Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w Wydziale III Karnym

w składzie: Przewodniczący: SSR Katarzyna Stolarek

Protokolant: Aneta Kaczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 24 listopada 2016 roku, 29 grudnia 2016 roku, 16 marca 2017 roku, 6 kwietnia 2017 roku,

sprawy: J. K.

syna Z. i R. z domu (...)

urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 2 lipca 2016 roku, w P., w wielorodzinnym mieszkaniu znajdującym się przy ul. (...) w P., groził pozbawieniem życia i zdrowia K. A., przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o przestępstwo z art. 190§1 k.k.

II. w tym samym miejscu i czasie, poprzez uderzanie pięściami w ściany mieszkania, drzwi wejściowe oraz ściankę działową, dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do mieszkania oraz ścianki działowej, powodując straty w wysokości 3.580 zł na szkodę K. A.

tj. o przestępstwo z art. 288§1 k.k.

1.  oskarżonego J. K. uznaje za winnego zarzuconego mu przestępstwa z art.190§1 k.k. popełnionego w sposób opisany powyżej w punkcie I i za to na podstawie art. 190§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art.69§1 i 2 kk i art.70§1 kk warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby,

2.  na podstawie art.72§1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej K. A. w formie pisemnej w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia,

3.  na podstawie art.73§1 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

4.  oskarżonego J. K. uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu przestępstwa z art. 288§1 k.k. opisanego powyżej w pkt II,

5.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art.630 kpk i art.624§1 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w części w ten sposób, iż wymierza mu tylko opłatę w kwocie 60 złotych, kosztami postępowania odnośnie czynu II obciąża Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Stolarek

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 lipca 2016 roku M. K. (1) siedziała w swoim pokoju w mieszkaniu wielorodzinnym wraz ze swoją koleżanką W. T.. Mieszkanie przy ul. (...) w P. podzielone jest na trzy mniejsze mieszkania, jedno zajmuje K. A., drugie J. K. wraz z konkubiną M. K. (2), a trzecie A. K. wraz z córką.

Dziewczęta usłyszały głośną muzykę i uderzanie w ścianę, a następnie M. K. (1) zadzwoniła do swojej matki A. K., z pytaniem co mają w tej sytuacji zrobić. A. K. poprosiła dziewczęta, ażeby poszły do mieszkania sąsiadki K. A.. K. A. w międzyczasie zadzwoniła na Policję, która po około 20 minutach przyjechała na interwencję.

Oskarżony J. K. podczas zdarzenia był nietrzeźwy, agresywny i przez zamknięte drzwi wykrzykiwał wyzwiska w kierunku K. A., w szczególności groził jej pozbawieniem życia i zdrowia. Krzyczał „zajebię cię, uważaj rano na schodach bo może ci się coś stać” Pokrzywdzona wystraszyła się kierowanych pod jej adresem słów oraz tego, że J. K. groźby swoje może spełnić.

Oskarżony J. K. urodził się (...), jest Z. i R. z domu (...). Posiada wykształcenie podstawowe i zawód wyuczony tokarz-ślusarz. Oskarżony jest rozwiedziony. Obecnie nie jest nigdzie zatrudniony, utrzymuje się z oszczędności, aktywnie poszukuje pracy. Oskarżony nie posiada majątku.

Oskarżony był uprzednio karany wyrokiem Sadu Rejonowego Poznań-Grunwald i J. w P. z dnia 26 lutego 2016 roku w sprawie o sygn. III K 25/16 za przestępstwo z art. 190§1 k.k. na karę ośmiu miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1.  częściowo wyjaśnień J. K. (k. 81 akt, 28-29, 33-34, 45-46 akt),

2.  w przeważającym zakresie zeznań świadków: K. A. (k. 82-84, 4-6, 36-38, 53-55 akt), M. K. (2) (k. 84, 49-52 akt), A. N. (1) (k. 88-90, 14 akt), M. K. (1) (k. 90-91, 20-21 akt), A. K. (k. 91-92, 24 akt), W. T. (k. 103-104, 17-18 akt), D. K. (k. 104 akt), I. S. (k. 104 akt), M. K. (3) (k. 106 akt),

