Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu – Wydział VI Karny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Małasiak

Protokolant: st.Prot.sąd. Katarzyna Pawłowska

przy udziale Prokuratora Prokur. Rejonowej P. --------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2017r.

sprawy P. C., syna J. i L. z domu K., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

W dniu 28 listopada 2016r w L. na drodze publicznej prowadził pojazd marki R. (...) nr rej. (...) nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami

tj. o przestępstwo z art. 180 a k.k.

1.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu z art. 180 a k.k. popełnionego w sposób opisany powyżej i za to na podstawie art. 180 a k.k. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych po 10 (dziesięć złotych) każda stawka

2.  Na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego kosztami postępowania i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych), a na podstawie art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. „O opłatach w sprawach karnych” ( Dz. U z 1983, nr 49, poz. 223) wymierza mu opłatę w kwocie 100 zł (stu złotych).

/-/ SSR Monika Małasiak

UZASADNIENIE

W dniu 28 listopada 2016r. o godz. 24:00 w L. na ul. (...) funkcjonariusze Policji sierż. M. L. i post. M. T. przeprowadzili kontrolę drogową pojazdu marki R. (...) nr rej. (...). Kierującym okazał się P. C..

P. C. nie posiadał przy sobie dokumentu prawa jazdy.

Jak wynika z informacji sporządzonej przez Urząd Miasta P. Wydział Spraw Obywatelskich i Uprawnień Komunikacyjnych z dnia 7 grudnia 2016r. decyzją Prezydenta Miasta P. z dnia 5 grudnia 2012r. cofnięto P. C. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii A i B. Powodem tej decyzji był fakt, że do dnia 4 grudnia 2012r. P. C. nie poddał się kontrolnemu badaniu psychologicznemu, na które został skierowany decyzją Komendanta Miejskiego Policji w P. z dnia 27 września 2012r. w związku z przekroczeniem liczby 24 punktów karnych otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 ustawy „Prawo o ruchu drogowym”.

W dniu 28 listopada 2016r. P. C. w L. na drodze publicznej prowadził zatem pojazd marki R. (...) nr rej. (...) nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnie do kierowania pojazdami.

P. C. jest synem J. i L. z domu K., ur. (...) w P.. Oskarżony ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest monterem urządzeń telekomunikacyjnych. Oskarżony jest prezesem zarządu firmy (...) sp. z o.o. i zarabia 2.000 zł netto. Oskarżony jest kawalerem nie ma nikogo na utrzymaniu. Oskarżony figuruje w K. – skazanie za czyn z art. 280 § 2 k.k. i art. 178 a § 1 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- wyjaśnień oskarżonego (k. 35 zw. z k. 13-14)

- zeznań świadka M. L. (k. 23-24 i k. 35-36)

- dokumentów: oświadczenia P. C. (k.2), pism Urzędu Miasta P. (k.4-8), karty karnej (k.20-22)

Oskarżony nie stawił się na rozprawę, a zatem postępowanie przed sądem toczyło się bez jego udziału. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć treść jego wyjaśnień potwierdza informacje uzyskane w Urzędzie Miasta P. o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami decyzją Prezydenta Miasta P. z dnia 5 grudnia 2012r. Z wyjaśnień oskarżonego jasno wynika, że nie poddał się badaniom psychologicznym, albowiem kwestionował zasadność przyznania mu przez Policję punktów karnych, co spowodowało konieczność tych badań. W tym zakresie zatem sąd uznaje wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne, albowiem znajdują one potwierdzenie w piśmie Urzędu Miasta P. - Wydział Spraw Obywatelskich i Uprawnień Komunikacyjnych z dnia 7 grudnia 2016r. Bez znaczenia przy tym pozostają twierdzenia oskarżonego, jakoby podczas kontroli drogowych funkcjonariusze Policji uświadamiali go, że posiada uprawnienia do kierowania pojazdami. Po pierwsze, sam oskarżony wiedział, że tych uprawnień nie posiada, gdyż wiedział, że nie poddał się obowiązkowym badaniom psychologicznym i cofnięto mu uprawienia do kierowania pojazdami kategorii A i B. Po drugie, fakt, że ewentualne kontrole drogowe nie kończyły się wystawieniem mandatu wynikać może z tego, iż na podstawie informacji z policyjnego systemu funkcjonariusze policji nie mogli podczas kontroli drogowej jednoznacznie ustalić, czy P. C. posiada uprawnienia do kierowania pojazdami czy też nie. Sytuację tą dokładnie opisał w swych zeznaniach świadek M. L..

Za wiarygodne w pełni sąd uznał zeznania świadka M. L.. Zeznania tego świadka są logiczne, jasne i spójne z dokumentami jakie uzyskane zostały w Urzędzie Miasta P.. Nadto zaznaczyć należy, że świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, który nie miał wcześniej żadnej styczności z oskarżonym, a zatem nie był w żaden sposób zainteresowany wynikiem tej sprawy.

Za przydatne i wiarygodne sąd uznał także zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów. Strony nie kwestionowały wiarygodności tych dokumentów, a i sąd nie znalazł powodów, by to czynić.

Sąd zważył, co następuje:

P. C. został oskarżony o to, że w dniu 28 listopada 2016r. w L. na drodze publicznej prowadził pojazd marki R. (...) nr rej. (...) nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami tj. o przestępstwo z art. 180 a k.k.

Przestępstwo z art. 180 a k.k. popełnia ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Przestępstwo ma charakter umyślny i może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło Sąd do przekonania, iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu.

Decyzją Prezydenta Miasta P. z dnia 5 grudnia 2012r. cofnięto P. C. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii A i B. Powodem tej decyzji był fakt, że do dnia 4 grudnia 2012r. P. C. nie poddał się kontrolnemu badaniu psychologicznemu. Oskarżony celowo nie stawił się na badanie, albowiem kwestionował decyzję funkcjonariuszy Policji o przydzieleniu mu punktów karnych. W dniu 28 listopada 2016r. oskarżony miał zatem świadomość tego, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami kategorii A i B, a mimo to kierował na drodze publicznej w L. na ul. (...) samochodem osobowym marki R. (...). Oskarżony działał zatem umyślnie, z zamiarem bezpośrednim.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary z art. 180 a k.k. a także wskazówkami z art. 53 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k. dbając jednocześnie by kara spełniła zarówno cele prewencji indywidualnej (wychowawcze i zapobiegawcze), jak i prewencji generalnej rozumianej jako kształtowanie prawnej świadomości społeczeństwa.

Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające, takie jak:

⚫

dotychczasową karalność za przestępstwa, w tym z art. 178 a § 1 k.k.

⚫

uparte i celowe nie stawianie się na badanie psychologiczne jako forma protestu przeciwko decyzji funkcjonariuszy Policji o przyznaniu punktów karnych

Sąd nie dostrzegł szczególnych okoliczności łagodzących.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 180 a k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda stawka. Oskarżony jest człowiekiem w sile wieku, posiadającym stałe zatrudnienie, nie posiadającym nikogo na swoim utrzymaniu, a zatem ma możliwość uiszczenia wymierzonej mu kary. Liczba stawek grzywny odpowiada społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, a wysokość stawki jego finansowym możliwościom.

Sąd jest przekonany, że wymierzona kara stanowi sprawiedliwą odpłatę za popełnione przez oskarżonego przestępstwo. Tak ukształtowana kara jest odpowiednia do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwość czynu, jednocześnie nie przekraczając ich ponad miarę. Sąd ma nadzieję, że toczące się postepowanie zmobilizuje oskarżonego do podjęcia działań w celu odzyskania uprawnień do kierowania pojazdami i że oskarżony w przyszłości nie dopuści się już podobnego czynu.

O kosztach, Sąd orzekł w pkt. 2 wyroku, mając na uwadze zasadę ponoszenia kosztów postępowania przez oskarżonego i nie znajdując podstaw do odstąpienia od niej w rozumieniu art. 624 § 1 k.p.k.

/-/ SSR Monika Małasiak