Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 lutego 2013 r. powódka H. Ś. wniosła o zasądzenie od pozwanego Szpitala (...) im. Dr A. J. w B. kwoty 98.467,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od kwot:

-

33.593,00 zł od dnia 1 października 2012 r. do dnia zapłaty,

-

26.478,00 zł od dnia 1 listopada 2012 T. do dnia zapłaty,

-

26.972,00 zł od dnia 1 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, -11.424,40 zł od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że opiera swe żądania na zawartej przez strony umowie z dnia 29.06.2012 nr (...) o udzielenie zamówienia na świadczenia zdrowotne. Zgodnie z treścią przedmiotowej umowy powódka zobowiązała się udzielać świadczenia zdrowotne pacjentom pozwanego z zakresu anestezjologii i intensywnej terapii w Oddziale (...). Powódka podkreśliła, że była to kolejna umowa, zaś do sierpnia 2012 roku współpraca pomiędzy stronami przebiegała bez problemów. Za wykonywanie świadczeń zdrowotnych na rzecz pozwanego powódka wystawiała z datą ostatniego dnia miesiąca fakturę VAT, którą wraz ze sprawozdaniem z wykonania umowy przedkładała menadżerowi kliniki. Powódka podała, że za wykonanie świadczeń zdrowotnych na rzecz pozwanego wystawiła m.in. faktury VAT:

-

nr (...) z dnia 31.08.2012 r. na kwotę 33.593,- zł

-

nr (...) z dnia 30.09.2012 r. na kwotę 26.478,00 zł

-

nr (...)z dnia 31.10.2012 r. na kwotę 26.972,20 zł

1

-nr 11/12 z dnia 30.11.2012 r. na kwotę 11.424,40 zł, do których dołączyła
sprawozdania z wykonania umowy zatwierdzone przez menadżera kliniki.
Powódka podała, że niniejsze faktury zostały przez pozwanego zwrócone do
skorygowania, pozwany bowiem zakwestionował stawkę godzinową przyjętą przez
powódkę do godzin przepracowanych po godzinie 15.00. Powódka powołując się na
treść umowy wskazała, że świadczenia zdrowotne udzielane miały być przez
powódkę miesięcznie, w dni robocze w godzinach między godziną 7.25, a 15.00 za
stawkę 60,00 zł/godz., a ponadto w ramach dyżurów lekarskich zgodnie z
harmonogramem dyżurów. Dyżury lekarskie miały być pełnione: w dni robocze
między godziną 15.00 z 7.25 za stawkę 70,00 zł/godz., a w soboty, niedzielę i święta
przez 24 godziny na dobę za stawkę 80,00 zł/godz. Tymczasem pozwany uznał, iż
skoro świadczenie usługi rozpoczyna się w godzinach „zwykłego" harmonogramu to
według takiej stawki do końca powinno być rozliczane. Co oznacza, że pracując po
15.00 powódka miała zastosować stawkę godzinową 60,00 zł/godz., a nie jak było
dotychczas stosowane i co nie było przez pozwanego kwestionowane - 70 zł/godz.
Powódka podniosła, iż pozwany nie kwestionował wykonywanych przez nią
świadczeń ani samej ilości godzin, a sporna kwota to około 600 zł. Jednak pomimo
tego, do dnia złożenia pozwu pozwany nie zapłacił powódce nawet kwoty
niespornej wynikającej z w/w faktur. Pomimo wezwania pozwanego do zapłaty za
w/w faktury na łączną kwotę 98.467,60 zł pozwany do dnia wytoczenia niniejszego
powództwa nie zapłacił dobrowolnie całości powyższej należności.

Pismem z dnia 15 lutego 2013 r. z uwagi na to, że pozwany zapłacił powódce kwotę 97.852,37 zł w dniu 8.02.2013 r. powódka cofnęła powództwo, w powyższym zakresie, podtrzymując nadal żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kwoty 615,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

250,70 zł od dnia 01.10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

249,03 zł od dnia 01.11.2012 r. do dnia zapłaty,

-

37,50 zł od dnia 01.12.2012 r. do dnia zapłaty,

2

-

78,00 zł od dnia 01.01.2013 r. do dnia zapłaty, oraz ustawowych odsetek od następujących kwot:

-

od kwoty 33.342,30 zł za okres od dnia 01.10.2012 r. do dnia 08.02.2013 r.,

-

od kwoty 26.228,97 zł za okres od dnia 01.11.2012 r. do dnia 08.02.2013 r.