3.  dokumentów ujawnionych bez ich odczytywania na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 roku (k. 106 akt) w postaci: notatki urzędowej z dnia 2 lipca 2016 roku (k. 1 akt), protokołu zatrzymania osoby (k. 2 akt), notatki urzędowej z dnia 3 lipca 2016 roku (k. 9 akt), protokołu oględzin miejsca (k. 12-13 akt), faxu informacji z K. (k. 30-32 akt), kosztorysu (k. 39 akt), informacji z K. (k. 40-42 akt),informacji z K. (k. 100-101 akt), kopii wyroku w sprawie III K 25/16 (k. 102 akt).

Oskarżony J. K. zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i będąc przesłuchiwanym przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd nie dał wiary oskarżonemu, iż nie kierował gróźb i wyzwisk w stosunku do K. A., gdyż zeznania te stały w sprzeczności z wiarygodnymi i spójnymi relacjami w tym przedmiocie K. A., M. K. (1) i W. T.. Oskarżony sam przyznał, że podczas zdarzenia był nietrzeźwy, co potwierdziła następnie jego konkubina i w tym zakresie jego wyjaśnieniom Sąd dał wiarę. Sąd nie znalazł natomiast podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego odnośnie uszkodzenia ścianki działowej oraz uszkodzenia drzwi, albowiem jego wersja, pokrywająca się z relacją M. K. (2), w świetle zebranego materiału dowodowego w sprawie jest równie prawdopodobna, jak domniemywany przez pokrzywdzoną przebieg zdarzenia. Brak jednoznacznych dowodów że w dniu objętym aktem oskarżenia oskarżony dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych i ścianki działowej na szkodę K. A..

Za wiarygodne w przeważającym zakresie Sąd uznał zeznania pokrzywdzonej K. A. , albowiem pokrywały się one w znaczącym stopniu z zeznaniami pozostałych wiarygodnych świadków w szczególności W. T., M. K. (1) i A. N. (1). Dotyczy to przede wszytskim gróźb pod jej adresem. Natomiast relacja świadka K. A. odnośnie zarzucanego oskarżonemu zniszczenia mienia nie była tak precyzyjna i jednoznaczna i nie znalazła potwierdzenia w innych dowodach. Zeznania pokrzywdzonej opierały się w tym zakresie głównie na domysłach. Twierdziła, że słyszała i tego dnia jak i wcześniej, że sąsiad „trzaskał” w drzwi i ścianę. Zarówno ona jak i mieszkający tam A. N. (1) wskazywali, ze te pęknięcia i uszkodzenia na drzwiach wejściowych oraz ściance działowej istniały już wcześniej a tego dnia „pogłębiły się” Także zeznania pozostałych świadków w tej materii są bardzo nieprecyzyjne i ogólnikowe, niepozwalające na ustalenie czy i jakich konkretnie zniszczeń dokonał oskarżony, który z kolei temu stanowczo zaprzeczał. Nikt ze świadków nie widział aby oskarżony dokonał zniszczenia mienia o jakie chodzi w sprawie.

Na przymiot wiarygodności w ocenie Sądu zasługiwały zeznania małoletnich M. K. (1) i W. T.. Dziewczęta przedstawiły spójny i szczegółowy opis zdarzenia mającego miejsce w dniu 2 lipca 2016. Żadna z nich nie widziała kto i w jaki sposób dopuścił się uszkodzenia mienia.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania A. N. (2) – konkubenta K. A.. Były one zasadniczo zbieżne z tym co zeznała pokrzywdzona.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka M. K. (2) , podchodząc jednak do nich z ostrożnością z uwagi na konkubinat łączący ją z oskarżonym. Świadek nie była naocznym obserwatorem zdarzenia w dniu 2 lipca 2016 roku, jednak dość szczegółowo i konsekwentnie przedstawiła możliwe okoliczności powstania szkód w mieniu K. A..

