Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 4 lipca 2016 r., w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. przeciwko K. E. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1. zasądził od K. K. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę:

a. 1.280 zł z odsetkami:

- ustawowymi od kwoty 280 zł za okres od dnia 10 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- umownymi od kwoty 1.000 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 3 lipca 2015 r. do dnia zapłaty, przy czym za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości nie większej niż odsetki maksymalne za opóźnienie,

b. 437 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3. nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w części, tj. w zakresie pkt 2, oddalającego powództwo, a obejmującej roszczenie o zasądzenie:

a/. kwoty 200 zł tytułem opłaty za zawiadomienia,

b/. kwoty 600 zł tytułem zwrotu kosztów windykacji.

Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez lakoniczne i niewyczerpujące uzasadnienie w zakresie obejmującym oddalenie roszczenia powoda, a mianowicie uznanie, że opłaty za korespondencję z racji nieterminowej spłaty pożyczki oraz za czynności windykacyjne są opłatami ryczałtowymi i mają charakter zastrzeżenia kary umownej, bez jasnego i precyzyjnego wyjaśnienia na jakich przesłankach Sąd I instancji oparł takie stanowisko.

W oparciu o tak sformułowany zarzut, apelująca domagała się uchylenia wyroku w zaskarżonej części i rozstrzygnięcie co do istoty tej części sprawy oraz wnosiła o zasądzenie od pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu jako bezzasadna.

Na wstępie zaznaczyć należy, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu, zgodnie z treścią art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, albowiem Sąd odwoławczy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji, stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy ma ponadto na uwadze, że zgodnie z brzmieniem art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c., w postępowaniu uproszczonym apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

Już z tej tylko przyczyny należy stwierdzić, że apelacja skarżącej jest bezzasadna.

Tym niemniej w ramach niniejszego uzasadnienia Sąd II instancji odniesie się do zarzutu apelacji, który jest zresztą całkowicie nietrafny.

Otóż, Sąd Rejonowy w sposób właściwy wypełnił dyspozycję art. 328 § 2 k.p.c. Uzasadnienie wyroku zawiera wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Sąd I instancji jednoznacznie wywodzi – w ramach wyjaśnienia podstawy prawnej – że opłaty w rodzaju pobieranych za korespondencję z racji nieterminowej spłaty pożyczki czy przekazanie sprawy do windykacji oraz jej z góry ustalony koszt, stanowią w istocie próbę dochodzenia kar pieniężnych za nieterminowe spełnienie świadczenia pieniężnego, co jest sprzeczne z ustawą, gdyż karę tę można zastrzegać wyłącznie na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego (art. 483 § 1 k.c.).

Dalej, Sąd Rejonowy wskazuje, że kiedy pojawia się konieczność podjęcia wymienionych czynności, obciążonych opłatą, to ryczałtowe ustalanie wysokości opłaty – a w istocie odszkodowania za szkodę polegającą na konieczności poniesienia kosztów dokonania tego rodzaju czynności – jest niczym innym jak właśnie zastrzeżeniem kary umownej na wypadek nienależytego wykonania świadczenia pieniężnego. W tym zakresie zatem postanowienia umowy są sprzeczne z ustawą i jako takie nieważne (art. 58 § 1 k.c.). Tym samym nie jest dopuszczalne również dochodzenie odsetek od tej kwoty.

Dodatkowo Sąd I instancji podnosi, że naliczanie odsetek maksymalnych oraz naliczenie opłat windykacyjnych byłoby również obejściem ustawy w zakresie zakazu pobierania odsetek w wyższej wysokości. To uzupełniająca, samodzielna przesłanka nieważności umowy w zakresie naliczania opłat windykacyjnych (art. 58 § 1 k.c.).

Z powyższych przyczyn – oraz wobec niewystępowania podstaw, które Sąd II instancji winien brać pod uwagę z urzędu – apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.