Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Maria Kruźlak

Protokolant Maja Foremny

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2017 roku w Ś.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. we W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej A. K. na rzecz strony powodowej (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 6.940,36 zł (słownie: sześć tysięcy dziewięćset czterdzieści złotych trzydzieści sześć groszy) z umownym odsetkami za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym do wysokości odsetek maksymalnych liczonymi od kwoty 5.374,30 zł od dnia 13 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 3.243,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III. przyznaje radcy prawnemu K. K. Radcy Prawnego w W. wynagrodzenie za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w kwocie 2.952 zł obejmującej należny podatek VAT.

Sygn. akt I C 2538/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. we W. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanej A. K. domagał się zasądzenia kwoty 6.940,36 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia do dnia zapłaty liczonymi od dnia 13 stycznia 2016 roku od kwoty 5.374,30 zł. Ponadto wnosił o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania podał, że udzielił pozwanej kredytu, na podstawie umowy pożyczki zawartej w dniu 18 listopada 2011 roku. Pozwana otrzymała kredyt w wysokości 11.684,88 zł. Pomimo wezwań i monitów pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty kredytu. Całość zadłużenia stała się wymagalna w dniem 17 października 2015 roku. Wobec braku spłaty mimo wezwania pozwanej do zapłaty, powód dochodzi niniejszym pozwem należności. Na dochodzoną kwotę składa się należność główna w kwocie 5.374,30 zł, odsetki za okres do wystawienia wyciągu z ksiąg banku w kwocie 1.466,06 zł, koszty, opłaty i prowizje w kwocie 100 zł oraz dalsze odsetki umowne od kwoty należności głównej od dnia wystawienia wyciągu do dnia zapłaty.

Celem reprezentowania nieznanej z miejsca pobytu pozwanej ustanowiono kuratora, który wniósł w imieniu pozwanej o oddalenie powództwa. Złożył zarzut braku wymagalności roszczenia, nieudowodnienia roszczenia i przedawnienia roszczenia.

Podniósł, że powód nie wykazał, by skutecznie doręczył pozwanej wypowiedzenie. Tym samym roszczenie nie stało się wymagalne. Zakwestionował moc dowodową wyciągu z ksiąg banku, ponadto jako pozbawione cech dowodu ocenił także złożone przez powoda zestawienie wpłat na rachunek, z którego oto zestawienia wynikało, w jakim zakresie pozwana zrealizowała warunki umowy. W konsekwencji kurator stwierdził, że powód nie udowodnił roszczenia po myśli art. 6 k.c.

Dodatkowo podniósł, że powód nie wypełnił prawidłowo formularza pozwu, nie podał dat wymagalności roszczenia, nie podał też daty, od której mają być liczone odsetki. To uniemożliwiło ustosunkowanie się do twierdzeń pozwu.

Powód w replice podał, że wyciąg z ksiąg banku jest dokumentem prywatnym. Podał także datę wymagalności roszczenia – 17 października 2015 roku, powołując się na postanowienia umowy. Wskazał też, że na kwotę 100 zł tytułem opłat i prowizji składają się opłaty po 20 zł za wystawienie (...) oraz wypowiedzenie umowy, natomiast za monity wysłane pozwanej pod koniec 2013 roku i w kwietniu 2014 roku naliczył 4 opłaty po 15 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana A. K. zawarła w dniu 18 listopada 2011 roku z powodem (...) Bank (...) S.A. we W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Bank udzielił jej pożyczki w wysokości 11.684,88 zł. Umowę zawarto na czas określony od dnia 18 listopada 2011 roku do dnia 14 lutego 2015 roku. Pozwana zobowiązała się spłacić kredyt w 39 ratach miesięcznych płatnych do dnia 14 każdego miesiąca poczynając od 14 grudnia 2011roku. Kwota miesięcznej raty wynosiła 357,53 zł. Oprocentowanie nominalne kredytu wznosiło 11,05% w stosunku rocznym. W przypadku gdy oprocentowanie przewidziane w umowie przekraczałoby czterokrotność stopy lombardowej NBP, oprocentowanie pożyczki ulegało obniżeniu do poziomu czterokrotności stopy lombardowej NBP (§ 1). W przypadku braku spłaty raty, Bank był uprawniony do podjęcia działań upominawczo – windykacyjnych. W razie opóźnienia w płatności dwóch kolejnych rat, Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem zwykłym do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Za opóźnienie Bank miał prawo pobierać odsetki karne (§ 3). Umowa odwoływała się w zakresie nieuregulowanym do przepisów Kodeksu cywilnego, ustawy prawo bankowe, ustawy o kredycie konsumenckim i ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny. Postanowienia umowy nawiązywały także do regulacji dotyczącej opłat i prowizji wynikającej z Tabeli Opłat i Prowizji.

