Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Oksiuta – spr.

Sędziowie SSO Dariusz Niezabitowski

Del. SSR Beata Maria Wołosik

Protokolant Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Zińczuk

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2013 roku

sprawy E. K.

oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 kk; art. 278 § 1 kk; art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; art. 279 § 1 kk w zb. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 10 kwietnia 2013 roku sygn. akt III K 757/ 12

I.  Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

- w punkcie I części dyspozytywnej wyroku przyjmuje wartość skradzionych zaczepów na łączną kwotę 1.200 zł. (punkt I części wstępnej wyroku).

- łagodzi oskarżonemu E. K. orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności do 2 ( dwóch ) lat i 6 ( sześciu ) miesięcy.

II.  W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 96,60 (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem podatku VAT.

IV.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za obie instancje.

UZASADNIENIE

E. K. został oskarżony o to, że:

I. w nocy z 19/20.04.2007 roku w miejscowości K., powiatu (...) z ciągnika m-ki U. znajdującego się w niezabezpieczonej stodole na posesji oznaczonej nr (...), po uprzednim wymontowaniu zabrał w celu przywłaszczenia zaczep górny i dolny o łącznej wartości 1400 zł na szkodę J. P. tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

II. w nocy z 26/27.03.2010 r. w miejscowości (...) powiatu (...) dokonał kradzieży z włamaniem do stodoły w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu deski w ścianie i otwarciu zamkniętych od środka drzwi dostał się do jej wnętrza, gdzie ze stojącego tam samochodu V. (...) nr rej. (...) po uprzednim wymontowaniu zabrał w celu przywłaszczenia 4 koła oraz antenę samochodową, a następnie po otwarciu w nieustalony sposób w/w pojazdu, z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia koło zapasowe, oraz radio samochodowe powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 720 zł na szkodę właściciela P. M. tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

III. w nocy z 01/02.04.2010 r. w miejscowości (...) powiatu (...) działając w krótkich odstępach czasu w ramach realizacji z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży z włamaniem, w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu kłódek zabezpieczających drzwi garażu w budynku gospodarczym dostał się do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia dwa komplety kluczy wartości 500 zł, a następnie po uprzednim uszkodzeniu drzwi, okna i żaluzji w domu i spowodowaniu w ten sposób strat w wysokości 2000 zł, oraz wyjęciu szyb z okna piwnicznego wszedł do wnętrza domu, skąd po dokonaniu penetracji pomieszczeń z piwnicy budynku mieszkalnego zabrał w celu przywłaszczenia przyrząd do cięcia glazury wartości 500 zł, ponadto z pomieszczenia letniej kuchni zabrał w celu przywłaszczenia piłę ukośną wartości 8.000 zł, którą następnie pozostawił przed wjazdem do garażu, czym spowodował straty ogólnej wartości 3000 zł na szkodę właściciela J. C. tj. o czyn z art. 279§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

IV. w okresie od nieustalonego dnia marca 2010 r. do dnia 08.04.2010 roku w miejscowości (...) powiatu (...) dokonał kradzieży z włamaniem do domu, w ten sposób, że po uprzednim podważeniu ramy i wyrwaniu zaszczepki zabezpieczającej okno dostał się do jego wnętrza skąd zabrał w celu przywłaszczenia odkurzacz nieustalonej marki wartości 400 zł na szkodę T. W. tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

V. w nocy z 12/13.04.2010 roku w miejscowości (...), powiatu (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób ,że po otwarciu w nieustalony sposób okna Klubu (...)dostał się do jego wnętrza, następnie wyważył drzwi wejściowe na korytarz, a z niego po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi dostał się do wnętrza sklepu i magazynu skąd zabrał w celu przywłaszczenia: 82 butelki alkoholi różnych marek i gatunków, 217 paczek papierosów różnych marek, 21 sztuk kaw, 10 sztuk mocnego piwa, wyroby mięsne i wędliny o wadze ok. 94,13kg, 10 opakowań ciastek, 46 sztuk szamponów różnych marek, 17 sztuk płynów do kąpieli, 4 sztuki żelów pod prysznic, 3 sztuki proszków do prania, 75 sztuk zapalniczek, elektryczną krajalnicę do wędlin, oraz pieniądze w kwocie 2150 zł, powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 7147,06 zł na szkodę N. J.tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

VI. w okresie od dnia l4.04.2010 r. do dnia 15.04.2010 roku w K. pow. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru po uprzednim wyłamaniu desek w drzwiach wejściowych, dostał się do wnętrza garażu na ul. (...), skąd zabrał w celu przywłaszczenia gumowy przewód z manometrem do pompowania kół wartości 400 zł na szkodę J. M., a następnie po uprzednim podważeniu drzwi garażowych dostał się do wnętrza nowobudowanego domu przy ul. (...) skąd zabrał w celu przywłaszczenia wkrętarkę marki M. z ładowarką i dwoma bateriami oraz 100 m przewodu elektrycznego trzyżyłowego powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 700 zł na szkodę A. J. tj. o czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

VII. w okresie od dnia 18.04.2010 r. do dnia 19.04.2010 r. w miejscowości H. pow. (...) dokonał kradzieży mienia w ten sposób, że z terenu posesji nr (...) zabrał w celu przywłaszczenia osiem worków nawozów sztucznych o łącznej wadze 400 kg ogólnej wartości 480 zł na szkodę R. R. tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

