Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Bożena Oblińska

w obecności oskarżyciela Prokuratora : Ewy Urman – Brzosko

po rozpoznaniu dnia 15 maja 2017 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

A. B. , syna I. i K. z d. D. , ur. (...) w M.

oskarżonego o to, że :

w okresie od bliżej nieustalonego czasu , jednak nie później niż 10 sierpnia 2015 r. w C. woj. (...) , w celu uzyskania informacji do których nie był uprawniony , tj. treści rozmów D. B. , posłużył się urządzeniem podsłuchowym w postaci dyktafonu pozostawionego w kinkiecie ściennym salonu domu mieszkalnego

tj. o czyn z art. 267 § 3 k.k.

1.  Na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie przeciwko oskarżonemu A. B. na okres próby 1 ( jednego ) roku ;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądza od oskarżonego A. B. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 ( jeden tysiąc ) złotych;

3.  Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego A. B. na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. B. kwotę 840 zł ( osiemset czterdzieści złotych ) tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu;

4.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) zasądza od oskarżonego A. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 zł ( sto siedemdziesiąt złotych ) w tym opłatę w kwocie 100 zł ( sto złotych ).

Sygn. akt II K 1044/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. B. i D. B. byli małżeństwem od 07 kwietnia 1985 r. i mieszkali w C. przy ul. (...) . Ze względu na charakter swojej pracy oskarżony A. B. spędzał weekendy poza domem . Wobec faktu iż oskarżony A. B. zaczął na początku 2014 r. otrzymywać informację od sąsiadów iż podczas jego nieobecności w domu włącza się alarm oraz odbywają się imprezy postanowił sprawdzić prawdziwość tych informacji . W tym celu oskarżony A. B. w okresie od bliżej nieustalonego czasu , najprawdopodobniej w okresie od czerwca 2014 r. do września 2014 r. , jednak nie później niż 10 sierpnia 2015 r. w swoim domu C. przy ul. (...) woj. (...) zainstalował urządzeniem podsłuchowe w postaci dyktafonu który zamontował w kinkiecie ściennym w salonie . To urządzenie podsłuchowe nagrało informację do których oskarżony nie był uprawniony – to jest rozmowę żony oskarżonego - D. B. z jej koleżanką E. K. z której wynikało iż żona zdradza z innym mężczyzną oskarżonego A. B. .

Po uzyskaniu tej informacji oraz ustaleniu iż we wrześniu 2014 r. jego żona D. B. wyjechał z tym mężczyzną na wakacje do Grecji oskarżony A. B. przed powrotem żony z tego wyjazdu wakacyjnego podjął decyzję o wyprowadzeniu się z ich domu w C. przy ul. (...) .

Następnie oskarżony A. B. złożył do Sądu Okręgowego W. III Wydział Cywilny pozew o rozwód bez orzekania o winie w sprawie sygn. akt III C 1680/14. W piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2015 r. pozwana D. B. wniosła o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża – oskarżonego A. B. zarzucając mu , że ten ją zaniedbywał , nie mogła liczyć na jego pomoc ani w sprawach drobnych codziennych ani w sprawach ważnych . Dodatkowo pozwana zarzuciła powodowi , że ten opuścił ich dom bez jej wcześniejszego powiadomienia i pozostawił ją bez środków do życia. Kolejnym zarzutem względem powoda był fakt iż od lat zaniedbywał on swoje obowiązki małżeńskie w postaci wspólnego pożycia . Pozwana D. B. wniosła również o zasądzenie na jej rzecz od powoda A. B. alimentów w kwocie 2000 zł miesięcznie .

W piśmie procesowym z dnia 11 maja 2015 r. wobec wyżej opisanego stanowiska pozwanej D. B. powód A. B. zmodyfikował swoje stanowisko w ten sposób iż wniósł o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy pozwanej D. B. , zarzucając jej zdradę , jakiej dopuściła się w 2014 r. z M. G. ( k. 96-102 ) . W tym piśmie procesowym powód A. B. wniósł o dopuszczenie na tą okoliczność z dowodu z nagrań rozmów D. B. jakie uzyskał za pomocą tego urządzenie podsłuchowego w postaci dyktafonu zamontowanego przez oskarżonego w kinkiecie ściennym salonu domu w C. przy ul. (...) . Pozwana D. B. początkowo zaprzeczyła autentyczności tych nagrań . Jednak z opinii z zakresu fonoskopii nr 283/04/05/2016 dopuszczonej w sprawie rozwodowej III C 1680/14 wynika iż te nagrania są autentyczne , a osobą nagraną jest pozwana D. B. ( k. 42-94 ) .

Prawomocnym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie sygn. akt III C 1680/14 Sąd Okręgowy W. III Wydział Cywilny orzekł rozwód związku małżeńskiego zawartego w dniu 07 kwietnia 1985 roku w P. pomiędzy A. B. a D. B. z wyłącznej winy pozwanej D. B.. Ponadto Sąd w tym wyroku zasądził od pozwanej D. B. na rzecz powoda A. B. kwotę 1960 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasadził od pozwanej D. B. na rzecz Skarbu P. Sądu Okręgowego – W. P. w W. kwotę 18943,71 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych ( k. 95 ) .

A. B. ma ukończone 56 lat, jest po rozwodzie , nie ma nikogo na utrzymaniu , pracuje i osiąga dochód 10000 zł miesięcznie , nie był karany ( k. 106 ) , nie leczy się psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : wyjaśnień oskarżonego A. B. ( k. 109 , k. 151 i k. 152 ) , zeznań świadka D. B. ( k. 16 , k. 151-152 ) , zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa ( k. 1 ) , kserokopii protokołu rozprawy ( k. 2-3 ) , kserokopii pisma procesowego ( k. 5-12 ) , postanowienia Sądu ( k. 31 ) , stenogramu ( k. 41 ) , opinii fonoskopijnej w sprawie III C 1680/14 ( k. 42-94 ) , kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie III C 1680/14 ( k. 95-102 ) , karty karnej ( k. 106 ).

A. B. stanął pod zarzutem iż w okresie od bliżej nieustalonego czasu , jednak nie później niż 10 sierpnia 2015 r. w C. woj. (...) , w celu uzyskania informacji do których nie był uprawniony , tj. treści rozmów D. B. , posłużył się urządzeniem podsłuchowym w postaci dyktafonu pozostawionego w kinkiecie ściennym salonu domu mieszkalnego to jest popełnienia przestępstwa z art. 263 § 3 k.k..

Oskarżony A. B. podczas postępowania przygotowawczego i na rozprawie przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 109 i k. 151 ) . Oskarżony A. B. wyjaśnił z jakich powodów podjął decyzję o zamontowaniu w salonie swojego domu w C. przy ul. (...) w znajdującym się w tym salonie kinkiecie urządzenia podsłuchowego w postaci dyktafony. Z dalszych wyjaśnień oskarżonego A. B. wynika iż po odsłuchani treści nagranych rozmów żony z jej koleżanka dowiedział się że żona go zdradza , dlatego wyprowadził się z domu i wniósł pozew o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winie. Następnie oskarżony A. B. opisał dlaczego wykorzystał te nagrania w toczącym się postępowaniu rozwodowym w sprawie sygn. akt III C 1680/14 . Oskarżony A. B. wskazał iż zrobił to tylko dlatego iż jego żona wniosła o orzeczenie rozwodu z jego wyłącznej winy i orzeczenie od niego na jej rzecz alimentów ( k. 109 , k. 151 i k. 152 ).

Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. B. jako dokładnym , jasnym i korespondującym z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z zeznaniami świadka D. B. ( k. 16 , k. 151-152 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę oraz dokumentami w postaci : kserokopii protokołu rozprawy w sprawie III C 1680/14 ( k. 2-3 ) , kserokopii pisma procesowego w sprawie III C 1680/14 ( k. 5-12 ) , stenogramu ( k. 41 ) , opinii fonoskopijnej w sprawie III C 1680/14 ( k. 42- 94 ) , kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie III C 1680/14 ( k. 95-102 ). Należy wskazać iż z tych wyjaśnień oskarżonego A. B. wynika wprost iż popełnił on zarzucany mu czyn .

Sąd dał więc wiarę zeznaniom świadka D. B. jako jasnym dokładnym , spójnym i logicznym. Z zeznań świadka D. B. – byłej żony oskarżonego A. B. – pokrzywdzonej w niniejszej sprawie wynika w jakich okolicznościach dowiedziała się iż jej ówczesny mąż – oskarżony A. B. nagrał jej rozmowę z koleżanką i dlaczego początkowo na rozprawie rozwodowej zaprzeczała autentyczności tych nagrań . Świadek D. B. opisała w jakich okolicznościach powstały te nagrania oraz przyznała że z powodu tych nagrań Sąd Okręgowy W. orzekł rozwód jej małżeństwa z oskarżonym A. B. z jej wyłącznej winy , mimo że żądała by rozwód został orzeczony z wyłącznie winy jej męża oraz zostały zasądzone na jej rzecz alimenty od męża ( k. 16 , k. 151-152 ).

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 267 § 3 k.k. stanowi iż grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2 podlega , kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem. Przedmiotami ochrony są poufność informacji, prawo do dysponowania informacją z wyłączeniem innych osób, a także bezpieczeństwo jej przekazywania; przepis chroni również sferę prywatności. Urządzenie podsłuchowe, wizualne lub inne - to każde urządzenie służące do rejestracji dźwięku i obrazu, a więc takie, za pomocą którego można uzyskać informację (kamera, aparat fotograficzny, magnetofon, dyktafon itp.), penalizowane jest także zakładanie oprogramowania, tj. takiego programu komputerowego, który może posłużyć do nieuprawnionego pozyskania informacji, lub posługiwanie się nim - w celu nieuprawnionego uzyskania informacji. Przepis art. 267 § 3 k.k. nie obejmuje - co oczywiste - sytuacji uzyskania informacji na podstawie przepisów prawa pozwalających na stosowanie urządzeń podsłuchowych i innych urządzeń pozyskiwania informacji. Przestępstwo z art. 267 § 3 k.k. jest formalne w zakresie czynności posługiwania się urządzeniem, natomiast materialne w odniesieniu do znamienia zakładania (skutkiem jest wytworzenie stanu faktycznego, w którym urządzenie lub oprogramowanie umożliwiające uzyskanie informacji zostało zainstalowane w określonym miejscu, zgodnie z wolą sprawcy) Wszystkie przestępstwa z 267 k.k. mają charakter powszechny; mogą być popełnione tylko umyślnie, przy czym typy z art. 267 § 1, 2 i 3 k.k. tylko w zamiarze bezpośrednim ze względu na kierunkowość działania sprawcy ( za Marek Mozgawa Komentarz do art. 267 Kodeksu karnego ) .

W powyższej sprawie oskarżony A. B. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 267 § 3 k.k. albowiem w okresie od bliżej nieustalonego czasu , najprawdopodobniej w okresie od czerwca 2014 r. do września 2014 r. , jednak nie później niż 10 sierpnia 2015 r. w C. woj. (...) , w celu uzyskania informacji do których nie był uprawniony , tj. treści rozmów D. B. , posłużył się urządzeniem podsłuchowym w postaci dyktafonu zamontowanego przez niego w kinkiecie ściennym znajdującym się w salonu domu przy ul. (...) . Oskarżony A. B. działał w zamiarze bezpośrednim celem uzyskania informacji do uzyskania których nie był uprawniony . Następnie wykorzystał te informacje w postaci wykonanych przez siebie nagrań , które złożył jako dowód w toczącej się przed Sądem Okręgowy W. III Wydział Cywilny z jego powództwa sprawie o rozwód sygn. akt III C 1680/14 . Fakt ten wynika wprost z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci: wyjaśnień oskarżonego A. B. ( k. 109 , k. 151 i k. 152 ) i zeznań świadka D. B. ( k. 16 , k. 151-152 ) oraz dokumentów w postaci kserokopii protokołu rozprawy w sprawie III C 1680/14 ( k. 2-3 ) , kserokopii pisma procesowego w sprawie III C 1680/14 ( k. 5-12 ) , stenogramu ( k. 41 ) , opinii fonoskopijnej w sprawie III C 1680/14 ( k. 42- 94 ) , kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie III C 1680/14 ( k. 95-102 ) . Należy wskazać iż w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem oskarżony A. B. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 109 i k. 151 ) .

