Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu Wydział IV Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSR Inga Faligowska

Protokolant Magdalena Cetnarowicz

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2017 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko: M. P.

o zapłatę

utrzymuje w mocy w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 10 września 2015 roku sygnatura akt IV GNc 3295/15 w stosunku do pozwanego M. P..

Sygn. akt IV GC 204/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniosła pozew przeciwko pozwanym D. Ż. i M. P. o zapłatę z weksla kwoty 72035,18 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 27 lipca 2012r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu (uzasadnienie pozwu k. 2-4)

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 10 września 2015r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (sygn. akt IV GNc 3295/15).

W ustawowym terminie pozwany M. P. wniósł zarzuty przeciwko nakazowi zapłaty, domagając się jego uchylenia oraz oddalenia powództwa w całości, a także zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu (uzasadnienie k. 67-69).

Postanowieniem z dnia 4 lutego 2016r. Sąd uchylił nakaz zapłaty z dnia 10 września 2015r. w stosunku do pozwanego D. Ż. na podstawie art. 492 ¹ § 1 kpc oraz zawiesił postępowanie wobec tegoż pozwanego na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 kpc.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 grudnia 2010r. pozwani D. Ż. i M. P. prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) D. Ż. M. P. zawarli z (...) spółką akcyjną z siedzibą we W. umowę leasingu finansowego nr (...), której przedmiotem był ciągnik siodłowy M., (...), rok produkcji 2007 o wartości ofertowej 161000 zł netto. Czas trwania umowy określono na 36 miesięcy. Wysokość czynszu inicjalnego została ustalona na kwotę 51100,92 zł, opłata manipulacyjna w wysokości 1965,42 zł oraz czynsz „0” w kwocie 0 zł Czynsz inicjalny był płatny w chwili zawarcia umowy, natomiast czynsz „0” oraz opłata manipulacyjna były płatne w momencie podpisania protokołu zdawczo – odbiorczego. Ponadto zgodnie z harmonogramem finansowym pozwani byli obowiązani do zapłaty 35 miesięcznych rat w następującej wysokości: od 1 do 6 raty – 610 zł oraz od 7 do 35 raty – 5028,93 zł. Wartość depozytu gwarancyjnego stanowiła kwotę 32220 zł netto.

Skutki naruszenia umowy leasingu zostały unormowane w rozdziale IX OWUL. Zgodnie z pkt 47 OWUL w przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z opłat leasingowych, w tym depozytu gwarancyjnego oraz opłaty wyrównawczej w ustalonym terminie leasingobiorca ponosi odsetki w podwójnej ustawowej wysokości. Niezależnie od tego, leasingodawca mógł w takim przypadku rozwiązać umowę leasingu bez wypowiedzenia po uprzednim wyznaczeniu leasingobiorcy dodatkowego terminu, o ile opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z opłat przekroczy 14 dni.

Stosownie do pkt 49 OWUL, w przypadku rozwiązania umowy leasingu z opisanych wyżej przyczyn leasingodawca miał prawo natychmiastowego przejęcia sprzętu oraz żądania zapłaty odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy w wysokości sumy pozostałych opłat i kwoty równej cenie sprzedaży sprzętu wynikającej z harmonogramu finansowego powiększonego o koszty windykacji sprzętu w ryczałtowo ustalonej wysokości 20% łącznej wartości tych opłat i kwoty równej cenie sprzedaży sprzętu wynikającej z harmonogramu finansowego. W tym jednak przypadku wysokość odszkodowania pomniejsza się o korzyści faktyczne uzyskane przez leasingodawcę z tytułu zapłaty przed umówionym terminem opłat pozostałych do uiszczenia, w szczególności o cenę uzyskaną ze sprzedaży sprzętu, o ile sprzedaż uda się uskutecznić w terminie nie dłuższym niż 90 dni od dnia przejęcia sprzętu. Jeżeli w tym terminie sprzętu nie uda się sprzedać, wówczas wysokość odszkodowania jest pomniejszana o kwotę równą wycenie wartości sprzętu. Również w sytuacji gdy sprzęt będący w posiadaniu leasingodawcy nie zostaje wystawiony na sprzedaż, wysokość odszkodowania jest pomniejszana o kwotę równa wycenie wartości sprzętu. Jeżeli sprzęt nie zostanie zwrócony leasingodawcy ani też nie dojdzie do jego przejęcia, w ciągu 10 miesięcy od dnia rozwiązania umowy, wysokość odszkodowania ustala się bez pomniejszania go o wartość sprzętu.