VIII. w okresie od dnia 27.04.2010 r. do dnia 28.04.2010 r. w G. (...)dokonał kradzieży mienia w ten sposób, że wszedł na posesji przy ul. (...), następnie z niezabezpieczonego pomieszczenia udojowego
zabrał w celu przywłaszczenia dwie używane konwie do udoju mleka powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 1000 zł na szkodę J. W. (1)tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

IX. w okresie od dnia 08.05.2010 r. do dnia 09.05.2010 r. w miejscowości (...)powiatu (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi do garażu dostał się do jego wnętrza skąd po dokonaniu penetracji, zabrał w celu przywłaszczenia kosiarkę spalinową m-ki (...)wartości 526,96 zł na szkodę H. D.tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

X. w nocy z 04/05.08.2010 r. w miejscowości D., powiatu (...), dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu dwóch kłódek zabezpieczających drzwi wejściowe do Punktu Skupu (...) wszedł do jego wnętrza skąd po dokonaniu penetracji zabrał w celu przywłaszczenia elementy wyposażenia powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 800 zł na szkodę Spółdzielni (...) w G. tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

XI. w nocy z 13/14.10.2010 w miejscowości (...), powiatu (...), dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu kłódek zabezpieczających drzwi do pomieszczeń gospodarczych dostał się do ich wnętrza skąd po dokonaniu penetracji zabrał w celu przywłaszczenia piłę elektryczną m-ki(...), kosiarkę elektryczną wiertarkę elektryczną, butlę gazową S.powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 1000 zł na szkodę Z. O., tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

XII. w okresie od dnia 01.11.2010 r. do dnia 30.11.2011 r. w miejscowości (...), powiatu (...), dokonał kradzieży mienia w ten sposób, że wszedł na posesję a następnie z niezabezpieczonego garażu zabrał w celu przywłaszczenia myjkę ciśnieniową m-ki (...) J.wartości 1000 zł na szkodę E. M.tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

XIII. w okresie od dnia 23.11.2010 r. do dnia 24.11.2010 roku w miejscowości (...)powiatu (...), dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu zapiętego na kłódkę łańcucha zabezpieczającego stelaż z butlami z gazem z jego wnętrza zabrał w celu przywłaszczenia 10 butli gazowych 11 kg powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 1220 zł na szkodę firmy (...)w Ł.wraz z gazem znajdującym się w 9 butlach wartości 396 zł na szkodę I. Ż.tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

XIV. w nocy z 17/18.04.2011 roku w miejscowości (...),(...), dokonał kradzieży mienia w ten sposób, że po wejściu do
niezabezpieczonego budynku chlewni dokonał penetracji pomieszczeń skąd zabrał w celu przywłaszczenia myjkę ciśnieniową m-ki S.model (...)wartości 1000 zł na szkodę B. K.tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 757/12:

I. Oskarżonego E. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I i za to, na mocy art. 278§1 kk skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Oskarżonego E. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III i za to, na mocy art. 279§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art 11§2 kk skazał go zaś na mocy art. 279§1 k.k. w zw. z art 11§3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

III. Oskarżonego E. K.uznał za winnego tego, że w nocy z 12/13.04.2010 roku w miejscowości (...), powiatu (...)dokonał kradzieży z włamaniem w ten sposób, że po otwarciu w nieustalony sposób okna Klubu (...)dostał się do jego wnętrza, następnie wyważył drzwi wejściowe na korytarz, a z niego, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi, dostał się do wnętrza sklepu i magazynu skąd zabrał w celu przywłaszczenia: 82 butelki alkoholi różnych marek i gatunków, 217 paczek papierosów różnych marek, 21 opakowań kawy, 10 sztuk mocnego piwa, wyroby mięsne i wędliny o wadze ok. 94,13kg, 10 opakowań ciastek, 46 sztuk szamponów różnych marek, 17 sztuk płynów do kąpieli, 4 sztuk żelów pod prysznic, 3 proszków do prania, 75 sztuk zapalniczek, elektryczną krajalnicę do wędlin powodując w ten sposób straty ogólnej wartości 4.997,06 zł na szkodę N. J.co stanowi czyn z art. 279§1 kk a ponadto uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach II, IV, VI, IX, X, XI, XIII, i przyjął, iż czynów wyżej opisanych dopuścił się, działając w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, tj. w warunkach ciągu przestępstw, za tak przypisany ciąg przestępstw na mocy art. 279§1 k.k., 279§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oskarżonego skazał, zaś na mocy art. 279§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

IV. Oskarżonego E. K. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach VII, VIII, XII, XIV i przyjął, iż czynów tych dopuścił się, działając w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, tj. w warunkach ciągu przestępstw i za tak przypisany ciąg przestępstw na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

V. Na mocy art. 85 k.k., 86 §1 k.k. w zw. z art 91§2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego w punktach I, II, III i IV kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

VI. Na mocy art 46§1 k.k. zasądził od oskarżonego tytułem naprawienia szkody w całości na rzecz pokrzywdzonych:

-.

-

J. P. kwotę 900 (dziewięciuset) złotych,

-

P. M. kwotę 720 (siedmiuset dwudziestu) złotych,

-

T. W. kwotę 400 (czterysta) złotych,

-

N. J.kwotę 4045,76 (cztery tysiace czterdzieści pięć i 76/100) złotych,

-

J. M. kwotę 400 (czterysta) złotych,

-

A. J. kwotę 700 (siedemset) złotych tytułem częściowego naprawienia szkody,

-

R. R. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych,

-

H. D. kwotę 526,96 (pięćset dwadzieścia sześć i 96/100) złotych,

-

(...) “M.” w G. kwotę 600 (sześciuset) złotych,

-

Z. O. kwotę 800 (ośmiuset) złotych,

-

(...) SA w W. kwotę 1220 (tysiąc dwieście dwadzieścia ) złotych,

-

I. Ż. kwotę 396 (trzysta dziewięćdziesiąt sześć) złotych.

VII. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. P.tytułem nieuiszczonych kosztów obrony ustanowionej z urzędu kwotę 1239,84 (tysiąc dwieście trzydzieści dziewięć i 84/100) złotych, w tym kwotę 231,84 (dwieście trzydziesci jeden i 84/100) tytułem podatku VAT.

VIII. Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu obciążajac nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 444 k.p.k. i 425§1 i 2 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca oskarżonego i na mocy art. 427§1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił:

I. w zakresie czynów I – XIV:

1) błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu że ujawnione w sprawie dowody i ustalone na ich podstawie okoliczności pozwalają na uznanie oskarżonego za winnego wszystkich zarzucanych mu czynów, podczas gdy dowody te oceniane we wzajemnym powiązaniu, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego prowadzą do wniosków odmiennych,

2) obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

a) art. 2§2 k.p.k., art. 5§2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i z art. 410 k.p.k. polegającą na prowadzeniu postępowania w sposób sprzeczny z zasadą prawdy materialnej, przejawiające się rozstrzygnięciem na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości odnośnie sprawstwa oraz przyjęciu, że dopuścił się on wszystkich zarzucanych mu czynów opierając się w tym zakresie na opiniach biegłych z zakresu traseologii, podczas gdy wskazują one jedynie na zgodności grupowe pomiędzy zabezpieczonymi w sprawie śladami, a obuwiem dostarczonym do badań jako materiał porównawczy, a nadto we wnioskach wskazano, że ślady te mogą pochodzić od obuwia należącego do oskarżonego, co prowadzi do wniosku że nie można ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że oskarżony był obecny w miejscach i datach wskazanych w akcie oskarżenia, a wobec braku możliwości rozstrzygnięcia tych wątpliwości za pomocą innych bezpośrednich dowodów, powinny one zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego i prowadzić do przyjęcia wniosku o braku jego obecności w miejscach przestępstw;

b) art. 366§1 k.p.k. i art. 167 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. poprzez:

- nie ustalenie istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności sposobu popełnienia przez oskarżonego czynów zabronionych,

- oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii na okoliczność ustalenia stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, w jakim znajdował się w okresie w którym doszło do zarzucanych mu czynów, mimo niejasności i wewnętrznej sprzeczności opinii wydanej w postępowaniu przygotowawczym oraz przeprowadzenie jej w oparciu o niepełną dokumentację medyczną oskarżonego, a także pomimo pogorszenia się w toku postępowania stanu zdrowa oskarżonego, co skutkowało umieszczeniem go w celu leczenia na zamkniętym oddziale szpitala psychiatrycznego, co mogłoby wskazywać, iż w czasie zarzucanych mu czynów cierpiał na chorobę psychiczną.

Nadto zarzucił:

II. w zakresie czynu I:

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że odnaleziony w czasie przeszukania stodoły oskarżonego zaczep stanowi własność J. P., podczas gdy z zeznań pokrzywdzonego wynika jednoznacznie, że na stanowiącym jego własność zaczepie znajduje się rok produkcji ciągnika, a okazany przedmiot nie zawierał roku odpowiadającego dacie produkcji ciągnika, co winno prowadzić do przyjęcia że okazany przedmiot nie jest zaczepem pochodzącym z kradzieży dokonanej na szkodę J. P.;

III. w zakresie czynu IV:

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art. 6 k.p.k. poprzez nie przesłuchanie w toku postępowania T. W., mimo że zarzucany oskarżonemu czyn obejmował przestępstwo dokonane na jej szkodę, a nadto brak wezwania jej na rozprawę uniemożliwił oskarżonemu realizację prawa do obrony materialnej, poprzez uniemożliwienie zadawania pytań, a także ustalenia czy doszło do kradzieży odkurzacza i jaka była rzeczywista wartość poniesionej szkody;

IV. w zakresie czynu V:

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 366§1 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. poprzez nie ustalenie istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności sposobu popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego, podczas gdy sprzecznym z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest przyjęcie, że oskarżony był w stanie samodzielnie dokonać jednorazowego zaboru 82 butelek alkoholi, 217 paczek papierosów, 21 opakowań kawy, 10 sztuk piwa, wyrobów mięsnych o wadze około 94,13 kg, 10 opakowań ciastek, 46 sztuk szamponów, 17 sztuk płynów do kąpieli, 4 sztuk żelów pod prysznic, 3 proszków do prania, 75 sztuk zapalniczek i elektrycznej krajalnicy do wędlin;

V. w zakresie czynu VII:

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 366§1 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. poprzez nie ustalenie istotnych okoliczności sprawy, a w szczególności sposobu popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego, podczas gdy sprzecznym z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest przyjęcie, że oskarżony był w stanie samodzielnie dokonać zaboru 10 worków nawozu mineralnego, każdego ważącego po 50 kilogramów;

