Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 roku.

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Bejger

Protokolant: st.sekr.sądowy Barbara Dera

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. I. M.

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2016 roku

sprawy K. Ż. (1)

s. A. i K. z domu J.

ur. (...) w G.-D.

oskarżonego o to, że:

1)  w dniu 15 sierpnia 2016 roku w miejscowości R., gm. G., woj. (...)- (...), w trakcie przeprowadzonej interwencji policyjnej i w związku z nią znieważył funkcjonariuszy publicznych w osobach sierż. P. S. (1) i st. post. A. Ż. (1) z Komendy Powiatowej Policji w G.-D. wykonujących czynności służbowe używając w stosunku do w/w słów wulgarnych, obraźliwych i poniżających oraz naruszył nietykalność cielesną policjanta P. S. (1) w ten sposób, że uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz w okolicę lewego łuku brwiowego

tj. o przestępstwo z art. 222 § 1 kk, art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2)  w dniu 15 sierpnia 2016 roku w miejscowości R., gm. G., woj. (...)- (...) działając umyślnie zniszczył mienie w postaci szyby tylnej od samochodu osobowego marki O. (...) numer rejestracyjny (...) w ten sposób, że rzucił w szybę pojazdu kamieniem polnym powodując straty w łącznej kwocie 1342 złotych działając na szkodę Ł. Z. (1)

tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego K. Ż. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk na mocy art. 222 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II.  na mocy art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonych P. S. (1) i A. Ż. (1) na piśmie w tym również do wiadomości Komendanta Powiatowego Policji w G.-D. w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

III.  na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego K. Ż. (1) do częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. S. (1) kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych);

IV.  uznaje oskarżonego K. Ż. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 288 § 1 kk i za to po zastosowaniu art. 37a kk na mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych;

V.  na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w miejsce jednostkowych kar grzywny wymierza oskarżonemu K. Ż. (1) karę łączną grzywny w wymiarze 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych;

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych.

II K 290/16

UZASADNIENIE

W nocy z 14 na 15 sierpnia 2016 roku K. Ż. (1) uczestniczył w imprezie tanecznej w ośrodku „(...)”, w miejscowości R.. Spożywał tam alkohol w dużych ilościach. Po opuszczeniu imprezy, nad ranem, działając umyślnie, zniszczył mienie w postaci szyby tylnej od samochodu osobowego marki O. (...) numer rejestracyjny (...) w ten sposób, że rzucił w szybę pojazdu kamieniem polnym, powodując straty w łącznej kwocie 1342 złotych, działając na szkodę Ł. Z. (1). Po zatrzymaniu przez Ł. Z. (1) i jego brata, M. Z. (1), uciekającego sprawcy, na miejsce zdarzenia przyjechał patrol policji. W trakcie przeprowadzonej interwencji policyjnej i w związku z nią K. Ż. (1) znieważył funkcjonariuszy publicznych w osobach sierż. P. S. (1) i st. post. A. Ż. (1) z Komendy Powiatowej Policji w G.-D., wykonujących czynności służbowe, używając w stosunku do wyżej wymienionych słów wulgarnych, obraźliwych i poniżających oraz naruszył nietykalność cielesną policjanta P. S. (1) w ten sposób, że uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz w okolicę lewego łuku brwiowego.

Dowód:

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości – k. 8,

- zeznania świadka P. S. – k. 15,

- zeznania świadka A. Ż. – k. 20,

- wyjaśnienia podejrzanego K. Ż. – k. 39-39v, 67,

- zeznania świadka Ł. Z. – k. 23v, 55v, 59, 61v,

- zeznania świadka M. Z. – k. 27,

- protokół oględzin samochodu marki o. (...) wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 40-44.

W dniu 18 sierpnia 2016 roku oskarżony naprawił szkodę wyrządzoną przestępstwem, uiszczając na rzecz pokrzywdzonego, Ł. Z. (1), kwotę 1.342,- złotych.

Dowód:

- oświadczenie pokrzywdzonego wraz z potwierdzeniem dokonania wpłaty – k. 77-78.

Oskarżony K. Ż. (1) posiada wykształcenie średnie, z zawodu cieśla budowlany, żonaty, ojciec dwójki dzieci, posiadający na utrzymaniu trzy osoby, właściciel mieszkania o pow. 42 m ², prowadzący działalność gospodarczą na terenie (...), osiągający z tego tytułu dochód w kwocie 4.000 funtów, zdrowy, niekarany.

Dowód:

- dane osobopoznawcze – k. 72,

- informacja z K. – k. 95,

- dane oskarżonego – k. 88.

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny nie budził wątpliwości. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia, które były zgodne z ustaleniami oskarżyciela publicznego, w tym z zeznaniami przesłuchanych świadków, protokołem z przebiegu badania stanu trzeźwości oraz z protokołem oględzin rzeczy. Wiarygodność zgromadzonych dowodów nie budziła wątpliwości, dlatego sąd przyjął je za podstawę ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze treść wniosku oskarżyciela, uzasadnienie w zasadniczej części koncentruje się na omówieniu rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych popełnionych czynów (art. 423 § 1a kpk w zw. z art. 422 § 2 kpk).

W ocenie sądu fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów nie budził wątpliwości. Oskarżony, co prawda nie pamiętał przebiegu zajścia z dnia 15 sierpnia 2016 roku z jego udziałem, bowiem jak wyjaśnił, znajdował się wówczas pod silnym działaniem alkoholu, który spożywał chwilę wcześniej na imprezie. Stan nietrzeźwości oskarżonego potwierdził protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości oraz zeznania przesłuchanych funkcjonariuszy. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony nie był jednak w stanie wykluczyć tego, że rzucił kamieniem w samochód pokrzywdzonego oraz tego, że zachowywał się wulgarnie i agresywnie w stosunku do interweniujących policjantów. Dodatkowo świadek Ł. Z. (1) zeznał, iż widział jak oskarżony celowo rzucił kamieniem w jego samochód, wybijając tylną szybę, czym spowodował szkodę po jego stronie na kwotę 1.342 złotych. Zeznania świadka zostały potwierdzone protokołem oględzin samochodu, z którego wynikało, iż w aucie została zbita tylna szyba. Zachowaniem tym oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 288 § 1 kk. Zgodnie z treścią tego przepisu kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Z kolei z zeznań funkcjonariuszy Policji przeprowadzających interwencję wynikało, iż oskarżony użył w stosunku do nich obraźliwych słów, tj. „kurwa, jebane psy”. Następnie zaczął wymachiwać w stosunku do policjantów pięściami, w wyniku czego uderzył pięścią P. S. (1) w okolicę lewego łuku brwiowego. Mimo wezwania do poprawnego zachowania, oskarżony nie reagował. Nadal wymachiwał pięściami i zachowywał się agresywnie. Tym zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 222 § 1 kk, art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Zgodnie z art. 222 § 1 kk kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3. W myśl art. 226 § 1 kk kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1. aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk w zw. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk na mocy art. 222 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 złotych.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2. aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 288 § 1 kk i za to po zastosowaniu art. 37a kk na mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk, sąd wymierzył mu karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 złotych. Uwzględniając, iż występek z art. 288 § 1 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, sąd, na podstawie art. 37a kk, odstąpił od orzekania kary pozbawienia wolności, wymierzając oskarżonemu karę grzywny.

Na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w miejsce jednostkowych kar grzywny sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 50 złotych.

W przekonaniu sądu orzeczone kary jednostkowe grzywny, jak i kara łączna – zarówno co do rodzaju, jak i wymiaru – w sposób trafny oddają stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Wymierzając karę wolnościową, sąd miał na uwadze przede wszystkim fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego. W ocenie sądu opisane zdarzenia miały w życiu oskarżonego charakter incydentalny, a wymierzona sankcja spełni cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od dalszych tego typu zachowań w przyszłości W tym stanie rzeczy wymierzenie kary pozbawienia wolności byłoby reakcją nieadekwatną. W przekonaniu sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze odniesie także efekt ogólnoprewencyjny, wskazując, iż zachowanie niezgodne z prawem spotkało się ze zdecydowaną i dolegliwą reakcją. Kara grzywny stanowi tym samym sygnał, iż popełnianie przestępstw jest nieopłacalne. Wysokość kary z jednej strony oddaje kryminalną zawartość czynów (liczba stawek dziennych), z drugiej zaś została dostosowana do sytuacji materialnej oraz możliwości zarobkowych oskarżonego (wysokość stawki dziennej). Godzi się w tym miejscu przypomnieć, iż oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości około 4.000 funtów miesięcznie (k. 38v). Kara postrzegana w tym pryzmacie nie może się zatem jawić jako nadmiernie surowa, skoro nie przekracza równowartość miesięcznego dochodu oskarżonego. Z drugiej strony sąd zwrócił również uwagę, iż oskarżony co prawda osiąga stosunkowo wysoki dochód. Należy jednak pamiętać, iż oskarżony na co dzień mieszka w (...) gdzie ponosi dosyć wysokie koszty utrzymania. Oznacza to, że z całą pewnością wysokość orzeczonej grzywny będzie odczuwalna dla oskarżonego, który musi mieć świadomość, iż jego zachowanie spotkało się ze sprawiedliwą odpłatą.

Na mocy art. 46 § 1 kk sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego P. S. (1) kwotę 3.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Czyn jakiego dopuścił się oskarżony, naruszając nietykalność cielesną pokrzywdzonego, niewątpliwie przyczynił się do powstania krzywdy po jego stronie. Wobec tego sąd uznał za uzasadnione orzeczenie na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 3.000,- złotych, które częściowo zrekompensuje doznaną krzywdę.

Sąd początkowo rozważał orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem. Z tego względu w wyroku błędnie nałożył na oskarżonego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonych, który jest obowiązkiem probacyjnym, orzekanym w przypadku zawieszania wykonania kary, co w konsekwencji w niniejszej sprawie nie nastąpiło. Zatem zobowiązanie oskarżonego do przeproszenia oskarżonych nie znalazło podstawy prawnej.

O kosztach procesu rozstrzygnięto po myśli art. 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz art. 627 kpk, zasądzając od oskarżonego kwotę 600 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 złotych. Oskarżony osiąga stały dochód na poziomie ok. 4.000 funtów miesięcznie, a zatem poniesienie kosztów opłaty sądowej oraz wydatków postępowania mieście się w granicach jego możliwości płatniczych.