Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Brzezinach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR. Sylwia Wierzbowska-Zimoń

Protokolant: stażysta Paulina Strzyżewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2017 r.

sprawy:

P. P.

s. C., T. z domu W.

ur. (...) w m. L.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 1 stycznia do 4 lutego 2013r. w miejscowości L., woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako właściciel podmiotu o nazwie (...) Przedsiębiorstwo (...), wykorzystując do tego sieć teleinformatyczną i wprowadzając w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy sprzedaży wózka widłowego nowego m-ki N. typ 15, doprowadził D. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnych mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 22.066,20 złotych, która to kwota przelana na rachunek bankowy o nr (...) wskazany przez sprzedającego w dokumencie faktury proforma (...) z dnia 28.01.2013r., stanowiła zaliczkę za zakupiony w firmie (...) Przedsiębiorstwo (...) wózek widłowy m-ki N. typ 15 o wartości 73.544, 00 złotych brutto, a którego to wózka widłowego podobnie jak i zwrotu wpłaconej kwoty kupujący nie otrzymał, działając w ten sposób na szkodę D. K.

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

1.  P. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286§1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69§1 kk i art. 70§1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

3.  na podstawie art. 33§2 kk orzeka karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na 70 (siedemdziesiąt) złotych;

4.  na podstawie art. 72§1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.280 (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

D. K. prowadzi gospodarstwo rolne. Już w roku 2011 był zainteresowany zakupem wózka widłowego i w związku z tym szukając ofert na rynku i za pośrednictwem Internetu nawiązał kontakt korespondencyjny z firmą (...) mieszczącą się w G., która wysłała do niego ofertę zakupu tego rodzaju sprzętu – marki N. o udźwigu 1500 kg, za bardzo konkurencyjną cenę, z zapewnieniem, iż sprzęt ten jest sprowadzany bezpośrednio z Japonii. Z oferty tej jednak D. K. nie skorzystał, czekając na wprowadzenie systemu pomocowego z Unii Europejskiej.

Około 1 stycznia 2013 r. pokrzywdzony podjął decyzję o zakupie nowego wózka widłowego marki N.. Skontaktował się z firmą (...), a w jej imieniu M. T. zapewniał zainteresowanego, że taki sprzęt jest u nich cały czas dostępny, że jest nowy i wyprodukowany w Japonii. Pokrzywdzony negocjował jeszcze cenę, co doprowadziło do ustalenia, że w jej ramach, zostanie mu dostarczony sprzęt. Nadto D. K. proponował, że całą kwotę ureguluje przy dostawie, jednak M.T. nalegał na dokonanie przedpłaty na konto w/w firmy kwoty stanowiącej około 30 % ceny. Nadto w/w przedstawiciel sprzedającego zapewniał, że dostawa zostanie dokonana do połowy marca 2013 r.

Właścicielem firmy (...) był P. P..

/zeznania świadka D. K. – k.122v. - 123 v. w zw. z k. 16 - 17, regon – k. 30 – 32, raport o firmie – k. 39, dane techniczne – k. 3 i k. 19/

W dniu 28 stycznia 2013 r. została wystawiona przez Przedsiębiorstwo (...).W.P. P. faktura proforma o numerze (...) na kwotę 22.066,20 złotych na wózek widłowy, którą to zaliczkę w dniu 5 lutego 2013 r. D. K. przelał na konto w/w firmy.

/faktura – k. 4 - 5, przelew – k. 11, zeznania świadka D. K. – k.122v. - 123v. w zw. z k. 16 - 17/

W dniu 14 lutego 2013 r. została wystawiona faktura VAT nr (...) na kwotę 73.554 złotych, której kupujący nie zapłacił.

