres niż stanowiący przedmiot postępowania w wymienionych wyżej postępowaniach.

Co zaś tyczy się zarzutu naruszenia art. 316 k.p.c. wyrazić należy przekonanie, iż jego wysoki poziom ogólności polegający na złożeniu przez powoda jedynie nieskonkretyzowanej deklaracji, że w jego ocenie doszło do uchybienia wymienionemu przepisowi nie pozwala Sądowi Okręgowemu na ustosunkowanie się do tak sformułowanego zarzutu.

Wreszcie jako niezasadny trzeba także ocenić zarzut naruszenia art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego ( tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 1610), którego skarżący upatruje w nieuwzględnieniu powództwa w zakresie obejmującym należności z tytułu dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywóz śmieci. Zachodzi potrzeba wyjaśnienia, iż warunkiem przypisania gminie odpowiedzialności za szkodę wynikłą z niedostarczenia lokatorowi lokalu socjalnego jest przede wykazanie jej wysokości. W przedmiotowej sprawie, z przyczyn opisanych na dotychczasowym etapie rozważań, powód wbrew ciążącemu na nim w tym zakresie ciężarowi dowodowemu nie przedstawił dowodów określających wysokość szkody z tytułu dostarczania wody, odprowadzania ścieków i wywóz śmieci. Powyższe przesądza o braku podstaw do stwierdzenia naruszenia omawianego przepisu.

Z przedstawionych względów, na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł z mocy art. 98 § 1 k.p.c. w związku z § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku ( Dz.U.2015.1804). Na koszty te złożyła się kwota 2400 złotych kosztów zastępstwa procesowego.