Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Elblągu w III Wydziale Rodzinnym i Nieletnich

w następującym składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Nowosielska

Protokolant : sekr. sąd. Małgorzata Baur

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2017 roku w Elblągu , na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniego N. K. zastępowanego przez matkę M. W.

przeciwko K. K.

o alimenty

I . zasądza od pozwanego K. K. na rzecz małoletniego powoda N. K. , urodzonego dnia (...) w E. , alimenty w kwotach po 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych miesięcznie , poczynając od dnia 14 listopada 2016 roku , płatne do dnia 10 każdego miesiąca do rąk matki małoletniego powoda M. W. , wraz z ustawowymi odsetkami, w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat ;

II . oddala powództwo w pozostałym zakresie ;

III . zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3060 (trzy tysiące sześćdziesiąt) złotych , tytułem zwrotu kosztów procesu ;

IV . nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Elblągu) kwotę 2662,83 zł (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt trzy grosze) , tytułem kosztów sądowych ;

V . wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności .

Sygn. akt III RC 708/16

UZASADNIENIE

W pozwie , nadanym w dniu 10 listopada 2016 roku , M. W., działając jako przedstawicielka ustawowa małoletniego N. K., wniosła o zasądzenie od pozwanego K. K. na rzecz małoletniego N. K. alimentów w kwotach po 1.000 zł miesięcznie, płatnych do jej rąk do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat. Jednocześnie domagała się udzielenia zabezpieczenia w takiej samej wysokości.

W uzasadnieniu żądania wskazała, że małoletni N. K., który urodził się w dniu (...) , jest jej i pozwanego synem. Przez dwa lata wychowywali dziecko wspólnie w związku konkubenckim, następnie rozstali się, od tego czasu nie mieszkają razem i nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Podniosła, iż od momentu rozstania ojciec małoletniego w różnych kwotach łoży na utrzymanie syna , początkowo w kwocie po 280 złotych (65 EUR), a od sześciu miesięcy przed złożeniem pozwu o alimenty w kwocie po 400-430 złotych (80-100 EUR). Matka małoletniego podkreśliła, iż w maju 2015 roku wyjechała w celach zarobkowych do Holandii, pozostawiła dziecko w Polsce pod opieką członków rodziny, początkowo swojego ojca J. W., później pod opieką swojej siostry A. W.. W Holandii w miejscowości H. za pracę w firmie przetwarzającej owoce i warzywa otrzymuje wynagrodzenie w wysokości po 4.500 - 5.000 złotych (1.000-1.200 EUR), a w sezonie letnim w wysokości 6.000 złotych (1.500 EUR). Z powyższych środków ponosi opłaty na wynajem pokoju w wysokości 1.075 złotych (250 EUR) miesięcznie, własne koszty utrzymania, koszty utrzymania syna i koszty utrzymania mieszkania, które pozostawiła w Polsce. Miesięczne koszty utrzymania dziecka w kraju określiła na kwotę około 2.000 złotych, na którą składały się: wyżywienie – około 500 złotych, odzież i obuwie – około 200 złotych, kosmetyki i środki czystości – 100 złotych, leki – 50 złotych, zabawki – 150 złotych , wynagrodzenie dla siostry za opiekę nad małoletnim – 800 złotych. Dodatkowo podała, że ponosi opłaty mieszkaniowe na mieszkanie socjalne pozostawione w Polsce w łącznej wysokości 330 złotych miesięcznie, w tym za: czynsz – 250 złotych, energię elektryczną – 50 złotych i gaz – 30 złotych. M. W. poinformowała, że pozwany nie utrzymuje żadnego kontaktu z nią i ich dzieckiem, nie interesuje się synem, nie przekazuje dziecku żadnych prezentów oraz nie kupuje odzieży . Wskazała , że ojciec małoletniego ma dobrą sytuację bytową i materialną. Od 6 lat mieszka w Holandii, zamieszkuje tam razem ze swoją matką w mieszkaniu socjalnym, w związku z tym ponosi minimalne opłaty mieszkaniowe. Pracuje w ogrodnictwie przy kwiatach za wynagrodzeniem w wysokości 6.000 – 7.000 złotych. Posiada dobre wykształcenie, jest z zawodu sprzedawcą i dobrze zna język angielski. Poza małoletnim nie ma innych osób na utrzymaniu. Nadto w ostatnim czasie kupił samochód marki B. za kwotę 20.000 złotych. Z powyższego wynika, iż żyje na dobrym poziomie finansowym i taki standard życia powinien zapewnić też swojemu synowi.

Pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2017 roku doprecyzował żądanie i wniósł o zasądzenie od pozwanego alimentów w kwotach po 1.000 złotych miesięcznie, począwszy od dnia 14 listopada 2016 roku, płatnych do rąk matki małoletniego do dnia do 10 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat.

Pozwany na rozprawie dnia 28 kwietnia 2017 roku wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podkreślił, iż koszt utrzymania syna w Polsce wynosi jego zdaniem około 1.200 złotych miesięcznie, a w Holandii około 400 EUR miesięcznie.

Postanowieniem z dnia 12 maja 2017 roku wydanym w przedmiotowej sprawie , udzielono zabezpieczenia do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie w ten sposób, że zobowiązano pozwanego K. K. do partycypowania w kosztach utrzymania małoletniego powoda N. K. , urodzonego dnia (...) w E. , w kwotach po 850 (osiemset pięćdziesiąt) złotych miesięcznie, poczynając od dnia 14 listopada 2016 roku , płatnych do dnia 10 każdego miesiąca do rąk matki małoletniego powoda M. W., wraz z ustawowymi odsetkami, w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat oraz oddalono wniosek w pozostałym zakresie.

Sąd ustalił, co następuje:

Małoletni N. K. urodził się dnia (...) w E. ze związku nieformalnego M. W. i K. K.. Rodzice wychowywali wspólnie syna przez około 2 lata, po czym rozstali się i zamieszkali oddzielnie.

Ojciec małoletniego pracował w Polsce w latach 2007-2008 w R. w stolarni. Następnie wyjechał w celach zarobkowych do Holandii. Zamieszkał za granicą u swojej matki w mieszkaniu socjalnym.

Matka małoletniego w maju 2015 roku wyjechała do Holandii w celach zarobkowych i tam w trakcie wykonywania pracy zamieszkiwała w wynajmowanym pokoju. W kraju pozostawiła syna pod opieką rodziny, początkowo pod opieką swojego ojca J. W., a następnie pod opieką siostry A. W.. Pozostawiła w Polsce mieszkanie socjalne, w którym zamieszkała jej siostra A. W. , która opiekowała się małoletnim powodem oraz A. W. w czasie pobytu w kraju .

M. W. do końca grudnia 2016 roku utrzymywała się z wynagrodzenia za pracę na stanowisku pracownika produkcji w firmie położonej w H. zajmującej się przetwórstwem owoców i warzyw w kwotach po 1.000 -1.200 EUR miesięcznie, a w sezonie letnim w kwotach po 1.500 EUR miesięcznie. Do końca grudnia 2016 roku za wynajem pokoju ponosiła opłaty w kwocie 250 EUR miesięcznie. Miesięczne utrzymanie małoletniego powoda przebywającego w Polsce opiewało na kwoty po około 2000 złotych , w tym na: wyżywienie – około 500 zł , odzież i obuwie – około 200 zł, kosmetyki i środki czystości – 100 zł, leki – 50 złotych miesięcznie , zabawki – 150 zł, wynagrodzenie dla siostry matki małoletniego opiekującej się dzieckiem – 800 zł (uprzednio w kwocie 400 złotych wynagrodzenie za opiekę nad małoletnim otrzymywał dziadek macierzysty).

Z przedstawionego przez M. W. wyciągu z jej konta bankowego w Polsce wynikało, iż z tytułu wpłat na utrzymanie syna i tytułem opłat w miesiącach od czerwca 2015 roku do sierpnia 2015 roku, od listopada 2015 roku do grudnia 2015 roku, od stycznia 2016 roku do maja 2015 roku , od lipca 2016 roku do sierpnia 2016 roku oraz w październiku 2016 roku przekazywała kwoty od 801,68 złotych (w miesiącu październiku 2016 roku) do 3.935,92 złotych (w miesiącu maju 2016 roku).

Od stycznia 2017 roku małoletni N. K. zamieszkał wraz z matką w Holandii.