/faktura – k. 5, zeznania świadka D. K. – k.122v. - 123v. w zw. z k. 16 - 17 /

Po dniu 15 marca 2013 r., kiedy towar nie został dostarczony, kupujący kilkukrotnie kontaktował się telefonicznie z M.T., który zapewniał go, że firma posiada wózki na stanie, że jego sprzęt jest już dla niego przygotowany, ale wskazywał jednocześnie, że od stycznia zmieniły się warunki współpracy z Japończykami i w związku z tym firma oczekuje na jakieś dokumenty z Japonii do tych pojazdów. Reprezentujący sprzedającego wskazywał, że jak tylko otrzymają tę dokumentacją, to dostarczą wózek widłowy, o których to okolicznościach wcześniej w ogóle nie był informowany. W kolejnych rozmowach M.T. zapewniał, że sprzęt zostanie dostarczony, za każdym razem przesuwając o kilka dni termin dostawy. Po jakimś czasie w/w osoba przestała odbierać telefony od D. K., a ten otrzymał informację w firmie, że M. T. już u nich nie pracuje.

Wówczas D. K. zażądał zwrotu zaliczki, na co udzielono mu odpowiedzi, że „nie będzie z tym żadnego problemu”, zapewniając, że rozmawiano o tym z szefem. Próby nawiązania kontaktu z oskarżonym nigdy się nie powiodły, gdyż D. K. zawsze uzyskiwał informację, że jest on niedostępny.

/zeznania świadka D. K. – k.122v. - 123 v. w zw. z k. 16 - 17/

W dniu 12 kwietnia 2013 r. pokrzywdzony wezwał oskarżonego do dostarczenia zamówionego sprzętu lub zwrotu kwoty 22.066,20 złotych. Na pismo to nie uzyskał on żadnej odpowiedzi.

/pismo i dowody doręczenia – k. 8 – 10, zeznania świadka D. K. – k.122v. - 123 v. w zw. z k. 16 - 17/

W dniu 19 czerwca 2013 r. D. K. wezwał P. P. do wykonania umowy.

/pismo – k. 20/

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r. Komornik Sądowy umorzył egzekucje przeciwko oskarżonemu, wszczętą na podstawie z wniosku wierzyciela D. K., w związku z jej bezskutecznością.

/postanowienie – k. 6 – 7/

W dniu 4 kwietnia 2016 r. D. K. złożył zawiadomienie o popełnieniu na jego szkodę przez P. P. przestępstwa oszustwa.

Pokrzywdzony odzyskał jak dotąd kwotę 7.000 złotych, zaliczki w wysokości 22.066,20 złotych.

/zawiadomienie – k. 1 - 2, zeznania świadka D. K. – k. 122 v. 123 v. w zw. z k. 16 - 17/

W marcu lub kwietniu 2014 r. D. K. udał się do siedziby firmy oskarżonego, gdzie ustalił, że firma nie dysponuje żadnymi wózkami widłowymi marki N..

/zeznania świadka D. K. – k. 122 v. 123 v. w zw. z k. 16 - 17/

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (...)wskazał, że na dzień 1 stycznia 2013 r. było prowadzone przeciwko dłużnikowi postępowanie egzekucyjne, które zostało umorzone wobec bezskuteczności egzekucji.

/wyjaśnienia – k. 25/

Oskarżony P. P. urodził się w dniu (...), posiada polskie obywatelstwo, jest kawalerem i ma na utrzymaniu dwoje dzieci w wieku 4 i 8 lat, pozostaje w konkubinacie z M. J., zdobył wykształcenie techniczne - z zawodu technik mechanik. Oskarżony prowadzi własną działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód miesięczny rzędu 1.000 złotych. P. P. posiada nieruchomość rolną o powierzchni 1,5 hektara.

Oskarżony był karany.