VI. w zakresie czynu VIII:

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., 5 k.p.k., 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego, skutkującą przyjęciem odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu czyn na podstawie opinii biegłego z zakresu mechanoskopii, podczas gdy z jej treści wynika jedynie, że zabezpieczone na miejscu zdarzenia ślady opon mogły pochodzić od badanych egzemplarzy znalezionych w czasie przeszukania pomieszczeń oskarżonego, a wobec braku dowodów kategorycznych nie sposób jest przypisać oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu;

VII. w zakresie czynu XII:

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez rażąco dowolną ocenę materiału dowodowego, skutkującą uznaniem odpowiedzialności karnej E. K. pomimo braku jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, że to oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu i dysponowaniem w tym zakresie jedynie zeznaniami świadków, którzy wskazywali na fakt dokonania czynu, bez wskazywania na osobę oskarżonego,

VIII. w zakresie czynu IX:

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że ujawniona w toku przeszukania pomieszczeń należących do oskarżonego myjka ciśnieniowa, stanowiła przedmiot pochodzący z przestępstwa popełnionego na szkodę B. K., podczas gdy stanowiąca własność pokrzywdzonego myjka posiadała indywidualny numer seryjny, który nie został ujawniony na przedmiocie zabezpieczonym w toku przeszukania, co uzasadnia przyjęcie że przedmiot ten nie pochodził z kradzieży.

Z ostrożności procesowej zarzucił również:

IX. błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu że w wyniku popełnienia czynów zabronionych doszło do wyrządzenia szkody w wysokości wskazanej w punkcie VI orzeczenia, pomimo braku jakichkolwiek dowodów potwierdzających wartość szkody oraz oparciu się w tym zakresie jedynie na zeznaniach pokrzywdzonych, bez uwzględnienia rzeczywistej wartości utraconych bądź zniszczonych w wyniku przestępstwa przedmiotów.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 437§1 i 2 k.p.k. wniósł:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie:

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białymstoku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna o tyle, o ile doprowadziła do korekty wartości skradzionych przez E. K. zaczepów na szkodę J. P. (punkt I części wstępnej wyroku) oraz złagodzenia wymierzonej oskarżonemu kary łącznej.

Zważywszy, że obrońca oskarżonego w treści złożonego środka odwoławczego, poza zarzutami błędów w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania związanych z oceną materiału dowodowego zarzucił także naruszenie art. 366§1 k.p.k. i art. 167 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii ten zarzut należało uczynić przedmiotem rozważań w pierwszej kolejności.

I tak niezależnie od zastrzeżeń w zakresie sposobu sformułowania tego zarzutu (argumenty apelującego o niepełności, niejasności i wewnętrznej sprzeczności sporządzonej opinii sądowo – psychiatrycznej wskazują, że zarzut dotyczy głównie obrazy art. 201 k.p.k.) nie sposób uznać go za trafny.

Przede wszystkim zauważyć należy, że w toku postępowania przygotowawczego (w dniu 30 maja 2012 roku) została sporządzona opinia sądowo – psychiatryczna uwzględniająca m.in. dane z akt sprawy, dokumentację medyczną (w tym dotyczącą poprzednich hospitalizacji, uprzednio wydawane opinie) oraz sprawozdanie z obserwacji szpitalnej E. K.w Oddziale (...)w C.trwającej od 17 kwietnia 2012 roku do 15 maja 2012 roku (k. 1033 – 1045). Wynika z niej, że biegli w sposób jednoznaczny i nie nasuwający wątpliwości określili stan zdrowia psychicznego oskarżonego. Nie stwierdzili choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast organiczne zaburzenia osobowości i zachowania oraz organiczną chwiejność emocjonalną. Według biegłych w trakcie popełnienia zarzucanych mu czynów E. K.miał całkowicie zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynów oraz zdolność kierowania swoim postępowaniem.

Co oczywiste strona ma prawo do kwestionowania wydanej przez biegłych opinii. Kwestionując opinię biegłego należy jednak wskazać powody, dla których należałoby ją uznać za niepełną lub niejasną, bądź wewnętrznie sprzeczną. W ocenie Sądu Okręgowego takimi powodami nie charakteryzowały się wnioski obrony o przeprowadzenie kolejnej opinii innych biegłych, które zostały oddalone przez Sąd I instancji. Samo stwierdzenie, że opinia jest sprzeczna „z dotychczasowym leczeniem i stanem zdrowia oskarżonego” (k. 1245v) oraz, że w toku postępowania oskarżony podjął leczenie (k. 1353) nie powoduje, że opinia, która została wydana z uwzględnieniem dotychczasowej dokumentacji medycznej z leczenia E. K., a nadto po przeprowadzeniu obserwacji sądowo – psychiatrycznej jest niepełna, niejasna bądź wewnętrznie sprzeczna.

W sytuacji zaś, w której nie zachodzą określone w art. 201 k.p.k. przesłanki kwestionowania opinii biegłego, wniosek o powołanie kolejnego biegłego uznać należy za zmierzający w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 października 2012 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 220/12, LEX nr 1236410), co też stało się udziałem Sądu I instancji.

