Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Rodenko

Protokolant: Paulina Puzia

Przy udziale Prokuratora: Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniach:17.02.2015 r., 11.03.2015 r., 19.06.2015 r., 10.11.2015 r., 19.02.2016 r., 18.05.2016 r., 8.02.2016 r., 8.03.2017 r.

sprawy: P. M.

syna T. i J. z domu M.

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

W dniu 04 lipca 2013 roku oraz w dniu 12 lipca 2013 roku w aptece (...) o zdrowie” usytuowanej w W. przy ulicy (...) (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. Ś., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci kosmetyków na łączną sumę strat 637,82 złotych na szkodę spółki (...) Sp. z o. o. z siedzibą w R.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka:

I.  Oskarżonego P. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym przyjmuje, iż czyn ten wyczerpuje znamiona wypadku mniejszej wagi tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazuje go, a na podstawie art. 278 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 12 lipca 2013 roku do dnia 13 lipca 2013r.;

III.  Na podst. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek solidarnego naprawienia z P. Ś. szkody wyrządzonej przestępstwem w części dotychczas nie naprawionej, poprzez zapłatę na rzecz spółki (...) Sp. z o. o. z siedzibą w R. kwoty 180,27 złotych (sto osiemdziesiąt złotych i dwadzieścia siedem groszy).

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. H. kwotę 1446,48 zł. (tysiąc czterysta czterdzieści sześć złotych i czterdzieści osiem groszy) zawierającą należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu;

V.  Na podstawie art.624§1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

sygn. akt IV K 1144/13

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku postępowania, sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lipca 2013 r. P. Ś. z P. M. udali się do apteki (...) o zdrowie” spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w R., usytuowanej w W. przy ulicy (...) (...). P. Ś. po wejściu do apteki podszedł do stojącej w części środkowej sklepu ekspozycji z kosmetykami i następnie po wzięciu towaru z półki podszedł do sprzedawczyni i w trakcie rozmowy zamówił pastę do wybielania zębów biała perła. P. M. wszedł za nim do ww. apteki i następnie podszedł do półki z kosmetykami po prawej stronie pod ścianą i dokonał kradzieży towaru z półki z kosmetykami i kosza stojącego przy ścianie na ogólną wartość strat 180,27 zł w postaci:

- dwóch szamponów (...) każdego o wartości 22,95 zł (łącznie 45,90)

- Z. kuracja rozjaśniająca 1 opakowanie o wartości 7,95 zł;

- odżywka D. (...) sztuka o wartości 7,99 zł;

- szampon D. (...) sztuki każdy o wartości 6,99 zł (łącznie 13,98 zł);

- Z. kuracja lipidowa krem 1 sztuka o wartości 11,95 zł;

- Z. kuracja nawilżająca balsam 1 sztuka o wartości 13,45 zł;

- Z. kuracja nawilżająca lano – balsam 1 sztuka o wartości 15,95 zł;

- C. chusteczki do higieny intymnej 1 opakowanie o wartości 7,95 zł;

- C. chusteczki do demakijażu 1 opakowanie o wartości 7,45 zł – 6 sztuk o wartości 7,45 zł, łącznie 44,70 zł;

- chusteczki B. (...) opakowanie o wartości 10,45 zł.

Podczas opuszczania apteki przez ww. mężczyzn włączył się sygnał na bramce. W związku ze stwierdzoną awarią bramek pracownicy sklepu nie zareagowali. Mężczyźni opuścili aptekę. Skradzione towary sprzedane zostały na bazarze R. za kwotę 40 zł, a uzyskane środki pieniężne przeznaczone na zakup środków psychoaktywnych.

