Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2017r. w Kaliszu

apelacji

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 24 października 2016 r. sygn. akt IV P 29/16

w sprawie z powództwa B. B.

przeciwko Agencja (...) w W.

o odszkodowanie

1.  Prostuje oczywistą omyłkę w wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, z dnia 24 października 2016 roku w sprawie IV P 29/16, w ten sposób, że:

a)  w wierszu dotyczącym określenia strony pozwanej zamiast „Agencja (...) w W., (...) Oddział (...) w P.” wpisuje „Agencja (...) w W.”;

b)  w punkcie 1 zaskarżonego wyroku zamiast „Agencja (...) w W., Oddział (...) w P.” wpisuje „Agencja (...) w W.”;

c)  w punkcie 2 zaskarżonego wyroku zamiast „Agencja (...) w W., Oddział (...) w P.” wpisuje „Agencja (...) w W.”;

d)  w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku każdorazowo w miejsce słów „Agencja (...) w W., Oddział (...) w P.” wpisuje „Agencja (...) w W.”.

2.  Zmienia punkt 2 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zasądza od pozwanego Agencji (...) w W. na rzecz powoda kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

3.  Oddala apelację w pozostałym zakresie.

4.  Zasądza od pozwanego Agencji (...) w W. na rzecz powoda kwotę 120,00 (sto dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

UZASADNIENIE

B. B. początkowo działający samodzielnie, a następnie przez profesjonalnego pełnomocnika, w osobie adwokata w dniu 10.02.2016 r. wniósł do Sądu Rejonowego w Kaliszu pozew doprecyzowany w piśmie datowanym na dzień 02.08.2016 r. przeciwko Agencji (...) (...) Oddziału (...) w P. o odszkodowanie w wysokości 20.983,20 zł za niezgodne z prawem wypowiedzenie stosunku pracy. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania sądowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew doprecyzowanej w piśmie procesowym datowanym na dzień 05.07.2016 r. pozwana Agencja (...) (...) Oddział (...) w P. działająca przez profesjonalnego pełnomocnika, w osobie adwokata wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 24.10.2016 r. w sprawie IV P 29/16 Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od Agencji (...) (...) Oddziału (...) w P. na rzecz powoda kwotę 20983,20 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy oraz zasądził o tejże Agencji na rzecz powoda kwotę 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz orzekł o kosztach sądowych – obciążając nimi pozwanego co do kwoty 1050 zł.

Rozstrzygając sprawę Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny:

Powód B. B. ma 62 lata i w dniu 14.03.1978 r. ukończył studia na Akademii (...) w P., uzyskując tytuł magistra inżyniera zootechniki. W dniu 07.07.1992 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania jednostkami gospodarczymi na Uniwersytecie (...), Wydziale Prawa i Administracji.

Powód aktem powołania z dnia 07.09.2006 r. został powołany z dniem 11.09.2006 r. na stanowisko Kierownika K. Biura Powiatowego (...) Oddziału (...) Agencji (...) na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy. Miesięczne wynagrodzenie powoda wynosiło 6.994,00 zł brutto.

Do zakresu obowiązków powoda na zajmowanym stanowisku pracy należało kierowanie i nadzór nad pracą Biura Powiatowego w K. oraz realizacja innych zadań przypisanych do stanowiska kierownika biura powiatowego.

Powód wywiązywał się z nałożonych na siebie obowiązków w sposób prawidłowy. Do pracy powoda nigdy nie zgłaszano żadnych zastrzeżeń.

B. B. w wyborach, które odbyły się dnia 16.11.2014 r. został wybrany na Radnego Powiatu K..

O powyższym fakcie powiadomił swego pracodawcę.

Pozwana Agencja (...), (...) Oddziału (...) w P. aktem odwołania z dnia 04.02.2016 r. odwołała powoda ze stanowiska Kierownika K. Biura Powiatowego, (...) Oddziału (...) Agencji (...) z dniem otrzymania przedmiotowego pisma. Następnie pismem datowanym również na dzień 04.02.2016 r. pozwana poinformowała powoda, iż w związku z jego odwołaniem, stosunek pracy zostanie rozwiązany z upływem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31.05.2016 r.

Powyższe odwołanie zostało wręczone powodowi przez Dyrektora Oddziału (...), na zwołanej przez niego naradzie kierowników. Podczas narady Dyrektor Oddziału (...) poinformował zebranych, iż wszyscy zostają odwołani z pełnienia funkcji kierowników.

Pismem datowanym na dzień 22.03.2016 r. Agencja (...), (...) Oddział (...) zwróciła się do Rady Powiatu w K. o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. W przedmiotowym piśmie wskazała, iż u podstaw zamierzonego rozwiązania stosunku pracy nie leżą zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.

Rada Powiatu K. uchwałą nr (...) z dnia 28.04.2016 r. odmówiła wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. W uzasadnieniu uchwały Rada Powiatu K. wskazała, iż Dyrektor Oddziału (...) w P. Agencji (...) nie uzasadnił w treści swojego pisma, w sposób szczegółowy przyczyn rozwiązania stosunku pracy z powodem. Radni ocenili przedstawione argumenty jako niewystarczające powody do wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. Rada Powiatu K. nie znalazła podstaw do podjęcia uchwały o wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy z B. B.. Nadto wskazała, iż Biuro Powiatowe (...) w K. jest drugim Biurem w (...) Oddziale (...),pod względem ilości obsługiwanych wniosków obszarowych. Pod względem tempa obsługi wniosków Biuro, w którym kierownicze stanowisko zajmował powód było zwykle w pierwszej dziesiątce.

Powyższa uchwała nie została zaskarżona przez pozwaną.

Powód nie miał wiedzy jaka była przyczyna rozwiązania z nim stosunku pracy. Na rozprawie w dniu 24.10.2016 r. świadek K. A. zatrudniony u pozwanej na stanowisku Dyrektora Oddziału (...) również nie wskazał przyczyny odwołania powoda ze stanowiska pracy. Wskazał jedynie, iż odwołanie powoda nie było w związku z pełnieniem przez niego mandatu radnego.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd I instancji przyjął, iż przy rozwiązaniu stosunku pracy z powodem doszło do naruszenia przepisów prawa i stąd Sąd orzekł o odszkodowaniu z tego tytułu.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez pozwanego w całości.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

-

naruszenie przepisów postępowania tj. art. 199 §1 kpc poprzez nie odrzucenie pozwu skierowanego przeciw (...) Oddziałowi (...) Agencji (...) w P. z uwagi, na to iż oddziały regionalne agencji nie mają zdolności sądowej,

-

naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 §1 kpc poprzez sprzeczną z zasadami logiki ocenę dowodów z zeznań świadka K. A., przesłuchania powoda oraz dokumentu uchwały Rady Powiatu K. z dnia 28.04.2016 r. i nie przyjęcie iż przyczyny odwołania powoda związane były z oceną jego pracy,

-

naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 8 KP w zw. z art. 22 ust 2 ustawy z dnia 05.06.1998 r. o samorządzie powiatowym w sytuacji, gdy przyczyną rozwiązania stosunku pracy z powodem była ocena jego pracy,

-

naruszenie przepisów postępowania poprzez niezasadne zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

Zgłaszając powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i odrzucenie pozwu oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o sprostowanie wyroku Sądu I instancji poprzez uściślenie oznaczenia strony pozwanej jako Agencji (...), o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje.

Apelacja jest częściowo zasadna.

W zakresie zarzutu apelacji dotyczącego niewłaściwego określenia kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I instancji uznać należy, go za zasadny. W myśl § 9 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22.10.2015 r. (DZ. U. z 2015 r. poz. 1800) w sytuacji roszczeń o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy, w zakresie kosztów zastępstwa procesowego stosuje się przy orzekaniu o kosztach zastępstwa procesowego, stawki minimalne. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem także w przypadku roszczeń o odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy, stosuje się stawki minimalne, a nie zależne od wartości kwoty odszkodowania. W niniejszej sprawie w przypadku orzeczenia o odszkodowaniu w związku z naruszeniem przepisów przy rozwiązywaniu stosunku pracy, zastosowanie znajdują stawki minimalne. Stąd zaskarżony wyrok podlegał zmianie co do punku 2 w myśl art. 386 § 1 kpc.

W zakresie pozostałych zarzutów apelacji stwierdzić należy, iż Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne, które Sąd II instancji przyjmuje za swoje. Trafne także z tych ustaleń wywiódł wnioski.

Co do zarzutu naruszenia przepisów postępowania tj. art. 199 §1 kpc poprzez nie odrzucenie pozwu skierowanego przeciw (...) Oddziałowi (...) Agencji (...) w P. z uwagi, na to iż oddziały regionalne agencji nie mają zdolności sądowej, stwierdzić należy. Zgodnie z art. 379 kpc nieważność postępowania zachodzi jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna, jeżeli strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej, organu powołanego do jej reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany, jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona, jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy. W niniejszej sprawie powód określił w pozwie stronę pozwaną: Agencja (...) (...) Oddział (...). S. 36,(...)-(...) P.. Powód składając pozew działał samodzielnie bez fachowego pełnomocnika. W wyroku z dnia 06.11.2013 r. w sprawie III PK 116/12 (Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 2014 r. Nr 9 poz. 130,str. 469), stwierdzono, iż oddział regionalny Agencji (...) nie ma zdolności sądowej i procesowej w sprawach z zakresu prawa pracy (art. 460 kpc w związku z art. 11 ustawy z dnia 09.05.2008 r. o Agencji (...) – Dz. Nr 98 poz. 634 ze zm.). Z art. 2 ust 1 oaz art. 11 ustawy z dnia 09.05.2008 r. o Agencji (...) wynika, iż osobowość prawa przysługuje Agencji (...) i to ona jest pracodawcą w stosunku do pracowników zatrudnionych w oddziałach. W sytuacji, gdyby jako pozwany w sprawie występował Oddział (...) Agencji (...) wyrok Sądu Rejonowego nie mógłby się ostać wobec tego, iż w postępowaniu występował podmiot nie mający zdolności sądowej i postępowanie byłoby dotknięte nieważnością, co w konsekwencji prowadziłoby do uchylenia wyroku i odrzucenia pozwu zgodnie z art. 379 punkt 2 w związku z art. 199 § 1 punkt 3 kpc. Akt odwołania powoda z dnia 02.02.2016 r. zawiera nagłówek – Agencja (...) (...) Oddział (...). Powyższy dokument podpisany jest przez Dyrektora Oddziału (...) K. A.. Podobna sytuacja dotyczy pisma z dnia 04.02.2016 r. informującego powoda o rozwiązaniu stosunku pracy z upływem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Odpis pozwu doręczony został na adres Agencji (...) (...) Oddział (...), jednakże trafił on do właściwego podmiotu, gdyż odpowiedź na pozew z dnia 08.03.2016 r. sporządził pełnomocnik, wskazując, iż reprezentuje stronę pozwaną – Agencję (...) z siedzibą w W.. Pełnomocnictwo zostało udzielone pełnomocnikowi pozwanego przez działającego w imieniu i na rzecz Agencji (...) w W., Prezesa Agencji (...). Zawiadomienie o terminie rozprawy zostało wysłane dla pozwanego na adres dla pełnomocnika pozwanego czyli Agencji (...) – A. K. na adres do doręczeń. Pozwany Agencja (...) w W. o terminie rozprawy była powiadomiona. We wniosku dowodowym z dnia 11.03.2016 r. pozwany wskazał, jako pozwanego Agencję (...) z siedzibą w W.. Podobnie we wniosku dowodowym z dnia 25.03.2016 r. W dniu 13.06.2016 r. wpłynęło pismo innego pełnomocnika pozwanego określonego jako Agencja (...). Pełnomocnictwo dla nowego pełnomocnika zawiera nagłówek Agencja (...) i podpisane jest przez PrezesaAgencji (...). W piśmie procesowym z dnia 05.07.2016 r. pełnomocnik pozwanego określonego jako Agencja (...) zajął stanowisko w sprawie wnosząc o oddalenie powództwa. W dniu 02.08.2016 r. wpłynęło pismo przygotowawcze powoda reprezentowanego przez fachowego pełnomocnika, w którym jako pozwanego określono Agencję (...). Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w dniu 31.08.2016 r. obecny był pełnomocnik pozwanego Agencji (...) z siedzibą w W. - radca prawny Ł. M.- pełnomocnik substytucyjny adwokata P. G. przedstawiającego pełnomocnictwo procesowe udzielone przez Prezesa Agencji i (...) do reprezentowania Agencji (...) w W.. Prawidłowo określona strona pozwana - Agencji (...) w W. była poinformowana o rozprawie i reprezentowana przez pełnomocnika ustanowionego przez Agencję (...) w W.. Ten sam pełnomocnik uczestniczył w rozprawie przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w dniu 24.10.2016 r. W protokole rozprawy w tym dniu jako stronę pozwaną wskazano Agencję (...) w W. (...) Oddział (...) w P.. Podobnie Sąd określił stronę pozwaną w wyroku z dnia 24.10.2016 r.

W sprawie niniejszej jako pozwany winna być Agencja (...) w W.. Strona ta była w sprawie reprezentowana, czyli w sprawie uczestniczyła i nie była pozbawiona możliwości obrony swych praw. W sprawie nie zachodzi nieważność postępowania. Błąd w określeniu dodatkowo w sentencji wyroku, poza Agencją (...) w W. – (...) Oddział (...) w P., nie powoduje stwierdzenia, iż w sprawie występowała strona pozbawiona zdolności sądowej. Powyższy błąd skorygować należy poprzez sprostowanie oczywistej omyłki i pominięcie w wyroku w określeniu strony pozwanej słów „ (...) Oddział (...) w P.”. Podobnie w uzasadnieniu powyższego wyroku. Sąd w tym zakresie orzekł w oparciu o art. 350 § 1 i 3 kpc.

Co do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 § 1 kpc poprzez sprzeczną z zasadami logiki ocenę dowodów z zeznań świadka K. A., przesłuchania powoda oraz dokumentu uchwały Rady Powiatu K. z dnia 28.04.2016 r. i przyjęcie iż przyczyny odwołania powoda nie związane były z oceną jego pracy, stwierdzić należy. W piśmie dotyczącym odwołania powoda ze stanowiska z dnia 04.02.2016 r. oraz informującym o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem za trzymiesięcznym wypowiedzeniem z dnia 04.02.2016 r. nie wskazano przyczyny rozwiązania stosunku pracy. W piśmie z dnia 17.03.2016 r. Rada Powiatu K. poinformowała Sąd, iż do daty pisma nie otrzymała wniosku o wyrażenie zgody na rozwiązanie z powodem będącym radnym, stosunku pracy. W dniu 22.03.2016 r. Dyrektor (...) Oddziału (...) Agencji (...) wystąpił do Rady Powiatu K. o wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. W piśmie wskazano, iż u podstaw zamierzonego rozwiązania stosunku pracy nie leżą zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. Uchwałą nr (...) z dnia 28.04.2016 r. Rada Powiatu K. odmówiła zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem. W uzasadnieniu uchwały wskazano, iż we wniosku brak było szczegółowych danych dotyczących powodów konieczności rozwiązania z Radnym stosunku pracy co spowodowało uznanie wniosku za niewystarczający do wyrażenie zgody na rozwiązanie stosunku pracy. W uzasadnieniu uchwały zawarto także ocenę pracy Biura Powiatowego w K. (...), którym kierował powód, jako działające co do obsługiwania wniosków obszarowych, dobrze. Twierdzenia świadka K. A., iż w biurze, którym kierował powód wydawano decyzje z opóźnieniem są niczym nie poparte, a wręcz pozostają w sprzeczności z treścią uzasadnienia uchwały Rady Powiatu z dnia 28.04.2016 r., która dokonała oceny pracy biura odnosząc się do danych uzyskanych z oddziału regionalnego jak i Centrali. W aktach osobowych powoda brak jest dokumentów wskazujących na to, iż praca kierowanego przez niego oddziału i jego praca oceniane są jako wykonywane nienależycie.

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia zasad, określonych w art. 233 k.p.c., wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż sąd przyjął, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.04.2009 r., II PK 261/08, Lex nr 707877; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19.12.2013 r., I ACa 868/13, Lex nr 1416146).

Naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny, dokonanej przez sąd, z wykazaniem, iż jest ona wadliwa i oczywiście błędna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.01.2005 r., IV CK 377/04, Lex nr 589995; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2001 r., II CKN 588/99, Lex nr 52347).

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguły swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.09.2002 r., IV CKN 1316/00, Lex nr 80273).

Swobodna sędziowska ocena dowodów może być podważona jedynie wówczas, gdyby okazała się rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.05.2002 r., I PKN 50/01, Lex nr 564460; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20.12.2002 r., II UK 195/02, Lex nr 1165518).

Same, nawet poważne, wątpliwości co do trafności oceny, dokonywanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykraczała ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.11.2003 r., IV CK 183/02, Lex nr 164006; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10.05.2002 r., CKN 1037/00, Lex nr 564703; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2012 r., I UK 347/11, Lex nr 1216836).

Sądowi I instancji nie można postawić zarzutu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ocenił w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Co do zarzutu naruszenia prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 8 KP w zw. z art. 22 ust 2 ustawy z dnia 05.06.1998 r. o samorządzie powiatowym w sytuacji, gdy przyczyną rozwiązania stosunku pracy z powodem była ocena jego pracy i co do zarzutu naruszenia prawa materialnego – art. 8 kp w zw. z art. 22 ustawy o samorządzie gminnym przez jego niezastosowanie, mimo iż powołanie się powoda na szczególną ochronę pracy radnego było sprzeczne ze społeczno- gospodarczym przeznaczeniem prawa w sytuacji, gdy rozwiązanie nastąpiło na podstawie odwołania, nie miało związku z wykonywaniem mandatu radnego i nie zaistniały żadne przyczyny związane z wykonywaniem przez powoda mandatu radnego, które mogłyby uzasadnić odmowę wyrażenia przez Radę Powiatu K. zgody na rozwiązanie stosunku pracy, stwierdzić należy. Za trafny uznać należy pogląd, iż nie w każdej sytuacji naruszenia przez pracodawcę przepisów o rozwiązywaniu stosunku pracy, czy to za wypowiedzeniem czy bez wypowiedzenia z winy pracownika, z pracownikiem którego stosunek pracy podlega przepisom ochronnym, zasadne jest roszenie pracownika o odszkodowanie. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd iż możliwe jest oddalenie powództwa w takiej sytuacji z powołaniem się na przepis art. 8 kp. Aby zastosowanie tej konstrukcji było możliwe konieczne jest ustalenie przyczyny rozwiązania stosunku pracy, aby ocenić jej ciężar w stosunku do ważności formalnych uchybień przy rozwiązywaniu stosunku pracy. W niniejszej sprawie w żaden sposób nie wykazano, iż przyczyna rozwiązania z powodem stosunku pracy leżała po stronie powoda, była wywołana postępowaniem powoda czy jego stosunkiem do wykonywanej pracy. Zarzut, iż powołując się na uchybienia pozwanego przy rozwiązywaniu stosunku pracy, powód dokonał nadużycia prawa lub, iż jego roszczenie jest sprzeczne ze społeczno- gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, uznać należy za chybiony. Pozwany przypisuje sobie prawo oceny, czy powód realizując swoje uprawnienia wynikające z Kodeksu Pracy, postępuje właściwie czy nie, czy Rada Powiatu K. odmawiając zgody na rozwiązane stosunku pracy z radnym postąpiła właściwe czy nie, natomiast odmawia prawa oceny swojego postępowania w stosunku do konkretnego pracownika. Zgodzić się należy z poglądem, iż nie w każdej sytuacji organy samorządowe winny odmawiać zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jednakże należy pozostawić tym organom możliwość dokonania oceny danej sytuacji. W okolicznościach niniejszej sprawy, nic nie wskazuje aby stanowisko Rady mogło zostać narażone na zarzut nadużycia prawa. Stanowisko Rady zaopatrzone jest w uzasadnienie stanowiska i uzasadnienie to koresponduje z treścią wniosku pracodawcy z dnia 22.03.2016 r. Przywołane przez pozwanego w apelacji orzecznictwo Sądu Najwyższego jest w pełni aprobowane przez skład orzekający w niniejszej sprawie, z tym że w żaden sposób nie przystaje do okoliczności niniejszej sprawy i nie podważa stanowiska Sądu I instancji.

Z uwagi na powyższe apelacja w pozostałym zakresie podlegała oddaleniu jako bezzasadna w myśl art. 385 kpc. Co do kosztów zastępstwa procesowego za II instancję orzeczono w myśl art. 98 kpc.