Przedmiot leasingu został pozwanym wydany.

dowód : umowa leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 22.12.2010r., k. 7-11, 139-144,

numeryczny wykaz oddziałów leasingodawcy, k. 145

Zgodnie z umową leasingu pozwani złożyli do dyspozycji finansującego weksel własny in blanco na zabezpieczenie wykonania tejże umowy. Zgodnie z treścią deklaracji wekslowej zawartej w pkt 15 umowy leasingu, leasingodawca miał prawo wypełnić weksel na sumę odpowiadającą wielkości zadłużenia leasingobiorcy wobec leasingodawcy łącznie z odsetkami oraz kosztami z jakiego bądź tytułu powstałymi, dotyczącymi umowy leasingowej nr (...) oraz weksel ten opatrzyć datą płatności według swego uznania, zawiadamiając leasingobiorcę listem poleconym pod wskazany adres. Zgodnie z ustaleniami stron, weksel miał być opatrzony klauzulą „bez protestu”, zaś miejscem płatności weksla miała być siedziba leasingodawcy.

dowód : umowa leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 22.12.2010r., k. 7-11

kserokopia weksla k. 6

Pozwany nieterminowo regulował płatności z tytułu rat leasingowych. Z tego powodu finansujący pismem z dnia 2 maja 2011r. złożył pozwanym oświadczenie o rozwiązaniu umowy leasingu nr (...). W uzasadnieniu tego pisma wskazano, że rozwiązanie umowy następuje bez wypowiedzenia z powodu opóźnienia w zapłacie czynszów i ich nieuiszczenia, mimo wyznaczenia dodatkowego terminu, a w szczególności czynszu nr (...). W związku z powyższym finansujący wezwał pozwanego do bezwarunkowego, natychmiastowego zwrotu przedmiotu umowy. Pozwany zastosował się do wezwania i zwrócił przedmiot leasingu.

okoliczność bezsporna, a nadto:

dowód : pismo z dnia 02.05.2011r. z potw. odbioru, k. 12-14

Przedmiot leasingu został sprzedany przez leasingodawcę w dniu 12 kwietnia 2013r. za kwotę 67400 zł.

okoliczność bezsporna

dowód : wydruk z systemu księgowego leasingodawcy, k. 15-16

Strona powodowa (...) S.A. we W. nabyła od (...) S.A. w drodze umowy cesji, wierzytelność przysługującą wobec pozwanych z tytułu umowy leasingu finansowego nr (...). Wraz z umową przelewu wierzytelności cedent indosował na rzecz powoda weksel gwarancyjny in blanco zabezpieczający cedowaną wierzytelność. Indosu dokonały osoby umocowane do działania w imieniu cedenta . Powód wypełnił weksel in blanco na kwotę 185.253,48 zł i wezwał pozwanych do wykupu weksla.

dowód : pismo z dnia 25.05.2012r. informujące o cesji, k. 17,

wezwanie do wykupu weksla z dnia 16.07.2012r. z potw. odbioru, k. 18-25

kserokopia weksla k. 6,

umowa cesji dnia 25.05.2012r. wraz z wyciągiem z zał. , k. 110-111,

pełnomocnictwo dla P. N. i R. L., k. 106-109

Zgodnie z wyliczeniem strony powodowej na sumę wekslową w kwocie 72035,18 zł objętą pozwem składają się następujące kwoty cząstkowe:

-

kwota 94.044,90 zł stanowiąca sumę zdyskontowanych czynszów do końca trwania umowy,

-

kwota 32.220,00 zł stanowiąca depozyt gwarancyjny,

-

kwota 13170,28 zł obejmująca karne odsetki na dzień płatności weksla;

pomniejszone o cenę sprzedaży przedmiotu leasingu w wysokości 67400,00 zł.

dowód: pismo procesowe powoda z dnia 27.07.2015r., k. 58-59,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa (...) Spółka Akcyjna dochodziła od pozwanych zapłaty należności z weksla gwarancyjnego in blanco nabytego w drodze indosu od pierwotnego wierzyciela (...) Spółki Akcyjnej, który został wypełniony przez powoda na kwotę zadłużenia, jakie powstało w związku z rozwiązaniem umowy leasingu nr (...). Nabycie weksla w drodze indosu połączone było z przelewem wierzytelności wynikającej ze stosunku podstawowego będącego podstawą wypełnienia weksla.

Pozwany M. P. zakwestionował roszczenie strony powodowej podnosząc zarzut braku legitymacji czynnej oraz wypełnienia weksla niezgodnie z treścią deklaracji wekslowej.

Wskazać należy, iż na gruncie obowiązującej ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe, zobowiązanie wekslowe ma charakter samodzielny i abstrakcyjny, co oznacza, że już samo umieszczenie podpisu na wekslu stanowi wyłączną przyczynę i podstawę zobowiązania wekslowego. Zgodnie z art. 101 Prawa wekslowego istotą weksla własnego jest bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty sumy wekslowej potwierdzone podpisem wystawcy. Źródłem zobowiązania wekslowego jest w tym przypadku umowa dochodząca do skutku przez wydanie weksla.
W przypadku dokumentu, który w chwili wręczenia go remitentowi nie zawiera wszystkich elementów weksla własnego - jak w przypadku weksla in blanco - umowa ta ma na celu powstanie zobowiązania wekslowego w przyszłości. Zobowiązanie powstaje zatem dopiero po uzupełnieniu weksla przez remitenta lub inną upoważnioną osobę o tzw. rekwizyty wekslowe, czyli elementy niezbędne do uznania dokumentu za weksel własny. Należy przy tym podkreślić, że czynności prawne, z których wynikają zobowiązania wekslowe, same nie określają celu gospodarczego lub społecznego tego rodzaju przysporzenia. Cel ten określa dopiero wyraźna lub dorozumiana umowa leżąca u podstaw zaciągnięcia zobowiązania wekslowego, wskazująca tzw. stosunek podstawowy, tj. kauzalny stosunek prawny będący podstawą zobowiązania wekslowego. Umowę tę stanowi
w szczególności deklaracja wekslowa, w której strony określają warunki, od spełnienia których uzależnione jest wypełnienie (uzupełnienie) weksla niezupełnego. W przypadku weksla, który
w chwili jego wystawienia był wekslem niezupełnym, abstrakcyjny charakter zobowiązania wekslowego ulega istotnemu osłabieniu. Zgodnie bowiem z treścią art. 10 Prawa wekslowego, jeżeli weksel, niezupełny w chwili jego wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Uzupełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem pozostaje zatem, co do zasady, bez wpływu na istnienie oraz ważność zobowiązania wekslowego. Prawo wekslowe dopuszcza jednak w określonych sytuacjach podniesienie przez dłużnika wekslowego stosownego zarzutu, prowadzącego do wyłączenia jego odpowiedzialności z weksla. Zarzut nieprawidłowego uzupełnienia weksla in blanco, tj. wypełnienia niezgodnego z zawartym porozumieniem jako zarzut osobisty jest skuteczny jedynie wobec remitenta, jako strony zawartego porozumienia
o wypełnieniu weksla, a także osoby, która nabyła weksel niezupełny przed jego uzupełnieniem lub już po uzupełnieniu, lecz przy nabyciu była w złej wierze lub dopuściła się rażącego niedbalstwa.

W konsekwencji, rozpoznając zarzuty od nakazu zapłaty wydanego na podstawie weksla, Sąd może uwzględnić stosunek zobowiązaniowy, w związku z którym weksel został wystawiony, wówczas, gdy strona zainteresowana przeniesieniem sporu na płaszczyznę stosunku podstawowego podejmie stosowne czynności, tj. podniesie stosowne zarzuty wekslowe dotyczące stosunku zobowiązaniowego będącego causą wystawienia weksla. Powyższe nie oznacza jednak, że w takim przypadku proces o zapłatę należności wynikającej z weksla wypełnionego w oparciu
o porozumienie wekslowe przestaje mieć charakter ,,procesu wekslowego’’. Podniesienie przez dłużnika wekslowego zarzutów ze stosunku podstawowego nie powoduje bowiem utraty przez posiadacza weksla formalnej i materialnej legitymacji wekslowej. Odwołanie się przez pozwanego w zarzutach od nakazu zapłaty do stosunku podstawowego prowadzi jedynie do uwzględnienia tego stosunku w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego. W dalszym etapie postępowania to na dłużniku wekslowym ciąży obowiązek udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem (art. 6 k.c.). Nie ma podstaw, aby ciężar dowodzenia okoliczności ze stosunku podstawowego uzasadniających uzupełnienie weksla przerzucać na wierzyciela wekslowego. W takiej jednak sytuacji tzn. gdy doszło do zakwestionowania prawidłowości uzupełnienia weksla in blanco, wierzyciel który nabył weksel nie może zasłaniać się wobec dłużnika abstrakcyjnością zobowiązania wekslowego i ma obowiązek podać, z jakiego tytułu domaga się zapłaty i przedstawić stosowne wyliczenie. Bez tego wyliczenia dłużnik wekslowy nie jest bowiem w stanie wykazać zgodności sumy wekslowej z porozumieniem (tak wyroki: Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 kwietnia 2013 r. I ACa 1364/12, Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 sierpnia 2007 r., I A Ca 442/07, LEX 446721; Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 marca 2011 r., I A Ca 122/11, LEX 898634 oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2011 r., VI A Ca 546/11, LEX 1136133). Nie chodzi w tym wypadku o rozkład ciężaru dowodu, gdyż obowiązek przedstawienia wyliczenia nie wynika z przerzucenia na stronę powodową ciężaru dowodu (wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 10.01.2013r., sygn. akt. X Ga 412/12).

Najdalej idący był zarzut pozwanego dotyczący braku legitymacji wekslowej powoda, który opierał na twierdzeniu o bezskuteczności indosu. W uzasadnieniu tego zarzutu pozwany wskazał, że indos na spornym wekslu został podpisany przez osoby, które nie były uprawnione do indosowania weksli w dacie 25 maja 2012r., tj. P. N. i R. L.. Ponadto w ocenie pozwanego, z uwagi na fakt, że przenoszony weksel jest wekslem in blanco, konieczne było zawarcie miedzy zbywcą a nabywcą weksla umowy przelewu, co również nie zostało przedłożone przez stronę pozwaną.