W dniu 12.07.2013 r. do ww. apteki jako pierwszy wszedł P. Ś., a za nim P. M., który w ręku trzymał torbę - reklamówkę koloru niebieskiego. P. Ś. podszedł do sprzedawczyni S. C. i nawiązał z nią rozmowę. Powiedział, iż w dniu 4.07.2013 r. zamawiał zestaw wybielający zęby. S. C. sięgnęła po przygotowany zestaw. P. Ś. zadawał dużo pytań związanych z tym zestawem, w tym m.in. zapytał o cenę zestawu, a następnie zapytał się czy są paski do zestawu, a po udzieleniu odpowiedzi przez sprzedawczynię, iż paski nie są obecnie dostępne - P. Ś. nie wziął ww. zestawu i powiedział, aby S. C. go odłożyła, a on przyjdzie po niego za kilka dni i weźmie wszystko razem. W tym czasie P. M. stanął między półkami i obserwował co się dzieje w sklepie. Z uwagi na podejrzane zachowanie P. M. w tym czasie obserwowała go druga sprzedawczyni I. R.. P. M. widząc, że jest obserwowany, oglądał i odkładał towar na półkę. Mężczyźni po chwili - nic nie zabierając ze sobą - wyszli ze sklepu. Po chwili ponownie do sklepu wszedł P. Ś., który następnie chodził po sklepie, rozglądał się, i chodził pomiędzy półkami i podchodził do półki znajdującej się przy drzwiach wejściowych po lewej stronie. W czasie, gdy półka zasłaniała P. Ś.. Do apteki wszedł P. M. i stanął przy P. Ś.. P. M. trzymał w ręku reklamówkę i pochylał się nad półką z kosmetykami. P. Ś. po chwili wyszedł z apteki. P. M. zdejmował z półki kosmetyki i wkładał je do torby. Następnie po tym, jak podeszła do niego kobieta z obsługi, P. M. wybiegł z apteki, a za nim wybiegła kobieta z obsługi.

Mężczyźni dokonali kradzieży niżej wskazanych produktów na łączną kwotę 457,55 w postaci:

- E. lifting na dzień 4 – 1 sztuka o wartości 84,95 ;

- E. Lifting na noc 4 – 2 sztuki o wartości 84,95, łącznie 169,90 zł

- E. płyn 500 ml – 1 sztuka o wartości 34,95 zł;

- E. Lifting na dzień 4 o wartości 84,95 zł;

- C. (...) mocny 3 sztuki każda o wartości 15,95 zł łącznie o wartości 47,85 zł;

E. płyn 500 ml – 34,95 zł.

Funkcjonariusze policji referatu Patrolowo - Interwencyjnego (...) W. (...) – S. Ł. i R. K. patrolując radiowozem oznakowanym teren dzielnicy P., około godziny 15.55 przy ulicy (...) zauważyli kobietę w białym fartuchu, która głośno krzyczała „Policja, Złodziej” i wskazywała na mężczyznę, biegnącego w kierunku ul. (...), trzymającego w ręku torbę. S. Ł. (kierowca radiowozu) ruszył za ww. mężczyzną w pościg pieszy. R. K. jadący dotychczas jako pasażer - na prawym przednim siedzeniu, w zaistniałej sytuacji przesiadł się na miejsce kierowcy i ruszył w pościg za S. Ł. oraz uciekającym mężczyzną. S. Ł. po czasie dogonił uciekającego mężczyznę, który tuż przed zatrzymaniem odrzucił torbę, którą trzymał w ręku przez ogrodzenie na teren parkingu. Zatrzymanym mężczyzną był P. M.. Po uzyskaniu przez funkcjonariuszy policji informacji od pracownicy apteki, iż sprawców było dwóch, ww. funkcjonariusze podjęli decyzję o przeprowadzeniu penetracji za drugim mężczyzną, która zakończyła się wynikiem negatywnym. Po jakimś czasie przyjechała druga dwuosobowa załoga policji. W tym czasie R. K. i S. Ł. odtworzyli zapis monitoringu i wskazali drugiej załodze rysopis drugiego sprawcy. Funkcjonariusze policji z drugiej załogi – A. K. (1) i W. B. udali się na poszukiwania drugiego sprawcy, które okazały się pozytywne i doszło do zatrzymania drugiego ze sprawców, którym był P. Ś..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

Częściowych wyjaśnień oskarżonego P. M. (k. 56, 211-213,310-311 ), zeznań S. C. (k. 328, 27-28, 213-214), zeznań R. K. (k. 16, 214-215), częściowo zeznań P. Ś. k. (64-65, 351-352, 379-381, k. 45 z akt sprawy IV K 474/14 tut. Sądu), oraz k. 3, 9 protokołu zatrzymania osoby, k. 4-6 protokołu zatrzymania rzeczy, k. 7-8, 10-11a protokołu przeszukania osoby, k. 12-14 protokołu oględzin wraz z dokumentacją zdjęciową, k. 31-33 dokumentacji pokrzywdzonej spółki, k. 42-43, 46-48 protokołu przeszukania mieszkania, k. 58-59, 68-69 zaświadczenia o tożsamości, k. 79-83 protokołu oględzin płyty, k. 84 płyty CD, k. 86 wykazu dowodów rzeczowych, k. 88 oświadczenia, k. 93-94 dokumentacji medycznej, k. 109-110 opinii sądowo-psychiatrycznej, k. 111-127 dokumentacji medycznej, k. 286 dokumentacji medycznej, k. 288 dokumentacji medycznej, k. 296-297 opinii sądowo-psychiatrycznej, k. 387-389, 405-407 opinii biegłego psychologa, k. 427-431 , opinii antropologicznej, k. 451-452 aktualnych danych o karalności, k. 200-202 danych z systemu NOE SAD, k. 48-49 z akt sprawy tutejszego Sądu IV o sygn. K 474/14 – wyroku.

Oskarżony P. M. w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, iż korzysta z prawa do odmowy składania wyjaśnień i nadmienił, iż ukradł kremy z apteki przy ul. (...), bo dał się namówić koledze P. Ś.. Wskazał, iż chciał ukraść kremy na kwotę 200 zł, a on nawrzucał mu tyle, że wyszło ponad 600 zł, czego bardzo żałuje, bo chciał pomóc chorej mamie, bo ma jaskrę i haluksy i chciał jej pomóc, żeby miała na receptę leki. Wskazał, iż ma nadzieje, że się to nigdy nie powtórzy i nie da się namówić ani ulec wpływowi żadnego kolegi. Chciał się dobrowolne poddać karze.

Oskarżony na rozprawie w dniu 17 lipca 2014 r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, iż nie myślał logicznie, ukradł to. Nadmienił, iż przeszedł terapię narkotykową zna swoje błędy. Oskarżony wyjaśnił, iż zrobił to na głodzie narkotykowym i wie, że go to nie usprawiedliwia, ale tak było. Wskazał, iż po terapii jest lepiej, terapię odbył od października 2013 do lutego 2014 roku. Oskarżony przyznał się do tego, że raz tam był. Nadmienił, iż ma wpisane więcej razy, ale był tam raz. Pamięta tylko to, jak został zatrzymany. Jego zdaniem jego tam nie było, bo kolega, z którym był to on pokazał mu dopiero ten sklep. Wszystko przez narkotyki. Namówił go kolega na dzień 12 lipca. Powiedział, że ma sklep, na którym można zarobić i namówił go. Nie chciał przekroczyć kosztów kradzieży, żeby mieć sprawę karną, a jedynie mandat za wykroczenie. Wskazał, iż nie wie czy jest na zdjęciach. Wyjaśnił, iż nie był tak naćpany, żeby nie pamiętać. Wskazał, iż nie ma go na zdjęciach. Wykluczył, aby osoba widoczna na okazywanych mu zdjęciach to był on. Nie rozpoznał osoby okazanej na zdjęciach i wskazał, iż osoba jest podobna do P. Ś., rozpoznał go po opaleniźnie, ale nie miał 100% pewności, że to on. Przyznał się do pierwszego czynu, ale jak wskazał, chciał mieć już to już za sobą, chciał mieć to z głowy, chciał wiedzieć ile będzie siedział. Wskazał, iż nie był w dniu 4 lipca na miejscu kradzieży, a kolega mu mówił, że już tam wcześniej był, że zna sklep. Oskarżony wyjaśnił, iż rozumiał prawidłowo treść zarzutu. Zrozumiał zarzucany mu czyn i przyznał się do tego, ale nadal utrzymywał, że go tam nie było. Oskarżony ponownie się przyznał się. Nie posiadał wiedzy, co się działo z ukradzionymi przedmiotami z dnia 4 lipca. Wskazał, iż nie był w dniu 4 lipca w sklepie, ale przyznał się, żeby mieć to już z głowy.

Podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r., kiedy sprawę ponownie rozpoczęto od początku, oskarżony przyznał się tylko do kradzieży dokonanej w dniu 12 lipca 2013 r., jak wskazał, do tej co był zatrzymany. Nadmienił, iż to była jedna i jedyna kradzież. Wskazał, że pamięta, że kosmetyki włożył do torby. Był tam z kolegą z P., on pokazał mu ten sklep. Wskazał, że wie, że nazywa się P., a teraz wie, że Ś.. Wyjaśnił, iż ta kradzież była pomysłem kolegi, on go na to namówił. Powiedział, że zna sklep, na którym można łatwo zarobić i skusił się, że był uzależniony od narkotyków, to dokonał tej kradzieży. Właśnie na pierwszej rozprawie chciał się przyznać, bo chciał mieć święty spokój, ale nadmienił, iż tak na zdrowy rozsądek, to nie powinienem się przyznawać do czegoś, czego nie zrobił. Wskazał, iż wtedy kierował nim głód narkotykowy. Wskazał, iż nie był sobą, wie, że źle zrobił. Wyjaśnił, iż wybrał mniejsze zło, wolał iść do sklepu, niż napadać ludzi. Na tamten okres był uzależniony i potrzebował na narkotyki. Miał trudną sytuację majątkową i rodzinną. Ma chorą mamę i z nią tylko żyję. Ma brata, ale prowadzi oddzielne życie, on ma dziecko. Oskarżony wyjaśnił, iż miał wziąć kosmetyki do 200 zł, czy do 250 zł, bo wiedział, że jak przekroczy tą kwotę, to nie będzie już wykroczeniem. Na tej zasadzie działał. Wskazał, iż pamięta, że wrzucił do 200 zł, a resztę wrzucił mu kolega. Nadmienił, iż nie przekraczał tej kwoty nigdy. Nie chciał jej przekraczać, bo wiedział czym to grozi. Trzymał tą torbę, z tego co pamięta. Kolega zagadywał ekspedientkę, ale nie przez cały czas i też chodził po sklepie. Wyjaśnił, iż P. to jest jego znajomy. Znajomy z punktu metadonowego. Jest to jego znajomy. Był jednokrotnie na kradzieży z P.. Poszedł tam, żeby zarobić na narkotyki. On powiedział, że ma taki sklep i długo nie trzeba było go namawiać. Wskazał, iż jest podatny na sugestie. Wykluczył swój udział w tej kradzieży, do której się nie przyznał.