-

od kwoty 26.934,70 zł za okres od dnia 01.12.2012 r. do dnia 08.02.2013 r.,

-

od kwoty 11.346,40 zł za okres od dnia 01.01.2013 r. do dnia 08.02.2013 r.

Postanowieniem z dnia 27 marca 2013 r. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie w zakresie należności głównej co do kwoty 97.852,37 zł, a następnie nakazem zapłaty z dnia 27 marca 2013 r. orzekł zgodnie z żądaniem powódki zawartym w jej piśmie z 15 lutego 2013 r.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości jako bezzasadnego oraz zasądzenia na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wskazał, iż wytoczone powództwo należy uznać za przedwczesne, bowiem jak wynikało z umowy łączącej powódkę i pozwanego, zgodnie z § 14 i 15 powódka była zobowiązana do przedłożenia razem z rachunkiem sprawozdania z wykonania umowy za każdy miesiąc odrębnie, które to sprawozdanie powinno być sprawdzone przez menadżera, a następnie zatwierdzone przez kierownika kliniki lub jego zastępcę. Ponadto podał, że powódka, zgodnie z § 15 ust. 3, mogła otrzymać wynagrodzenie tylko i wyłącznie na podstawie rachunku i zatwierdzonego sprawozdania, zaś jak wprost wynika z załączonych do pozwu rachunków i sprawozdań żadne z nich nie zostało zatwierdzone przez kierownika kliniki, ani przez jego zastępcę zatem roszczenia o zapłatę nie można uznać za wymagalne do czasu dostarczenia przez powódkę prawidłowych dokumentów. Pozwany wskazywał ponadto, iż fakt dokonania zapłaty za udzielone świadczenia przez pozwanego jest jedynie wyrazem jego dobrej woli, jednakże z formalnego

3

punktu widzenia nie ma wpływu na okoliczność wymagalności roszczenia i możliwości dochodzenia tego roszczenia przed sądem.

Pozwany podkreślał również, iż powódka nigdy w sposób prawidłowy nie wezwała pozwanego do zapłaty. Załączone do pozwu wezwania adresowane były bowiem do P. P. oraz do J. K., których z powódką nie wiąże żaden stosunek obligacyjny, nie są oni więc w żaden sposób zobowiązani do jakichkolwiek świadczeń na jej rzecz. Osoba prawna jaką jest pozwany nie została nigdy przez powódkę wezwana do zapłaty.

Ponadto pozwany odnosząc się do twierdzeń powódki w zakresie stawki godzinowej za udzielanie świadczeń na rzecz pozwanego wskazał, iż stawka 70 zł za godzinę dotyczy dyżurów lekarskich pełnionych w oparciu o harmonogram dyżurów, a powódka nie przedstawiła harmonogramu, w oparciu o który udzielała świadczeń, które mogłyby być rozliczane wg stawki 70zł za godzinę. Jeżeli natomiast świadczenia te były udzielane poza harmonogramem to zgodnie § 11 ust.4 wymagało to pisemnej zgody pozwanego wydanej na wniosek kierownika kliniki. Zgody takiej powódka nie miała.

Pozwany podkreślał dalej, iż z załączonych do pozwu dokumentów w żaden sposób nie wynika w jakich godzinach i w jakie dni i na jakiej podstawie powódka udzielała świadczeń, które z nich rozliczyła wg stawki podstawowej, a które wg stawki 70 zł za godzinę. Zatem powódka w żaden sposób nie wykazała wysokości swojego roszczenia.

W odpowiedzi na sprzeciw powódka podtrzymała żądania w całości.

Powódka dodatkowo wyjaśniała, iż co miesiąc wprowadzała do harmonogramu godzin pracy w systemie internetowym szpitala ilość przepracowanych godzin oraz godziny pracy (od której do której godziny) i na tej podstawie sporządzane było sprawozdanie do faktur. Również za sporny okres

powódka taki harmonogram sporządziła i na tej podstawie wystawiła rachunki.

4

Ponieważ wyliczenie stawki godzin przepracowanych przez powódkę po godzinie 15:00 wg sprawozdania z wykonania umowy sporządzone przez menadżera kliniki różniło się od stawki przyjętej przez powódkę, powódka nie mogła uzyskać zatwierdzenia sprawozdania kierownika kliniki lub jego zastępcy, gdyż tym samym musiałaby zgodzić się na sposób wyliczenia wynagrodzenia przyjęty przez menadżera kliniki.

Ponadto powódka podniosła, iż oczywistą sprawą jest, że ze względu na charakter wykonywanej pracy nie może wyjść o 15:00 z sali operacyjnej w trakcie znieczulenia. Podobnie nie wolno jej odmówić znieczulenia w sytuacji dla ratowania życia człowieka. Te zaś przesłanki i specyfikę pracy na kardiochirurgii wzięto pod uwagę w trakcie rozmów negocjacyjnych przy podpisywaniu kontraktu. Powódka podkreślała dalej, iż wielokrotnie zwracała się do przełożonych o wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, a także wypłaty kwoty bezspornej za wykonaną pracę, jednak bezskutecznie. W związku z powyższym wystąpiła na drogę postępowania sądowego o zapłatę należnego jej wynagrodzenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 czerwca 2012 r. powódka zawarła z pozwanym umowę o
udzielenie zamówienia na świadczenie zdrowotne, na okres od dnia 1.07.2012 r. do
dnia30.06.2013 r. Na mocy przedmiotowej umowy pozwany jako udzielający

zamówienie powierzył, a powódka jako przyjmująca zamówienie zobowiązała się udzielać świadczenia na Oddziale (...) pozwanego szpitala.

okoliczność bezsporna

Zgodnie z umową świadczenia zdrowotne miały być udzielane:

5

-

miesięcznie zgodnie z harmonogramem opracowanym przez Kierownika Kliniki lub jego zastępcę, menedżera kliniki określającym udzielania świadczeń zdrowotnych w dni robocze, w godzinach miedzy 7.25 a 15.00, w danym miesiącu,

-

w ramach dyżurów lekarskich zgodnie z harmonogramem dyżurów,

-zgodnie z ustalonym harmonogramem, w zakresie i czasie wynikającym z potrzeb
pozwanego, związanym z koniecznością zapewnienia przez pozwanego
całodobowej opieki medycznej. Dotyczyło to w szczególności zdarzeń losowych i
wypadków zbiorowych.

dowód:: umowa z dnia 29 czerwca 2012 r. (k. 12-13 akt)

Strony ustaliły w umowie, że miesięczna należność za udzielanie świadczeń zdrowotnych będzie obejmowała:

-

zryczałtowaną kwotę za 1 godzinę udzielania świadczeń zdrowotnych w dni robocze zgodnie z harmonogramem: 60 zł za godzinę,

-

za udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach dyżuru lekarskiego lub w związku z okolicznościami zleconymi przez pozwanego świadczonymi poza ustalonym harmonogramem, w zakresie i czasie wynikającym z potrzeb pozwanego, związanymi z koniecznością zapewnienia przez pozwanego całodobowej opieki medycznej, w szczególności zdarzeń losowych i wypadków zbiorowych, kiedy to powódka zobowiązana była do niezwłocznego stawienia się w siedzibie pozwanego, na wezwanie kierownika Kliniki Oddziału (...) lub osoby przez niego upoważnionej, dokonane telefonicznie lub w inny sposób, w dni robocze: 70 zł za 1 godzinę dyżuru,

-

za udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach dyżuru lekarskiego lub w

związku z okolicznościami zleconymi przez pozwanego świadczonymi poza

ustalonym harmonogramem, w zakresie i czasie wynikającym z potrzeb pozwanego,

związanymi z koniecznością zapewnienie przez pozwanego całodobowej opieki

6

medycznej, w szczególności zdarzeń losowych i wypadków zbiorowych, kiedy to powódka zobowiązana była do niezwłocznego stawienia się w siedzibie pozwanego, na wezwanie kierownika Kliniki Oddziału (...) lub osoby przez niego upoważnionej, dokonane telefonicznie lub w inny sposób - w soboty, niedziele i święta - 80 zł za 1 godzinę dyżuru,

- prowizję za wykonanie znieczulenia w Klinice (...): 550 zł.

dowód: umowa z dnia 29 czerwca 2012 r. (k. 12-13 akt)

Zgodnie z powyższą umową, pozwany zobowiązany był do wypłaty należności z tytułu świadczonych przez powódkę usług, po przedłożeniu przez powódkę rachunku/faktury oraz zatwierdzonego sprawozdania z wykonaniu umowy, podlegającego sprawdzeniu przez menedżera kliniki, a następnie zatwierdzonego przez Kierownika Kliniki Oddziale (...)lub jego zastępcę, statystyka medycznego w zakresie udzielanych porad. Wypłata należności za wykonanie umowy następować miała nie później niż ostatniego dnia miesiąca następującego po miesiącu obliczeniowym, na wskazany przez powódkę rachunek bankowy.

dowód: z dnia 29 czerwca 2012 r. (k. 14 akt)

Zgodnie z dotychczasową praktyką, w wypadku gdy sytuacja wymagała pozostania lekarza po godzinie 15 - tej, wynagrodzenie liczone było zgodnie ze stawką odpowiednią dla dyżurów w wysokości 70 zł w dni powszednie i dotyczyło to wszystkich lekarzy na oddziale.

