Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Grudziądzu, Wydział III Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2017 roku w G.

sprawy z powództwa T. L. (1)

przeciwko M. L.

o podwyższenie alimentów

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciąża powódki kosztami postępowania;

III.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt III RC 519/16

UZASADNIENIE

T. L. (1) wystąpiła w dniu 3 października 2016 roku do Sądu Rejonowego w Grudziądzu z powództwem przeciwko mężowi M. L. o podwyższenie alimentów z kwoty 250 zł miesięcznie do kwoty 500 zł miesięcznie, płatne do 15-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od dnia 1.10.2016 r.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że alimenty zostały zasądzone 1 kwietnia 2015 r., a obecnie powódka leczy się od 2014 r. na chorobę stawowo-kolanową, co wiąże się z kosztami.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Podał, że jego dochody spadły do minimum, gdyż przebywa na zwolnieniu chorobowym z uwagi na chorobę kręgosłupa. M. L. wskazał, że ponosi on 100% kosztów utrzymania gospodarstwa domowego oraz spłaca długi powódki i syna T. L. (2). Podał, że leczy się prywatnie i ponosi koszty leczenia.

M. L. w piśmie procesowym z 13.02.2017 r. wniósł o zniesienie alimentów na rzecz T. L. (1). Pismo to zostało wyłączone do odrębnego postępowania sygn. akt III RC 98/17 jako pozew o uchylenie alimentów.

Sąd ustalił, co następuje:

M. L. i T. L. (1) są małżeństwem, ale od co najmniej około 8 lat żyją w separacji faktycznej. Nie toczy się sprawa o rozwód. Strony zamieszkują w domku jednorodzinnym w G. przy ul. (...), ale nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Nie mają małoletnich dzieci bądź dzieci pełnoletnich nieusamodzielnionych. Zajmowany przez nich dom nie stanowi już własności małżonków, lecz został nabyty przez ich syna T. L. (2). T. L. (1) do domu w G. przyjeżdża co dwa-trzy tygodnie, a większą część czasu spędza mieszkając u swoich synów w G., zwłaszcza w okresie zimowym.

M. L. był zatrudniony na umowę o pracę zawartą z (...) Sp. z o.o., jako kierowca autobusu miejskiego. Otrzymywał wynagrodzenie w kwocie około 2.600 zł brutto. Z uwagi na potrącenia komornicze faktycznie wypłacana mu była kwota około 1.300 - 1.400 zł. M. L. w dniu 30.09.2016 r. wypowiedział umowę o pracę, uznając, że nie jest w stanie dłużej jej wykonywać z uwagi na swoje dolegliwości bólowe związane z chorobą kręgosłupa. Od 17 października 2016 r. pozwany przebywa na zwolnieniu lekarskim z uwagi na chorobę kręgosłupa, otrzymuje świadczenie z ZUS.

T. L. (1) otrzymuje emeryturę w wysokości około 927 zł brutto. Po potrąceniach komorniczych otrzymuje miesięcznie kwotę 565 zł.

Powódka ma problemy ze stawami kolanowymi. Lekarz zalecił jej zastrzyki.

Całość kosztów utrzymania wspólnie zajmowanego przez strony domu spoczywa na pozwanym, a T. L. (1) nie dokłada się do jego utrzymania. Bez wiedzy pozwanego powódka zaprzestała opłacać wywóz śmieci, co spowodowało powstanie zadłużenia, spłacanego obecnie przez M. L.. Pozwany sam kupuje opał niezbędny do ogrzania domu. T. L. (1) opłaca podatek od nieruchomości.

M. L. spłaca pożyczkę zaciągniętą na potrzeby jego żony z firmy (...). Miesięczna rata płaconej przez niego pożyczki wynosi 200 zł.

Toczy się egzekucja komornicza przeciwko pozwanemu:

- z wniosku T. L. (1) - egzekucja alimentów bieżących,

- z wniosku U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. – należność główna na dzień 10.03.2017 r. wynosi 3.437,48 zł, a odsetki – 39,56 zł;

- z wniosku R. S. - należność główna na dzień 10.03.2017 r. wynosi 2.120 zł, a odsetki - 4.303,93 zł.

(okoliczności bezsporne, dowód:

- listy płac– k. 12-14, 29-32;

- potwierdzenia wpłaty na rzecz (...) – k. 17-28, 47;

- potwierdzenie wpłaty na rzecz E.-Obrót - k. 33, 35, 37, 47;

- faktury VAT za energię – k. 34, 36, 38, 47;

- zaświadczenie w/s emerytury – k. 45-46, 55;

- kopia paragonu na zakup leków – k. 54;

- kopia karty leczenia szpitalnego – 57;

- kopia skierowania do poradni urazowo-ortopedycznej – k. 64, 67;

- kopia skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 69;

- kopia historii choroby – k. 65;

- kopia skierowania do pracowni diagnostycznej – k .71;

- kopia recepty – k. 73;

- kopia zaświadczenia lekarskiego – k. 75;

- wezwania do dokonywania potrąceń komorniczych – k. 77-79;

- zeznania powódki T. L. (1) – minuta 8:17-14:45 nagrania z rozprawy w dniu 13.01.2017 r; minuta 9:15-22:00 nagrania z rozprawy w dniu 24.02.2017 r.;

- zeznania pozwanego M. L. – minuta 2:40-8:10 i 14:51-21:45 nagrania z rozprawy w dniu 13.01.2017 r.; minuta 22:05-38:15 nagrania z rozprawy w dniu 24.02.2017 r.)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz przesłuchanie stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki T. L. (1) oraz pozwanego M. L..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania. Prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony.