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej zdarzenia z dnia 12 lipca 2013 r. nie budziły wątpliwości, w zakresie jego winy i sprawstwa, natomiast jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonego w zakresie zdarzeń z dnia 4 lipca 2013r. wyjaśnienia te były sprzeczne na kolejnych etapach postępowania. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, następnie na terminie rozprawy w dniu 17 lipca 2014 r. oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu – w zakresie zdarzeń z dnia 4 lipca 2013 r. i 12 lipca 2014 r., a następnie wykluczył swoją obecność w aptece (...) o zdrowie” spółki (...) z o.o. z siedzibą w R. przy ul. (...) w W. w dniu 4 lipca 2013 r. W związku z koniecznością prowadzenia postępowania od początku oskarżony na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu - w zakresie zdarzenia z dnia 12 lipca 2013 r. i wykluczył swój udział w zdarzeniach z dnia 4 lipca 2013 r. Tym samym w świetle sprzecznych wyjaśnień oskarżonego konieczne było zweryfikowanie ich wiarygodności w oparciu o pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy. W tym zakresie istotne znaczenie miały zeznania P. Ś., zeznania S. C. i protokół oględzin nagrania z monitoringu w tym m.in. z dnia 4 lipca 2013 r. utrwalony na płycie CD. Co do zasady w świetle znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji – w tym m.in. zdjęć w postaci skanów – stopklatek z nagrania z monitoringu tożsamość oskarżonego nie budziła dla Sądu wątpliwości. Sąd w tym zakresie miał bowiem możliwość zapoznania się z wizerunkiem oskarżonego w trakcie prowadzonego postępowania, a także co istotne, w aktach sprawy znajduje się dokumentacja zdjęciowa oskarżonego z roku 2013 r. W świetle wyjaśnień oskarżonego Sąd w toku postępowania dopuścił dowód z opinii antropologicznej – która dodatkowo miała na celu zweryfikowanie ferowanej przez niego wersji zdarzenia. Przy czym z racji na pęknięcie płyty, znajdującej się w aktach sprawy - w bliżej nieustalonym okresie, nie było możliwości przeprowadzenia ww. dowodu. W trakcie postępowania na wniosek obrońcy wydawana była także kopia ww. płyty z nagraniem. Po zwróceniu przez biegłego akt sprawy wraz z informacją, iż w związku z pękniętą płytą nie jest możliwe przeprowadzenie ww. dowodu, Sąd zobowiązał obrońcę do złożenia kopii płyt. Oczywistym jest, iż w świetle uprawnień przysługujących oskarżonemu złożenie ww. płyty stanowiło wyraz woli oskarżonego i jego obrońcy. Kopia płyty nie została jednak złożona do akt sprawy – zgodnie z pismem obrońcy wskazującym na konieczność działania tylko i wyłącznie na korzyść oskarżonego. Obrońca wskazał w ww. piśmie, iż oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności i dostarczenia dowodów na swoją niekorzyść. Sąd w tym zakresie nie miał zatem możliwości przeprowadzenia ww. dowodu. Dodatkowo jak wskazał biegły analiza wizyjna zapisu dowodowego wykazała, iż wskutek niskiej rozdzielczości zapisu – uzyskanych wycinków obrazów z miejsca zdarzenia brak jest możliwości technicznej prowadzenia badań identyfikacyjnych osób. W zaistniałej sytuacji procesowej Sąd szczegółowo badał depozycje procesowe P. Ś., osoby, która miała się dopuścić z oskarżonym zarzucanego mu czynu wspólnie i w porozumieniu, za co została skazana prawomocnym wyrokiem. W świetle uzależnia świadka od środków psychoaktywnych i obecnej terapii metadonowej. Sąd przesłuchał świadka z udziałem biegłego psychologa. W tym zakresie Sąd w pełni podzielił wnioski płynące z opinii biegłego psychologa. Opinia – zarówno pisemna, jak i ustna jest bowiem spójna i zupełna. Dodatkowo, opinia ta została sporządzona przez biegłego dysponującego odpowiednim doświadczeniem i wiedzą zawodową, a wnioski z niej płynące są szczegółowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnione. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż jak wskazał biegły, zachowanie P. Ś. w czasie rozprawy sądowej w dniu 10.11.2015 r. wskazywało na wieloletnie uzależnienie od narkotyków – w szczególności słaby napęd psychoruchowy, labilność emocjonalna i trudności z utrzymaniem stabilnego kontaktu z otoczeniem, chwilowa niechęć do udzielania odpowiedzi, słaba werbalizacja wypowiedzi i częste podawanie jako powodu swej obniżonej wydolności pamięci jako skutku „ćpania”. W ocenie biegłego odczytane mu zeznania z k. 64-65, 351-352, 45 z akt sprawy IV K 474/14 zawierają rzeczowe, logiczne i krótkie opisy pozbawione deformacji typu fantazje, czy konfabulacje i z psychologicznego punktu widzenia mają one cechy wartościowego materiału informacyjnego, a takich cech nie mają wypowiedzi P. Ś. z dnia 10.11.2015 r. Jak wskazał biegły stan rozwoju umysłowego w dniu 10.11.2015 r. funkcjonował na poziomie dolnej granicy normy, co ma wyraźny związek ze zmniejszaniem się w tym dniu ogólnej wydolności psychofizycznej pochodnej od skutków uzależnienia i zażywania narkotyków. Natomiast sposób wypowiadania się, tematyka, rzeczowość, logika przekazywanych informacji w jego wcześniejszych zeznaniach pozwala przypuszczać, że jego sprawność umysłowa mogła sięgać normy. Jeżeli chodzi o zdolność do zachowania sprawności procesów spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń biegły jednoznacznie wskazał, iż skutki uzależnienia mają decydujący wpływ na labilność emocjonalną świadka i zdolność do zachowania sprawności procesów spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania procesów spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Jeżeli chodzi o podatność na wpływ innych osób i wykazywanie tendencji do kłamstwa, konfabulacji i fantazji u ww. świadka – biegły wskazał, iż jest to pochodna przyjmowanej w danej sytuacji postawy obronnej – tj. w zdarzeniach stanowiących istotę ww. spraw sądowych współpracował – „tworząc zespół wykonawców” bronił się przed odrzuceniem przez kolegów, a w sytuacji toczących się postępowań przygotowawczych i sądowych współpracował spełniając oczekiwania organów – bronił się przed zbyt surowym ocenianiem dokonanych czynów. W trakcie rozprawy w dniu 10.11.2015 r. ujawnił postawę obronną własnej osoby i uczestników przestępczych czynów, unikając odpowiadania na zadawane mu pytania, zasłaniając się niepamięcią. Jako wieloletni narkoman może wykorzystywać do budowania własnych zachowań i postaw obronnych zdolności do tworzenia fantazji i konfabulacji. Jak wskazał biegły zeznania P. Ś. złożone na rozprawie w sprawie IV K 474/14 k. 45, i akt sprawy IV K 1144/13, k. 64-65, 351-352 z psychologicznego punktu widzenia i wiedzy psychologicznej zawierają informacje, które mogą być traktowane jako wartościowy materiał dla niniejszej sprawy. Biegły opiniując ustnie na rozprawie wskazał na złożoność funkcjonowania świadka w trzech wcześniej opisanych powyżej sytuacjach i fakt, iż świadek będąc przesłuchiwany na rozprawie – w sprawie dotyczącej jego osoby oraz w niniejszej sprawie przyjmuje taką postawę, iż nie chce powiedzieć niczego więcej - ujawnia się trzecia postawa – chęć zachowania neutralności wobec kolegów i organów postępowania przygotowawczego. Tym samym Sąd oceniając wiarygodność zeznań miał na względzie ww. wnioski płynące z opinii biegłego. Wskazać zatem należy, iż w wyjaśnieniach składanych jako pierwszych w ramach postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, opisał przebieg zdarzeń z dnia 12 lipca 2013 r. Podkreślić należy, iż świadek w tym zakresie sprzecznie z poczynionymi ustaleniami wskazał, iż w dniu 12 lipca 2013 r. był z oskarżonym tylko jeden raz w tej aptece, gdzie z zeznań S. C. oraz protokołu oględzin płyty z dnia 9.08.2013 r. jednoznacznie wynika, iż oskarżony wraz z P. Ś. po przyjściu do apteki – opuścili ją i po chwili do niej powrócili. Będąc także przesłuchany wskazał jako drugiego ze sprawców P. M., natomiast jeżeli chodzi o wskazanie drugiego ze sprawców z dnia 4 lipca 2013 r. zasłaniał się niepamięcią i wskazywał, iż był to jego kolega z punktu metadonowego. Widoczna zatem jest wyraźnie opisywana przez biegłego postawa, iż oskarżony broni się przed odrzuceniem przez kolegów oraz chce uniknąć zbyt surowej oceny dokonanych czynów – pominął mianowicie fakt, iż po wyjściu z apteki w dniu 12 lipca 2013 r. świadek powrócił do niej z oskarżonym. Natomiast na rozprawie w dniu 10 marca 2015 r. początkowo zasłaniał się niepamięcią, co miało na celu zachowanie neutralności wobec kolegów i organów postępowania. Natomiast odpowiadając na pytania Przewodniczącego opisał przebieg zdarzeń z dnia 12 lipca 2013 r. w sposób spójny z złożonymi, jako pierwsze wyjaśnieniami i szczegółowo opisał udział oskarżonego P. M. w dniu 4 lipca 2013 r., w szczególności opisując przy tym co stało się z rzeczami skradzionymi w dniu 4 lipca 2013 r. – sprzedaż produktów z apteki na bazarze R. za 40 zł i zakup narkotyków za uzyskane środki pieniężne przez oskarżonego i P. M.. Po czym - po odczytaniu wyjaśnień z postępowania przygotowawczego – ponownie zasłaniając się niepamięcią – zachowując neutralność wobec kolegi, wskazał, iż nie pamięta zbyt dokładnie. Gdzie, krótką chwilę wcześniej złożył wyjaśnienia, w których szczegółowo opisał przebieg zdarzeń zarówno z dnia 4 lipca 2013 r., jak i z dnia 12 lipca 2013 r. Dodatkowo wskazać należy, iż będąc przesłuchany na rozprawie w dniu 19 czerwca 2015 r. wskazał co prawda imię drugiego ze sprawców – jako M., ale co najistotniejsze zeznania te tyczyły się dwóch zdarzeń, których opis jest analogiczny z poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi, tym samym bezsprzecznie wskazanie imienia M. – co do dwóch zdarzeń w aptece - stanowiło oczywistą omyłkę, a świadek w swych zeznaniach opisywał zdarzenia z udziałem P. M..

