Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Olga Tomaszczyk

Protokolant: Marta Bochenek, Robert Graff

przy udziale Prokuratora Katarzyny Skrzeczkowskiej, P. Ł.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2015 roku, 20 stycznia 2016 roku, 8 czerwca 2016 roku

sprawy J. G.

córki A. i I. zd. T.

urodzonej (...) w N.

oskarżonej o to, że:

w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ł. (1), W. Ł. (1), Ł. D. dokonała uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie tylnej szyby dziwi od strony pasażera oraz uszkodzenie szyb bocznych drzwi w w/wym. pojeździe powodując straty o łącznej wartości 500 złotych na szkodę A. i P. A.

tj. o czyn z art. 288§1 kk

sprawy W. Ł. (1)

syna A. i B. zd. U.

urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. G., K. Ł. (1), Ł. D. dokonał uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie tylnej szyby dziwi od strony pasażera oraz uszkodzenie szyb bocznych drzwi w w/wym. pojeździe powodując straty o łącznej wartości 500 złotych na szkodę A. i P. A.

tj. o czyn z art. 288§1 kk

sprawy K. Ł. (1)

syna M. i R. zd. B.

urodzonego (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. G., W. Ł. (1), Ł. D. dokonał uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie tylnej szyby dziwi od strony pasażera oraz uszkodzenie szyb bocznych drzwi w w/wym. pojeździe powodując straty o łącznej wartości 500 złotych na szkodę A. i P. A., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, za które został już skazany

tj. o czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1kk

oraz

sprawy Ł. D.

syna M. i A. zd. W.

urodzonego (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. G., K. Ł. (1), W. Ł. (1) dokonał uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie tylnej szyby dziwi od strony pasażera oraz uszkodzenie szyb bocznych drzwi w w/wym. pojeździe powodując straty o łącznej wartości 500 złotych na szkodę A. i P. A.

tj. o czyn z art. 288§1 kk

orzeka:

I.  Oskarżoną J. G. uznaje winna tego, że w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z K. Ł. (1), W. Ł. (1) i Ł. D. dokonała uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez: wybicie małej szyby w dziwach tylnych lewych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach przednich prawych, przerwanie uszczelki w drzwiach przednich prawych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach tylnych prawych oraz uszkodzenie ramy drzwiowej w strefie małej szyby drzwi tylnych lewych w w/w pojeździe powodując straty o łącznej wartości 1495 złotych na szkodę A. i P. A. to jest czynu z art. 288§1 kk i za to na podstawie art. 288§ 1 k.k. skazuje ją i wymierza karę 5 ( pięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  Na podstawie art. 4 § 1 kk w związku z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonej J. G. na okres próby 3 ( trzech ) lat;

III.  Na podstawie art. 4 § 1 kk w związku art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżoną J. G. w okresie próby pod dozór kuratora;

IV.  Oskarżonego W. Ł. (1) uznaje za winna tego, że w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. G., K. Ł. (1), i Ł. D. dokonał uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez: wybicie małej szyby w dziwach tylnych lewych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach przednich prawych, przerwanie uszczelki w drzwiach przednich prawych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach tylnych prawych oraz uszkodzenie ramy drzwiowej w strefie małej szyby drzwi tylnych lewych w w/w pojeździe powodując straty o łącznej wartości 1495 złotych na szkodę A. i P. A. to jest czynu z art. 288§1 kk i za to na podstawie art. 288§ 1 k.k. skazuje go i wymierza karę 5 ( pięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

V.  Na podstawie art. 4 § 1 kk w związku z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu W. Ł. (1) na okres próby 3 ( trzech ) lat;

VI.  Oskarżonego K. Ł. (1) uznaje za winnego tego ,że w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. G., W. Ł. (1) i Ł. D. dokonał uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez: wybicie małej szyby w dziwach tylnych lewych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach przednich prawych, przerwania uszczelki w drzwiach przednich prawych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach tylnych prawych oraz uszkodzenie ramy drzwiowej w strefie małej szyby drzwi tylnych lewych w pojeździe powodując straty o łącznej wartości 1495 złotych na szkodę A. i P. A. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, za które został już skazany to jest czynu z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64§1 kk i za skazuje go, zaś na podstawie art. 288 § 1 kk wymierza karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności ;