Dodać jedynie należy, mając na uwadze treść argumentacji apelującego wskazującej na niewyjaśnienie przez Sąd I instancji wszystkich istotnych okoliczności sprawy (art. 366§1 k.p.k.), że stan zdrowia psychicznego skazanego – jego pełna poczytalność, ograniczona w stopniu znacznym, czy całkowicie zniesiona odnosi się do chwili czynu. Nawet zatem pogorszenie się stanu zdrowia psychicznego E. K. w toku postępowania, nie mogłoby samo w sobie zdyskredytować opinii sądowo – psychiatrycznej (wydanej po przeprowadzeniu obserwacji) stwierdzającej, że w trakcie popełnienia zarzucanych mu czynów E. K. miał całkowicie zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynów oraz zdolność kierowania swoim postępowaniem.

Nadto zarzucenie Sądowi I instancji, że nie zdecydował się na zasięgnięcie opinii „niezależnych” biegłych sądowych z zakresu psychiatrii – ewidentnie sugerujące, że obrońca wyraża zastrzeżenia w tym zakresie do biegłych, którzy w tej sprawie opiniowali (strona 7 uzasadnienia apelacji) – bez powołania jakichkolwiek powodów takiego zapatrywania, także z tej przyczyny należy uznać za pozbawione racji.

Przechodząc do omówienia wyników przeprowadzonej kontroli odwoławczej, w kontekście kolejnych zarzutów apelacyjnych wskazać należało, iż kontrola ta nie wykazała żadnych uchybień procesowych ani innych nieprawidłowości, które mogłyby rzutować na treść zapadłego wyroku. Zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Rejonowym jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasad i celów postępowania ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty zawarte w apelacji, tj. obrazy przepisów postępowania (art. 2§2, 4, 5§2, 7 i 410 k.p.k.) oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku sprowadzają się li tylko do polemiki z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji i jako takie nie mogą zyskać aprobaty.

Jak bowiem wynika z utrwalonego orzecznictwa sądowego ( vide m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84) możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez tenże sąd błędnych ustaleń faktycznych. Zwłaszcza wówczas, gdy – jak w przedmiotowej sprawie – sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej ( niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej ( błędów rozumowania i wnioskowania) oraz nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.

Sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku należycie uzasadnił swoje stanowisko, w tym w kwestionowanym zakresie wskazując przy tym – stosownie do dyspozycji art. 424§1 pkt 1 k.p.k. – fakty, jakie uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Okoliczność ta zwalnia ( zgodnie ze poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lipca 2003 r., sygn. akt III KK 108/02, Lex nr 81194) Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do wskazanych w apelacji zarzutów, gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów przedstawionych przez Sąd I instancji. W tej sytuacji należy odnieść się do kwestii najistotniejszych, a przede wszystkim tych, które skupiły uwagę apelującego.

I tak – zdaniem Sądu Okręgowego – Sąd Rejonowy trafnie skonstatował, że łączący się ciąg faktów wynikających z przeprowadzonych w sprawie dowodów, w tym przede wszystkim zeznań świadków, w tym pokrzywdzonych opisujących okoliczności popełnionych na ich szkodę czynów, przytaczających charakterystykę i wartość skradzionych im przedmiotów, protokołów oględzin zarówno miejsc kradzieży, jak i przeszukania posesji oskarżonego E. K., gdzie odnaleziono część skradzionych rzeczy, opinii traseologicznych, także w powiązaniu z przyznaniem się E. K. do popełnienia 11 czynów, na etapie postępowania przygotowawczego, wskazuje na sprawstwo tego oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu przestępstw.

Sąd I instancji umotywował w sposób należyty dowodowe podstawy każdego z ustaleń poczynionych w sprawie – odrębnie dla każdego z czternastu przypisanych E. K. czynów popełnionych przez niego na szkodę J. P., P. M., J. C., T. W., N. J., J. M., A. J., R. R., J. W. (1), H. D., Spółdzielni (...) w G., Z. O., E. M., firmy (...) w Ł., I. Ż..

Nie powielając zatem podzielanej w pełni argumentacji tego Sądu podkreślić należy, że oceny osadzonej na dowodach, także pośrednich znajdującej oparcie w wiedzy i, co ma tu szczególnie ważne znaczenie, zasadach prawidłowego rozumowania i doświadczeniu życiowym, nie można zastąpić kreowaniem nie dających się usunąć wątpliwości i następnie rozstrzyganiem ich na korzyść oskarżonego na podstawie art. 5§2 k.p.k.

Faktem jest, że w przedmiotowej sprawie większość z przeprowadzonych dowodów to dowody pośrednie. W tej sytuacji oczywistym jest, że nie można każdego z dowodów rozważać oddzielnie, bez korelacji z innymi dowodami – jak czyni to obrońca oskarżonego w odniesieniu do opinii biegłych z zakresu traseologii. Tymczasem fakt, że zabezpieczone na miejscu zdarzeń ślady obuwia, w świetle opinii biegłych wykazały zgodności grupowe w zakresie kształtu, budowy podeszwy, kompozycji wzorniczej, rozmiaru obuwia z podeszwami obuwia zabezpieczonymi w toku przeszukania w budynkach oskarżonego w powiązaniu z innymi dowodami, w tym z przyznaniem się oskarżonego E. K. do popełnienia konkretnych czynów na etapie postępowania przygotowawczego niewątpliwie pozwoliło na przyjęcie jego sprawstwa.