Za wiarygodne, jednak nieprzydatne w większym stopniu dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd uznał zeznania A. K. , która nie była naocznym świadkiem zdarzenia, a o jego przebiegu dowiedziała się od córki.

Zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji D. K., I. S. oraz M. K. (3), biorących udział w zatrzymaniu oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne aczkolwiek mało przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, albowiem nie wskazali oni żadnych okoliczności poza ujawnionymi w notatce urzędowej z dnia 2 lipca 2016 roku i protokole zatrzymania oskarżonego.

Jako w pełni wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd ocenił wskazane powyżej dokumenty. Dokumenty te sporządzone zostały bowiem w przepisanej przez prawo formie i przez osoby oraz organy do tego powołane w zakresie przysługujących im kompetencji. Autentyczności tych dokumentów oraz prawdziwości zawartych w nich treści nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a i Sąd nie znalazł podstaw do tego, by uczynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstwa z art. 190§1 k.k. jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej. Przestępstwo groźby karalnej jest przestępstwem skutkowym, przy czym skutkiem jest wywołanie u pokrzywdzonego obawy spełnienia zapowiedzi. Nie można traktować jako skutku spełnienia tej groźby, a więc popełnienia zapowiedzianego przestępstwa. Dla bytu przestępstwa z art. 190§1 k.k. wystarczy, iż groźba subiektywnie (w odbiorze zagrożonego) wywołała obawę spełnienia, należy ją jednak także obiektywnie zweryfikować i stwierdzić, czy pokrzywdzony istotnie mógł w danych okolicznościach w sposób uzasadniony groźbę odebrać. W doktrynie, jak i w judykaturze przyjmuje się, że obawę można uznać za uzasadnioną, jeżeli przeciętny człowiek o podobnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości, w analogicznej sytuacji i wedle wszelkiego prawdopodobieństwa potraktowałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę. Podmiotem przestępstwa groźby karalnej może być każdy człowiek, zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Przestępstwo z art. 190§1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, jednak z regulacji tej nie wynika, aby sprawca podejmował swoje działanie w celu wzbudzenia w zagrożonym obawy. Wystarczy, aby sprawca taki skutek grożenia przewidywał i na to się godził.

W ocenie Sądu mając na uwadze powyższe jak również ustalenia poczynione na podstawie zgromadzonych dowodów należało uznać, iż J. K. wypełnił znamiona przestępstwa groźby karalnej.

Czyn oskarżonego był zawiniony, albowiem ze względu na wiek i poczytalność jest on zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które nakazywałyby przyjąć, że zaistniały okoliczności wyłączające winę oskarżonego w rozumieniu przepisów k.k.

W konsekwencji Sąd przypisał oskarżonemu przestępstwo z art.190§1 k.k. Przestępstwo z art. 190§1 k.k. zagrożone jest grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 53 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k. kwestię wymiaru kary Sąd orzekł karę za przypisane oskarżonemu J. K. przestępstwo według swego uznania w granicach określonych ustawą, biorąc pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu. Podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa.

Za okoliczność obciążającą Sąd uznał fakt uprzedniej karalności oskarżonego, w tym ponownego popełnienia przestępstwa na szkodę K. A. oraz działanie pod wpływem alkoholu, nie dopatrując się istotnych okoliczności łagodzących.

W ocenie Sądu karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, limitowaną jednocześnie stopniem jego winy jest kara pozbawienia wolności. Tym samym Sąd wymierzył oskarżonemu karę w wymiarze 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że co do ww. oskarżonego, można sformułować pozytywną prognozę kryminologiczną, iż nie popełni on nowego przestępstwa, a niniejsze postępowanie i zapadły w nim wyrok stanowić będzie dla niego dostateczną przestrogę na przyszłość. Stosownie więc do art. 69§1 i 2 k.k. oraz 70§1 k.k. Sąd wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby. Okres ten, zdaniem Sądu, jest niezbędny do zbadania trafności postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara pozwoli mu zrozumieć naganność jego zachowania i powstrzyma przed podobnym postępowaniem w przyszłości.

