Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 października 2016r., znak i numer sprawy (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił S. I. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 27 września 2016r., z którego wynikało, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania tego świadczenia (decyzja – k. 10 pliku akt rentowych).

S. I. wniósł odwołanie od tej decyzji wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (odwołanie- k. 2 akt rentowych).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nadto zaś wskazując, iż Przewodniczący Komisji Lekarskiej ZUS potwierdził prawidłowość orzeczenia, jakie legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji (odpowiedź na pozew - k.4-4v. akt rentowych).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. I. urodził się w (...)r., z zawodu jest elektrotechnikiem, na ostatnio zajmowanym stanowisku pracował jako specjalista w Zarządzie Dróg i (...) Miejskiego.

Niesporne, nadto: wywiad zawodowy – k. 6 akt zasiłkowych.

W okresie od dnia 13 stycznia 2014 r. do dnia 13 lipca 2014 r. S. I. pobierał zasiłek chorobowy, a następnie świadczenie rehabilitacyjne od dnia 14 lipca 2014 r. do dnia 10 listopada 2014 r. Niezdolność do pracy S. I. była uwarunkowana schorzeniami kręgosłupa.

Niesporne, a nadto dowód: decyzja z dnia 10 lipca 2014r. – k.10, zaświadczenia o stanie zdrowia – k. 1,7 dokumentacji lekarskiej organu.

W okresie od 5 października 2014 r. do 28 października 2014 r. S. I. korzystał z rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS.

Dowód: skierowanie na rehabilitację leczniczą – nienumerowana karta akt rentowych, informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej – k. 7-8 dokumentacji lekarskiej organu.

W dniu 22 sierpnia 2016r. S. I. złożył wniosek o przedłużenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne;

Badający ubezpieczonego na potrzeby świadczenia rehabilitacyjnego w dniu 9 września 2016r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził u niego nawrót dolegliwości odcinka lędźwiowego kręgosłupa z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej (od stycznia 2016r.) oraz dolegliwości bólowe w kręgosłupie szyjnym (od marca 2016r.) W rezultacie lekarz orzecznik ZUS uznał, iż ubezpieczony jest niezdolny do pracy, przy czym rokuje on powrót do pracy w trakcie kolejnych 6 miesięcy świadczeń rehabilitacyjnych.

W opinii lekarskiej z dnia 27 września 2016r. komisja lekarska ZUS stwierdziła brak wskazań do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego uznając, iż istniejące schorzenia w obecnym stopniu zaawansowania nie naruszają funkcji i sprawności badanego w stopniu powodującym niezdolność do pracy, co znalazło odzwierciedlenie w orzeczeniu z dnia 27 września 2016 r., w którym stwierdzono brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne, a nadto dowód: opinia lekarska z dnia 9 września 2016r. – k.36 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 9 września 2016r.– k. 7 pliku akt organu, opinia lekarska z dnia 27 września 2016r. - k. 39-40 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 września 2016r. - k. 9 pliku akt organu.

S. I. cierpi na zmiany dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego leczone operacyjnie (usunięcie dysku L4/L5 w maju 2014r.), zespół bólowy kręgosłupa szyjnego w przebiegu dyskopatii oraz rozpoznaje się u niego przebytą artroskopię lewego stawu kolanowego (w lipcu 2011r.).

Istotne zaniki mięśniowe u S. I. w zakresie kończyn górnych i dolnych nie występują, natomiast występuje niewielkie ograniczenie ruchomości w odcinku lędźwiowym kręgosłupa na poziomie blizny pooperacyjnej L4/L5 i C6/C7. Nadto nie obserwuje się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, cech podrażnienia korzeni nerwowych, czy niewydolności ruchowej.

Wobec niestwierdzenia objawów zespołu bólowego ani neurologicznych objawów ubytkowych i upośledzenia funkcji narządu ruchu, stan zdrowia ubezpieczonego po dniu 20 września 2016r. nie czynił go nadal niezdolnym do ostatnio wykonywanej pracy.

Dowód: opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii T. P. i ortopedii H. M. wraz z opinią uzupełniającą– k. 12-13, 41, dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach sprawy – k. 28, 29, 30, dokumentacja medyczna zgromadzona w aktach organu – k. 1, 4, 7, 14, 15, 16, 17, 18, 19,20-26, 27, 28,29,33-34.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2016r., poz.372), zwanej dalej ustawą zasiłkową, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez niego zdolności do wykonywania zatrudnienia. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest zatem łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek - dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności do pracy w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej w okresie dwunastu miesięcy. Zarówno zasiłek chorobowy jak i świadczenie rehabilitacyjne stanowią świadczenia krótkookresowe niezbędne wówczas, gdy ubezpieczony na pewien tylko, stosunkowo niedługi okres, utracił możliwość zarobkowania, w sytuacji natomiast, gdy niezdolność do pracy trwa dłuższy czas, ale według wiedzy medycznej w przyszłości istnieją rokowania odzyskania zdolności do wykonywania zatrudnienia, ubezpieczonemu, przy spełnieniu innych warunków określonych przepisami, przysługuje prawo do renty z tytułu okresowej (częściowej albo całkowitej) niezdolności do pracy.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności dokumentacji medycznej. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały, również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Stąd też, stały się one miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sporną kwestią pozostawała natomiast ocena stanu zdrowia ubezpieczonego po wykorzystaniu czteromiesięcznego okresu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z zakresu ortopedii i neurologii.

Z wydanej w sprawie na zlecenie sądu opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii T. P. i ortopedii H. M. wynika, że S. I. po dniu 20 września 2016r. nie pozostawał niezdolny do wykonywania pracy. Biegli w wyniku przeprowadzonego badania rozpoznali u S. I. zmiany dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego leczone operacyjnie, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego w przebiegu dyskopatii oraz przebytą artroskopię lewego stawu kolanowego, jednak żadne ze schorzeń nie uzasadniało niezdolności ubezpieczonego do pracy. Biegli nie stwierdzili u ubezpieczonego objawów zespołu bólowego ani neurologicznych objawów ubytkowych, nie stwierdzono ponadto upośledzenia funkcji narządu ruchu, dającego podstawę do przyznania dalszego świadczenia rehabilitacyjnego.

Z powyższą opinią nie zgodził się ubezpieczony, podnosząc, iż usunięcie dysku L4/L5 nigdy nie miało miejsca, gdyż na tym odcinku zgodnie z dokumentacją medyczną, usunięto mu wypuklinę jądra miażdżystego, co nie jest równoznaczne z usunięciem dysku. Zarzucił nadto, iż biegli w swojej opinii nie uwzględnili wyniku badania tomografii komputerowej z dnia 10 stycznia 2017r., które wykazało na operowanym poziomie L4/L5 utrzymująca się asymetryczną wypuklinę pierścienia włóknistego krążka międzykręgowego o szerokości 4 mm.

W odpowiedzi na zarzuty ubezpieczonego biegła neurolog T. P. i ortopeda H. M. podtrzymali swoją opinię, wskazując, że „usunięcie dysku” jest równoznaczne z usunięciem wypukliny. Natomiast o zdolności do pracy decydują objawy kliniczne, a nie badania dodatkowe. Podczas badania lekarskiego poza niewielkim ograniczeniem ruchomości kręgosłupa lędźwiowego niewielkiego stopnia nie stwierdzono innych zmian w stanie przedmiotowym badanego.

Podkreślenia wymaga, iż postępowanie cywilne z zakresu ubezpieczeń społecznych (czyli także postępowanie o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego) jest postępowaniem kontrolnym. Sąd w takim postępowaniu ocenia prawidłowość decyzji organu rentowego, co rodzi konieczność, co do zasady, odnoszenia się do stanu rzeczy z daty jej wydania. Świadczy o tym m.in. treść art. 477 ¹⁴ § 4 – 6 k.p.c. Sąd pełni funkcję kontrolną, co oznacza w sprawach dotyczących ustalenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, iż nie może opierać swojego rozstrzygnięcia na nowych okolicznościach zaistniałych po dacie wydania orzeczenia. Z powyższych względów zmiana w stanie zdrowia odwołującego się (nie będąca nową okolicznością w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 6 k.p.c., por. chociażby postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 czerwca 2014r. III AUz 63/14, LEX nr 1474851), nie może mieć znaczenia dla wyniku procesu.

Sąd uznał sporządzoną przez biegłych sądowych opinię za rzetelną i wiarygodną. Opinia wydana została przez wysokiej klasy specjalistów o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonego, po jego badaniu podmiotowym i przedmiotowym oraz prawidłowej analizie dotyczącej ubezpieczonego dokumentacji medycznej. W konsekwencji Sąd uznał opinie biegłych za miarodajne dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie.

W odniesieniu do powyższych rozważań należy stwierdzić, iż stan ubezpieczonego nie wykazywał odchyleń uzasadniających uznanie go za niezdolnego do pracy po dniu 20 września 2016r. Nie można przy tym utożsamiać zdolności do pracy z pełnym zdrowiem. Istnieją bowiem takie stany chorobowe, które mogą być leczone z wykorzystaniem krótkotrwałych zwolnień lekarskich lub jedynie farmakologicznie, bez uznania ich za trwającą nieprzerwanie niezdolność do pracy zgodnie z kwalifikacjami osoby ubezpieczonej.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...) (z (...)).

25.05.2017r.