Matka małoletniego od stycznia 2017 roku jest osobą bezrobotną. Otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 1.180 EUR. Złożyła wniosek o przyznanie zasiłku rodzinnego. Pracuje okresowo. Od dnia 07 lipca 2017 roku będzie mogła ponownie podjąć pracę u dotychczasowego pracodawcy. Za wynajem pokoju w Holandii ponosi opłaty w kwocie 400 EUR miesięcznie (od stycznia 2017 roku właściciel mieszkania podwyższył opłatę za najem), z czego ½ tej opłaty w kwocie 200 EUR miesięcznie przypada na małoletniego.

Małoletni N. K. ma ukończone 4 lata ( w dniu 09 sierpnia 2017 roku ukończy 5 lat). Uczy się języka angielskiego w szkole w Holandii od poniedziałku do piątku w godzinach od 08:30 do 14:15. Jest zdrowy, nie choruje na choroby przewlekłe. Na utrzymanie syna w Holandii jego matka wydatkuje kwoty po około 450 - 500 EUR miesięcznie, w tym na żywność, odzież i zabawki w kwocie 200 EUR miesięcznie, szkołę w kwocie 1,45 EUR (17,50 EUR rocznie) oraz ubezpieczenie syna w kwocie 108 EUR miesięcznie.

Z kolei pozwany w ciągu ostatnich 2 lat przez okres około 3 miesięcy w roku przebywał w Polsce. Nadal mieszka i pracuje okresowo w Holandii. Do grudnia 2016 roku pracował jako pracownik fizyczny przy produkcji roślin za wynagrodzeniem w kwocie po 1.300 -1.400 EUR miesięcznie. Z uwagi na konieczność opłacania przez pracodawcę wyższych danin publicznoprawnych , zwolnił się z pracy . Od tego czasu otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych w kwocie około 988 EUR miesięcznie. Od połowy czerwca 2017 roku będzie mógł się ponownie zatrudnić u dotychczasowego pracodawcy.

Obecnie mieszka u znajomych i rodziny w Holandii oraz w Polsce , twierdzi , że partycypuje w opłatach mieszkaniowych w kwocie 400 EUR miesięcznie. Nadto ponosi wydatki na żywność w kwocie 300 EUR miesięcznie oraz na odzież w kwocie 200 EUR średnio miesięcznie. Jest właścicielem samochodu osobowego marki B., rok produkcji 1998, który nabył w 2016 roku za kwotę 2.000 EUR , którą posiadał z oszczędności .

K. K. poza małoletnim powodem nie posiada innych osób na utrzymaniu. Nie utrzymuje kontaktu z synem. Ostatni raz widział dziecko w 2016 roku przez kilka godzin. Pozwany od czerwca 2016 roku przekazuje regularnie na rachunek bankowy matki małoletniego na utrzymanie syna kwoty po 80-100 EUR miesięcznie, poprzednio od rozstania stron przekazywał kwoty po 280 zł (65 EUR). Poza tym w żaden inny sposób nie uczestniczy w życiu dziecka, nie kupuje jemu ubrań i prezentów , nie pamięta o ważnych wydarzeniach w życiu dziecka .

(dowód : informacje, częściowo spis kosztów utrzymania, odpis zupełnego aktu urodzenia, wyciągi z kont bankowych k. 2-4 i k. 7-22, zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda M. W.: protokół z rozprawy z dnia 28 kwietnia 2017 roku , zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k. 309 w czasie : 00:04 :27 – 00:14:42 , 00:29:47 – 00:34:06 , 00:35:56 – 00:37:38 protokół skrócony k. 306 - 308 , częściowo zeznania pozwanego K. K.: protokół z rozprawy z dnia 28 kwietnia 2017 roku , zapisany na płycie umieszczonej w kopercie na k. 309 w czasie: 00:14 :43 – 00:27:56, 00:34:07 – 00:35:55 protokół skrócony k. 306 - 308).

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd oparł się na zebranych w sprawie dokumentach w postaci informacji, częściowo spisu kosztów utrzymania, odpisu zupełnego aktu urodzenia małoletniego powoda , wyciągów z kont bankowych, ich autentyczność nie budziła bowiem wątpliwości , nie była także w większości kwestionowana przez żadną ze stron . Zakwestionowane przez pozwanego wydatki na utrzymanie małoletniego powoda ponoszone zarówno w Polsce jak i na terenie Holandii, nie zostały uznane w większości za usprawiedliwione , gdyż były one uzasadnione potrzebami dziecka jak i możliwościami zarobkowymi jego rodziców , w zakresie zaspokajania potrzeb dziecka . Natomiast wydatki związane z kosztami utrzymania mieszkania matki w Polsce – zostały uznane w części za zawyżone , gdyż siostra M. W. winna ponosić koszty związane z jej utrzymaniem . Sąd przyznał również zeznaniom przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda M. W. i częściowo zeznaniom pozwanego K. K. walor wiarygodności z uwagi na ich spójność, logikę i zbieżność z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie . Nie uznano za wiarygodnych w całości zeznań pozwanego odnośnie kwoty wydatków ponoszonych przez niego na opłaty mieszkaniowe z uwagi na sprzeczność z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie oraz zasadami doświadczenia życiowego. Matka małoletniego za wynajem pokoju dla siebie w Holandii ponosiła opłaty po 250 EUR miesięcznie (obecnie mieszkając razem z synem w tym samym mieszkaniu uiszcza za wynajem pokoju kwoty po 400 EUR miesięcznie), zatem takie ceny za wynajem są zwyczajowo płacone w Holandii. Wskazywane przez pozwanego opłaty za mieszkanie u rodziny (matki lub siostry pozwanego), bądź znajomych w Holandii i w Polsce w kwocie po 400 EUR miesięcznie w związku z tym były zawyżone, tym bardziej, iż z zeznań M. W. wynika, że matka pozwanego informowała ją , iż pozwany partycypuje w opłatach mieszkaniowych na rzecz swojej matki w kwotach odpowiadających jego możliwościom finansowym. Nadto należy zauważyć , że w toku przedmiotowej sprawy nie powiodła się próba doręczenia pozwanemu korespondencji , przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda wskazywała , że w dniu rozprawy 15 lutego 2017 roku pozwany przebywał na terenie Polski . Pozwany sam przyznał , że zamieszkuje w Polsce przez okres średnio 3 miesięczny w ciągu roku – zatem wówczas koszty wynajmu pokoju z pewnością nie pozostają na takim poziomie jak w Holandii (wyższym) .

Obowiązek alimentacyjny na rzecz małoletniego N. K. opisywany jest przez artykuły 133 k.r.o i 135 k.r.o. Zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Zakres obowiązku alimentacyjnego zależy z jednej strony od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, z drugiej zaś - od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokojone, wyznacza zaś treść art. 96 k.r.o., według którego rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie - odpowiednio do jego uzdolnień - do pracy dla dobra społeczeństwa. Stosownie do tej dyrektywy rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego) według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za potrzeby usprawiedliwione, należy z jednej strony brać pod uwagę możliwości zobowiązanego, z drugiej zaś zakres i rodzaj potrzeb. Przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego przewidują także formę wykonania obowiązku alimentacyjnego, w całości lub w części w postaci osobistych starań o utrzymanie i wychowanie dziecka (art. 135 § 2 k.r.o.).

Należy przy tym stwierdzić , iż pojęcie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz pojęcie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego , pozostają we wzajemnej zależności i obie te przesłanki wzajemnie na siebie rzutują , w szczególności przy ustalaniu wysokości alimentów przez Sąd . Przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego rozumieć należy potrzeby, których zaspokojenie zapewni mu – odpowiednio do jego wieku i uzdolnień – prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy – o czym wspomniano wyżej . Możliwości zarobkowe zobowiązanego nie mogą być zawsze utożsamiane z faktycznie osiąganymi zarobkami. W przypadkach uzasadnionych obejmują one także wysokość zarobków, które zobowiązany jest w stanie uzyskać, lecz nie osiąga ich z przyczyn niezasługujących na usprawiedliwienie. Chodzi tu o przypadki, w których osoba zobowiązana nie wykonuje wyuczonego i dobrze wynagradzanego zawodu, pracuje w niepełnym wymiarze godzin bądź też pracuje dorywczo.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy, wypada podnieść, że wysokość alimentów ustalonych przez rodziców małoletniego powoda podczas rozstania (280 zł, ostatnio po 80-100 EUR), które pozwany miał przekazywać na ręce matki dziecka , była zbyt niska , biorąc pod uwagę potrzeby małoletniego powoda oraz możliwości zarobkowe pozwanego .Wypada podnieść , że same koszty związane z opłacaniem w Polsce opiekunki dla małoletniego – siostry matki małoletniego w wysokości 800 złotych miesięcznie , stanowiły znaczącą pozycję w wydatkach na dziecko . Do tego wypada doliczyć wydatki na wyżywienie dziecka, zakup niezbędnej odzieży i obuwia , które zostały przedstawione w toku sprawy i w całości uznane za odpowiadające potrzebom dziecka (pozwany określał je na kwoty po 1200 złotych miesięcznie) . Od stycznia 2017 roku sytuacja zmieniła się o tyle , że obecnie małoletni powód wraz z matką zamieszkują w Holandii , co wiąże się z wyższymi wydatkami na utrzymanie powoda , przy ustaniu wydatków na nianię dla dziecka . Obecnie same koszty związane z zamieszkiwaniem w jednym pokoju małoletniego powoda wraz z matką zamykają się kwotą po 400 euro miesięcznie . Do tego należy uwzględnić wydatki na wyżywienie , odzież , zabawki , leczenie , ubezpieczenie . Należy wskazać , że przedstawione przez M. W. wydatki na utrzymanie małoletniego syna na terenie Holandii w łącznej wysokości po około 650 EUR zostały uznane za zbyt wysokie , biorąc pod uwagę sytuację stron , należało je ocenić na poziomie około 450 – 500 euro miesięcznie , które odpowiadały realnym potrzebom małoletniego powoda .

Również podkreślić wypada , że przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda obecnie otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 1.180 EUR . Pracę będzie mogła podjąć od 07 lipca 2017 roku , co wiąże się z niższymi daninami publicznoprawnymi opłacanymi przez jej pracodawcę .

Natomiast pozwany , od czasu rozstania stron w 2014 roku , zaniechał regularnego kontaktu z dzieckiem , wspierania finansowego matki w zaspokajaniu potrzeb syna (poza kwotami początkowo po 280 złotych, obecnie po 80-100 EUR) , w związku z czym jego obowiązek alimentacyjny nie był w wystarczającym stopniu wypełniany . W ocenie Sądu , pozwany posiada możliwości łożenia na utrzymanie syna kwoty po 850 złotych miesięcznie , bowiem okresowo pracuje, jego obecne dochody (zasiłek dla bezrobotnych w Holandii) oscylują w kwotach po około 988 EUR. Nadto od czerwca 2017 roku ma możliwość ponownie się zatrudnić u dotychczasowego pracodawcy w Holandii za wynagrodzeniem co najmniej dotychczasowym po 1.300-1.400 EUR miesięcznie. W tym miejscu wypada zauważyć , że przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wskazują na konieczność ustalania możliwości zarobkowych osób zobowiązanych do alimentacji a nie ich rzeczywistych dochodów . Pozwany ma możliwość ciągłego podejmowania zatrudnienia na terenie Holandii , w której pracuje od kilku lat , zaś jego decyzja o rezygnacji z zatrudnienia nie może odbywać się kosztem małoletniego powoda .

