Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Ostromecka

w obecności oskarżyciela publ. M. R.

po rozpoznaniu w dniach 24 lutego, 03 kwietnia i 22 maja 2017 r. sprawy

1.  M. D. (1)

syna E. i Z. z domu T.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

w dniu 26 sierpnia 2016 r., o godz. 14 ¹⁵ na drodze publicznej między miejscowościami Ł. – B., gmina B., kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru wymijania z pojazdem m-ki T. (...) o nr rej. (...) i nie zachował bezpiecznego odstępu w wyniku czego doszło do zderzenia lusterkami z tym pojazdem

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

2. M. S.

córki B. i G. z domu K.

ur. (...) w R.

obwinionej o to, że:

w dniu 26 sierpnia 2016 r., o godz. 14 ¹⁵ na drodze publicznej nr (...) między miejscowościami Ł. – B., gmina B., kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) stworzyła zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zachowała szczególnej ostrożności podczas manewru wymijania z pojazdem m-ki R. (...) o nr rej. (...) i nie zachowała bezpiecznego odstępu w wyniku czego doszło do zderzenia lusterkami z tym pojazdem

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym,

ORZEKA:

I.  obwinionego M. D. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę 200,- (dwieście) złotych grzywny

II.  obwinioną M. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu ;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 118§1 kpw obwinionego M. D. (1) obciąża jedynie częściowo kosztami postępowania, tj. połową kosztów opinii biegłego w kwocie 319,70 (trzysta dziewiętnaście 70/100) złotych;

IV.  na podstawie art. 118 § 2 kpw koszty postępowania w części dotyczącej M. S. ponosi Skarb Państwa;

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 26 sierpnia 2016 r. około godziny 14:15 na obszarze niezabudowanym obwiniony M. D. (1) kierował pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) z przyczepką jadąc drogą nr (...) od strony miejscowości Ł. w kierunku miejscowości B.. Wspólnie z nim, tym samochodem podróżowało czterech pasażerów – jego żona, córka, matka oraz ojciec. Z kierunku przeciwnego, tj. od strony miejscowości B. w kierunku miejscowości Ł. tą samą drogą nadjeżdżała M. S. kierująca pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...). W momencie manewru wymijania doszło do zderzenia bocznego pojazdów lusterkami zewnętrznymi. Przed wykonaniem manewru wymijania samochody poruszały się po drodze o ograniczonej szerokości wynoszącej około 3,4 metrów z nieutwardzonymi poboczami i o nierównej nawierzchni. Szerokość prawego pobocza dla kierunku jazdy pojazdu R. (...) wynosiła około 110 centymetrów, natomiast szerokość pobocza lewego około 70 centymetrów. Kierujący pojazdami R. (...) i T. (...) dojeżdżając do miejsca zdarzenia poruszali się po drodze asfaltowej bez wykorzystania poboczy. Po zaistniałej kolizji kierujący zatrzymali się, jednakże wobec niemożności porozumienia się, wezwali na miejsce zdarzenia patrol Policji. Funkcjonariusze po dokonaniu oględzin miejsca zdarzenia, pojazdów i wysłuchaniu relacji kierujących nie mogli w sposób kategoryczny stwierdzić, który z kierujących doprowadził do powstania kolizji.

W wyniku zderzenia bocznego w samochodzie R. (...) pęknięty został wkład lusterka z lewej strony. Natomiast w samochodzie T. (...) otarta została plastikowa obudowa lusterka z lewej strony. Nie uległ zniszczeniu natomiast wkład lusterka, został on znaleziony podczas oględzin wewnątrz pojazdu M. S..

