Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2017 roku w Rawie Mazowieckiej

na rozprawie

sprawy z powództwa

(...) Ltd na Malcie

przeciwko

Z. D.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Jarosław Janeczek

Sygn. akt I C 571/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu w dniu 5 lipca 2016 roku (data stempla pocztowego na korespondencji kierowanej do Sądu) powód (...) Ltd w V. na Malcie domagał się zasądzenia od pozwanej Z. D. kwoty 2071,56 zł z ustawowymi odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 1591,56 zł od dnia 10 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana w dniu 16 maja 2014 roku dokonała rejestracji w systemie informatycznym spółki (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – która wówczas działał pod inną nazwą tj. L..pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością.

Po dokonaniu rejestracji strona pozwana złożyła wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej pożyczkodawcy. Po wygenerowaniu profilu klienta (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wysłała stronie pozwanej Ramową Umowę P., regulującą zasady udzielania pożyczek z wygenerowanym dla tej umowy numerem.

Warunkiem potwierdzenia Ramowej Umowy P. było przelanie na rachunek pożyczkodawcy z indywidualnego rachunku bankowego strony pozwanej kwoty 0,01 zł oraz wpisanie w tytule tego przelewu unikalnego kodu potwierdzającego Ramową Umowę P., co też pozwana uczyniła w dniu 16 maja 2014 roku.

Następnie w dniu 21 stycznia 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w związku z zaakceptowaniem wniosku o udzielenie pożyczki dokonała przelewu kwoty 1300,00 zł na rachunek bankowy pozwanej. Dzień spłaty pożyczki został określony na 10 maja 2015 roku. Według powodowej spółki pozwana miała razem z pożyczką zapłacić również Opłatę Administracyjną w kwocie 291,56 zł.

Po tym, jak pozwana nie spłaciła pożyczki, poprzednik prawny powoda podjął działania windykacyjne przewidziane w umowie, za które obciążył pozwaną kwotą 480 zł, ale czynności te nie okazały się skuteczne.

Mając na uwadze powyższe w dniu 30 grudnia 2014 roku powódka oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zawarły umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem była także wierzytelność przysługująca od strony pozwanej.

Na dzień złożenia pozwu zadłużenie strony pozwanej wynosiło 2071,56 zł. Pozwana dokonała częściowej zapłaty swojego zobowiązania na łączną kwotę 503,84 zł

Pozwana Z. D. nie stawiła się na rozprawę i nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie.

Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2014 roku Z. D. zaakceptowała warunki ramowej umowy pożyczki (...).PL i w związku z tym dokonała przelewu w kwocie 0,01 zł na konto pierwotnego wierzyciela.

(dowód: wydruk wyciągu bankowego – k. 6, ramowa umowa pożyczki – k. 8-13)

W dniu 20 listopada 2014 roku (...).pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. sporządził wydruk ramowej umowy pożyczki.

(dowód: ramowa umowa pożyczki – k. 8-13)

W dniu 15 stycznia 2015 roku nastąpiła zmiana nazwy (...).pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

(dowód: odpis KRS – k. 31)

W dniu 21 maja 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. dokonała przelewu na rzecz pozwanej Z. D. w kwocie 1300 zł.

(dowód: wydruk wyciągu bankowego – k. 7)

W dniu 7 sierpnia 2015 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła ze stroną powodową (...) Ltd w V. na Malcie umowę cesji wierzytelności. Lista wierzytelności miała być szczegółowo określona w załączniku numer 1 do tejże umowy.

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kopia umowy cesji wierzytelności – k.27-29)

W dniu 22 czerwca 2016 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. poinformowała pozwaną o przeniesieniu wierzytelności na rzecz powoda

(dowód: kopia zawiadomienia o cesji wierzytelności – k.18)

Tego samego dnia (...) Ltd w V. na Malcie skierował do pozwanej Z. D. wezwanie do zapłaty w którym wskazała że żąda spłaty łącznej należności 2276,24 zł.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 19, kopia dowodu nadania – k. 20)

W okresie obowiązywania umowy pozwana Z. D. uregulowała zadłużenie z tytułu zawartej umowy pożyczki w łącznej wysokości 503,84 zł i do dnia wniesienia pozwu nie dokonał innych wpłat.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje wyłącznie na oddalenie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii dotyczącej formy wydanego orzeczenia. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zaszły podstaw do wydania wyroku zaocznego.

Zgodnie, bowiem z art. 339 §1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny.

Jednakże, pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli: pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 k.p.c.), albo sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 §1 k.p.c.). Sąd nie wyda ponadto wyroku zaocznego, jeżeli na pierwszej rozprawie, poza pozwanym, nieobecny jest także powód, który nie żądał rozpoznania sprawy w swej nieobecności, gdyż w tym przypadku sąd zawiesza postępowanie (art. 177 §1 pkt 5 k.p.c.).

Pozwana w żaden sposób nie wdała się w spór co do istoty sprawy, nie stawiła się na rozprawę pomimo, iż była o jej terminie prawidłowo zawiadomiona, nie złożyła też odpowiedzi na pozew ani w żaden inny sposób nie zajęła stanowiska w sprawie. Nie wniosła również o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności. Okoliczności sprawy nie wskazują także, aby zaistniały jakieś szczególne przeszkody uniemożliwiające mu stawiennictwo na wezwanie Sądu.

Co prawda pełnomocnik powoda również nie był obecny na rozprawie, ale złożył wniosek o jej przeprowadzenie pod jego nieobecność.

Zatem w świetle powyższych okoliczności zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego.

Zgodnie z art. 339 §2 k.p.c. w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powyższy przepis wprowadza swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 - wkładka, Nr 10, poz. 44).

Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powyższa regulacja stanowi specyficzną sankcję za naruszenie ciężaru procesowego – wdania się w spór co do istoty sprawy (art. 221 k.p.c.), zrównują w skutkach brak zajęcia stanowiska przez pozwanego z przyznaniem przez niego okoliczności faktycznych (art. 230 k.p.c.)

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp.

W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72 OSNCP 1973 z. 5, poz. 80, a także A. Zieliński, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, opublikowana w systemie informacji prawnej Legalis w wersji elektronicznej).

W sprawie niniejszej pozwana, co prawda nie zaprzeczyła istnieniu wierzytelności, bowiem nie zajęła w ogóle stanowiska w sprawie, to jednakże w ocenie Sądu przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne budzą uzasadnione wątpliwości co uniemożliwiało wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego roszczenie.

Budzą one uzasadnione wątpliwości wobec ich lakoniczności i braku wskazania jakichkolwiek elementów umowy łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym. Wyjątkiem jest tutaj kwota pierwotnej pożyczki – powód określił ją na 1300 zł.

Nie jest to jednak wystarczające albowiem powód nie wskazał innych warunków pożyczki, w szczególności terminu płatności oraz innych warunków umowy.

Należy dodatkowo wskazać, że powód nie przedstawił twierdzeń faktycznych w zakresie czynności windykacyjnych – to jest nie wskazał, kiedy i jakie czynności podjął. Ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że należy mu się z tego tytułu kwota 480 zł.

Wobec uzasadnionych wątpliwości co do okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie, w szczególności, co do kwoty żądania, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe z dokumentów (a raczej kserokopii dokumentów) załączonych do pozwu i na ich podstawie ustalił stan faktyczny w sprawie.

Wprawdzie większość złożonych przez stronę powodową „dokumentów” to tylko kserokopie, z których części zawodowy pełnomocnik powoda nie poświadczył za zgodność z oryginałem, to jednak ich treść nie była kwestionowana przez stronę pozwaną.

Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy, z unormowania art. 129 k.p.c. wynika, że jeżeli strona powołuje się w pozwie na dowód z dokumentu, musi się liczyć z tym, że będzie obowiązana złożyć w sądzie oryginał dokumentu i to nie tylko wtedy, gdy nie złożyła jego odpisu, ale także wtedy, gdy jego odpis był załącznikiem pisma. Obowiązek ten powstaje z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną żądania złożenia dokumentu w oryginale. Jeżeli strona przeciwna nie wystąpi z żądaniem przedstawienia dokumentów zgłoszonych w pozwie jako środki dowodowe, to nie powstał obowiązek procesowy ich przedłożenia i należy przyjąć, że twierdzenia w nim zawarte są niesporne (wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 2008 roku, I CSK 62/08, LEX nr 470020)

Powód wywodzi swoje roszczenie z faktu zawarcia umowy przelewu (art. 509 § 1 k.c. z wierzycielem pierwotnym, który z kolei zawarł umowę pożyczki (art. 720 k.c.) ze stroną pozwaną.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Należy stwierdzić, iż w rozpatrywanej sprawie to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania, że po pierwsze, powstała wierzytelność przysługująca wcześniejszemu wierzycielowi, a po drugie, iż skutecznie nabyła tę wierzytelności od poprzednika prawnego.

W ocenie Sądu powód nie dowiódł żadnej z wyżej wskazanych okoliczności.

W szczególności powód nie wykazał istnienia pierwotnej wierzytelności.

W twierdzeniach pozwu jest zbyt wiele rozbieżności w tej kwestii w stosunku do załączonych do akt sprawy dokumentów.

Po pierwsze powód twierdził, iż przesłał ramową umowę pożyczki stronie pozwanej w dniu 16 maja 2014 roku. Natomiast złożył umowę datowaną na 20 listopada 2014 roku. Nie wiadomo zatem według jaki warunków udzielono stronie pozwanej hipotetycznej pożyczki.

Po drugie w indywidualnych warunkach umowy (karta 14-15) jako pożyczkodawca nadal widnieje firma (...).PL (...) z ograniczoną odpowiedzialnością, która według odpisu KRS w chwili udzielania pożyczki już nie istniała, co wzbudza wątpliwości co do daty i rzetelności wydruku a co za tym idzie wątpliwości do treści umowy pożyczki.

W złożonym wydruku warunków pożyczki, w porównaniu z pozwem wskazane są inne daty wymagalności pożyczki (w pozwie 10 maja 2015 roku a w powyższym dokumencie 30 dni od zawarcia umowy tj. 22 lutego 2015 roku) oraz inna wysokość opłaty administracyjnej (w pozwie 291,56 zł a w powyższym dokumencie 292,80 zł). To wskazuje że przedmiotem pozwu jest inna umowa pożyczki niż w załączonym wydruku.

Zatem w materiale dowodowym jest zbyt dużo luk, które nie pozwalają na jednoznaczne ustalenie warunków umowy pożyczki, a powód zaistniałych sprzeczności powód w żaden sposób nie wyjaśnił.

Istnieje wysokie prawdopodobieństwo że pozwanej udzielono co najmniej dwóch pożyczek, przedmiotem pozwu jest jedna z nich, natomiast nadesłane przez powoda dokumenty dotyczą innej pożyczki.

Pomijając już powyższe, należy wskazać, iż powództwo, co do kwoty 480 zł (działania windykacyjne) i 291,56 zł (opłata administracyjna) nie zasługuje na uwzględnienie także z innych powodów.

Po pierwsze jak już wyżej wskazano powód nie przedstawił twierdzeń faktycznych wskazujących, że wykonał jakiekolwiek czynności faktyczne drogą telefoniczną, drogą elektroniczną oraz w formie SMS. Nie wskazał, kiedy i jakie czynności podjął.

Już tylko to w ocenie Sądu uzasadnia oddalenie powództwa w zakresie opłat za czynności windykacyjne z uwagi na treść art. 6 k.c.

Po drugie w ocenie Sądu umowa pożyczki, jaką zawarła powodowa spółka z pozwaną w zakresie opłat za upomnienie drogą telefoniczną, drogą elektroniczną oraz w formie SMS, nawet w sytuacji gdyby takie czynności faktyczne miały miejsce jest niedozwoloną klauzula umowną i jako taka nie wiąże pozwanej.

Zgodnie z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Ustawa za nieuzgodnione indywidualnie postanowienia umowy, nakazuje traktować te, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Nie może być wątpliwości, że pozwana w sprawie jest konsumentem, który zawarł umowę pożyczki z przedsiębiorcą.

Nie budzi również wątpliwości, że postanowienia dotyczące opłat windykacyjnych nie dotyczą głównych świadczeń stron. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 czerwca 2004 roku (I CK 635/03) pojęcie „głównych świadczeń stron” (art. 385 ¹ § 1 zd. 2. k.c.) należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Opłaty windykacyjne z cała pewnością nie nalezą do istoty umowy pożyczki.

W końcu nie może podlegać również dyskusji, iż postanowienia umowne dotyczące opłat za upomnienia drogą telefoniczną, drogą elektroniczną oraz w formie SMS nie zostały indywidualnie uzgodnione z pozwaną. Są one częścią umowy ramowej i tabeli opłat, którą powodowa spółka stosuje do wszystkich klientów.

Zastrzeżenie w umowie na niekorzyść klienta opłat za upomnienia drogą telefoniczną, drogą elektroniczną oraz w formie SMS w wysokości uzależnionej od zadłużenia oraz okresu opóźnienia, a bez jakiekolwiek związku z rzeczywistymi kosztami tych czynności rażąco narusza interes konsumenta i dobre obyczaje.

Opłaty windykacyjne mogą, co najwyższej odnosić się do rzeczywistych czynności, odzwierciedlać ich rzeczywisty koszt i nie mogą stanowić źródła dochodu pożyczkodawcy.

W stanie faktycznym sprawy tabela opłat za upomnienie drogą telefoniczną, drogą elektroniczną oraz w formie SMS jest oderwana od rzeczywistych kosztów czynności i ma stanowić jedynie dodatkowe źródło dochodu pożyczkodawcy (wskazuje na to uzależnienie wysokości opłaty od kwot zadłużenia i okresu zadłużenia).

Należy wskazać, iż analogiczne klauzule umowne zostały już uznane wielokrotnie za abuzywne. Przykładowo:

⚫

w sprawie sygn. akt XVII AmC 103/04 Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedopuszczalne postanowienie umowne (...) Sp. z o.o. w G. o treści: „W przypadku zalegania z co najmniej dwoma ratami pożyczkodawca może również wystosować (nie częściej niż raz w tygodniu) upomnienie. Każdorazowe wystawienie upomnienia podlega opłacie w wysokości 50,00 zł”

⚫

w sprawie sygn. akt XVII AmC 101/05 Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedopuszczalne postanowienie umowne (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. o treści „Opłaty dodatkowe, które ponosi Zleceniodawca: - (...) - za przyznanie okresu karencji w spłacie rat na 1 miesiąc – 50 PLN - za przyznanie okresu karencji w spłacie rat na 2 miesiące – 100 PLN - za wysłanie upomnienia za zwłokę w zapłacie raty – 20 PLN - za wysłanie wezwania do zapłaty raty – 30 PLN - za wysłanie przedsądowego wezwania do zapłaty – 50 PLN - za wizytę indykatorów w związku z brakiem spłaty 2 rat – 100 PLN - (…) - za telegram informujący o zadłużeniu przeterminowanym – 30 PLN - za monit telefoniczny – 20 PLN - (...)”