Pozwany wskazywał , że na opłaty związane z mieszkaniem u rodziny i znajomych (o czym wspomniano wyżej) wydatkuje kwoty po 400 euro miesięcznie , na wyżywienie 300 euro miesięcznie , zaś na odzież – 100 – 300 euro miesięcznie . Zgodnie z treścią uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1976 roku (sygn. akt III CZP 46/75 , opublikowanej w OSNCP z 1976 roku Nr 9 , poz.184) , którą Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę w pełni podziela , rodzice w żadnym razie nie mogą uchylić się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka , które nie może utrzymać się samodzielnie tylko na tej podstawie , że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar . Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami . Pozwany , poza powodem , nie posiada innych osób na utrzymaniu , powinien w większym zakresie finansowym niż matka dziecka przyczyniać się do jego utrzymania . Godzi się podkreślić, iż dochody pozwanego są regularne (zasiłek dla bezrobotnych w Holandii), okresowo i od wielu lat pracuje w Holandii, zaś dochody matki powoda, która wykonuje prace okresowe są na zbliżonym do pozwanego poziomie (obecnie czasowo jak pozwany jest osobą bezrobotną na zasiłku - musi ona sprawować pieczę nad małoletnim synem w zasadzie w ciągu całego roku i w ten sposób wypełnia także swój obowiązek alimentacyjny wobec syna) – stąd obowiązek alimentacyjny ojca winien być uwzględniony w większym procentowo udziale niż matki. Ponieważ stopa życiowa dziecka nie może być niższa od stopy życiowej jego rodziców a pozwany posiada wyższe możliwości zarobkowe niż matka (zna dobrze język angielski, posiada wyuczony zawód , nie sprawuje opieki nad dzieckiem co wiąże się z poświęconym czasem na ten cel), dlatego w większym zakresie powinien przyczyniać się do utrzymania syna. Podkreślić wypada , że pozwany posiadał oszczędności , z których w 2016 roku dokonał zakupu samochodu marki B. (na polskich numerach rejestracyjnych) , zeznając , że więcej pracował niż zwykle , nadto nie uczestniczy w życiu syna , nie wspiera matki dziecka w jego wychowaniu .

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd doszedł do przekonania, iż kwota zasądzonych alimentów w wysokości 850 złotych, co w przeliczeniu na walutę obcą stanowi około 206 EUR (wg tabeli kursów średnich walut obcych NBP z dnia 28.04.2017 r. nr (...))- przy ustaleniu możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego oraz usprawiedliwionych potrzeb powoda (bowiem znajduje się w okresie intensywnego rozwoju psychofizycznego) - jest usprawiedliwione okolicznościami sprawy. Sąd uznał, iż kwota ta nie jest wygórowana i pozwany powinien partycypować w tym zakresie w jego utrzymaniu. Nadto należy podkreślić, iż zasądzenie alimentów we wskazanej wyżej kwocie i tak nie zaspokaja wszystkich usprawiedliwionych potrzeb powoda, które musi mieć zaspokojone. W pozostałym zakresie potrzeby te nadal będzie zaspokajała jego matka , która pomimo obecnie braku stałego zatrudnienia (pracuje okresowo) winna alimentować syna, także poprzez osobiste starania o utrzymanie i wychowanie dziecka, dlatego powództwo w tej części zostało oddalone.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę , kierując się powyższymi przesłankami, Sąd na podstawie przepisów art. 133 § 1 k.r.o. i art. 135 § 1 i 2 k.r.o. zasądził od pozwanego K. K. na rzecz małoletniego powoda N. K., alimenty w kwotach po 850 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 14 listopada 2016 roku, płatne do dnia 10-go każdego miesiąca do rąk matki małoletniego powoda M. W., wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat i orzekł jak w punkcie I wyroku, w pozostałym zakresie oddalił zaś powództwo (punkt II wyroku).

Na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (opublikowanego w Dz.U. z 2015 roku pod poz. 1804 z późn. zm) , Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.060 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, na które to koszty składało się wynagrodzenie pełnomocnika powoda (radcy prawnego) w takim zakresie w jakim pozwany przegrał proces – w 85 % (punkt III wyroku).

O kosztach sądowych rozstrzygnięto w punkcie IV wyroku w oparciu o przepisy art.13 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (opublikowanej w Dz. U. z 2016 roku pod poz. 623) oraz art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 § 1 k.p.c. , biorąc pod uwagę sytuację materialną pozwanego – nakazując ich ściągnięcie od niego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Elblągu) w kwocie 2.662,83 złotych, na którą składają się: opłata stosunkowa wynosząca 5% wartości przedmiotu sporu obliczona stosunkowo w takim zakresie w jakim pozwany przegrał proces w wysokości 510 złotych , opłata kancelaryjna za klauzulę wykonalności w kwocie 6 złotych oraz koszty wynagrodzeń biegłych tłumaczy przysięgłych w wysokości 2.146,83 złotych w takim zakresie w jakim pozwany przegrał proces (w 85 %) .

Na mocy przepisu art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c., wyrokowi w części zasądzającej roszczenie tj. w punkcie I , nadano rygor natychmiastowej wykonalności (punkt V rozstrzygnięcia).