Mając na uwadze powyższe konieczne w tym miejscu jest odniesienie się do zeznań złożonych przez S. C. w toku postępowania. Wskazać należy, iż zeznania te są spójne i logiczne i wzajemnie się uzupełniają. W toku postępowania przygotowawczego świadek niejako „na gorąco” opisała przebieg zdarzeń z dnia 12 lipca 2013 r., co było zgodne z protokołem oględzin płyty z nagrania monitoringu z tego dnia, świadek także wskazała, iż po tym zdarzeniu z koleżanką przypomniały sobie, iż w dniu 4 lipca 2013 r., gdy ci sami mężczyźni wychodzili z apteki zapiszczała bramka, a one w tym dniu nie zauważyły kradzieży towaru. Następnie dokonały z koleżanką oględzin monitoringu z tego dnia i na nagraniu widać było wyraźnie, iż ci sami mężczyźni dokonali kradzieży szczegółowo wskazanego przez świadka towaru. Świadek składając zeznania na rozprawie w dniu 17 lipca 2014 r. spójnie opisała ponownie przebieg zdarzenia wskazując, iż nie miała żadnych wątpliwości podczas przeglądania monitoringu z określeniem i potwierdzeniem wizerunku sprawców. Podkreślić przy tym należy, iż świadek jest osobą obcą dla oskarżonych, a tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby dążyła do bezpodstawnego obciążania m.in. P. M., jeżeli chodzi o rozpoznanie przez świadka jego osoby na nagraniu z monitoringu w dniu 4 lipca 2013 r. Świadek w sposób jasny i spójny wskazała, iż po zdarzeniu wraz z koleżanką przypomniały sobie zdarzenie z dnia 4 lipca 2013 r., kiedy ci sami mężczyźni byli w aptece. Podczas przesłuchania na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. świadek wskazała, iż z uwagi na odległość czasową szczegółów nie pamięta, przy czym w ramach swobodnych zeznań opisała przebieg zdarzenia w sposób zgodny z dotychczas złożonymi zeznaniami. Nadto, świadek wskazała na oskarżonego, jako osobę, za którą wybiegła z apteki. Odpowiadając na pytania obrońcy w zakresie rozpoznania oskarżonego na zapisie z dnia 4 lipca 2013 r. początkowo wskazywała swoją pewność na 95 % , przy czym po odczytaniu dotychczas złożonych przez świadka zeznań, świadek szczerze wskazała, iż „pewnie upływ czasu powoduje, że wtedy już miała pewność, ale teraz dokładnie nie pamięta”. Z punktu widzenia zasad logicznego myślenia i doświadczenia życiowego, świadek składając zeznania jako ostatnie relacjonowała wydarzenia, które miały miejsce w zasadzie 2 lata wcześniej. Tym samym z racji naturalnego procesu zacierania się szczegółów w pamięci nie budzi żadnego zdziwienia przywołana przez świadka jedynie 95 % pewność, jeżeli chodzi o rozpoznanie oskarżonego na zapisie z monitoringu z dnia 4 lipca 2013 r.

W odniesieniu do zeznań świadka R. K. – brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wiarygodności – świadek jako funkcjonariusz policji zrelacjonował w nich bowiem jedną z interwencji, w której brał udział. Świadek w sposób spójny i konsekwentny opisywał przebieg zdarzenia zarówno w zeznaniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego.

Jednym z istotniejszych dowodów w niniejszej sprawie jest także protokół oględziny płyty CD co do nagrania z monitoringu z dnia 4 lipca 2013 r. i z dnia 12 lipca 2013 r. wraz ze skanami z przechwyconych stopklatek. W tym zakresie Sąd nie miał jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności sporządzonego protokołu przez funkcjonariuszy oraz załączonych skanów. Podkreślić należy, iż protokół ten został sporządzony przez funkcjonariusza policji, który bezpośrednio zapoznawał się z nagraniem z monitoringu. Nadto przebieg zapisu zdarzenia znajduje potwierdzenie w zeznaniach S. C. oraz zeznaniach P. Ś., a także częściowo w wyjaśnieniach oskarżonego P. M.. Dodatkowo wskazać należy, iż w toku postępowania obrońca zapoznawał się z nagraniem z płyty i wnosił o odtworzenie płyty, przywołując jedynie konieczność zapoznania się z nagraniem przez oskarżonego – nie przywołując przy tym jakichkolwiek wątpliwości co do samej treści protokołu oględzin. Tym samym w ocenie Sądu, biorąc pod uwagę przygotowanie obrońcy, wcześniejsze zapoznawanie się z aktami sprawy, brak było podstaw do kwestionowania ww. dokumentu i stanowił on podstawę czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych.

Mając zatem na uwadze powyższe, w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, w których kwestionował swój udział w zdarzeniu z dnia 4 lipca 2013 r. stanowiły wyraz przyjętej linii obrony, mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Z treści pisemnej opinii sądowo-psychiatrycznej dot. oskarżonego P. M. sporządzonej przez biegłych A. K. (2) i S. K. wynika, że biegli nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Biegli rozpoznali natomiast uzależnienie od środków psychoaktywnych – heroiny, a poczytalność oskarżonego w chwili czynu, jak i w toku postępowania nie budzi wątpliwości. Brak było jakichkolwiek wątpliwości co do rzetelności tak sporządzonej opinii i wnioski w niej płynące Sąd przyjął jako swoje.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności: k. 3, 9 protokół zatrzymania osoby, k. 4-6 protokół zatrzymania rzeczy, k. 7-8, 10-11a protokół przeszukania osoby, k. 12-14 protokół oględzin wraz z dokumentacją zdjęciową, k. 31-33 dokumentacja pokrzywdzonej spółki, k. 42-43, 46-48 protokół przeszukania mieszkania, k. 58-59, 68-69 zaświadczenie o tożsamości, k. 84 płyta CD, k. 86 wykaz dowodów rzeczowych, k. 88 oświadczenie, k. 93-94 dokumentacja medyczna, k. 109-110 opinia sądowo-psychiatryczna, k. 111-127 dokumentacja medyczna, k. 286 dokumentacja medyczna, k. 288 dokumentacja medyczna, k. 296-297 opinia sądowo-psychiatryczna, k. 427-431 opinia antropologiczna, k. 451-452 aktualne dane o karalności, k. 200-202 dane z systemu NOE SAD, k. 48-49 z akt sprawy tutejszego Sądu IV o sygn. K 474/14 – wyrok, Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 k.p.k. Sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 04 lipca 2013 roku oraz w dniu 12 lipca 2013 roku w aptece (...) o zdrowie” usytuowanej w W. przy ulicy (...) lok. 6, działając wspólnie i w porozumieniu z P. Ś., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci kosmetyków na łączną sumę strat 637,82 złotych na szkodę spółki (...) Sp. z o. o. z siedzibą w R.. Sąd nie miał żadnych wątpliwości, iż oskarżony P. M. doskonale zdawał sobie sprawę z tego w jakim procederze bierze udział, jaki jest charakter i cel i jaki był cel ponownej wizyty w aptece w dniu 12 lipca 2013 r. Przy czym mając na względzie wartość skradzionego mienia w ocenie Sądu istniała konieczność zmiany kwalifikacji na wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 3 k.k. Bezsprzecznie także biorąc pod uwagę poczynione w sprawie ustalenia faktyczne zasadne było także przyjęcie kwalifikacji z art. 12 k.k. Oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem.

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował młody wiek oskarżonego oraz częściowe przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przy czym okolicznością obciążającą oskarżonego bezsprzecznie była jego dotychczasowa kilkukrotna karalność i działanie niskich pobudek, jednakowoż biorąc pod uwagę poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne wymierzanie innej kary byłoby nieadekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu i stanowiłoby nadmierną dolegliwość.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu P. M. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także za spełniającą wobec oskarżonego wychowawcze i zapobiegawcze cele, jak również za odpowiadającą społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Przy czym Sąd w niniejszej sprawie stosował przepisy ustawy z dnia 06.06.1997 r. Kodeks karny w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., Nr 396), tj. przed datą 01 lipca 2015 r. Sąd kierował się bowiem dyrektywą z art. 4 § 1 k.k., zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sąd miał na uwadze, iż „ przy ocenie, która z konkurencyjnych ustaw jest względniejsza dla sprawcy, bierze się pod uwagę całą ustawę, a nie tylko poszczególne jej przepisy, przy czym należy uwzględniać sankcje grożące za rozpatrywane przestępstwo, a także możliwości zamiany kary na łagodniejszą rodzajowo, warunkowego zawieszenia jej wykonania, nadzwyczajnego złagodzenia kary, obowiązki próby, jakie można nałożyć na sprawcę, wreszcie możliwość lub obowiązek orzeczenia obok kary środka karnego albo poprzestania tylko na środku karnym . Nie jest dopuszczalne stosowanie kombinacji przepisów konkurujących ustaw, chociażby to było dla sprawcy "najwzględniejsze", lecz na podstawie wymienionych zasad należy dokonać wyboru jednej z konkurencyjnych ustaw ” (tak A. Marek w: Komentarzu do Kodeksu Karnego wyd. 2010, Lex Omega, również wyrok 7 Sędziów SN z 13.01.970 r., V KRN 402/69, OSNKW 1970/4-5/37, wyrok SN z dnia 04.07.2001 r., V KKN 346/99, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 12, poz. 1). Mając powyższe na uwadze i porównując treść regulacji w zakresie obowiązku naprawienia szkody, Sąd nie miał wątpliwości, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest Kodeks karny z dnia 06.06.1997 r. w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw i dlatego uwzględnił w podstawie prawnej orzeczonych środków probacyjnych normę art. 4 § 1 k.k. W obecnym brzmieniu kodeksu karnego konieczne jest stosowanie przepisów prawa cywilnego, co implikuje konieczność orzekania obowiązku naprawienia szkody wraz z ustawowymi odsetkami.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. H. kwotę1446,48 złotych, w tym 23 % VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu P. M. z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa, uznając, iż ze względu na swoją sytuację majątkową, rodzinną i osobistą ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.