Sąd nie podzielił oceny pozwanego co do braku legitymacji wekslowej powoda. Należy podkreślić, że istnieje istotna różnica między nabyciem weksla in blanco przed jego uzupełnieniem a nabyciem weksla już uzupełnionego. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że nabycie weksla jeszcze przed jego uzupełnieniem ma skutki zwykłego przelewu, nawet jeśli nastąpiło
w drodze indosu (tak M. Czarnecki i L. Bagińska – j.w. s. 189, czy też orzeczenie SN z dnia 5.02.1998 r., III CKN 342/97). Zachowanie formy indosu do przeniesienia niezupełnego weksla jako szczególnego sposobu przenoszenia praw wekslowych nie zmienia oceny, że do obrotu wekslami in blanco (przed ich uzupełnieniem) należy stosować przepisu kodeksu cywilnego o przelewie. Poza tym przeniesienie praw z weksla in blanco może nastąpić w różnoraki sposób: przez proste wręczenie (traditio) bez indosowania lub przez indos, a także na zasadach przewidzianych w prawie cywilnym, jak przelew czy dziedziczenie. Indos weksla in blanco różni się zatem od indosu weksla wypełnionego tym, iż skutkiem takiego indosu jest brak możliwości zastosowania przepisów art. 10, 16 i 17 prawa wekslowego, które stanowią wyjątek od ogólnej zasady, według której nabywca może wejść jedynie w takie prawa, jakie przysługiwały zbywcy ( nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet). W takim wypadku nabywca weksla in blanco wchodzi w prawa pierwotnego wierzyciela co do możliwości wypełnienia tekstu weksla, wystawca nie jest jednak pozbawiony prawa obrony i może w sporze z nabywcą zarzucać niezgodność wypełnienia blankietu wekslowego z warunkami umowy zawartej między wystawcą weksla a pierwotnym wierzycielem (zob. J. Mojak, Prawo Papierów wartościowych w zarysie, Zakamycze 2001 s. 41). Zaznaczyć też trzeba, że powiązanie przez strony upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco z istnieniem i treścią zobowiązania podlegającego zabezpieczeniu (stosunku podstawowego względem roszczenia wekslowego) powoduje, że wekslobiorca
w zasadzie nie może na podstawie prawa wekslowego uzyskać wobec wystawcy weksla własnego więcej praw niż mu przysługuje w ramach stosunku, z którego wynika podlegająca zabezpieczeniu wierzytelność, czyli w ramach tzw. stosunku podstawowego względem roszczenia wekslowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 stycznia 2001 r., II CKN 25/00, OSNC 2001, nr 7-8, poz. 117, z dnia 9 grudnia 2004 r., II CK 170/04, LEX nr 146408, z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 70/06, OSNC 2007, nr 4, poz. 59, z dnia 21 czerwca 2007 r., IV CSK 92/07, OSNC 2008, nr 10, poz. 117, z dnia 5 lutego 2009 r., I CSK 297/08, niepubl.). W niniejszej sprawie przeniesienie praw z weksla nastąpiło za pomocą dwóch czynności prawnych, co zostało podniesione już w treści pozwu – cesji praw z umowy leasingu, której ważności pozwany nie kwestionował oraz indosu in blanco. Pozwany zarzucił nieważność indosu, co skutecznie podważył powód przedkładając aktualne w dacie indosowania pełnomocnictwa dla osób reprezentujących powoda. Należy jednak podkreślić, że nawet wadliwość indosu nie implikuje automatycznie nieważności cesji tym bardziej, że indos weksla niezupełnego ma skutki zwykłego przelewu. Należy zatem przyjąć, że powód skutecznie nabył w drodze cesji wierzytelność zabezpieczoną wekslem in blanco, miał prawo wypełnić weksel i zrobił to prawidłowo, wobec czego przysługuje mu zarówno formalna jak i materialna legitymacja wekslowa, w oparciu o którą jego roszczenie powinno być uwzględnione. Zgodnie z art. 509 § 2 kc wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa.

W niniejszym sprawie pozwany, zmierzając do podważenia roszczenia wekslowego strony powodowej podniósł także zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z treścią deklaracji wekslowej wskazując, że dochodzona kwota wekslowa nie obejmuje wpłaty z tytułu depozytu gwarancyjnego w wysokości 32.220 zł, jak również zapłaty części czynszów. Pozwany jednak , wbrew swojej deklaracji , nie przedłożył potwierdzenia dokonania wpłaty kwoty 32 220 zł i czynszów. Pozwany zobowiązywał się w zarzutach do przedłożenia na pierwszym terminie rozprawy takich dowodów tego jednak zaniechał.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż to na pozwanym, jako dłużniku wekslowym, a nie na stronie powodowej spoczywał ciężar dowodu (art. 6 kc). Zatem to pozwany był zobowiązany do zaoferowania odpowiednich dowodów wskazujących na wypełnienie weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem (art. 232 kpc). Natomiast strona powodowa, jako wierzyciel wekslowy, była jedynie obowiązana przedstawić stosowne wyliczenie celem wykazania zgodności sumy wekslowej z zawartym porozumieniem. Powyższy obowiązek w żadnym razie nie wynika z przerzucenia na nią ciężaru dowodu (cyt. wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 10.01.2013r., sygn. akt. X Ga 412/12).

Strona powodowa miała zatem prawo wypełnić weksel na sumę odpowiadającą zadłużeniu pozwanych powstałego w związku z umową leasingu. Stąd też wynikała konieczność przedstawienia sposobu wyliczenia sumy wekslowej, uwzględniającego art. 709 ¹⁵ kc oraz 49 i 50 OWUL. W niniejszej sprawie strona powodowa uczyniła zadość temu obowiązkowi. Takie szczegółowe wyliczenie zostało bowiem przedstawione przez powoda w pozwie i skorygowane w piśmie procesowym z dnia 27.07.2015r. (k. 58) W konsekwencji, na pozwanym jako dłużniku kwestionującym roszczenie powoda spoczywał ciężar udowodnienia, że kwota wekslowa nie uwzględnia wszystkich wpłat dokonanych na poczet sumy wekslowej. W szczególności zaś powinien udowodnić, że w ostatecznym rozliczeniu winna zostać ujęta inna kwota aniżeli wskazana
w pozwie. Tymczasem pozwany w zarzutach od nakazu zapłaty ograniczył się do zwykłej polemiki ze stroną powodową i nie przedstawił jakichkolwiek dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

W związku z powyższym, gdy materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań. Nie jest natomiast rzeczą Sądu zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest obowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy – art. 232 kpc (Wyrok SN z 17.12.1996r., I CKU 45/96). Skoro na powodzie nie spoczywał ciężar dowodu, a pozwany nie zdołał wykazać okoliczności przeciwnych, Sąd nie miał podstaw aby odmówić żądaniu powoda.

Od kwoty zasadzonej na podstawie weksla należne były także odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu należności zgodnie z art. 48 ust. 2 w zw. z art. 103 ustawy prawo wekslowe liczone od dnia kolejnego po terminie płatności. Art. 48 prawa wekslowego jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 482 § 1 k.c. Jeżeli porozumienie wekslowe jest zgodne z prawem cywilnym i w chwili uzupełnienia weksla o sumę wekslową suma ta ostała obliczona zgodnie z porozumieniem i prawem cywilnym , to na podstawie art. 48 posiadaczowi przysługują odsetki od dnia płatności weksla .

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd oparł się na dowodach powołanych przy ustaleniu podstawy faktycznej wyroku. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego jako zbędny dla wyjaśnienia istotnych w sprawie okoliczności. Zeznania te zostały bowiem powołane na okoliczność treści zawartej umowy leasingu, a ta nie była pomiędzy stronami sporna. Ponadto pozwany wnioskował także o przesłuchanie go na okoliczność dokonywanych wpłat , jednak zaniechał przedłużenia dowodów tych wpłat bez podania przyczyny. W świetle tego Sąd uznał, iż przesłuchanie pozwanego nie wniesie nic nowego do sprawy. Konieczne w tej kwestii były dowody z dokumentów, których pozwany nie przedstawił.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 496 kpc i art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc, nakaz zapłaty Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 10 września 2015r. (sygn. akt IV GNc 3295/15) należało utrzymać w mocy, co skutkowało orzeczeniem jak w sentencji wyroku.

Zarządzanie:

1. odnotować;

2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu M. P.

3. kal. 14 dni