(dowód: notatka urzędowa – k.1, szkic z miejsca zdarzenia – k. 3, protokół oględzin pojazdu T. (...) – k. 4, protokół oględzin pojazdu R. (...) – k. 5, fotografie poglądowe miejsca zdarzenia – k. 16-17, wydruk z bazy (...) k. 32, płyta z dokumentacją fotograficzną – k. 63,69, opinia techniczna – k. 73-87, zeznania świadków – T. K. – k. 65, G. R. (1) – k. 66, M. D. (2) – k. 66, E. D. – k. 65, M. G. – k. 70, wyjaśnienia obwinionej M. S. – k. 65, wyjaśnienia obwinionego M. D. (1) – k. 64)

Wobec powyższego zarówno M. S. jak i M. D. (1) zostali obwinieni o to, że w dniu 26 sierpnia 2016 r., o godzinie 14:15 na drodze publicznej pomiędzy miejscowościami Ł. - B. stworzyli zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachowali szczególnej ostrożności podczas manewru wymijania i nie zachowali bezpiecznego odstępu w wyniku czego doszło do zderzenia lusterkami pojazdów R. (...) i T. (...), tj. o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Obwiniony M. D. (1) w swoich wyjaśnieniach wskazał, iż nie do końca przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W jego ocenie poczynił on wszelkie możliwe starania aby uniknąć zderzenia pojazdów. Obwiniony ten twierdził, iż nie miał możliwości zjechania na pobocze, ponieważ było ono znacznie uszkodzone. Wyjaśniając zaznaczył, że to M. S. jechała w sposób brawurowy, przy środku jezdni. Ponadto wskazał, że to kierująca T. (...) mogła spokojnie zjechać na pobocze, ponieważ około 300 metrów wcześniej mijał się z innym pojazdem, a do zderzenia nie doszło.

(dowód: wyjaśnienia obwinionego – k. 64)

Obwiniona M. S. również nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż w dniu zdarzenia wyjechała z domu, położonego około 100 metrów od miejsca kolizji, kierując się w stronę miejscowości Ł.. Obwiniona wskazała, iż wyjeżdżając w tym kierunku początkowo musiała pokonać wzniesienie, a więc prędkość jej pojazdu w chwili wykonywania manewru mijania była niewielka. Wyjaśniła, że jej zdaniem to kierujący R. (...) powinien zjechać na pobocze, gdyż miał większą możliwość wykonania tego manewru.

(dowód: wyjaśnienia obwinionej – k. 65)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego jak i obwinionej w zakresie podawanych okoliczności zdarzenia, w wyniku którego doszło do kolizji. Nie ulega wątpliwości, iż w dniu 26 sierpnia 2016 roku około godziny 14:15 na drodze publicznej Ł.-B. doszło do zderzenia bocznego pojazdów R. (...) i T. (...). Pojazdy te przed zdarzeniem poruszały się z przeciwnych kierunków jazdy. Obwiniony M. D. (1) jechał od strony miejscowości Ł. w kierunku miejscowości B., natomiast kierująca T. (...) jechała od strony miejscowości B. w kierunku miejscowości Ł.. Nie budzi wątpliwości Sądu również to, iż podczas manewru wymijania doszło zderzenia lusterkami zewnętrznymi i do uszkodzenia wkładu lewego lusterka pojazdu R. (...). W tym zakresie Sąd uznał, że wyjaśnienia obwinionych są spójne, a ponadto korespondują z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, a w szczególności notatką urzędową z przebiegu zdarzenia, szkicem miejsca zdarzenia sporządzonym przez jednego z interweniujących funkcjonariuszy oraz protokołami oględzin pojazdów.

Wyjaśnienia obwinionych sprzeczne są natomiast w zakresie podawanych przyczyn zaistniałego zdarzenia. W ocenie kierującego R. (...) to M. S. nie zachowała należytej ostrożności podczas wykonania manewru wymijania poprzez niewykorzystanie pobocza. Natomiast kierująca T. (...) twierdziła, iż sprawcą kolizji jest M. D. (1), ponieważ nie zmienił toru jazdy w kierunku pobocza o znacznej szerokości. Wobec tego, iż obwinieni podawali odmienne wersje co do przyczyn zdarzenia, został dopuszczony dowód z opinii biegłego biegły z zakresu ruchu drogowego w celu rekonstrukcji tego zdarzenia drogowego. Zarówno w opinii pisemnej, jak i podczas ustnego przesłuchania biegły stwierdził, iż samochody kierowane przez obwinionych ze względu na swoje gabaryty, nie miały możliwości bezkolizyjnego wyminięcia się na tej drodze bez wykorzystania poboczy. Opinia biegłego wydana została w oparciu o otrzymane akta sprawy, w tym na podstawie rozmiaru, usytuowania i ukształtowania drogi, szerokości prawego i lewego pobocza drogi, jak również z uwzględnieniem wymiarów pojazdów biorących udział w kolizji.