Dowód: umowa pożyczki gotówkowej – k. 18 - 22, tabela opłat i prowizji – k. 23 - 25 harmonogram spłat - 25

Pozwana wpłaciła 20 z 39 rat kredytu. Początkowo wpłaty były wyższe niż wymagana rata. Do czerwca 2013 roku pozwana uiszczała należności systematycznie, po tym okresie powódka zaprzestała wpłat, uiściła jeszcze dwie raty: w październiku 2013 roku oraz marcu 2014 roku.

Dowód: zestawienie operacji – k. 26

W dniu 3 czerwca 2014 roku Bank skierował do pozwanej pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. W piśmie powiadomił o zaległości w spłacie pożyczki wynoszącej łącznie 5.953,40 zł. Na powyższą kwotę składała się m.in. należność główna w wysokości 5.374,30 zł.

Dowód: wypowiedzenie – k. 27

Wyciąg z ksiąg banku sporządzony według stanu na dzień 12 stycznia 2016 roku wykazał łączne zadłużenie pozwanej w wysokości 6.940,36 zł, w tym należność główna w kwocie 5.374,30 zł, odsetki za okres od 18 listopada 2011 roku do dnia wystawienia wyciągu – 1.466,06 zł oraz opłaty i prowizje – 100 zł. Dalsze odsetki od dna następnego po wystawieniu wyciągu naliczane miały być według stałej stopy procentowej, a ich wysokość na dzień 12 stycznia 2016 roku wynosiła 10 % w stosunku rocznym. Wyciąg zawierał w dalszej części szczegółowe wyliczenie odsetek umownych.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 16 - 17

Sąd zważył:

Pozwaną łączyła ze powodem umowa o pożyczkę gotówkową. Do umowy tej mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy (Dz. U. z 2001 roku nr 100, poz. 1081 ze zmianami), co wynika z art. 2 ust. 2 tejże ustawy. Ustawa ta obowiązywała do dnia 17 grudnia 2011 roku.

Stosownie do przepisu art. 14 tej ustawy, jeżeli konsument nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, kredytodawca może wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu konsumenta, w trybie określonym w umowie kredytowej, do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Termin wypowiedzenia umowy nie może być krótszy niż 30 dni.

Jednocześnie na mocy art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe, w brzemieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy, do umowy tej zastosowanie mają przepisy tej ostatniej ustawy, w szczególności przepisu rozdziału 5, to jest art. 69 i następne.

Zgodnie z umową pozwana miała spłacić pożyczkę w określonych ratach miesięcznych. Po około 18 miesiącach regulowania należności w zasadzie bez istotnych opóźnień, pozwana przestała dokonywać płatności, nie licząc dwóch wpłat oddalonych od siebie o około 5 miesięcy. Zgodnie z umową oprocentowanie pożyczki niezależnie od postawienia jej w stan wymagalności było na poziomie 11,05%, nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP. Od rat przeterminowanych pobierane były odsetki karne. Znajduje to uzasadnienie w treści umowy.

Pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy ani też istnienia długu z tytułu niewywiązania się z warunków tej umowy. Wbrew zarzutom pozwanej należy uznać, że powód zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 6 k.c. udowodnił fakt zawarcia umowy oraz istnienie i wysokość wierzytelności. Zarzut nieudowodnienia roszczenia nie sposób uznać za skuteczny. Umowa pożyczki, której zawarcia pozwana nie podważyła stanowi dowód istnienia źródła zobowiązana. Ciężar wykazania, że zobowiązanie wynikające z tej umowy nie istnieje, bądź ma inny rozmiar, spoczywał na pozwanej. Tymczasem pozwana nie twierdziła nawet, że spłaciła pożyczkę w całości czy też większej części, niż to podał powód. Jakkolwiek zestawienie wpłat i wyciąg z ksiąg banku należy uznać za dokumenty prywatne powoda, to postępowanie dowodowe nie dostarczyło innych dowodów uzasadniających odmienne stanowisko. W świetle tych dowodów wszelkie twierdzenia powoda są wiarygodne i nie budzą wątpliwości.

Pozwana miała spłacić należność do 14 lutego 2015 roku. Tym samym wytoczenie powództwa w dniu 16 marca 2016 roku nie może być uznane za przedwczesne. Nie doszło też do przedawnienia roszczenia w rozumieniu przepisów art. 117 i następne kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W myśl art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Powód przesłał pozwanej wypowiedzenie na adres wskazany w umowie. Pozwana nie udowodniła, że powiadomiła powoda o zmianie adresu. Stąd wypowiedzenie dokonane w czerwcu 2014 roku należy ocenić jako skuteczne. Do czasu wytoczenie powództwa nie upłynął termin określony w powołanym wyżej art. 118 k.c., co czyni zarzut przedawnienia chybionym.

Mając powyższe na uwadze na podstawie powołanych przepisów, ponadto przepisu art. 69 ustawy prawo bankowe w związku z art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 482 § 1 k.c., sąd uwzględnił żądanie pozwu w całości.

O kosztach orzeczono na podstawie 98 § 1 k.p.c., obciążając pozwaną sumą, na którą składają się opłaty sądowe i wydatki związane z ustanowieniem kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu.