Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2017 r.

sprawy Z. P.

syna K. i Z. z domu P. (...) r. w miejscowości Z. z art. 286 § 3 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 8 listopada 2016 r. sygnatura akt III K 580/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygnatura akt IV Ka 36 /17

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Wałbrzychu wniósł akt oskarżenia przeciwko Z. P. oskarżając go o to, że:

w dniu 03 kwietnia 2016r. w S., woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na terenie sklepu, po uprzednim włożeniu torby na komputer typu laptop o wartości 61,40 zł do pustego opakowania kartonowego torby na komputer typu laptop o wartości 13,30 zł wprowadził w błąd pracownika sklepu co do wartości zakupionego towaru, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 48,10 zł działając na szkodę firmy (...), przy czym jest to wypadek mniejszej wagi, tj. o czyn z art. 286 § 3 k.k.

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2016 roku (sygn. akt III K 580/16) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu:

I.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 kpk w zw. z art. 1 § 2 kk umorzył postępowanie wobec oskarżonego Z. P. o czyn opisany w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 286 § 3 k.k.;

II.  wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania zaliczył na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od wyroku wywiódł prokurator zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na dokonaniu przez Sąd sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego, skutkującej uznaniem stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu jako znikomy, w sytuacji gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że sposób i okoliczności tego czynu, postać zamiaru, a w szczególności motywacja oskarżonego, niekierowana bynajmniej na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych wespół przede wszystkim z rozmiarem szkody, przemawiają za uznaniem zarzuconego Z. P. występku jako wypadku mniejszej wagi określonego w art. 286§3 kk, lecz nie jako czynu zabronionego o znikomym stopniu społecznej szkodliwości,

a podnosząc wskazany zarzut wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja odniosła ten skutek, iż koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wyrokując w sprawie sąd rejonowy umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk uznając, iż zachowaniu oskarżonego nie sposób przypisać większego niż znikomy stopień społecznej szkodliwości. Argumentując przyjętą koncepcję odwołał się przede wszystkim do zakresu wyrządzonej szkody oraz rodzaju i charakteru naruszonego dobra. Jednak zgodnie z art.115 § 2 kk przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę nie tylko rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, ale także sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Właśnie te pozostałe przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu nie dają podstaw do przyjęcia, iż zachowanie oskarżonego cechował znikomy stopień społecznej szkodliwości.

Oskarżony podjął „wiele trudu” rozłożonego w czasie aby osiągnąć zamierzony cel, przemieszczał się celem znalezienia miejsca, w którym proceder nie będzie dostrzeżony, a następnie ze swoistym pietyzmem podejmował oszukańcze zabiegi, nie działał zatem spontanicznie ale miał czas na refleksję, która jednak nie pojawiła się w psychice oskarżonego, a zatem sposób i okoliczności popełnienia czynu przemawiają na jego niekorzyść. Również postać zamiaru i motywacja sprawcy w aspekcie powyższego jawią się jako zasługujące na potępienie biorąc pod uwagę również co było przedmiotem przestępstwa (zdecydowanie nie była to rzecz pierwszej potrzeby) oraz fakt popełnienia czynu nie z motywacji uwarunkowanej ubóstwem ale z chęci pozyskania rzeczy droższej i lepszej jakości – w niższej cenie. Przyjęcie zatem wypadku mniejszej wagi uwzględnia w wystarczającym stopniu okoliczności wzięte pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Gdyby oskarżony dopuścił się czynu z art.119§1 kw w podobnych okolicznościach, wyrządzając szkodę w tożsamej wysokości, sąd I instancji zapewne nie miałby wątpliwości, iż należałoby wymierzyć co najmniej grzywnę.

W świetle powyższego podzielić należy argumentację apelującego, zaskarżony wyrok podlegał uchyleniu, a sprawa wymaga ponownego rozpoznania (art.437§2 kpk)..