W ocenie Sądu opinia wydana przez biegłego jest jasna, pełna i rzeczowa. Nie budzi wątpliwości to, że biegły, który ją sporządził posiada wiadomości specjalne w przedmiocie, którego ona dotyczyła. Nie zachodzą w jej treści sprzeczności, a wyciągnięte przez biegłego wnioski są logiczne i spójne. W przedstawionej opinii biegły w sposób jasny i przejrzysty przedstawił sposób w jaki doszedł do wniosków tej opinii, a wnioski te w pełni zasługują na podzielenie. Wobec powyższego Sąd kierował się zawartymi w opinii wnioskami oceniając wiarygodność wyjaśnień obwinionych. W konsekwencji Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego M. D. (1), iż dołożył on wszelkich starań, by wykonać manewr wymijania w sposób bezkolizyjny. Zauważyć należy, że w rejonie miejsca gdzie nastąpiło zderzenie pojazdów prawe pobocze dla kierunku jazdy samochodu R. było znacznie większej szerokości, niż pobocze dla kierunku jazdy pojazdu T. (...). Ponadto, co istotne kierujący pojazdem R. (...) poruszał się ze stosunkowo niewielką prędkością, która pozwoliła mu na dostrzeżenie z odległości około 50-100 metrów pojazdu nadjeżdżającego z przeciwka. Obwiniony M. D. (1) miał więc czas aby odpowiednio zareagować na zmieniającą się sytuację na drodze i ostrożnie zjechać na prawe pobocze. W ocenie Sądu sam fakt, iż pobocze było uszkodzone nie może przesądzać o tym, iż kierujący tym pojazdem nie miał obiektywnej możliwości aby na nie zjechać. Jak bowiem ustalono kierująca T. (...) również poruszała się z niewielką prędkością, gdyż przed zderzeniem pokonywała wzniesienie, a zatem obwiniony miał możliwość dostosowania techniki i taktyki jazdy do zaistniałej sytuacji. Wystarczyłoby aby delikatnie zmniejszył prędkość jazdy i bezpiecznie zjechał na prawe pobocze nie stwarzając przy tym zagrożenia zarówno dla kierowcy poruszającego się z naprzeciwka, jak i dla swoich pasażerów. Ponadto zważywszy na gabaryty pojazdu R. (...), którego rozmiary są znacznie większe niż pojazdu T. (...), a także jego budowę konstrukcyjną przyjąć należy, iż samochód ten jest lepiej przystosowany do pokonywania nierówności.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej M. S., w których twierdziła, iż to kierujący R. (...) jest sprawcą kolizji, ponieważ powinien był on zjechać na pobocze, gdyż miał większą możliwość wykonania tego manewru. Podawana przez obwinioną okoliczność znajduje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym, a zwłaszcza w sporządzonym szkicu z miejsca zdarzenia oraz dokumentacji fotograficznej. Oceniając wiarygodność wyjaśnień obwinionej Sąd wziął pod uwagę wnioski z wydanej przez biegłego opinii i uznał, że zmiana toru jazdy obwinionej nie była możliwa ze względu na ukształtowanie i bardzo ograniczoną szerokość pobocza. Bez wątpienia pobocze usytuowane po stronie kierującej T. (...) było znacznie mniej dostępne ze względu na gęsto rosnącą tam roślinność, co widać choćby na zdjęciu wykonanym na miejscu zdarzenia.

Jako wiarygodne, ale mało przydatne dla rozpoznania niniejszej sprawy należy ocenić zeznania świadka M. D. (2), która to w momencie zdarzenia nie obserwowała sytuacji panującej na drodze. Świadek zeznała, iż zorientowała się o zajściu, dopiero kiedy usłyszała huk wywołany zderzeniem. Sąd obdarzył walorem wiarygodności również zeznania świadka E. D. nie znajdując w jego zeznaniach cech subiektywizmu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków T. K. i G. R. (2), którzy w przedmiotowym dniu przeprowadzali na miejscu zdarzenia interwencję. Wymienieni szczerze wskazali, iż nie pamiętają szczegółów zdarzenia z uwagi na upływ czasu.

