Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I Ns 42/15

POSTANOWIENIE

Dnia 9 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Hanna Woźniak
Protokolant	sekr. sądowy Jagoda Mazur

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2016 r. w Wąbrzeźnie na rozprawie

sprawy z wniosku M. C.

z udziałem A. W.

o zniesienie współwłasności

postanawia:

1. oddalić wniosek o zniesienie współwłasności,

2. oddalić wniosek o zwrot części kosztów garażowania samochodu będącego przedmiotem sprawy,

3. znieść koszty postępowania wzajemnie między wnioskodawcą a uczestniczką.

Sędzia

Hanna Woźniak

Sygn. akt I Ns 42/15

UZASADNIENIE

M. C. złożył wniosek o zniesienie współwłasności samochodu osobowego marki V. (...) nr rej. (...) w ten sposób, by przyznać go na wyłączną własność uczestniczce A. W. ze spłatą dla wnioskodawcy w kwocie 13.500 zł.

Uczestniczka A. W. żądała oddalenia tego wniosku na tej podstawie, że przedmiotowe auto zostało zakupione tylko za jej pieniądze.

Sąd ustalił, co następuje:

M. C. i A. W. przez około 7 lat żyli w związku partnerskim. Każde z nich na własny rachunek kupowało różne ruchomości, które były później wspólnie użytkowane. Związek stron rozpadł się z winy A. W. jesienią 2013 roku. W lutym 2014r. A. W. bez porozumienia z wnioskodawcą zabrała auto, bo miała drugi komplet kluczyków do niego. Uczestniczka nie dysponuje dowodem rejestracyjnym tego auta bowiem został on w posiadaniu wnioskodawcy (bezsporne).

Kupno samochodu osobowego marki V. (...) zostało poprzedzone ustaleniem stron, że będzie to samochód dla uczestniczki. Uczestniczka zdecydowała o zakupie auta większego i droższego, niż to planował wnioskodawca. Faktycznie po sprowadzeniu samochodu tylko uczestniczka z niego korzystała, a wnioskodawca dla swoich celów pożyczał samochód od rodziców. Czasami A. W. podwoziła partnera do pracy. Uczestniczka dokonywała także zakupów akcesoriów do tego samochodu oraz części zamiennych przez cały okres jego użytkowania (dowód: zeznania stron – k.87v-88v i k.202-204, kopie faktur k.37-47, pośrednio zeznania świadka D. Ś. – k.136).

