Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Główczyński

Protokolant: star. sekr. sądowy Katarzyna Awsiukiewicz

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2017 r. w Legnicy

sprawy z wniosku P. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania P. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 30 grudnia 2016 r.

znak (...)

oddala odwołanie

SSO Krzysztof Główczyński

VU 105/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 listopada 2016 r. przeliczył emeryturę P. B. i jednocześnie w załączniku do decyzji stwierdził, że do podstawy wymiaru emerytury nie uznano na podstawie zeznań świadków wynagrodzeń za okres od 20 lipca 1970 r. do 04 maja 1974 r. jakie osiągnął w Zakładach (...) w P..

W odwołaniu od powyższej decyzji złożył P. B. stwierdził, że Zakłady (...) w P. nie posiadają danych o zarobkach i w związku z tym przedłożył w Oddziale ZUS zeznania świadków. Wskazując, że pracę świadczył w pełnym wymiarze czasu pracy wniósł o ustalenie wynagrodzenia jakie uzyskał w czasie od 20 lipca 1970 r. do 04 maja 1974 r. na podstawie tych zeznań.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. B., ur. (...) jest uprawniony na podstawie decyzji z dnia 20 października 1994 r. do emerytury górniczej od 01czerwca 1994 r. Wnioskodawca był zatrudniony między innymi w Zakładach (...) w P. od 20 lipca 1970 r. do 04 maja 1974 r.

We wniosku z dnia 17 listopada 2016 r. P. B. wniósł o przeliczenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem wariantu najkorzystniejszego oraz przeliczenie świadczenia zgodnie z art. 110a ustawy emerytalnej. Do wniosku dołączył zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, określające wysokość jego wynagrodzeń rocznych z lat 1997, 1967 – 1970, a także oświadczenie, w którym wskazał, iż w okresie od 20 lipca 1970 r. do 24 maja 1974 r. w (...) S.A. w P. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik fizyczny – polerowacz przy produkcji wag szalkowych. Oświadczył także, że nie posiada dokumentów źródłowych. Przedłożył także pisemne zeznania świadków P. M. i R. Ł., którzy zgodnie stwierdzili, że wynagrodzenie było płatne w wysokości 3.400 zł za miesiąc.

Decyzją z dnia 30 grudnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 listopada 2016 r. przeliczył emeryturę P. B. i jednocześnie w załączniku do decyzji stwierdził, że do podstawy wymiaru emerytury nie uznano na podstawie zeznań świadków wynagrodzeń za okres od 20 lipca 1970 r. do 04 maja 1974 r. jakie osiągnął w Zakładach (...) w P..

(o k o l i c z n o ś c i n i e s p o r n e)

Sąd zważył, co nastę puje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W świetle treści odwołania jedynie sporna między stronami była tylko ocena czy w sprawie o ponowne ustalenie wysokości emerytury według zasad określonych w art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych możliwe jest ustalenie wysokości wynagrodzenia jakie P. B. osiągnął w czasie od 20 lipca 1970 r. do 04 maja 1974 r. w Zakładach (...) w P. na podstawie zeznań świadków. Z jednej bowiem strony ze względu na brak dokumentacji wnioskodawca wniósł o ustalenie tego wynagrodzenia na podstawie zeznań świadków i z drugiej strony, organ rentowy cytując treść § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) odmówił uznania wynagrodzeń na podstawie zeznań świadków.

Na uwzględnienie zasługuje stanowisko organu rentowego. Zgodnie bowiem z art. 116 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do wniosku w sprawie przyznania świadczenia powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego dla spraw zabezpieczenia społecznego, tj. w prawidłowo wskazanym przez organ rentowy rozporządzeniu. W realiach rozpoznanej sprawy P. B. jedynie udokumentował fakt wykonywania w Zakładach (...) w P., w okresie od 20 lipca 1970 r. do 04 maja 1974 r. pracy na stanowisku pracownika fizycznego. Okoliczność ta wynika z załączonego do wniosku o emeryturę świadectwa pracy z dnia 02 maja 1974 r. Poza tym świadectwem wnioskodawca nie przedłożył jakiegokolwiek innego dokumentu. Zeznania świadków stanowią zatem jedyny dowód jaki wskazał na okoliczność wysokości wynagrodzenia. Niezależnie od tego, że zeznania są bardzo lakoniczne, to nie znajdując oparcia w jakimkolwiek innym dowodzie, nie są na tyle wystarczające by mogły stanowić podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia, które ma stanowić podstawę ustalenia wysokości emerytury. Na podkreślenie zasługuje fakt, że świadkowie precyzyjnie określają wysokość wynagrodzenia jakie „… było płatne ...”, w wypadku świadka P. M. okresie od 14 maja 1970 r. do 12 maja 1973 r. i w wypadku R. Ł., w okresie od 05 grudnia 1969 r. do 31 grudnia 1979 r. Doświadczenie życiowe wskazuje, że wysokość wynagrodzeń za pracę z czasem podlega mniejszym lub też większym zmianom i ponad wszelką wątpliwość nie jest możliwe, by szczególnie w okresie dziesięcioletniego okresu zatrudnienia drugiego ze wskazanych świadków wysokość wynagrodzenia nie ulegała zmianom i przez cały ten okres osiągał wynagrodzenie w stałej wysokości 3.400 zł miesięcznie. Nie jest także w przekonaniu Sądu możliwe by po upływie ponad 40 lat jakie upłynęły od ustania stosunku pracy wnioskodawcy z Zakładami (...) którzykolwiek świadkowie byli w stanie podać wiarygodne informacje dotyczące wysokości wypłacanego w tym czasie wynagrodzenia. Należy w końcu stwierdzić, iż wysokość wynagrodzenia jest istotnym elementem każdego indywidualnego stosunku pracy co oznacza, że wysokość wynagrodzeń indywidualnych jest zróżnicowana ze względu szereg takich okoliczności jak np. staż pracy, kwalifikacje zawodowe i doświadczenie zawodowe inne jeszcze czynniki. Powyższe względy uzasadniają zatem wniosek, że mające jedynie posiłkowe znaczenie zeznania świadków, nie znajdujące oparcia w dokumentach, nie są wystarczające do ustalenia wysokości wynagrodzenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. pozbawione uzasadnionych podstaw odwołanie oddalił.