Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: sekretarz sądowy Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lipca 2016r., 8 września 2016 r., 13 października 2016 r., 17 października 2016 r., 24 października 2016 r., 4 stycznia 2017 r., 18 stycznia 2017 r., 8 lutego 2017 r., 15 lutego 2017 r., 28 lutego 2017 r., 6 marca 2017 r., 27 marca 2017 r., 11 kwietnia 2017 r. na rozprawie

sprawy przeciwko K. B. c. G. i B. z domu B. ur. (...) w W.,

obwinionej o to, że:

w dniu 3 sierpnia 2015r. około godziny 16:00 w W. na drodze publicznej skrzyżowaniu ulic (...). (...) - Aleja (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 3 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki P. nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności podczas wjeżdżania na skrzyżowanie w wyniku czego zderzyła się z samochodem marki C. nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 KW w związku z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.),

orzeka:

I.  obwinioną K. B. uznaje za winną tego, że w dniu 3 sierpnia 2015 r. około godziny 16:00 w W. na drodze publicznej skrzyżowaniu ulic (...). (...) - Aleja (...), naruszyła zasady przewidziane w ustawie Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki P. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas wjeżdżania na skrzyżowanie i dokonała wjazdu za sygnalizator S1 w czasie wyświetlania dla jej kierunku jazdy czerwonego sygnału świetlnego, w wyniku czego zderzyła się z samochodem marki C. nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za winną popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza obwinionej karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych,

II.  zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa wydatki w kwocie 1971,64 (jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt cztery grosze) złotych oraz kwotę 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt V W 1800/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 sierpnia 2015 r. około godziny 16:00 w W. K. B. prowadziła samochód marki P. nr rej. (...) zbliżając się do skrzyżowania ulic (...). (...) z Aleją (...), poruszając się skrajnym lewym pasem ruchu al. (...) w kierunku z P.. Na ww. skrzyżowaniu dla kierunku jazdy dla K. B. nadawany był przez sygnalizator S-1 sygnał czerwony, który to kierunek jazdy wybrała K. B.. W tym czasie na tym samym skrzyżowaniu poruszał się po jezdni Al. (...) z kierunku od Centrum miasta A. R. (1) samochodem marki C. nr rej. (...) z zamiarem przejechania przez skrzyżowanie na wprost, oczekiwał na zmianę sygnału na zielony, a po tym jak sygnalizator dla kierunku jego poruszania się zmienił się na zielony, ruszył. W związku z tym, że K. B. wjechała na skrzyżowanie za sygnalizator podczas nadawania czerwonego sygnału świetlnego dla jej kierunku jazdy jej pojazd zderzył się z samochodem prowadzonym przez A. R. (1). W związku z powyższym K. B. wjeżdżając na skrzyżowanie ulic (...). (...) z Aleją (...), przejeżdżając je na wprost gdy nadawany dla jej kierunku jazdy był sygnał czerwony, nie zachowała szczególnej ostrożności i nie sprawdziła panujących na drodze warunków, a tym samym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadziła do zderzenia z pojazdem C. prowadzonym przez A. R. (2), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku powyższej kolizji w obu pojazdach wystąpiły uszkodzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionej K. B. /k. 57 – 60, k. 103 - 104/, zeznań świadka A. R. (2) /k. 10 – 11, k. 104 – 105, k. 128/, zeznań świadka J. J. /k. 22 – 23, k. 127 - 128/, zeznań świadka B. B. /k. 142 – 143/, ustna opinia biegłego /k. 230 – 233, k. 247 – 248, k. 272 - 277/ a także dokumentów w postaci - n/u k. 1 - 3, 8, 39, protokół oględzin k. 4 - 5, protokół badanie k. 6 - 7, pismo k. 9, 86, zdjęcia k. 16 - 21, 35 - 37, 51 - 56, 125 - 126, 137 - 138, 141, wydruki z internetu k. 31 - 34, płyta CD k. 38, 87, informacja, że obwiniona nie ewidencjonuje w rejestrze karanych za wykroczenia, k. 63, skarga k. 83 - 85, dane E. Hestia k. 100 - 101, dane z (...) k. 115 - 117, projekt aktualizacji sterowania sygnalizacją k. 151 - 159, dane z (...) k. 169 - 181, opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K. k. 183 – 214, opinia uzupełniająca ustna biegłego J. K. k. 272- 276 nagranie na płycie DVD k. 248 - 249.

Obwiniona K. B. nie przyznała się do popełniania zarzucanego jej czynu. Obwiniona wyjaśniła, że kiedy wjeżdżała na skrzyżowanie i skręcała w kierunku centrum miała dla swojego kierunku ruchu zielone światło i widziała wtedy samochody stojące po jej lewej stronie, wskazała, że kiedy poczuła uderzenie, tak duże, że ją zamroczyło. Obwiniona podkreśliła, że podczas wjazdu na skrzyżowanie miała zielone światło, zarówno z prawej strony jak także na górze z przodu i wskazała, że przed wjazdem na skrzyżowanie nie zatrzymała się przed sygnalizatorem.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd w dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w części, tj. w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła, iż to ona w dniu zdarzenia wjechała na skrzyżowanie i następnie doszło do kolizji z pojazdem marki C.. Powyższe w całości znalazło potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie wiarygodnym materiale dowodowym, nie było to też kwestią sporną w niniejszej sprawie. Zaś w kwestii odpowiedzialności za doprowadzenie do kolizji i koloru sygnału świetlnego nadawanego dla kierunku jazdy obwinionej, Sąd nie dał wiary obwinionej jakoby zastosowała się ona do obowiązującej sygnalizacji świetlnej i jakoby w czasie gdy wjeżdżała na skrzyżowanie dla niej sygnalizator nadawał sygnał zielony. Powyższe stoi bowiem w sprzeczności z zasadami logiki, zeznaniami naocznych świadków, osób obcych dla obwinionej, a także w sprzeczności z opinią biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego. Pokrzywdzony A. R. (2) k. 104 – 105, 10 – 11 zeznał, że kiedy on wjeżdżał na skrzyżowanie dla jego kierunku jazdy sygnał nadawany przez sygnalizator był zielony, zeznania świadka obrazują, że wjechał na skrzyżowanie po zmianie sygnału na zielony. Ponadto świadek opisał, że kiedy dojechał do skrzyżowania to zajmował pas środkowy, natomiast po jego prawej stronie znajdowała się ciężarówka, ruszył on jednak przed nią, potem doszło do zderzenia z pojazdem prowadzonym przez obwinioną. Z kolei świadek J. J. k. 127 – 128 zeznał, iż on również znajdował się na tych samych światłach co świadek A. R. (2) i podkreślił, iż światło dla tego kierunku jazdy było zielone, zaznaczając, że A. R. (2) ruszył ze świateł jako pierwszy i dlatego to on zderzył się z samochodem obwinionej. Zeznania obu tych świadków zasługują na wiarę, opisują oni bowiem przebieg zdarzenia w zasadniczej części tak samo. Świadkowie są osobami obcymi dla obwinionej jak również dla pokrzywdzonego, nie mieli żadnego motywu by przedstawić zdarzenie w sposób niezgodny z rzeczywistością, Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań wskazanych świadków. Marginalne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego sprawy miały przy tym zeznania świadka B. B., która nie było naocznym obserwatorem kolizji, na miejscu zdarzenia znalazła się już po jego zaistnieniu a wiedzę o nim czerpała od swojej córki. Z uwagi na sporną kwestię dotyczącą tego, jakie sygnały świetlne nadawane były przez sygnalizatory dla poszczególnych uczestników zdarzenia, kluczową rolę w ocenie działania poszczególnych użytkowników ruchu i ustalenia stanu faktycznego - pełni w sprawie niniejszej opinia biegłego J. K., k. 183 – 214, opinia uzupełniająca k. 272- 276, nagranie na płycie DVD k. 248 - 249, którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest jasna, wyczerpująca, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły wskazał przede wszystkim, że uszkodzenia pojazdów oraz ich pozycje po zderzeniowe pokazane poglądowo na fotografii z miejsca zdarzenia świadczą o tym, że w chwili zderzenia ze znacznie większą prędkością (od prędkości samochodu C.) poruszał się samochód P.. Dalej biegły podkreślił, iż prędkość samochodu P. w chwili zderzenia raczej odpowiadała typowej prędkości pojazdu w miejscu zdarzenia przygotowującego się do skrętu w lewo, a dowody materialne wskazują, że samochód C. ruszał po wcześniejszym zatrzymaniu w nieodległym miejscu prawdopodobnie przed sygnalizatorami. Wedle biegłego podczas analizowanego zdarzenia samochód C. nie realizował przejazdu przez miejsce zdarzenia odpowiadającego nieprawidłowym zachowaniom kierujących, jakie przedstawiła obwiniona w załączonej płycie. Analiza korelacji uszkodzeń pojazdów doprowadziła przy tym biegłego do dalszego wniosku, iż w chwili kontaktu pojazdów nadwozie samochodu C. znajdowało się w przechyle wzdłużnym, o stosunkowo małej wartości, co jak zaznaczył nie wskazuje, by pojazd ten był wówczas intensywnie hamowany. Natomiast brak istotnego zakłócenia toru jazdy samochodu P. wskazuje na stosunkowo małą wartość impulsu uderzenia. W dalszej części opinii biegły podkreślił, iż analiza okoliczności zdarzenia w tym uszkodzeń powstałych w pojazdach prowadzi do wniosku, iż podczas przedmiotowego zdarzenia samochód C. nie poruszał się ze znaczną prędkością. Powyższe zatem wskazuje, że nie przyspieszył przed skrzyżowaniem, a co za tym idzie jest mało prawdopodobne w ocenie biegłego by podczas zdarzenia kierujący samochodem C. nie zastosował się do obowiązującego go wskazania sygnalizatora świetlnego. Jednocześnie biegły szeroko opisał wszystkie sytuacje, które mogły wystąpić przy założeniu różnych systemów działania sygnalizacji świetlnej, które zostały dostarczone przez Generalna Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad, co szczegółów opisał w treści opinii. Na podstawie tych analiz biegły stwierdził, iż analiza dowodów materialnych nie potwierdziła, by przyczyną wystąpienia zdarzenia mogły być takie nieprawidłowe działania kierującego samochodem C. jak przedstawione w materiale filmowe (...) przedłożonym do akt sprawy przez obwinioną oraz że bardziej prawdopodobnym jest, że przedmiotowe zdarzenie wystąpiło z powodu nie zastosowania się obwinionej do obowiązującego ją wskazania sygnalizatora nadającego sygnał czerwony, które to sygnalizatory działały prawidłowo. Jednocześnie jak wynika z opinii biegłego k. 183 – 214, opinia uzupełniająca k. 272- 276, w czasie zdarzenia obwinioną obowiązywał sygnał czerwony, który rozpoczynał się 4 sekundy przed rozpoczęciem nadawania sygnału zielonego dla pokrzywdzonego i był nadawany jeszcze najprawdopodobniej przez 15 sekund po zakończeniu nadawania sygnały zielonego dla pokrzywdzonego i wskazał kategorycznie, że sposób regulacji świateł w czasie zdarzenia na przedmiotowym skrzyżowaniu nie mógł powodować sytuacji jednoczesnego sygnalizowania światła zielonego dla kierunku jazdy obwinionej oraz dla kierunku ruchu pokrzywdzonego. Co przy tym najistotniejsze biegły w konkluzji stwierdził, że z całą pewnością można stwierdzić, że w momencie zdarzenia z większą prędkością poruszał się samochód marki P., co dokładnie uzasadnił odnosząc się do powstałych na pojazdach uszkodzeń. Jak to już podkreślono, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i przydatną dla ustaleń faktycznych. Wnioski biegłego są poparte logiczną i bardzo staranną analizą, opinia uzupełniająca biegłego pozwoliła na ustalenie wprost – w czasie nadawania jakiego sygnału świetlnego (czerwony) obwiniona wjechała na skrzyżowanie. W tym, zakresie Sąd oparł się także na spójnych, wzajemnie zgodnych zeznaniach naocznych świadków kolizji. W świetle zatem wszystkich przeprowadzonych dowodów, a także wniosków opinii biegłego nie można było uznać za odpowiadające rzeczywistości stanowisko obwinionej, iż w dniu zdarzenia ona zachowała się w sposób prawidłowy i wjechała na skrzyżowanie podczas nadawania dla niej sygnały zielonego. Przyjęcie powyższego w świetle uszkodzeń samochodów jawi się jako nierealne, gdyż musiałoby być oparte o hipotezę, iż A. R. (2) najpierw dokonał zatrzymania swojego pojazdu przed skrzyżowaniem, a potem w trakcie nadawania dla niego sygnału czerwonego na nie wjechał z relatywnie małą prędkością, byłoby to sprzeczne z zeznaniami naocznych świadków, osób postronnych, a także nielogiczne. Biorąc pod uwagę logiczną i spójną opinie biegłego i wiarygodne zeznania naocznych świadków kolizji, nie ma żadnych wątpliwości, iż to obwiniona przejeżdżając przez rzeczone skrzyżowanie nie zastosowała się do sygnalizacji świetlnej, a tym samym spowodowała utrudnienie ruchu i doprowadziła do zderzenia z innym pojazdem, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości.

W konsekwencji Sąd uznał, że dowody w sprawie w sposób nie budzący wątpliwości wykazały winę i sprawstwo obwinionej w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, poprzez to, że w dniu 3 sierpnia 2015 r. około godziny 16:00 w W. na drodze publicznej skrzyżowaniu ulic (...). (...) - Aleja (...), naruszyła zasady przewidziane w ustawie Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem marki P. nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas wjeżdżania na skrzyżowanie i dokonała wjazdu za sygnalizator S1 w czasie wyświetlania dla jej kierunku jazdy czerwonego sygnału świetlnego, w wyniku czego zderzyła się z samochodem marki C. nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Zachowanie kierującego pojazdem w związku ze zbliżaniem się do skrzyżowania określa art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z tym przepisem ww. ustawy, kierujący pojazdem zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Zatem przy tym manewrze istotne znaczenie ma zachowanie szczególnej ostrożności. Ta szczególna ostrożność jest definiowana jako ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 pkt 22 prawa o ruchu drogowym). Jak słusznie podkreśla Sąd Najwyższy kierującego pojazdem zbliżającego się do każdego skrzyżowania obowiązuje zachowanie szczególnej ostrożności co polega na zwiększonej obserwacji drogi, zmniejszeniu prędkości do takiej, która pozwoli na przepuszczenie pojazdu korzystającego z pierwszeństwa oraz pieszych przechodzących przez jezdnię, a nawet zatrzymanie się, gdy okaże się to konieczne ( por. wyr. SN z dnia 8 lipca 1987 r., V KRN 176/87, OSNPG 1988, nr 6, poz. 57). Sąd ocenił, że K. B. tej właśnie szczególnej ostrożności nie zachowała, przed wjazdem na skrzyżowanie nie upewniła się czy jej manewr nie wpłynie negatywnie na bezpieczeństwo w ruchu drogowym pojazdów już na drodze się znajdujących, a nadto nie zastosowała się do obowiązującej ją sygnalizacji świetlnej. Nadawany był sygnał czerwony dla kierunku jazdy obwinionej, który zakazywał wjazdu za sygnalizator i tym samym na skrzyżowanie. Jak jasno stanowi § 95 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych nadawany przez sygnalizator S-1 sygnał czerwony oznacza zakaz wjazdu za sygnalizator. Zgodnie zaś do art. 5 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych, nawet wówczas, gdy z przepisów ustawy wynika inny sposób zachowania niż nakazany przez te osoby, sygnały świetlne lub znaki drogowe. Obwiniona w sposób ewidentny nie zastosowała się do wszystkich powyższych obowiązków, nie obserwowała bacznie drogi i swoim wykonaniem manewru utrudniła ruch innego pojazdu czym spowodowała jego uszkodzenie. Na obwinionej bez względnie zatem ciążył obowiązek zatrzymania pojazdu i nie wjeżdżania za sygnalizator i na skrzyżowanie. Mając na uwadze powyższe, Sąd stwierdził, że obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw. Obwiniona jako osoba dorosła posiadająca uprawienia do kierowania pojazdami, miała pełną świadomość że powinna zachować się zgodnie z zasadami ruchu drogowego. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował niekaralność obwinionej.

Przy wymiarze kary w zakresie wskazanego czynu obwinionej, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz art. 24 § 1 i 3 kw, ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionej jako wysoki. Obwiniona winna bezwzględnie zaprzestać kontynuowania poruszania się pojazdem po drodze, gdy dla jej kierunku jazdy nadawany był sygnał czerwony. Obwiniona nie dostosowała swojego postępowania do zasad ruchu drogowego, obowiązujących przy wykonywaniu przedmiotowego manewru, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z innym pojazdem, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku działania obwinionej doszło do naruszenia dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, które z uwagi na możliwość powstania ciężkich i nieodwracalnych skutków dla mienia i zdrowia podlega szczególnej ochronie.

Sąd określając wymiar kary kierował się także wskazaniami dyrektyw prewencji generalnej i indywidualnej. Na podstawie art. 86 § 1 kw przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 kw oraz art. 9 § 1 kw za przypisane wykroczenia Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Określona została w dolnych granicach zagrożenia za wskazane wykroczenie, w ocenie Sądu będzie to kara wystarczająca by obwiniona w przyszłości bacznie obserwowała sygnalizację świetlną i zachowywała szczególną ostrożność. W ocenie Sądu kara skłoni także obwinioną do przeanalizowania swojego postępowania, co sprzyjać będzie przestrzeganiu porządku prawnego w przyszłości.

Orzeczenie o wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł oraz koszty opinii biegłego łącznie 1871,64 zł. i wymierzył obwinionej opłatę w wysokości 50 zł. (10 % od orzeczonej kary grzywny), uznając, że obwiniona uzyskująca dochody jest w stanie uiścić powyższe należności.