Samym sprowadzeniem auta zajął się M. C. z pomocą kolegi. W dniu wyjazdu do Niemiec po samochód tj. 28 marca 2012r. M. C. pożyczył od swych rodziców kwotę 10.000 zł. W tym samym dniu A. W. odebrała z Banku (...) SA Oddział w J. kwotę udzielonego jej kredytu tj. ponad 18.700 zł oraz pożyczoną jej przez rodziców kwotę 5.000 zł. Pieniądze te przekazała partnerowi, który po wymianie ich na 6.000 euro wyruszył z kolegą do Niemiec. Zakupiony przez wnioskodawcę na jego imię i nazwisko samochód według umowy kosztował 4.700 euro, a faktycznie zapłacono 6.000 euro. Dodatkowo trzeba było ponieść koszt tablic rejestracyjnych. Zarejestrowaniem samochodu w Polsce zajął się M. C.. W dowodzie rejestracyjnym jako współwłaściciele zostali wpisani M. C. i A. W.. Sprowadzony samochód nie był całkowicie sprawny, wymagał dalszych nakładów finansowych (dowód: kopia polecenia przelewu – k.9, kopia umowy o kredyt gotówkowy – k.30-35, kopia zaświadczenia banku – k.36, zeznania uczestniczki k.88v i k.203v-204, zeznania świadków: B. C. – k. 194-194v, Ł. F. – k.135-135v, H. W. – k.134v-135 i S. W. – k.135).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę zeznaniom stron w takim zakresie, w jakim nie są z sobą sprzeczne. Natomiast w kwestii pochodzenia pieniędzy na zakup samochodu Sąd dał wiarę zeznaniom uczestniczki oraz świadków H. W. i S. W.. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków B. C. i Ł. F. co do faktu pożyczenia w dniu wyjazdu przez wnioskodawcę do Niemiec kwoty ok.10.000 zł od B. C., co nie przesądza samo w sobie, że z tych pieniędzy został sfinansowany zakup samochodu. Sam wnioskodawca zeznał, że matka zawsze daje mu pieniądze, gdy ma wyjechać, na wypadek, jakby coś się stało w drodze. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. Ś. co do faktu pożyczenia przez nią bratu kwoty 5.000 zł kilka tygodni przed nabyciem samochodu, co również samo w sobie nie przesądza, że pieniądze te zostały na ten cel zużyte. Ocena zeznań stron i wspierających każdą ze stron zeznań świadków jest o tyle złożona, że strony rozstały się w 2013r. głęboko z sobą poróżnione. W ocenie Sądu za prawdziwością zeznań uczestniczki przemawia fakt, że samochód, po który M. C. jeździł z kolegą do Niemiec, przeznaczony był w myśl wspólnych ustaleń stron dla A. W. celem jej dojazdów do pracy i faktycznie tylko ona ten samochód użytkowała. Wpisanie do dowodu rejestracyjnego obu stron jako współwłaścicieli nie jest rozstrzygające z punktu widzenia przepisów prawa cywilnego. Sprowadzenie przedmiotowego samochodu miało miejsce w okresie, gdy strony tworzyły zgodny związek partnerski i nie miały potrzeby zastanawiać się, jakie konsekwencje prawne rodzą określone czynności. Z punktu widzenia doświadczenia życiowego za naturalne należy uznać, iż to mężczyzna podjął się wyprawy za granicę po zakup auta, a następnie wykonał wszystkie czynności niezbędne do jego rejestracji. Natomiast po rozstaniu się partnerów uczestniczka była na tyle zdeterminowana, że w bliżej nieustalonych okolicznościach weszła w posiadanie tego samochodu, zatem była całkowicie przeświadczona, że samochód stanowi jej własność i ma prawo nim wyłącznie dysponować.

Natomiast podpisanie się M. C. swoim nazwiskiem na umowie kupna sprzedaży wynikało tylko i wyłączne z faktu, że to on spotkał się ze zbywcą, a nie zadbał o udzielenie mu pełnomocnictwa przez A. W.. Liczy się natomiast skutek, jaki strona umowy obejmowała swoim zamiarem, czyli nabycie samochodu dla A. W..

Sąd dał wiarę kopiom wszystkich dokumentów dołączonych do akt sprawy albowiem żadna ze stron nie podważała ich merytorycznej wartości

Umowa sprzedaży jest umową konsensualną, dochodzi do skutku poprzez złożenie wzajemnych oświadczeń woli kontrahentów: zbywcy – o przeniesieniu własności rzeczy, a nabywcy – o zobowiązaniu się do odbioru rzeczy i zapłaty ceny. Zatem e ssentialia negotii umowy sprzedaży zostały zawarte w umowie k.105, zaś zakwestionowanie przez Urząd Celny w W. ceny sprzedaży jako zaniżonej (k.48) nie wpływa w ocenie Sądu na ważność tej umowy jako całości. Nabywca był zdeterminowany na zakup tego właśnie auta, zatem w niniejszej sprawie ma zastosowanie art.59§3 kc: jeżeli nieważnością dotknięta jest tylko część czynności prawnej (tutaj oświadczenia stron co do ceny), czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W tej sytuacji Sąd uznał, że przedmiotowy samochód marki V. (...) nr rej. (...) stanowi wyłączną własność A. W., zaś M. C. nie dokonał nakładów ze swojego majątku na zakup tego auta, dlatego orzekł jak w pkt.1 i 2 postanowienia.

Orzeczenie o kosztach postępowania znajduje podstawę w art.520§1 kpc.

SSR Hanna Woźniak

I Ns 42/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE