Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 18 sierpnia 2016r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Y. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2016r

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko B. R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13 311,46 zł. (trzynaście tysięcy trzysta jedenaście złotych czterdzieści sześć groszy) wraz z:

- odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 12 371,38 zł. od dnia 15.09.2015r do dnia zapłaty

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 835,08 zł. od dnia 16.09.2015r do dnia zapłaty;

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 196,52 zł. ( sto dziewięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 1426/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko B. R., domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 13.311,46 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 12.371,38 zł od dnia 15 września 2015r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 835,08 zł od dnia 16 września 2015r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż zawarł z pozwanym umowę kredytu w dniu 22 sierpnia 2014r., lecz pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w umowie. W związku z brakiem zapłaty zaległych rat powód wypowiedział umowę stawiając całą należność w stan wymagalności. Strona pozwana nie spłaciła wymagalnej wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu. Na roszczenie powoda składa się kwota 12.371,38 zł tytułem należności głównej (niespłacony kapitał), kwota 655,09 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10 % od dnia 20 lutego 2015r. do 11 sierpnia 2015r., kwota 179,99 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10 % od dnia 20 lutego 2015r. do dnia 14 września 2015r. oraz kwota 105 zł tytułem opłat i prowizji. Jak wyjaśnił powód, zgodnie z umową, jest uprawniony do naliczania odsetek umownych za opóźnienie w spłacie wymagalnych rat w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3 – miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych, z zastrzeżeniem, że nie może przekroczyć czterokrotności wysokości bieżącej stopy kredytu lombardowego, która na dzień zawarcia umowy wynosiły 10 %.

(pozew k.3-5)

W dniu 1 października 2015r. w sprawie o sygnaturze VI Nc- e 1822544/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 5v)

Pozwany wniósł sprzeciw od wyżej wskazanego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa.

Pozwany zakwestionował roszczenie co do zasady i co do wysokości, w tym zakwestionował wymagalność roszczenia. Zdaniem pozwanego dokument w postaci umowy bankowej sam w sobie nie stanowi potwierdzenia, iż wierzytelność w ogóle istnieje lub nadal istnieje, a może w najlepszym razie dowodzić istnienia stosunku prawnego. Jak podnosi pozwany, powód winien udowodnić, że przysługuje mu wierzytelność w konkretnej kwocie. Tymczasem powód nie wskazał jaka część rzekomo istniejącego zadłużenia została spłacona, na co zostały zaliczone wpłaty, jak wyglądało oprocentowanie i wysokość odsetek do niespłaconych rat. Pozwany zarzucił, że powód nie wykazał nawet czy i kiedy umowa została rozwiązana, co ma wpływ na samą wymagalność kredytu i na sposób wyliczenia oprocentowania. Pozwany zakwestionował też moc dowodową dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, podnosząc, iż stanowi on dokument prywatny. W dalszych pismach procesowych pozwany podniósł też zarzut nieważności umowy, wskazując, że umowa została podpisana przez osoby, które nie były upoważnione do działania w imieniu banku, a także wskazał, że powód nie wykazał, że bank przekazał mu jakiekolwiek środki pieniężne.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 6v-7v, pismo procesowe pozwanego k. 50-52v)

Postanowieniem z dnia 17 listopada 2015r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

(postanowienie k. 10v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 sierpnia 2014r. na mocy umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) Bank S.A. z siedzibą w W. udzielił pozwanemu B. R. kredytu w wysokości 10.000 zł na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych oraz kredytu dodatkowego w wysokości 2.971,85 zł celem sfinansowania kosztów i wydatków związanych z udzieleniem kredytu (§ 1, § 3 ust. 2 i § 17). Umowa została zawarta na 72 miesiące do dnia 20 sierpnia 2020r. W związku z zawarciem umowy kredytobiorca był zobowiązany do zapłaty prowizji bankowej w kwocie 777,01 zł oraz opłaty za objęcie go ubezpieczeniem grupowym na okres pierwszych 12 miesięcy trwania umowy na podstawie Szczególnych warunków grupowego ubezpieczenia dla (...) Bank Spółka Akcyjna (...) w kwocie 2.194,84 zł (§ 2 ust. 1). Spłata kredytu miała nastąpić w 72 równych ratach płatnych do dnia 20 każdego miesiąca. Łączna wysokość jednej raty wynosiła 281,38 zł, z zastrzeżeniem, że wysokość pierwszej raty jest ratą wyrównawczą nie wyższą niż 269,85 zł. Pierwsza rata kredytu była płatna do dnia 20 września 2014r. (§ 4 ust. 1 i 2). Kredyt i kredyt dodatkowy był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 16 % w stosunku rocznym (§ 3 ust. 1). Oprocentowanie kredytu mogło ulec zmianie w przypadku zmiany stopy procentowej rynku międzybankowego WIBOR 3M o co najmniej 1,0 p.p. począwszy od szóstego dnia po terminie wymagalności raty w miesiącu, w którym zmiana stopy miała miejsce. Każdorazowa zmiana wysokości oprocentowania nie mogła powodować wzrostu tego oprocentowania ponad obowiązujące bieżąco oprocentowanie maksymalne (§ 6). W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu bank miał prawo pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki, naliczone według stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Odsetki według stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego pobierane były począwszy od dnia następującego po terminie płatności wynikającym z umowy i wskazanym w harmonogramie spłat aż do dnia spłaty należności przeterminowanej (§ 8). Bank miał prawo pobierać także – zgodnie z „Tabelą prowizji za czynności bankowe oraz opłat za inne czynności” – opłaty i prowizje za wykonanie czynności wynikających z umowy lub związanych z jej obsługą lub zmianą, w tym za monity i wezwania do zapłaty (§ 7). Bank miał prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia w razie m.in. zwłoki z zapłatą pełnych rat wynikających z harmonogramu za co najmniej dwa pełne okresy płatności, po uprzednim pisemnym wezwaniu kredytobiorcy do spłaty wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania. Po upływie okresu wypowiedzenia kredytobiorca był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu (§ 10).

(dowód: umowa kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) k. 43-47, wniosek o udzielenie kredytu k. 48)

W imieniu powoda umowę podpisał jego pracownik Ł. W.. Fakt skutecznego zawarcia umowy przez pracownika został potwierdzony przez członka zarządu banku i prokurenta.

(dowód: potwierdzenie zawarcia umowy kredytu k. 78)

W dniu 22 sierpnia 2014r. powód przelał na rachunek bankowy pozwanego kwotę kredytu.

(dowód: potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu k. 79, 82)

Pozwany dokonał pięciu wpłat w następujących terminach i kwotach:

- w dniu 22 września 2014r. – 270 zł,

- w dniu 27 października 2014r. – 281,38 zł,

- w dniu 28 listopada 2014r. – 280 zł,

- w dniu 29 grudnia 2014r. – 260 zł,

- w dniu 29 stycznia 2015r. – 281,78 zł.

(dowód: zestawienie wpłat k. 41-42)

Na zadłużenie pozwanego z tytułu umowy kredytu składają się następujące kwoty:

- kwota 12.371,38 zł tytułem kapitału kredytu,

- kwota 655,09 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 10 % od dnia 20 lutego 2015r. do 11 sierpnia 2015r.,

- kwota 179,99 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10 % od dnia 20 lutego 2015r. do dnia 14 września 2015r.,

- kwota 105 zł tytułem opłat i prowizji.

(dowód: rozliczenie wpłat k. 41-42, wyciąg z ksiąg bankowych k. 17)

Pismem z dnia 4 maja 2015r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania całości zaległości obejmującej kwotę 401,88 zł tytułem należności kapitałowej, kwoty 336,84 zł tytułem odsetek umownych, kwoty 4,93 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej oraz kwoty 90 zł tytułem kosztów i opłat, wskazując, że w przypadku braku spłaty całości wyżej wskazanych należności w podanym terminie, umowa kredytu zostanie wypowiedziana.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 4 maja 2015r. k. 83)

W związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie kredytu, pismem z dnia 1 czerwca 2015r. powód wypowiedział umowę kredytu z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. Pismo zostało skierowane na adres pozwanego G., ul. (...).

(dowód: oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy kredytu k. 26)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. W ocenie Sądu wszystkie dokumenty przedłożone przez powoda stanowią wiarygodne dowody zarówno na okoliczność istnienia zobowiązania z tytułu kredytu, jak i jego wysokości. Zważyć należy, iż powód do akt niniejszej sprawy złożył oryginał umowy kredytowej, zaś pozwany nie kwestionował, że podpis widniejący na tym dokumencie nie należy do niego. Stąd nie było żadnych podstaw, by kwestionować autentyczność tego dokumentu i istnienie stosunku prawnego łączącego obie strony. Zdaniem Sądu nie ma też podstaw do kwestionowania mocy dowodowej dokumentów bankowych, w tym wyciągu z ksiąg bankowych. Co prawda – w myśl art. 95 ust. 1a Prawa bankowego – wskazane dokumenty w postępowaniu cywilnym mają walor dokumentów prywatnych, niemniej Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, pozwalających na stwierdzenie, że treść przedłożonych dokumentów prywatnych jest niezgodna z rzeczywistym stanem rzeczy. Takich okoliczności nie wskazała również strona pozwana. W ocenie Sądu przedstawione przez powoda dokumenty prywatne tworzą spójny obraz umowy stron i jej wykonania, jednoznacznie wynika z nich fakt zaciągnięcia zobowiązania kredytowego przez pozwanego, jak też wysokość zadłużenia. W konsekwencji, w oparciu o przepis art. 233 § 1 k.p.c., Sąd dał wiarę wszystkim dokumentom dołączonym do pozwu i oparł na nich ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie.

Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania stron, albowiem mimo prawidłowego wezwania strony nie stawiły się na rozprawę ani też nie usprawiedliwiły swojej nieobecności.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U.2015.128 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W świetle przywołanego przepisu obowiązkiem kredytobiorcy jest zwrot kredytu na zasadach określonych w umowie.

Zważyć należy, iż pozwany zakwestionował roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości, podnosząc przeciwko żądaniu pozwu szereg zarzutów. Przede wszystkim pozwany zarzucił nieważność umowy, gdyż jego zdaniem umowa została podpisana przez osoby, które nie były upoważnione do działania w imieniu banku. Powyższy zarzut należało jednak uznać za chybiony, albowiem powód przedłożył dokument zawierający oświadczenie osób upoważnionych do reprezentacji banku (tj. członka zarządu i prokurenta) o potwierdzeniu zawarcia umowy kredytowej przez uprawnionego pracownika banku (...). Nadto, zgodnie z treścią art. 103 § 1 k.c. jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Podkreślić należy, iż skuteczne dokonanie potwierdzenia powoduje usunięcie stanu niepewności i aktualizację skutków umowy ex tunc w sferze praw i obowiązków osoby, w której imieniu falsus procurator zawarł umowę (por. W. Robaczyński [w:] P. Księżak, M. Pyziak – Szafnicka (red .) Kodeks cywilny. Komentarz, Część ogólna, LEX 2014). Zatem nawet gdyby Ł. W. nie posiadał umocowania do zawarcia przedmiotowej umowy, to wskutek potwierdzenia jej przez osoby niewątpliwie umocowane do reprezentacji powoda (co wynika z załączonego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego) nie ma żadnych wątpliwości, że doszło do skutecznego zawarcia ważnej umowy.

Nadto, pozwany zarzucił, iż powód nie wykazał, aby bank przekazał jakiekolwiek środki pieniężne pozwanemu. Ten zarzut również nie mógł się ostać. Zważyć bowiem należy, iż powód przedłożył potwierdzenia przelewu kwoty kredytu na rachunek bankowy pozwanego. Nadto, należy zwrócić uwagę, że pozwany dokonywał przez okres pięciu miesięcy regularnych wpłat na rzecz banku, co jednoznacznie wynika z przedłożonego dokumentu rozliczeniowego. Fakt dobrowolnej i regularnej zapłaty przez konsumenta jakichkolwiek należności na rzecz banku oznacza, że pomiędzy nim a bankiem musiał istnieć stosunek prawny, stanowiący podstawę ( causę) dokonanych wpłat. Skoro strona pozwana nie kwestionowała samego faktu zawarcia umowy, a powód przedłożył oryginał umowy, to przyjąć należało, że podstawą świadczeń pozwanego była właśnie ta umowa.

Niezależnie od powyższego pozwany kwestionował również wymagalność dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia, podnosząc, że powodowy bank nie wykazał, że pozwanemu doręczono wypowiedzenie umowy kredytowej. W świetle zebranego materiału dowodowego przedmiotowy zarzut należało uznać za bezzasadny. Powód przedłożył bowiem odpis wypowiedzenia jakie zostało skierowane do pozwanego w dniu 1 czerwca 2015r. Wypowiedzenie zostało skierowane na adres pozwanego wskazany w umowie tj. G., ul. (...). Jak wskazuje się w judykaturze oświadczenia woli pomiędzy nieobecnymi powinny być w zasadzie kierowane do miejsca zamieszkania lub siedziby adresata, chyba że wskazał on inny adres dla doręczeń. Oświadczenia wysłane do tych miejsc (lokali) uważa się za złożone nawet wówczas, gdy osoba ta pod tym adresem już nie przebywa, ale nie pozostawiła informacji o nowym miejscu swego pobytu. Przyjmuje się, że negatywne konsekwencje niemożności skomunikowania się z osobą w miejscach, w których kontakt ten według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być możliwy, obciążają tę osobę, gdyż powinna ona zadbać o zapewnienie możliwości porozumiewania się z nią, np. za pośrednictwem wskazanych przez nią osób lub przez poinformowanie o nowym adresie (por. A. Janiak [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, WKP 2012). Zgodnie z treścią art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W rozumieniu przytoczonego przepisu możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia przez adresata nie może, z jednej strony, być utożsamiana z rzeczywistym zapoznaniem się przez niego z tym oświadczeniem (faktem zapoznania się), co oznacza, że skuteczne złożeniu oświadczenia woli następuje także, w sytuacji, w której co prawda adresat oświadczenia woli nie zna jego treści, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, gdyż doszła ona do niego w taki sposób, że mógł się z nią zapoznać (por. wyrok SN z 19 października 1976 r., I PR 125/76, Lex nr 14332; wyrok SN z dnia 6 listopada 1980 r., I PRN 109/80, PiZS 1982, nr 5, s. 53; wyrok SN z dnia 15 stycznia 1990 r., I CR 1410/89, Lex nr 9006; postanowienie SN z dnia 5 października 1995 r., I CR 9/95, Palestra 1996, z. 11-12, s. 218). Bez wątpienia w świetle przedłożonych dokumentów wezwanie zostało skierowane na aktualny adres zamieszkania pozwanego, albowiem ten sam adres wskazuje on w składanych pismach procesowych. Zatem, skierowanie przez powoda wypowiedzenia na aktualny adres zamieszkania pozwanego, umożliwiło mu zapoznanie się z treścią złożonego przez kredytodawcę oświadczenia woli. Wobec powyższych okoliczności zarzut przedwczesności powództwa także należało uznać za nieuzasadniony.

Strona pozwana zarzucała również nieudowodnienie wysokości wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu, w szczególności kwestionowała moc dowodową dokumentu prywatnego w postaci wyciągu z ksiąg bankowych. Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z treścią przepisu art. 95 ust. 1a ustawy Prawo bankowe moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Zatem dokument ten stanowi jedynie dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument prywatny nie jest zatem wyposażony w domniemanie zgodności z prawdą złożonych w nim oświadczeń, lecz jedynie w domniemanie wyłączające potrzebę dowodu, że osoba, która dokument podpisała, złożyła zawarte w nim oświadczenie; dokument prywatny nie jest sam przez się dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Powyższe nie oznacza jednak, że dokument prywatny nie może stanowić dowodu na istnienie czy wysokość roszczenia w postępowaniu cywilnym. Dowód taki podlega bowiem ocenie w trybie przepisu art. 233 k.p.c. i ostatecznie – po rozważeniu całokształtu materiału dowodowego – może zostać uznany za dowód w pełni wiarygodny. Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie w judykaturze. W wyroku z dnia 21 maja 2014r. w sprawie o sygnaturze akt I ACa 444/14 LEX nr 1785807 Sąd Apelacyjny we Wrocławiu stwierdził, że brak jest przeszkód natury procesowej dla wykazania istnienia roszczenia i jego wysokości wyłącznie w oparciu o dokumenty prywatne (co przecież w sferze stosunków cywilnoprawnych jest regułą). Zgodnie z systematyką dowodów w kodeksie postępowania cywilnego, dokument prywatny stanowić może zatem dostateczny dowód istnienia roszczenia. Oceniając moc dowodową przedmiotowego dokumentu prywatnego Sąd miał na uwadze, iż koreluje on z treścią innego dowodu złożonego przez powoda tj. rozliczenia wpłat dokonanych przez pozwanego (k. 41). Z tegoż dokumentu wynika, że pozwany dokonał jedynie pięciu wpłat na poczet kredytu w kwotach odpowiednio 270 zł (w dniu 22 września 2014r.), 281,38 zł (w dniu 27 października 2014r.), 280 zł (w dniu 28 listopada 2014r.), 260 zł (w dniu 29 grudnia 2014r.), 281,78 zł (w dniu 29 stycznia 2015r.). W przedmiotowym dokumencie księgowym wskazano także na poczet jakich należności (tj. należności głównej czy należności ubocznych) zostały zaliczone dokonane przez pozwanego wpłaty, określono w nim wysokość aktualnego na dzień wpłaty oprocentowania kredytu oraz od jakich kwot obliczono odsetki karne (tj. ujemnego salda na rachunku). Podkreślić należy, iż kwoty wskazane w podsumowaniu są tożsame z kwotami wymienionymi w wyciągu z ksiąg bankowych (kwota z tytułu odsetek karnych jest wyższa aniżeli dochodzona w niniejszej sprawie, albowiem w pozwie powód skapitalizował odsetki na dzień 14 września 2015r., natomiast w przedmiotowym dokumencie księgowym na dzień 16 lutego 2016r.). Wysokość odsetek umownych nie budzi wątpliwości Sądu w świetle postanowień § 3 i 6 umowy. Nadto, należało mieć na uwadze, że zgodnie z treścią § 8 umowy bank był uprawniony do pobierania odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia następującego po terminie płatności wynikającym z umowy i wskazanym w harmonogramie spłat aż do dnia spłaty należności przeterminowanej. Wreszcie, nie budzi wątpliwości wobec treści § 7 umowy, że powód był uprawniony do naliczania opłaty i prowizje za wykonanie czynności wynikających z umowy lub związanych z jej obsługą lub zmianą, w tym kosztów monitów i wezwań do zapłaty – zgodnie z „Tabelą prowizji za czynności bankowe oraz opłat za inne czynności” – (§ 7). Wobec skutecznego wypowiedzenia umowy – o czym mowa była powyżej – po upływie okresu wypowiedzenia pozwany kredytobiorca był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami od zadłużenia przeterminowanego. Z przedłożonych dokumentów wynika dokładnie od jakiej daty powód naliczał odsetki od całości należności głównej. Wobec powyższego Sąd uznał, iż powód wykazał wysokość roszczenia. Pozwany wprawdzie w toku całego procesu podważał wysokość wierzytelności wskazaną w ww. wyciągu z ksiąg bankowych, jednakże poza samym poddaniem w wątpliwość jego mocy dowodowej, nie wskazał żadnych zarzutów, które podważałyby wiarygodność tego dokumentu i wzbudziły wątpliwości Sądu co do wysokości zadłużenia. W szczególności pozwany nie wskazywał aby dokonał spłaty swego zadłużenia w większym rozmiarze, aniżeli wynikający z przedstawionych przez powoda dowodów z dokumentów. Pozwany – nie kwestionując samego faktu zawarcia umowy kredytu – nie przedłożył bowiem żadnych dowodów wskazujących, że kredyt został przez niego w rzeczywistości spłacony. Jak wskazano powyżej – na podstawie przedłożonych przez stronę powodową potwierdzeń przelewu – można jednoznacznie stwierdzić, że środki pieniężne z kredytu zostały faktycznie przekazane pozwanemu.

Wobec powyższego Sąd uznał, że powód wykazał roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości i w związku z tym na mocy art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.311,46 zł. Ponadto, na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz § 8 i 10 umowy kredytowej Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 12.371,38 zł od dnia 15 września 2015r. do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 835,08 zł od dnia 16 września 2015r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającego niniejszy proces pozwanego na rzecz powoda kwotę 196,52 zł, na którą składa się opłata sądowa od pozwu (167 zł) oraz koszty poświadczeń notarialnych (29,52 zł).