Przy tym jakkolwiek nie ulega wątpliwości, że prawo oskarżonego do odmowy wyjaśnień jest wyrazem jego prawa do obrony, a skorzystanie z tego prawa nie może dla niego rodzić negatywnych skutków procesowych, nie oznacza tym samym, że przyznanie się oskarżonego do winy (także następnie odwołane) i skorzystanie z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień nie może być przez Sąd orzekający poddane ocenie i stanowić dowodowej podstawy jego winy, a wręcz przeciwnie. Co oczywiste wymaga to kompleksowego i wnikliwego zbadania w kontekście innych dowodów, ich wzajemnego powiązania.

Oskarżony E. K. będąc przesłuchiwanym po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do jedenastu zarzucanych mu wówczas czynów. Skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień jednocześnie zaznaczył, że złoży je przed prokuratorem lub sądem (k. 605). Następnie przesłuchany przez prokuratora przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i oświadczył, że nie będzie wyjaśniał, bo nie pamięta okoliczności. Opisał sytuację osobistą, materialną i związaną ze swoim stanem zdrowia psychicznego, a nadto dodał, że poza czynami, które mu się zarzuca w tej sprawie, nie dokonał on innych przestępstw (k. 622). Po uzupełnieniu mu zarzutów wskazał, że ich treść zrozumiał, nie przyznaje się do ich popełnienia i odmawia składania wyjaśnień. Odmówił także podpisania protokołu (k. 826, k. 877). Stanowisko swoje podtrzymał przed Sądem: nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k. 1245 – 1246). Jednocześnie potwierdził wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym, oprócz tych złożonych przed prokuratorem. Wskazał, że prokurator kazała mu się przyznać, bo inaczej trafi do aresztu.

W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd I instancji uznał, że przyznanie się E. K. do popełnienia zarzucanych mu czynów podczas pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym w powiązaniu z innymi dowodami, w tym opiniami traseologicznymi, protokołami przeszukania należących do niego pomieszczeń może stanowić i stanowi dowód jego winy. Jednocześnie znalezienie w należących do niego pomieszczeniach części skradzionych rzeczy, a także zbieżność grupowa odcisków obuwia z podeszwami obuwia zabezpieczonymi w toku przeszukania w budynkach oskarżonego nie pozwala „pozytywnie” ocenić następnego odwołania przyznania się oskarżonego do winy w zakresie 11 zarzuconych mu czynów. Ponadto nie sposób dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że został przymuszony do przyznania się do winy przez przesłuchującego go prokuratora (nie potwierdził wyjaśnień z k. 621 – 622) zważywszy, że już podczas poprzedniego przesłuchania wskazał, że dopuścił się zarzucanych mu przestępstw. Jednocześnie te wyjaśnienia potwierdził przed Sądem (k. 1246). W tej sytuacji motywację przyznania się do winy przymuszeniem przez przesłuchującego prokuratora należy uznać jedynie za przyjętą przez niego linię obrony.

Nie sposób zgodzić się również z apelującym, że błędem obarczone jest ustalenie w zakresie sprawstwa E. K.odnośnie czynu z punktu I części wstępnej, który miałby polegać na wadliwej identyfikacji zaczepu znalezionego w czasie przeszukania stodoły oskarżonego, jako pochodzącego z kradzieży dokonanej na szkodę J. P.. Składając po raz pierwszy zeznania w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzony wskazał, że skradziono mu dwa zaczepy od ciągnika (...), zaczep górny i zaczep dolny z bolcami. Wskazał, że części te były koloru czarnego – oryginalna farba, na dolnym zaczepie wybity rok produkcji ciągnika, a ciągnik jest z 1997 roku. Dodał jednak, że jest w stanie rozpoznać dolny zaczep po ubytkach farby (k. 70). Faktem jest, że odnaleziony w zabudowaniach oskarżonego zaczep dolny zawierał numer (...), o którym nie wspominał pokrzywdzony podczas swoich zeznań. Na rozprawie przed Sądem wskazał zaś wprost, że na dolnym zaczepie nie było numerów seryjnych. Tym niemniej sama ta okoliczność nie może zdyskredytować jego relacji, zwłaszcza, że już podczas pierwszych zeznań pokrzywdzony wskazał, że będzie w stanie rozpoznać należący do niego przedmiot (po ubytkach farby), a następnie go rozpoznał – jak stwierdził nie tylko po ogólnym wyglądzie, ale także cechach użytkowania. Wskazał: „jestem pewny na 100 %, że jest to mój zaczep” (k. 96v). Przed Sądem wskazał również, że znaleziony zaczep miał ubytki farby, a nie mówił o tym dlatego, że rozpoznał zaczep jako swój (k. 1249).

Sąd Okręgowy nie podzielił zatem zarzutu apelującego w tym zakresie. Tym niemniej zgodzić się należało z apelującym odnośnie wadliwości w przyjętej wartości skradzionych zaczepów. Jakkolwiek nie budzi zastrzeżeń jej ustalenie w oparciu o zeznania pokrzywdzonego (tym bardziej, że wartość tego typu przedmiotów oferowanych do sprzedaży była weryfikowana w toku postępowania przygotowawczego), to zauważyć należy, że jakkolwiek w pierwszych zeznaniach szacował ją na kwotę 1400 zł., następnie wskazał, że zwrócony zaczep jest wart 300 złotych. Za nowy zaczep zapłacił zaś 900 złotych, co wskazał przed Sądem. Dlatego też, uwzględniając okoliczność zwrotu dolnego zaczepu na rzecz pokrzywdzonego Sąd I instancji na mocy art. 46§1 k.k. zasądził od oskarżonego na jego rzecz kwotę 900 złotych tytułem naprawienia szkody.

Sąd I instancji nie zmienił jednak wartości skradzionych zaczepów w opisie przypisanego oskarżonemu E. K. czynu. Dlatego też zaskarżony wyrok należało zmienić w ten sposób, że w punkcie I części dyspozytywnej wyroku przyjąć wartość skradzionych zaczepów na łączną kwotę 1.200 zł. (punkt I części wstępnej wyroku).

Przechodząc do dalszych argumentów apelacji (odnoszących się do czynu IV) wskazać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy nie popełnił mającego wpływ na treść wyroku uchybienia art. 366§1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i art. 6 k.p.k. nie przesłuchując w sprawie T. W.. Należy mieć na uwadze, że pokrzywdzona ta przebywa wK.(informacja z Komendy Powiatowej Policji w M.k. 1298). Za granicą przebywa od lat– jak oświadczyła m.in. sama matka oskarżonego na rozprawie przed Sądem I instancji (k. 1354), nie pojawia się w miejscu zamieszkania, nie wiadomo kiedy ma zamiar wrócić. Należy zauważyć, że w sprawie przesłuchano osoby faktycznie sprawujące opiekę nad domostwem pokrzywdzonej – jej siostrę cioteczną J. W. (2)i jej męża M. W.. Z zeznań świadka wynika, że dobrze orientowała się ona co znajdowało się w domu pokrzywdzonej (oprócz rzeczy drobniejszych). Wskazała, że dostrzegła brak odkurzacza. W tej kwestii też porozumiała się telefonicznie z córką pokrzywdzonej, a ta z T. W., która potwierdziła ten fakt. Jednocześnie wskazując na wartość tego odkurzacza, a mianowicie 400 złotych wskazała, że był to odkurzacz kilkuletni, ale rzadko używany (nie podała dowolnej kwoty odwołując się do czasu zakupu i zużycia sprzętu).

Faktem jest, że na rozprawie przed Sądem świadek nie pamiętała już szczegółów swoich zeznań (wskazała nawet, że nie wiedziała co zginęło), co nie dziwi jeżeli weźmiemy pod uwagę, że od ich złożenia upłynął ponad dwuletni okres czasu. J. W. (2) potwierdziła jednak swoje uprzednio złożone zeznania.

Wobec powyższego – wbrew zarzutowi apelującego – nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego możliwość oparcia ustaleń w zakresie przedmiotu, jak i wartości kradzieży przede wszystkim na zeznaniach świadka J. W. (2), złożonych w postępowaniu przygotowawczym.

Nie sposób zgodzić się również z apelującym, że skoro przedmiotem kradzieży (w zakresie czynu V i VII) były rzeczy o znacznych ilościach i ciężarze własnym, to sprzecznym z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest przyjęcie, że oskarżony samodzielnie dokonał ich zaboru. Po pierwsze znaczną część przedmiotów pochodzących ze sklepu (...) znaleziono w budynkach oskarżonego, po drugie – co oczywiste – oskarżony musiał korzystać ze środka transportu, który ułatwił mu przewiezienie tych rzeczy, podobnie jak w przypadku przedmiotów skradzionych na szkodę R. R.. Ponadto jak wynika z zeznań tego pokrzywdzonego w dniu 19 kwietnia 2010 roku kiedy odkrył kradzież zakupionych wcześniej nawozów spostrzegł, że przestawiono jego taczkę, a z pryzmy zniknęły worki z nawozem. Wypatrzył również ślady wiodące od jego zabudowań do pobliskiej drogi (k. 320 – 325).

Z kolei wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego dowodem przemawiającym za sprawstwem E. K. w zakresie VIII przypisanego mu czynu nie była opinia biegłego z zakresu mechanoskopii. Rzeczywiście badając okoliczności popełnienia tego czynu zabezpieczono ślady opon, które jednak nie wykazały zgodności z egzemplarzami opon znalezionych u oskarżonego (k. 499 i nast.), co wskazał Sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku (strona 19). Jednocześnie, także w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzone w sprawie dowody, w tym: protokół przeszukania zabudowań oskarżonego, które ujawniło m.in. konwie i zeznania pokrzywdzonego J. W. (1), łącznie z rozpoznaniem (po charakterystycznych uszkodzeniach) okazanej mu jednej konwi znalezionej u oskarżonego E. K. wskazują na jego sprawstwo w zakresie tego czynu. Nadto jak również wskazał Sąd Rejonowy E. K. podczas pierwszego przesłuchania przyznał się do tej kradzieży.

Nie sposób również zgodzić się z apelującym, że skoro świadek (E. M.) nie wskazywał na osobę oskarżonego, a jedynie fakt dokonania czynu (z pkt XII), to nie można przypisać odpowiedzialności za jego popełnienie właśnie E. K.. Obrońca jednak pominął, że to właśnie w zabudowaniach E. K. odnaleziono myjkę ciśnieniową, którą pokrzywdzony rozpoznał jako swoją, która została mu skradziona (k. 1248).

Jeśli chodzi natomiast o myjkę skradzioną na szkodę B. K., który to czyn także został przypisany oskarżonemu (z punktu XIV, a nie IX – jak wskazuje zapewne omyłkowo obrońca), to składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzona opisując ten przedmiot wskazała, że była to myjka firmy (...)model (...)Następnie taką myjkę znaleziono u oskarżonego E. K.. Zdaniem Sądu Okręgowego i wbrew stanowisku apelującego sam fakt, że na tym urządzeniu firmy (...)model (...) nie ujawniono wybitego numeru seryjnego (na to, że w sposób trwały na tym urządzeniu umieszczony jest numer seryjny nie wskazywała również pokrzywdzona) nie oznacza, że nie była to myjka skradziona B. K.. Zwłaszcza, że pokrzywdzona rozpoznała ją po elementach, których – jak wskazała – nie było w zestawie, a dokupiła je oddzielnie (k. 29).

Reasumując zaprezentowane powyżej rozważania należało uznać, iż Sąd Rejonowy, nie naruszając zasad i celów postępowania wyciągnął poprawne wnioski o odpowiedzialności oskarżonego E. K. w zakresie przypisanych mu czynów. Jednocześnie zastrzeżeń Sądu Okręgowego nie budzi także przyjęcie wartości skradzionych przedmiotów, w zakresie których Sąd I instancji miał prawo odwołać się także do zeznań pokrzywdzonych, co nie oznacza, że przyjął bezkrytycznie ich oświadczenia, na co wskazuje także treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt II KK 291/10, LEX nr 694543). Zadaniem Sądu Okręgowego wartości te zostały ustalone niewadliwie i brak jest w materiale dowodowym sprawy jakichkolwiek przesłanek uzasadniających potrzebę szacowania tych wartości przy pomocy np. biegłych specjalistów.

Na skutek przeprowadzonej kontroli odwoławczej zaskarżonego orzeczenia (zostało ono zaskarżone przez apelującego w całości) Sąd Okręgowy dostrzegł natomiast uchybienia Sądu Rejonowego w zakresie wymiaru kary łącznej. Jakkolwiek bowiem kary jednostkowe wymierzone temu oskarżonemu za przypisane mu czyny – w ocenie Sądu Okręgowego – uwzględniają we właściwym zakresie okoliczności istotne z punktu widzenia wymiaru kary, określone w art. 53 k.k. (w szczególności są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów), to zastrzeżenia budzi wymiar kary łącznej.

Zdaniem Sądu Okręgowego kara ta nie uwzględnia we właściwym stopniu związku przedmiotowo – czasowego pomiędzy poszczególnymi, popełnionymi przez E. K. przestępstwami. Należy bowiem zauważyć, że oskarżony ten oprócz pierwszego z przypisanych mu czynów (którego dopuścił się w nocy z 19/20 kwietnia 2007 roku), następnych dwanaście popełnił właściwie na przestrzeni kilku miesięcy (odpowiednio w nocy z 26/27 marca 2010 roku, w nocy z 01/02 kwietnia 2010 roku, w okresie od nieustalonego dnia marca 2010 roku do dnia 08 kwietnia 2010 roku, w nocy z 12/13 kwietnia 2010 roku, w okresie od dnia 14 kwietnia 2010 roku do dnia 15 kwietnia 2010 roku, w okresie od dnia 18 kwietnia 2010 roku do dnia 19 kwietnia 2010 roku, w okresie od dnia 27 kwietnia 2010 roku do dnia 28 kwietnia 2010 roku, w okresie od dnia 08 maja 2010 roku do dnia 09 maja 2010 roku, w nocy z 04/05 sierpnia 2010 roku, w nocy z 13/14 października 2010 roku, w okresie od dnia 01 listopada 2010 roku do dnia 30 listopada 2011 roku, w okresie od dnia 23 listopada 2010 roku do dnia 24 listopada 2010 roku). Ostatniego czynu dopuścił się zaś w nocy z 17/18 kwietnia 2011 roku. Jakkolwiek również czynów dopuścił się na szkodę różnych pokrzywdzonych, to każdym z nich wystąpił przeciwko dobru prawnemu jakim jest własność (każdym czynem E. K. wyczerpał znamiona przestępstw z art. 278§1 k.k. tudzież art. 279§1 k.k.).

Mając na uwadze powyższy dość ścisły związek przedmiotowo – czasowy wymierzona kara łączna pozbawienia wolności winna być wymierzona w oparciu o zasadę asperacji, ale w stronę zbliżoną do absorpcji, czego nie uwzględnia kara łączna wymierzona E. K. przez Sąd I instancji (kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest w tej sytuacji karą rażąco surową).

Dlatego też zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że złagodzono oskarżonemu E. K. orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności do 2 lat i 6 miesięcy. Kara ta – zdaniem Sądu Okręgowego – winna spełnić spoczywające na niej cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak również skłonić oskarżonego do przemyślenia naganności swojego dotychczasowego zachowania.

W tym stanie rzeczy, nie dopatrując się innych uchybień w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy §14 ust. 2 pkt 4 w zw. z §2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, z późn. zm).

Na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., z powodu sytuacji majątkowej oskarżonego skazanego na bezwzględną karę pozbawienia wolności, zwolniono go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.