Na oddziale tworzone były harmonogramy dyżurów po godzinie 15- tej w połowie miesiąca poprzedzającego dany miesiąc.

7

dowód: zeznania powódki k.90 akt, a nadto przedłożone przez powódkę harmonogramy dyżurów lekarskich (k.85, 86, 87,88)

Pozwany nigdy nie kwestionował sporządzonych na oddziale harmonogramów. Wszystkie godziny w tym przepracowane po 15:00 wpisywane byty do systemu komputerowego szpitala. Pozwany w trakcie umowy bez wprowadzenia aneksu zmienił sposób naliczania wynagrodzenia, traktując świadczone godziny po 15:00 jako przedłużenie czasu normalnego ze stawką 60 zł.

dowód: zeznania powódki (k. 90), a nadto pismo z dnia 18.10.2012 r. (k. 27)

W dniu 18.10.2012 r. powódka wezwana została do skorygowania przedstawionych rachunków.

dowód: pismo z dnia 21.09.2012 (k. 26 ).

Powódka pismami z 3.01.2013 r. oraz z 17 stycznia 2013 r. wezwała pozwanego do zapłaty należności w wysokości 98.467,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi.

dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty (k. 31 i 32 )

W dniu 8 lutego 2013 r. tj. po wniesieniu pozwu pozwany zapłacił na rzecz powódki kwotę 97.852,37 zł.

okoliczność bezsporna

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny opierając się na przedłożonych przez strony dokumentach oraz zeznaniach powódki.

8

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki, albowiem są one spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają z przedstawionymi dowodami z dokumentów.

Z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawę reprezentanta pozwanego, sąd ograniczył przesłuchanie stron do przesłuchania strony powodowej.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania dokumentów przedłożonych przez strony, zwłaszcza że same strony nie zgłaszały zastrzeżeń co do autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zapłaty kwoty 615,23 zł będącej różnicą pomiędzy kwotą 98.467, 60 zł, stanowiącą wyliczenie wynagrodzenia w oparciu o przyjęte przez powódkę kryteria, a kwotą 97.852,37 zł równej wynagrodzeniu powódki zgodnie z wyliczeniami pozwanego szpitala.

Różnica stanowisk stron wynikała z przyjęcia innej stawki wynagrodzenia za usługi świadczone przez powódkę po godzinie 15:00, stanowiące kontynuację usług świadczonych od 7:25 do 15:00. Powódka domagała się za sporne godziny wynagrodzenia w kwocie 70 zł/ godzinę, pozwany zaś twierdził, iż należna kwota to 60 zł/godz. Zatem rozstrzygnięcie sporu w niniejszej sprawie wymagało dokonania oceny zaklasyfikowania spornych godzin tj. czy winny być one traktowane jako świadczone w ramach dyżuru, czy jako godziny od 7:25 do 15:00 w dni robocze. Strony zgadzały się bowiem co do samej ilości godzin przepracowanych przez powódkę.

Podkreślić należy, że w § 12 ust. 1 pkt 1) umowy o udzielenie zamówienia na świadczenie zdrowotne (k. 13 akt) - strony wyraźnie określiły, że dyżury lekarskie pełnione miały być między godziną 15:00, a 7:25. Z kolei za udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach dyżuru lekarskiego w dni robocze ustalono należność w kwocie 70 zł za 1 godzinę dyżuru (§ 13 ust l.pkt 2). Jednocześnie pozwany nie

9

przedstawił żadnych dowodów (art. 6 kc) na potwierdzenie prezentowanego przez siebie stanowiska w zakresie nieprawidłowości zastosowanej przez powódkę należności z tytułu świadczeń po godzinie 15 :00. Twierdzenia pozwanego, iż po godzinie 15:00 stawka należna powódce to 60 zł z uwagi na kontynuację świadczeń zdrowotnych rozpoczętych przed godziną 15: 00 nie znajduje żadnego oparcia ani w łączącej strony umowie, ani w dotychczasowej praktyce ukształtowanej w trakcie współpracy między stronami.

Słusznie więc podkreślała powódka, że zmiana naliczania wysokości stawek nastąpiła jednostronnie, bez zmiany zawartej pomiędzy stronami umowy.

Wskazać należy, że przedstawione przez powódkę harmonogramy świadczenia usług po godzinie 15:00, dowodzą, iż praktyką było ich wcześniejsze ustalanie, co wynikało ze specyfiki oddziału, na którym przeprowadzane były zabiegi operacyjne. Logicznym również było, że powódka będąc na sali operacyjnej, w związku z przedłużającą się operacją po godzinie 15:00, nie mogła jej opuścić, a świadczenia na rzecz szpitala w świetle umowy ( po godzinie 15:00) należało zakwalifikować jako pełniony dyżur lekarski.

Twierdzenia powódki znajdują również bezpośrednie oparcie w zawartej pomiędzy stronami umowie, stanowiącej w § 12, iż dyżury lekarskie pełnione będą w dni robocze między godziną 15:00, a 7.25.

Sąd uznał za bezzasadny zarzut pozwanego co do nieskutecznego przedsądowego wezwania do zapłaty. Wskazać należy, że powódka wezwanie przedsądowe z 17 stycznia 2013 r. skierowała do dyrektora pozwanego szpitala, a zatem do osoby reprezentującej pozwanego, a z treści wezwania wynikało wprost jakich należności powódka się domaga.

Ponadto w związku z niekwestionowaniem przez stronę pozwaną samej ilości godzin przepracowanych przez powódkę, przy uwzględnieniu logicznych i

10

korespondujących z materiałem zebranym w sprawie zeznań powódki co do ilości godzin po 15:00 oraz przy przyjęciu przez Sąd twierdzeń powódki co do odpowiedniego ich zaklasyfikowania ze stawką odpowiednią dla dyżurów, uznać należało, iż powódka uzasadniła również wysokość dochodzonego roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 750 k.c. w związku z 735 §1 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 615,23 zł.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu określoną w art. 98 k.p.c. Pozwany, jako strona przegrywająca, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu poniesionych przez niego kosztów niezbędnych do celowej obrony. Na koszty te składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego będącego radcą prawnym zgodnie z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002, nr 163, poz. 1349 ze zm.) w kwocie 3600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz opłata od pozwu w wysokości 31 zł.

Wniosek natomiast pozwanego w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych jako bezprzedmiotowy nie mógł zostać uwzględniony, z uwagi na to, że w chwili jego złożenia na pozwanym nie ciążył jeszcze obowiązek związany z uiszczeniem jakiejkolwiek opłaty sądowej.

Sąd ocenił również, że w sprawie nie zachodzą przesłanki pozwalające zastosować inny sposób rozdzielenia kosztów, w szczególności w oparciu o zasadę słuszności sformułowaną w przepisie art. 102 kpc. Jak wskazuje treść przepisu, zasada ta powinna znaleźć zastosowanie w wypadkach zupełnie wyjątkowych. Opierając się na niej, Sąd powinien mieć w szczególności na uwadze, że w wyniku jej

11

zastosowania dochodzi w istocie do wzajemnego zniesienia kosztów postępowania, czego konsekwencją w przedmiotowej sprawie byłoby obciążenie kosztami strony wygranej. W sytuacji gdy strona ta nie doprowadziła do wszczęcia procesu z pobudek zasługujących na negatywną ich ocenę i nie spowodowała dodatkowych, zbędnych kosztów, obciążenie jej poniesionymi kosztami nie byłoby słuszne. Sąd nie stracił z pola widzenia faktu, że sytuacja finansowa służby zdrowia jest fatalna i jest to fakt notoryjnie znany, jednakże musiał także kierować się poczuciem ogólnie pojmowanej sprawiedliwości. Zastosowanie zasady słuszności ze względu na sytuację służby zdrowia w przedmiotowej sprawie, musiałoby skutkować takim samym rozstrzygnięciem w każdej innej sprawie, w której uczestniczyłby jakikolwiek podmiot służby zdrowia. To doprowadziłoby do usankcjonowania sytuacji, w której koszty te, jeżeli stroną przegraną byłaby jednostka służby zdrowia, zamiast niej, zawsze ponosiłby bądź Skarb Państwa, bądź strona wygrywająca, co w praktyce naruszyłoby zasadę równości stron postępowania ze względu na ich dyskryminowanie pod względem finansowym.

12