Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie, V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący : SSO Adam Simoni

Protokolant: st. asyst. sędz. Krzysztof Kubas

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2017 r w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa O. M., D. K.

przeciwko P. L.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w R.z dnia 14 września 2016 r., sygn. akt: I C 695/15 upr

I.  oddala apelację

II.  zasądza od pozwanego P. L. solidarnie na rzecz powodów D. K. i O. M. kwotę 450,00 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego

SSO Adam Simoni

ZARZĄDZENIE

- (...)

R., dnia 11.05.2017 r.

SSO Adam Simoni

Sygn. akt V Ca 315/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 maja 2017 r.

(na podstawie art. 505 ¹³ § 2 kpc)

Wyrokiem z dnia 14 września 2016 r. sygn. akt: I C 695/15 upr Sąd Rejonowy w R.zasądził od pozwanego P. L. na rzecz powoda O. M. kwotę 3200,00zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4.11.2014 r do dnia zapłaty, z tym, że od dnia 1.01.2016 r z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (pkt I), zasądził od pozwanego na rzecz powoda D. K. kwotę 3200,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 4.11.2014 r do dnia zapłaty, z tym, że od dnia 1.01.2016 r z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (pkt II), zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 1467 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III)

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o ustalenia faktyczne i dokonane w oparciu o te ustalenia rozważania prawne wskazane w uzasadnieniu zalegającym na k. 173-182 akt sprawy.

Od powyższego wyroku pozwany wniósł apelację (k.186-191 akt sprawy) zarzucając:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego mającą wpływ na jego treść, polegającą na błędnym przyjęciu , że w niniejszej sprawie P. L. zawarł w dniu 11.12.2013 r umowę najmu lokalu z O. M. i D. K. wspólnikami spółki cywilnej (...), podczas gdy z treści umowy spółki cywilnej z dnia 24.05.2013 r jednoznacznie wynika, że czynność prawna w postaci zawarcia umowy najmu lokalu dokonana przez O. M. w dniu 11.12.2013 r została dokonana z naruszeniem par 7 umowy spółki cywilnej wymagającego współdziałania wspólników w sprawach przekraczających zakres zwykłych czynności spółki tj współdziałania drugiego wspólnika i podjęcia pisemnej uchwały dla zaciągania zobowiązań przekraczających kwotę 15.000,00 zł z uwagi na fakt, że umowa przedmiotowa najmu została zawarta na okres 6 lat z obowiązkiem zapłaty miesięcznego czynszu w kwocie 3.200 zł wysokość zobowiązania umownego przez okres trwania stosunku najmu wyniosła kwotę 230.400,00 zł co wymagało do skutecznego zawarcia umowy najmu z pozwanym współdziałania dwóch wspólników i podjęcie pisemnej uchwały, tym samym umowa najmu lokalu z dnia 11.12.2013 r nie została zawarta w ramach prowadzonej przez powodów działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej, co czyni roszczenie powoda – D. K. za pozbawione podstaw wprawnych z uwagi na brak stosunku prawnego z którego wynikałby obowiązek pozwanego do zapłaty na jego rzecz kwoty objętej żądaniem pozwu,

2.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, mającą wpływ na jego treść, polegająca na błędnym przyjęciu, że pozwany dopuścił się zwłoki polegającej na nie wydaniu powodom lokalu, co uprawniało powoda do odstąpienia od umowy najmu lokalu oraz, że pozwany nie wydał lokalu w dodatkowym terminie wyznaczonym przez powodów, a także, że powód przed odstąpieniem od umowy wyznaczył pozwanemu „odpowiedni dodatkowy termin” do wykonania zobowiązania,

3.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, mającą wpływ na jego treść, polegająca na błędnym przyjęciu, że powód po zawarciu umowy najmu odmawiając podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 486 § 2 kpc,

4.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, mającą wpływ na jego treść, polegająca na błędnym przyjęciu, że strony nie ustaliły warunków najmu lokalu z uwagi na konflikt co do zakresu dopuszczalnych zmian w budynku pomimo, że strony zawarły pisemną umowę najmu lokalu regulującą wzajemne prawa i obowiązki stron stosunku najmu,

5.  naruszenie prawa materialnego tj art. 486 § 2 kc poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy powód nie przyjmując zaoferowanego przez pozwanego świadczenia (gotowości do wydania nieruchomości) dopuścił się zwłoki,

6.  naruszenie prawa materialnego tj art. 65 kc poprzez jego niezastosowanie i swobodną wykładnię treści umowy z dnia 11 grudnia 2013 r pomijającą literalne brzmienie poszczególnych jej zapisów i uznaniu, że strony pozostawały w konflikcie co do ostatecznego brzmienia umowy w zakresie adaptacji nieruchomości na potrzeby prowadzonej przez powodów działalności gospodarczej, podczas gdy strony zawarły umowę najmu o określonej treści nie dokonując jej zmiany w sposób przewidziany w umowie tj w formie pisemnej zastrzeżonej pod rygorem nieważności,

7.  mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonanie jego oceny w sposób dowolny, niewszechstronny i budzący zastrzeżenia z punktu widzenia wiedzy, doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania skutkujący błędnym przyjęciem przez Sąd, że:

- umowa najmu nie weszła w ogóle w stadium realizacji z uwagi na zwłokę pozwanego w wydaniu lokalu uprawniającej powodów do odstąpienia od umowy,

- zeznania świadka D. H. należy uznać za wiarygodne w całości w sytuacji gdy są nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne bądź się wykluczają, a ponadto nie korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w aktach sprawy, jeżeli chodzi o okoliczności sporządzenia dodatkowej umowy najmu i zakresu proponowanych zmian w lokalu, spotkań stron w wynajmowanej nieruchomości i ich przebiegu,

- wyjaśnienia powoda O. M. należy uznać za wiarygodne w całości w sytuacji gdy są nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne bądź się wykluczają, a ponadto nie korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w aktach sprawy, jeżeli chodzi o okoliczności sporządzenia dodatkowej umowy najmu i zakresu proponowanych zmian w lokalu, spotkań stron w wynajmowanej nieruchomości na początek stycznia 2014 r w związku z zajmowaniem pomieszczeń przez poprzednich najemców, nie wydania całej nieruchomości powodom.

Pozwany w oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, zasądzenie od powodów kosztów postępowania za II Instancję lub ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienie Sądowi Rejonowemu rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi /k. 205-213/ powodowie wnieśli o oddalenie apelacji jako bezzasadnej i zasądzenie od pozwanego solidarnie na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego wg norm prawem przypisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Podniesionych w złożonym środku zaskarżenia zarzutów nie można uznać za trafne

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie stanu faktycznego i wyciągnięte z tak ustalonego stanu faktycznego wnioski prawne.

W tych okolicznościach, zgodnie z utrwalonym w tym zakresie orzecznictwem Sąd Okręgowy zauważa, iż nie jest obowiązany powtarzać prawidłowo dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń i prawnej ich oceny. Należy podkreślić, że Sąd Rejonowy przedstawił zastosowany sposób oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, opierając się na logicznym rozumowaniu i zasadach doświadczenia życiowego, a ocena ta zasługuje na jednoznaczną aprobatę. Z treści apelacji wynika, że podstawowym zarzutem jest naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc przez sprzeczność istotnych ustaleń tego sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Stwierdzić należy, że taka sprzeczność zachodzi wówczas gdy powstaje dysharmonia między materiałem zgromadzonym w sprawie, a konkluzją do jakiej dochodzi sąd na jego podstawie. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że Sąd orzekający w pierwszej instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, naruszając tym samym zasadę swobodnej oceny dowodów. Wbrew twierdzeniom apelującego analiza przeprowadzonych w sprawie dowodów wskazuje, iż zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 k.p.c. jest całkowicie niezasadny i bezpodstawny. Sąd Rejonowy oparł się bowiem na prawidłowo przeprowadzonych dowodach, z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości i dokonał ich oceny bez naruszenia zasad logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002 r. sygn. akt II CKN 572/99). Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Brak logiki we wnioskowaniu na podstawie zebranych dowodów lub wykroczenie we wnioskowaniu poza te granice albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, daje podstawę do przyjęcia, że przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. sygn. akt II CKN 817/00). Ponadto, dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r. II CKN 588/99). W okolicznościach przedmiotowej sprawy pozwany, w ramach zarzutów apelacji, przeciwstawia ustaleniom poczynionym przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem zasad orzekania, własne twierdzenia, które stanowią jedynie polemikę ze słusznie i właściwie przeprowadzoną oceną dowodów w sprawie, dokonanych w oparciu o nie ustaleń i przyjętą ich prawną oceną. Niewątpliwie ustalenie Sądu I Instancji, iż pozwany dopuścił się zwłoki uprawniającej najemców – powodów do odstąpienia od umowy znajduje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności z wiarygodnych i wzajemnie uzupełniających się zeznań powoda O. M. i zeznań świadka D. H. z których wynika, że nie doszło ostatecznie do podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego lokalu, powodom nie zostały wydane klucze do nieruchomości oraz, że strony pozostawały w konflikcie co do ostatecznego brzmienia umowy, co było spowodowane tym, iż powodowie chcieli przeprowadzić odpowiednie prace adaptacyjne na wynajmowanej nieruchomości aby móc prowadzić działalność gospodarczą, zaś pozwany ostatecznie takiej zgody pomimo kilkukrotnych spotkań nie wyraził. W konsekwencji stwierdzić należy za Sądem Rejonowym, iż nie było między wynajmującym a najemcami ekwiwalentności świadczeń o jakiej mowa w art. 659 kc. Umowa najmu nie weszła w ogóle w stadium realizacji. Lokal nie został bowiem wydany powodom, pomimo dokonania przez niech wpłaty na rzecz pozwanego czynszu najmu oraz kaucji w łącznej kwocie 6400,00 zł. Zatem za bezzasadne należy uznać podnoszone w apelacji zarzuty w przedmiocie naruszenia przepisów prawa materialnego tj art. 486 § 2 kc i art. 65 kc w sposób wskazany w złożonym środku zaskarżenia.

Sąd Okręgowy pominął na podstawie art. 381 kpc zarzut apelacji podniesiony w pkt 1. Stwierdzić bowiem należy, że powyższy przepis stwarza możliwość podnoszenia nowych faktów i dowodów wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych. Taka sytuacja nie zachodzi w okolicznościach niniejszej sprawy. Pozwany zarzutu o jakim mowa w pkt 1 apelacji nie podniósł ani w sprzeciwie od nakazu zapłaty ani w trakcie dalszego postępowania przed Sądem I Instancji. Dlatego też podniesiony zarzut jako spóźniony nie mógł być uwzględniony, skoro zarówno możliwość jak i ewentualna potrzeba zgłoszenia takiego zarzutu zachodziła już w postępowaniu przed Sądem I Instancji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda jako bezzasadną stosownie do dyspozycji art. 385 k.p.c. (pkt I).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 kpc mając na uwadze wynik postępowania apelacyjnego.

SSO Adam Simoni

Z

- (...)

R..8.06.2017 r

SSO Adam Simoni.