P. P. nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo, nie był badany psychologicznie.

/dane osobowo-poznawcze – k. 99, dane o karalności – k. 54 – 55 i k. 113 - 116 /

Oskarżony przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, podnosząc, że kiedy ten klient wpłacił pieniądze na wózek marki N., to do zrealizowania tej transakcji sytuacja finansowa firmy się pogorszyła, tj. stracił on płynność finansową i nie mógł wykonać tego zadania. P. P. wyjaśnił, że kontaktował się z tym klientem, proponując mu wózek innej marki o bardzo zbliżonych parametrach i w podobnej cenie, na co kupujący nie wyraził zgody i na tym ich kontakt się urwał i mieli oni do siebie już wzajemnie nie dzwonić. Oskarżony wskazał, że pokrzywdzony założył sprawę w sądzie i doszło do egzekucji, gdzie Komornik miał na poczet tej należności dokonać zajęcia pewnej sumy, przy czym nie pamiętał on jakiej. P. P. podał, że chętnie oddałby te pieniądze, ale jego firma ma problemy finansowe i nie posiada na to środków.

/wyjaśnienia oskarżonego – k. 94 w zw. z k.122 v. /

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu nie budzą żadnych wątpliwości, zostały ustalone w oparciu o dowody z zeznań świadka - pokrzywdzonego D. K., ale także w oparciu o dokumenty, których autentyczność nie budziła żadnych wątpliwości.

Dowody te w sposób jednoznaczny konsekwentny, logiczny i spójny wskazują na okoliczności zawarcia umowy, w tym przede wszystkim wskazywały na rzeczywisty zamiar sprawcy, który pobrał od kupującego zaliczkę i nie podjął żadnych kroków aby wywiązać się z zobowiązania. Grał na zwłokę, odwlekał termin realizacji dostawy, a w końcu działając przez pracownika podnosił nowe okoliczności, o których musiał wiedzieć, gdy zawierał umowę, a o których nie powiadomił pokrzywdzonego. Tak naprawdę wątpliwym jest aby w ogóle dysponował sprzętem, który oferował, skoro potem wskazywano, że nie ma do niego dokumentacji, by następnie oferować zupełnie inny wózek.

Wyjaśnienia P. P. co do zasady są wiarygodne, a wynika z nich jednoznacznie, że nie już od początku 2013 r. miał problemy finansowe, a także, że nie poczynił on żadnych działań, aby wózek dostarczyć.

Zeznania świadka R. Ż. nie były szczególnie przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych.

Działanie sprawcy polegało zatem na wyłudzeniu błędu w kupującym, że dysponuje sprzętem o ustalonych parametrach, wykorzystując w tym celu fakt, iż negocjacje i rozmowy nie były prowadzone bezpośrednio, a jedynie za pośrednictwem Internetu i telefonicznie.

Sąd ustalając kwestie uprzedniej karalności oskarżonego oparł się na danych o karalności, z których wynika, że był on dotychczas wielokrotnie karany za przestępstwo z art. 180 a kk, z tym, że nie została mu wymierzona kara pozbawienia wolności.

Oskarżony był w chwili czynu dorosły, zdrowy, w pełni poczytalny. W toku postępowania nie zostały ujawnione żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem.

P. P. z pełną świadomością i rozeznaniem w okresie od 1 stycznia do 4 lutego 2013r. w miejscowości L., województwo (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jako właściciel podmiotu o nazwie (...) Przedsiębiorstwo (...), wykorzystując do tego sieć teleinformatyczną i wprowadzając w błąd co do zamiaru wywiązania się z zawartej umowy sprzedaży wózka widłowego nowego m-ki N. typ 15, doprowadził D. K. do niekorzystnego rozporządzenia własnych mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 22.066,20 złotych, która to kwota przelana na rachunek bankowy o nr (...) wskazany przez sprzedającego w dokumencie faktury proforma (...) z dnia 28.01.2013r., stanowiła zaliczkę za zakupiony w firmie (...) Przedsiębiorstwo (...) wózek widłowy m-ki N. typ 15 o wartości 73.544, 00 złotych brutto, a którego to wózka widłowego podobnie jak i zwrotu wpłaconej kwoty kupujący nie otrzymał, działając w ten sposób na szkodę D. K., czym wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 kk.

Oskarżony dysponował możliwością oceny swojego zachowania pod względem faktycznym i prawnym i w chwili dokonywania tego czynu znajdował się w takiej sytuacji motywacyjnej, że mógł zachować się zgodnie z normami prawa. Jego oszukańcze postępowanie było ukierunkowane na chęć zysku, który zresztą osiągnął.

P. P. działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, miał zamiar oszukać pokrzywdzonego, od początku działał wobec niego w taki sposób, który wskazywał na zamiar oszukańczy (zwodził kontrahenta, odraczając termin realizacji zamówienia bez wyraźnych powodów, którym nie sposób w tych okolicznościach dać wiary) i w konsekwencji doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 22.066,20 złotych, jako zaliczka przyjęta na poczet ceny zakupu wózka, którego nigdy nie zamierzał dostarczyć. Taki sposób działania wskazuje, że oskarżony od początku wiedział, że nie wywiąże się z umowy, nie dostarczy wózka widłowego marki N., zwłaszcza o określonych – oferowanych parametrach i zgodnie z zamówieniem, co dodatkowo podkreśla fakt, że nie dokonał on zwrotu zaliczki.

Stopień społecznej szkodliwości czynu P.S.P. jest znaczny, a szkoda, którą swym działaniem wyrządził była istotna, co przede wszystkim wyraża się w znacznej kwocie uszczuplenia jakie nastąpiło na szkodę D. K..

W efekcie, Sąd za przypisany sprawcy czyn z art. 286 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na podstawie art.69§ 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres próby 3 lat. Jednocześnie mając na uwadze, iż sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowe, i korzyść taką osiągnął, na podstawie art. 33 § 2 kk. Sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 stawek po 70 złotych każda. Przy ustalaniu wysokości stawki dziennej, Sąd poczytał przede wszystkim możliwości finansowe jakie ma oskarżony, skoro nadal prowadzi działalność gospodarczą, a nadto posiada majątek. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności łagodzących, a na niekorzyść poczytał jego uprzednią karalność.

Mając jednak na uwadze, że sprawca nie był dotychczas karany za przestępstwa przeciwko mieniu, Sąd uznał, zważywszy także na zobowiązania finansowe jakie na nim ciążą, a jakie wynikają z nie zwrócenia przedmiotowej zaliczki, że zasadnym będzie warunkowe zawieszenie wykonanie kary pozbawienia wolności, które dodatkowo obwarowane jest koniecznością informowania Sądu o przebiegi okresu próby.

Wymierzona kara (pozbawienie wolności i 150 stawek grzywny) została dostosowana do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i zdaniem Sądu, spełni swe cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, oddziaływania prewencyjnego i wychowawczego na sprawcę, a także pozwoli uzmysłowić P. P. nieopłacalność tego typu przestępnych zachowań i nieuchronność poniesienia konsekwencji prawnych. Trzyletni okres warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności pozwoli na skontrolowanie zachowania sprawcy w tym czasie, ustalenie jego stosunku do popełnionego czynu i postępów wolnościowej resocjalizacji.

Nie przesądzając o ostatecznym sposobie odbycia kary pozbawienia wolności, wystarczającą dolegliwością stanowiącą szansę na poprawę dotychczasowego zachowania i naprawienia szkody będzie wymierzona kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby oraz kara grzywny, jako realna dolegliwość.

Sąd nie orzekł środka karnego/probacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, z uwagi na fakt, iż pokrzywdzony dysponuje już tytułem egzekucyjnym na przedmiotową należności, w oparciu o który prowadzona była już egzekucja, co w świetle art.415 § 1 kpk , wyklucza możliwość dodatkowego jego orzeczenia (wyrok SN z dn.19.01.2016 r., V KK 427/15).

Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. 2 ust.1 pkt 4 oraz art. 2 ust. 1 pkt.3 i art. 3 ust.1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.) tytułem opłaty zasądzono od oskarżonego kwotę 2.280 złotych oraz tytułem pozostałych kosztów sądowych kwotę 100 złotych na rzecz Skarbu Państwa.