⚫

w sprawie sygn. akt XVII AmC 12374/12 Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedopuszczalne postanowienie umowne (...) sp. z o.o. w W. o treści "1. W przypadku powstania zadłużenia przeterminowanego, Pożyczkodawca ma prawo wszcząć postępowanie windykacyjne mające na celu doprowadzenie do dobrowolnej spłaty należności, którego koszty ponosi pożyczkobiorca. W związku z tym postępowaniem, Pożyczkodawca ma prawo: a) wysłać wezwanie do zapłaty (monit) pocztą tradycyjną, przy czym opłata za jedno wezwanie obciąża pożyczkobiorcę i wynosi 100 zł (maksymalna liczba wezwań do zapłaty wysłanych pocztą tradycyjną w jednym miesiącu wynosi 30 sztuk); b) wysłać wezwanie do zapłaty (monit) pocztą email, przy czym opłata za jedno wezwanie obciąża Pożyczkobiorcę i wynosi 100 zł (maksymalna liczba wezwań do zapłaty wysłanych pocztą email w jednym miesiącu wynosi 30 sztuk); c) wysłać wezwanie do zapłaty (monit) za pomocą wiadomości SMS, przy czym opłata za jedno wezwanie obciąża Pożyczkobiorcę i wynosi 100 zł (maksymalna liczba wezwań do zapłaty wysłanych za pomocą wiadomości SMS w jednym miesiącu wynosi 30 sztuk); d) wezwać telefonicznie Pożyczkobiorcę do spłaty pożyczki, przy czym za każdy telefon do Pożyczkobiorcy Pożyczkodawca nalicza opłatę w wysokości 100 zł (maksymalna liczba wezwań telefonicznych nie może przekroczyć 30 w jednym miesiącu). 2. Pożyczkodawca ma prawo także w związku z czynnościami windykacyjnymi do wizyty w miejscu zamieszkania/zameldowania lub w miejscu pracy Pożyczkobiorcy, na co Pożyczkobiorca niniejszym wyraża zgodę. Opłata za jedną wizytę w miejscu zamieszkania/zameldowania lub w miejscu pracy Pożyczkobiorcy wynosi 100 zł i opłatą tą obciążany jest Pożyczkobiorca, przy czym maksymalna liczba wizyt wynosi 30 w jednym miesiącu"

Analogicznie za klauzule abuzywną Sąd uznaje również postanowienia w zakresie umowy stron przewidujące opłatę administracyjną w kwocie 291,56 zł (a raczej jak wskazano w umowie 292,80 zł) pobieraną za udzielanie pożyczki.

W tym wypadku również zostały spełnione przesłanki art. 385 ¹ k.c.

Zastrzeżenie w umowie na niekorzyść klienta opłat za sam fakt udzielenia pożyczki i to w wysokości niezwiązanej z poniesionymi kosztami czynności zmierzających do zawarcia umowy a w wysokości odpowiadającej około 20% udzielonej pożyczki na okres 30 dniowy Sąd uznaje za regulujące obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający jego interesy.

Opłata pobierana za sam fakt zawarcia umowy pożyczki winna odzwierciedlać koszty z tym związane i nie mogą stanowić źródła dochodu pożyczkodawcy. Opłata ta winna być, co do zasady równa w każdym wypadku, gdyż koszty zawarcia umowy pożyczki są identyczne niezależnie od jej wysokości.

W stanie faktycznym sprawy tabela opłat w zakresie opłat administracyjnych jest również oderwana od rzeczywistych kosztów zawarcia umowy i ma stanowić jedynie dodatkowe źródło dochodu pożyczkodawcy (wskazuje na to uzależnienie wysokości opłaty od kwot zadłużenia i okresu zadłużenia). Źródło dochodu wyższe niż odsetki maksymalne.

Już samo nie wykazanie istnienia wierzytelności pierwotnej uzasadnia oddalenie powództwa.

Pomijając kwestię nie udowodnienia istnienia wierzytelności pierwotnej, należy wskazać, że powód nie wykazał również faktu zawarcia umowy cesji wierzytelności z 30 grudnia 2014 roku, na którą się powołuje, jako na podstawę nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela.

Powód nie złożył żadnego dokumentu dotyczącego takiej umowy. Nie jest więc znana treść tej umowy.

Nie można tym samym ustalić, jakie wierzytelności były jej przedmiotem i czy doszło do ich skutecznego przejścia na rzecz powoda.

Powód złożył dokumenty dotyczące innej umowy z 7 sierpnia 2015 roku, a więc umowy, która zgodnie z twierdzeniami faktycznymi powoda jest poza obszarem zainteresowania Sądu.

Tylko na marginesie należy wskazać, iż dokumenty dotyczące umowy
z 7 sierpnia 2015 roku są niekompletne i wobec tego nie pozwalają dokonywać ustaleń faktycznych dotyczących treści tej umowy.

Z treści bowiem tej umowy wynika, iż wierzytelności będące przedmiotem cesji miały być określone w załączniku numer 1 do tejże umowy. Jednakże tego załącznika strona powodowa nie złożyła do akt sprawy.

Skoro powód, wbrew treści art. 6 k.c., nie wykazał zasadności powództwa, należało je oddalić w całości.

SSR Jarosław Janeczek