Przechodząc do rozważań prawnych należy zauważyć, że powódka wniosła o podwyższenie alimentów, które zostały ustalone na jej rzecz na podstawie art. 27 k.r.o. Zgodnie z tym przepisem oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Wyrażony w art. 27 k.r.o. obowiązek ma charakter alimentacyjny i wchodzi w zakres szerzej nakreślonych, wynikających z treści art. 23 k.r.o., obowiązków wzajemnej pomocy oraz współdziałania dla dobra rodziny.

W doktrynie i orzecznictwie wyjaśniono, że wymieniony przepis art. 27 k.r.o., a także art. 28 k.r.o., dotyczą zaspokajania potrzeb rodziny przez tego z małżonków, który nie spełnia ciążącego na nim obowiązku w tym zakresie. Omawiany przepis reguluje obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny jako całości. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 91/86, OSNCP 1988/4/42; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 39/11, OSNC 2012/3/33)

Celem przewidzianego w art. 27 k.r.o. obowiązku jest uzyskanie od obojga małżonków środków materialnych dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rodziny jako całości oraz zaspokojenie uzasadnionych potrzeb jej poszczególnych członków przy zachowaniu zasady równej stopy życiowej.

Warto zwrócić uwagę, że o potrzebach rodziny - w rozumieniu art. 27 k.r.o. - można mówić w zasadzie wówczas, gdy rodzina jest związana węzłem wspólnego pożycia. Tylko bowiem w takiej sytuacji powstają potrzeby dotyczące zespołu osób tworzących rodzinę. Dotyczy to zarówno rodziny, której członkowie tworzą wspólnotę gospodarczą, jak i takiego przypadku separacji faktycznej, gdy tylko jeden z małżonków pozostaje z dziećmi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26.05.1999r., sygn. III CKN 153/99, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela, „obowiązek przyczyniania się do zaspokojenia potrzeb rodziny (art. 27 k.r.o.) ustaje w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym” . W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd Najwyższy podkreślił, iż „obowiązek z art. 27 k.r.o. jest aktualny, gdy istnieje – związana węzłem wspólnego pożycia – rodzina, którą tworzą bądź bezdzietni małżonkowie, bądź jeden z małżonków pozostający z dziećmi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym”.

W wyroku z dnia 28.01.1998r. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „separacja faktyczna małżonków może uzasadniać oddalenie powództwa o świadczenie alimentów z art. 27 k.r.o.” (sygn. II CKN 585/97, LEX nr 33362).

W odniesieniu do powyższych rozważań podnieść należy, iż przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż powódka i pozwany są małżeństwem lecz od około 8 lat pozostają w separacji faktycznej. Żadna ze stron nie pozostaje we wspólnym gospodarstwie rodzinnym z nieusamodzielnionym dzieckiem. Nie istnieje wspólne pożycie małżonków. Nie prowadzą oni wspólnego gospodarstwa domowego, przez większą część roku mieszkają oddzielnie.

Tym samym w ocenie Sądu nie istnieje związana węzłem wspólnego pożycia rodzina co powoduje, iż obowiązek przyczyniania się przez każdego z małżonków do zaspokojenia potrzeb rodziny na podstawie art. 27 k.r.o. ustał. Nie istnieje więc obowiązek wyrównania stopy życiowej małżonków. Nie było więc podstaw do uwzględnienia powództwa o podwyższenia alimentów.

W ocenie Sądu z uwagi na wykluczenie art. 27 k.r.o. jako podstawy alimentów w przedmiotowej sprawie, należy przyjąć, że w przypadku stron obowiązuje ogólna zasada obowiązku alimentacyjnego – pozostawania w niedostatku. Trudno bowiem uznać za logiczne rozumowanie, zgodnie z którym całkowicie wyłączony byłby obowiązek alimentacyjny w toku małżeństwa osób żyjących w separacji faktycznej, a aktualizowałby się po rozwiązaniu małżeństwa przez rozwód.

Nawet jeśli przyjąć, że istnieje obowiązek alimentacyjny pozwanego względem powódki, to w ocenie Sądu powództwo o podwyższenie alimentów i tak podlegało oddaleniu. Powódka bowiem nie wykazała, aby nastąpił wzrost jej usprawiedliwionych potrzeb oraz nie wykazała, że możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego pozwalają na zwiększenie wymiaru alimentów. Istotnym jest, że to właśnie pozwany, a nie powódka, ponosi całość kosztów utrzymania domu, w którym powódka zamieszkuje, poza okresami przebywania u synów. Powódka od co najmniej dwóch lat nie dokłada się do tych kosztów. Należy zauważyć, że dysponuje ona emeryturą i alimentami, które może w całości przeznaczać na swoje potrzeby związane z wyżywieniem i leczeniem. Powódka już od 2014 r. leczy się w związku z problemami ze stawami kolanowymi. Nie wykazała, aby zastrzyki zapisane przez lekarza, miały być przyjmowane przez nią przez dłuższy okres czasu.

Sytuacja zarobkowa pozwanego uległa natomiast pogorszeniu z uwagi na jego problemy ze zdrowiem, skutkujące wypowiedzeniem umowy o pracę. Obecnie jego dochody są niższe, niż w 2015 r.

Zdaniem Sądu, kwota, którą powódka dysponuje, wystarcza na zaspokojenie jej usprawiedliwionych potrzeb na tyle, by nie znajdowała się w niedostatku.

Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., nie obciążając nimi powódki.

O nieuiszczonych kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.