Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesława Kruczkowska

Protokolant: Marta Sokołowska

po rozpoznaniu w dniu 09 lipca 2013 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy E. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

na skutek odwołania E. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 8 października 2012 roku

Nr (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje E. G. emeryturę od dnia 03 lutego 2012 roku;

II.  stwierdza, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

III.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz E. G. 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. Akt VU 2040/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 roku Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) odmówił E. G. prawa do emerytury, argumentując to tym, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych.

E. G. domagał się zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego i przyznania mu dochodzonego świadczenia, podnosząc w uzasadnieniu odwołania, iż ZUS niezasadnie kwestionuje fakt jego zatrudnienia w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony przez ponad 15 lat. W związku z powyższym posiada on wymagany ustawą staż pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy w Białymstoku ustalił i zważył co następuje:

W sprawie bezsporne było, że odwołujący E. G. z dniem (...)ukończył 60 lat oraz że z dniem 3 lutego 2012 roku rozwiązał on stosunek pracy ze swoim ostatnim pracodawcą PPHU (...) z siedzibą w B..

Stosownie do art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS w związku z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku wynoszącego 60 lat (w odniesieniu do mężczyzn), o ile w dniu wejścia w życiu ustawy, tj. na datę 1 stycznia 1999 roku:

1) osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wymiarze co najmniej 15 lat,

2) legitymują się określonym przez ustawodawcę okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym 25 lat w odniesieniu do mężczyzn,

3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku o otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa oraz

4) rozwiązali stosunek pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem, w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012r.

Powyższe przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich powoduje bezzasadność roszczenia.

Niewątpliwe było, że decyzją z dnia 11 marca 2011r. organ rentowy nie zaliczył odwołującemu jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia wykonywanego od 7 maja 1979 roku do 6 kwietnia 1988 roku i od 13 października 1988 roku do 30 czerwca 1992 roku w Przedsiębiorstwa (...), przejętego później przez Zakład (...) spółka z.o.o., z uwagi na rozbieżności dotyczące zajmowanego stanowiska, gdyż ze świadectwa pracy wystawionego przez pracodawcę z dnia 24 lipca 1992 roku wynikało, iż odwołujący zajmował stanowisko kierowcy, natomiast w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 25 lutego 2000 roku wystawionym przez następcę prawnego wskazano stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego, co ustalono w oparciu o informacje byłego dyrektora Przedsiębiorstwa (...), a nie w oparciu o dokumentację osobową będącą w posiadaniu zakładu pracy. Ponadto organ rentowy nie uznał odwołującemu jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w (...) S.A. od 1 października 1993 roku do 14 maja 1999 roku z ograniczeniem do 31 grudnia 1998 roku, ponieważ E. G. nie przedłożył świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011r. zmienił powyższą decyzję i przyznał E. G. prawo do wcześniejszej emerytury od 01 czerwca 2011r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z 06 czerwca 2012r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i oddalił odwołanie od decyzji ZUS z dnia 11 marca 2011r., Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku wskazał, że ani w dniu złożenia wniosku o emeryturę, ani na datę wydania zaskarżonej decyzji wnioskodawca nie spełnił przesłanki rozwiązania stosunku pracy. Dopiero po wydaniu wyroku przez Sąd Okręgowy złożył do akt niniejszej sprawy świadectwo pracy wskazujące na rozwiązanie ostatniego stosunku pracy z dniem 03 lutego 2012r. zawartego z Przedsiębiorstwem PPHU (...) w B.. Nie było zatem podstaw faktycznych ani prawnych do przyznania przez Sąd Okręgowy w wyroku emerytury od 01 czerwca 2011r. Wskazana przesłanka stanowiła niezbędny warunek nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Tym samym wyrok Sądu Okręgowego był nieprawidłowy i wymagał korekty. Z uwagi na fakt, że wnioskodawca od dnia 04 lutego 2012r. legitymuje się przesłanką rozwiązania stosunku pracy, może on ponownie ubiegać się o przyznanie emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i w kolejnym postępowaniu zostaną poddane weryfikacji wszystkie przesłanki prawa do emerytury.

E. G. złożył do organu rentowego w dniu 29 lutego 2012r. ponowny wniosek o przyznanie emerytury, dołączając między innymi kserokopię świadectwa pracy z 03 lutego 2012r. potwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy z PPHU (...) z dniem 03 lutego 2012r. Zaskarżoną obecnie decyzją z 08 października 2012r. ZUS ponownie odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, argumentując decyzję nieudowodnieniem przez wnioskodawcę jakiegokolwiek okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy ponownie, jak w decyzji z 11 marca 2011r., nie uwzględnił tych samych co poprzednio okresów pracy w szczególnych warunkach, uzasadniając swoje stanowisko takimi samymi motywami.

Odwołanie było zasadne.

Ustalenia wymagało czy skarżący legitymuje się ustawowym okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach wynoszącym co najmniej 15 lat i możliwości zakwalifikowania jako takiego zatrudnienia pracy w spornych okresach.

Na okoliczność charakteru i warunków pracy odwołującego w spornych okresach Sąd przesłuchał w charakterze świadków: J. M., A. Z. oraz W. B., którzy w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzili, że zatrudniony on był w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze powyżej 3,5 tony. W szczególności szczegółowe zeznania świadka W. B., kierownika działu przewozów w latach 1979 – 1992, zasługują na uwzględnienie, bowiem świadek nie tylko był w stanie przedstawić cały park maszynowy, którym dysponował (...) sp. z.o.o., to jeszcze potrafił dokładnie wskazać jakimi samochodami jeździł odwołujący, jakie towary rozwoził i jaki teren obsługiwał. Ponadto świadek podał, że kierowcy czasem zmuszeni byli wykonywać dodatkowe czynności takie jak rozładunek/załadunek towarów czy pomoc w naprawie swojego samochodu ale miało to na celu jedynie przyśpieszenie pracy, nie wchodziło w zakres obowiązków danego pracownika.

Świadek K. Z., pracujący z odwołującym na równorzędnym stanowisku kierowcy w obu zakładach pracy zeznał, iż E. G. wykonywał swoje obowiązki w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony. Również zeznania świadka J. M., pracującego od 1971r. przez 20 lat w (...) spółka z o.o. pokrywały się z pozostałymi zeznaniami.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom złożonym przez świadków, uznając je za przekonujące, spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające. Pozostają one także w zgodności z zeznaniami tych świadków złożonymi w poprzedniej sprawie toczącej się pomiędzy tymi samymi stronami przed Sądem Okręgowym, dotyczącej decyzji ZUS z 11 marca 2011 o odmowie przyznania E. G. prawa do emerytury, której to akta zostały dołączone do niniejszego postępowania (sygn. akt VU 450/11). W aktach tych, między innymi, złożone były jako dowód w sprawie: zestawienia dokonane przez IPN w B. z odczytanych pieczątek w paszportach odwołującego (na okoliczność przekroczeń granicy i wykonywania zagranicznych kursów) oraz kserokopie wniosków o wydanie paszportów, z których wynikało, że odwołujący zatrudniony był na stanowisku kierowcy, który w zakresie obowiązków ma podróże na trasach międzynarodowych do wszystkich krajów Europy.

Ponadto podnieść należy, że, zgodnie z zeznaniami wszystkich świadków, ewentualne czynności dodatkowe w zakresie załadunku i rozładunku towarów, czy pomocy przy naprawie samochodu nie stanowiły stałego zajęcia kierowcy. Podstawowym rodzajem pracy wykonywanej przez odwołującego w spornym okresie była praca kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, wykonywana tak i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na tym stanowisku.

Zeznania świadków korespondują również z dokumentacją zawartą w aktach osobowych wnioskodawcy z (...) Sp. z o.o. Oddział Przedsiębiorstwo (...) w B., z której wynika, że wnioskodawca w spornym okresie był zatrudniony jako kierowca. Jedynie w krótkim okresie czasu, tj. od 07 kwietnia 1988r. do 12 października 1988r. został przeniesiony ze względu na stan zdrowia i leczenie na stanowisko mechanika.

W okolicznościach niniejszej sprawy należało więc uznać za nieusprawiedliwione stanowisko organu rentowego odmawiające uznania spornych okresów jako pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie z wykazem A kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony został przez ustawodawcę uznany za wykonującego tego rodzaju pracę (Dział VIII w transporcie i łączności pkt 2 Załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z 07 lutego 1983r.).

Nadmienić należy, iż jak wspomniano powyżej, pomiędzy tymi samymi stronami toczyła się już sprawa dotycząca decyzji ZUS o odmowie przyznania prawa do emerytury z dnia 11 marca 2011 roku, która to decyzja oparta była na tych samych argumentach co obecnie. Wyrok Sądu Okręgowego został zmieniony prze Sąd Apelacyjny i odwołanie oddalone niemniej jednak przyczyną takiego stanu rzeczy było pozostawanie przez wnioskodawcę w stosunku pracy. Okoliczności przepracowania przez E. G. 15 lat na stanowisku pracy w warunkach szczególnych nie były natomiast analizowane i oceniane.

Odwołujący w toku postępowania sądowego skutecznie wykazał, że w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał zatrudnienie jako kierowca samochodów ciężarowych o wadze ponad 3,5 tony.

Biorąc pod uwagę, że spełnia on obecnie wszystkie pozostałe kryteria ustawowe do przyznania emerytury, odwołanie to należało uznać za uzasadnione.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem ustalenie uprawnień wnioskodawcy do świadczenia wymagało przeprowadzenia obszernego postępowania dowodowego niemożliwego do przeprowadzenia przez ZUS.

O kosztach zastępstwa procesowego rozstrzygnięto zgodnie z art. 98 kpc.