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego A. B. co do popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu z art. 267 § 3 k.k. nie budzą wątpliwości.

W powyższej sprawi Sąd uznał , iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 66 § 1 i § 2 k.k. i dlatego warunkowo umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu A. B. na okres próby 1 ( jednego ) roku zgodnie z treścią art. 67 § 1 k.k. .

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W treści art. 66 § 1 i 2 k.k. wskazane zostały więc trzy przesłanki warunkowego umorzenia postępowania związane z czynem zarzucanym oskarżonemu to jest : społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wina nie jest znaczna , zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności . W powyższej sprawie czyn który popełnił oskarżony A. B. spełnia wszystkie wyżej wskazane przesłanki. Niewątpliwym jest , iż w tym przypadku społeczna szkodliwość czynu jak i winna sprawcy nie jest znaczna . Należy zauważyć iż oskarżony A. B. ujawnił te nagrania i wniósł o dopuszczenie dowodu z tych nagrań w toku sprawy rozwodowej dopiero po tym jak pozwana D. B. w piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2015 r. wniosła o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża – oskarżonego A. B. zarzucając mu , że ten ją zaniedbywał nie mogła liczyć na jego pomoc ani w sprawach drobnych codziennych ani w sprawach ważnych . Dodatkowo pozwana zarzuciła powodowi , że ten opuścił ich dom bez jej wcześniejszego powiadomienia i pozostawił ją bez środków do życia. Kolejnym zarzutem względem powoda był fakt iż od lat zaniedbywał on swoje obowiązki małżeńskie w postaci wspólnego pożycia . Pozwana D. B. wniosła również o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego A. B. alimentów w kwocie 2000 zł miesięcznie. Wcześniej oskarżony A. B. mimo iż znał treść tych nagrań wniósł o orzeczenie rozwodu bez orzekania o winie ( k. 96-102 ).

Ponadto należy wskazać iż czyn którego znamiona wypełnił oskarżony A. B. to jest czyn z art. 267 § 3 k.k. jest zagrożony karą nie przekraczającą 5 lata pozbawienia wolności .

Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Należy zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie . Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa . Przesłanka ta nie będzie spełniona, a przeciwnie - zachodzi przeszkoda w orzekaniu o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli sprawca był już skazany za jakiekolwiek przestępstwo umyślne i nie nastąpiło zatarcie tego skazania. Lege non distinguente nie stanowi przeszkody w orzekaniu o warunkowym umorzeniu wcześniejsze skazanie za występek nieumyślny, a także wcześniejsze orzeczenie wobec sprawcy warunkowego umorzenia postępowania w sprawie o występek popełniony umyślnie. ( tak Komentarz do art. 66 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III.) .

W powyższej sprawie dotychczasowy sposób życia oskarżonego A. B. oraz fakt , iż nie był on dotychczas karany ( k. 106 ) , wskazuje , że spełnia on również tą przesłankę warunkowego umorzenia postępowania . Pozytywna ocena postawy oskarżonego A. B. oraz jego dotychczasowego życia wskazuje , iż będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa .

Jeżeli chodzi o kolejną przesłankę wskazaną w art. 66 § 1 k.k. - braku wątpliwości co do popełnionego czynu, to taki brak wątpliwości wynika przede wszystkim z postawy sprawcy i złożenia przez niego wiarygodnych wyjaśnień. Formalne przyznanie się do winy nie jest jednak warunkiem sine qua non orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, nr 1, poz. 9). Ustawa bowiem wymaga jedynie, aby zachodził brak wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i okoliczności tego czynu - w aspekcie wskazanych w art. 66 k.k. przesłanek stosowania tej instytucji. W powyższej sprawie oskarżony A. B. przyznał się w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem do popełnienia zarzucanego mu czynu . Należy ponadto stwierdzić, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci: wyjaśnień oskarżonego A. B. ( k. 109 , k. 151 i k. 152 ) i zeznań świadka D. B. ( k. 16 , k. 151-152 ) oraz dokumentów w postaci kserokopii protokołu rozprawy w sprawie III C 1680/14 ( k. 2-3 ) , kserokopii pisma procesowego w sprawie III C 1680/14 ( k. 5-12 ) , stenogramu ( k. 41 ) , opinii fonoskopijnej w sprawie III C 1680/14 ( k. 42- 94 ) , kserokopii wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie III C 1680/14 ( k. 95-102 ) wynika niezbicie że dopuścił się on zarzucanego mu czynu który przez Sąd został zakwalifikowany jako czyn z art. 267 § 3 k.k.. Dlatego też okoliczności jego popełnienia nie budzą w powyższej sprawie żadnych wątpliwości.

Sąd kierując się dyrektywą zwartą w art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądza od oskarżonego A. B. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 ( jedne tysiąc ) złotych. Sąd uznał iż ten środek karny będzie stanowił dla oskarżonego A. B. wystarczającą dolegliwość i środek ten spełni wobec oskarżonego funkcję zarówno prewencyjną jak i wychowawczą.

W powyższej sprawie Sąd nie zasądził na podstawie art. 67 § 3 k.k. na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. B. zadośćuczynienia za doznaną krzywdzę, mimo iż jej pełnomocnik złożył taki wniosek i wniósł o orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 20000 zł , gdyż nie znalazł żadnych podstaw do orzeczenia na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia za doznaną krzywdzę. Należy wskazać iż pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej jako powód zasądzenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 20000 zł wskazał fakt iż że stan zdrowia oskarżycielki posiłkowej uległ pogorszeniu na skutek sprawy rozwodowej ( k. 153-154 ) . Należy jednak wskazać iż jedyna dolegliwością jako poniosła pokrzywdzona D. B. w związku z ujawnieniem przez oskarżonego A. B. tych nagrań wobec żądania zawartego w piśmie procesowym pozwanej D. B. z dnia 20 kwietnia 2015 r. o orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy jej męża – oskarżonego A. B. i zasądzenie od niego alimentów na jej rzecz w kwocie 2000 zł był fakt iż prawomocnym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie sygn. akt III C 1680/14 Sąd Okręgowy W. III Wydział Cywilny orzekł rozwód związku małżeńskiego zawartego w dniu 07 kwietnia 1985 roku w P. pomiędzy A. B. a D. B. z wyłącznej winy pozwanej D. B.. Należy dodatkowo wskazać iż Sąd w tym wyroku zasądził od pozwanej D. B. na rzecz powoda A. B. kwotę 1960 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz zasadził od pozwanej D. B. na rzecz Skarbu P. Sądu Okręgowego – W. P. w W. kwotę 18943,71 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych ( k. 95 ) . Podnieść należy iż pełnomocnik pokrzywdzonej D. B. wniósł w niniejszym sprawie karnej o zasądzenie od oskarżonego A. B. na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwocie 20000 zł , a więc w kwocie odpowiadającej kwocie kosztów jakie musiała podnieść D. B. w związku z prawomocnym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie sygn. akt III C 1680/14 Sądu Okręgowego W. III Wydział Cywilny .

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego A. B. na rzecz oskarżycielki posiłkowej D. B. kwotę 840 zł ( osiemset czterdzieści złotych ) tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) Sąd zasądził od oskarżonego A. B. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 zł ( sto siedemdziesiąt złotych ) w tym opłatę w kwocie 100 zł ( sto złotych ).

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.