Celem kontroli założonego pozytywnego prognozowania Sąd, na podstawie art. 72§1 pkt. 2 k.k. zobowiązał J. K. do przeproszenia pokrzywdzonej K. A. w formie pisemnej w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia. Ten dodatkowy obowiązek, w ocenie Sądu, wpłynie na oskarżonego wychowawczo, uświadamiając mu zakres następstw związanych z uznaniem winy i sprawstwa.

Na podstawie art. 73§1 k.k. Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. Nadzór kuratora, zdaniem Sądu, spowoduje kontrolę nad przebiegiem okresu próby i weryfikację założonej pozytywnej prognozy wobec oskarżonego.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalił natomiast jednoznacznie ustalić okoliczności wskazujących na działanie oskarżonego, w wyniku którego miało doszło do uszkodzenia drzwi wejściowych do mieszkania oraz ścianki działowej. Odnośnie szkód powstałych na drzwiach oraz ściance działowej wiadomo było tylko tyle, że powstawały one na przestrzeni dłuższego okresu czasu i że świadkowie przedmiotowego dnia słyszeli „trzaskanie w drzwi i ścianę” bez konkretów w tej materii. Świadek A. N. (2) podczas przesłuchania w dniu 3 lipca 2016 roku wyraźnie zaznaczył, że uszkodzenia były już widoczne przed zdarzeniem w dniu 2 lipca 2016 roku, jednakże prawdopodobnie tego dnia się pogłębiły. Sama pokrzywdzona również wskazywała iż uszkodzenia drzwi i ścianki działowej istniały wcześniej a w wyniku przedmiotowego zdarzenia jedynie się pogłębiły. Co więcej nikt ze świadków nie widział jak oskarżony uderzał w przedmiotowe drzwi, jedynie słyszeli odgłosy które mogły o tym świadczyć. Wobec powyższego Sąd uznał, iż nie da się precyzyjnie określić kiedy i w jakim zakresie pęknięcia powstały, w jakim zakresie przedmiotowe uszkodzenia powiększyły się tegoż dnia i jaki udział w tym miał oskarżony. Podobnie rzecz się ma z uszkodzeniem ścianki działowej. W tym kontekście nie da się wykluczyć twierdzeń oskarżonego, że uszkodzenia te zostały spowodowane czynnościami remontowymi, podjętymi przez oskarżonego (o których miał uprzedzać pokrzywdzoną).

Reasumując sąd uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na jednoznaczne ustalenia w kwestii uszkodzeń opisanych w protokole oględzin k.13, 14. Sam fakt ich istnienia nie był wystarczającym dowodem popełnienia przestępstwa przez oskarżonego. Z uwagi na brak danych uzasadniających popełnienie przez oskarżonego przestępstwa uszkodzenia mienia Sąd uniewinnił go od popełnienia zarzucanego czynu z art. 288§1 k.k. W przedmiotowej sprawie, podobnie jak w innych sprawach karnych, jest oczywiste, że sprawstwa i winy oskarżonych nie można domniemywać i należy je udowodnić. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 lutego 1999 r., sygn. akt V KKN 362/97, Prokuratura i Prawo 1999/7-8/11 – wskazując, iż istota domniemania niewinności sprowadza się, do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a przeciwne twierdzenie musi być udowodnione. Oznacza to, że udowodnienie sprawstwa i winy oskarżonego musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k i art. 624§1 k.p.k., biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną oraz zawodową oskarżonego i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w części w ten sposób, iż wymierzył mu tylko opłatę w kwocie 60 złotych, natomiast kosztami postępowania odnośnie II czynu Sąd, zgodnie z dyspozycją art. 630 k.p.k., obciążył Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Stolarek