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadka M. G., będącego funkcjonariuszem Policji. Świadek wskazał, iż nie był obecny na miejscu kiedy doszło do zderzenia pojazdów, a jedynie 2 miesiące później dokonał oględzin miejsc wskazywanych przez obwinionych jako miejsce zderzenia i sporządził materiały wyjaśniające.

Jako niebudzące wątpliwości Sąd uznał również pozostałe dowody zgromadzone w niniejszej sprawie, w tym dokumenty w postaci szkicu miejsca zdarzenia, protokołu oględzin miejsca zdarzenia i pojazdów oraz dokumentację fotograficzną, które to odzwierciedlały przebieg zdarzenia, jak i rodzaj powstałych uszkodzeń. Wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Tym samym, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie ulega wątpliwości, że M. D. (1) w dniu 26 sierpnia 2016 roku o godzinie 14:15 na drodze publicznej pomiędzy miejscowościami Ł.-B. kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru wymijania z pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) i nie zachował bezpiecznego odstępu w wyniku czego doszło do zderzenia lusterkami z tym pojazdem. Natomiast Sąd uniewinnił obwinioną M. S. od popełnienia zarzucanego jej czynu.

Obwiniony M. D. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 23 ust 1 pkt 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 86 § 1 kw jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Odpowiedzialność za powyższe wykroczenie ponosi ten, kto powoduje zagrożenie w ruchu drogowym poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności. Przepis art. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, iż każdy uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić, w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierowca wykonujący manewr omijania winien przy wykonywaniu tego manewru zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy poza wątpliwością pozostaje to, iż obwiniony M. D. (1) miał obiektywną możliwość zjechania na prawe pobocze drogi. W ocenie Sądu gdyby kierujący pojazdem R. (...) prawidłowo ocenił panującą sytuację na drodze podjąłby decyzję o zmianie toru jazdy w kierunku swojej prawej strony. Zatem nie ulega wątpliwości, iż to ten obwiniony był w stanie zapobiec powstałej kolizji poprzez zwolnienie prędkości pojazdu, a następnie bezpieczne zjechanie w kierunku prawego pobocza.

Wymierzając temu obwinionemu karę, Sąd kierował się dyrektywami z art. 33 kw Oceniając stopień społecznej szkodliwości jego czynu, Sąd miał na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym. Jako okoliczność obciążającą przyjęto, że zachowanie tego obwinionego stanowiło zagrożenie nie tylko dla kierującej drugim pojazdem jadącej z przeciwka, lecz także znajdujących się w jego pojeździe pasażerów. Dodatkową okolicznością obciążającą tego obwinionego była jego dotychczasowa karalność za wykroczenia w ruchu drogowym (k. 32) Jako okoliczność łagodzącą natomiast uznano zły stan techniczny drogi po której poruszały się pojazdy. Wymierzona w świetle tych okoliczności obwinionemu kara grzywny w wysokości 200 złotych jest adekwatna do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a także spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Kierując się względami słuszności, Sąd obciążył obwinionego M. D. (1) jedynie częściowo kosztami postępowania w wysokości 319,70 złotych, które odpowiadają kwocie połowy kosztów wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw, w świetle przeprowadzonych dowodów, do przyjęcia odpowiedzialności drugiej kierującej - M. S. za popełnienia zarzucanego jej czynu. Jak wynika to z jednoznacznych wniosków opinii biegłego nie miała ona praktycznej możliwości zjazdu na „swoje” prawe pobocze, zarówno z uwagi na jego stan i szerokość, jak i jego wizualne zawężenie przez rosnącą bujną roślinność. Tym samym nie mogąc przypisać jej winy w zakresie zarzucanego jej zachowania Sąd uniewinnił ją od popełnienia zarzucanego jej czynu. O kosztach postępowania w zakresie czynu zarzucanego tej obwinionej orzeczono po myśli przepisu art. 118 § 2 kpw.