VII.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu K. Ł. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego zatrzymania w sprawie od dnia 8 kwietnia 2015 roku do dnia 9 kwietnia 2015 roku;

VIII.  Oskarżonego Ł. D. uznaje za winnego tego ,że w okresie od 7 kwietnia 2015 roku do 8 kwietnia 2015 roku w miejscowości A., ul. (...), gm. C., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. G., K. Ł. (1) i W. Ł. (1) dokonał uszkodzeń cudzej rzeczy tj. samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) poprzez: wybicie małej szyby w dziwach tylnych lewych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach przednich prawych, przerwanie uszczelki w drzwiach przednich prawych, uszkodzenie ramy drzwiowej w drzwiach tylnych prawych oraz uszkodzenie ramy drzwiowej w strefie małej szyby drzwi tylnych lewych w pojeździe powodując straty o łącznej wartości 1495 złotych na szkodę A. i P. A. to jest czynu z art. 288 §1 kk i za to na podstawie art. 288§ 1 k.k. skazuje go i wymierza karę 5 ( pięciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

IX.  Na podstawie art. 4 § 1 kk w związku z art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu Ł. D. na okres próby 3 (trzech) lat;

X.  Na podstawie art. 4 § 1 kk w związku art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonych J. G., W. Ł. (2), K. Ł. (1) i Ł. D. solidarnie do naprawienia szkody w całości przez zapłatę pokrzywdzonym P. A. i A. A. (2) kwoty (...) (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt pięć) złotych;

XI.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt.11 kpk przyznaje adwokat M. K. z sum Skarbu Państwa kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu K. Ł. (1) , w tym kwotę 115,92 ( sto piętnaście 92/100) złotych tytułem podatku od towarów i usług ;

XII.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 300/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 7 kwietnia 2015 roku J. G. korespondowała za pośrednictwem wiadomości tekstowych SMS ze swoim byłym chłopakiem- K. Ż., podczas czego doszło między nimi do sprzeczek i utarczek słownych. O godzinie 18:23 J. G. wysłała K. Ż. wiadomość o treści „ Sama sobie wezme :* a jutro mozesz nie miec czym jechac do pracy kochanie :*”.

Około godziny 19:00 J. G. spotkała się z W. Ł. (1) i K. Ł. (1), z którymi pojechała do Ł. D. mieszkającego miejscowości J.. Na miejscu J. G. zwierzała się pozostałej trójce jak wyglądał jej związek z K. Ż. i z jakich powodów się rozstali. Po rozmowie cała czwórka podjęła wspólnie decyzję wyjazdu do A., gdzie mieszkał K. Ż.. Na miejsce udali się samochodem marki B., który prowadził W. Ł. (1), na miejscu pasażera usiadła J. G., zaś z tyłu umiejscowili się, będący pod wpływem alkoholu, K. Ł. (1) i Ł. D.. Drogę do miejsca zamieszkania K. Ż. wskazywał Ł. D.. O godzinie 01:21 w dniu 8 kwietnia 2015 roku J. G. ponownie wysłała wiadomości tekstową SMS do K. Ż. z pytaniem „co robisz?”, na którą już nie otrzymała odpowiedzi.

Po przybyciu na miejsce z samochodu marki B., wysiedli J. G. oraz K. Ł. (1), który zabrał ze sobą śrubokręt. J. G. przykucnęła za samochodem, zaś K. Ł. (1) zbliżył się do zaparkowanego przed bramą wjazdową posesji, prostopadle do jezdni pojazdu marki O. (...), należącego do P. A. i A. A. (2). K. Ł. (1) chwycił za klamkę od strony kierowcy drzwi pojazdu, jednak był on zamknięty. Następnie przy pomocy śrubokrętu uszkodził w pojeździe w drzwiach przednich prawych w dwóch miejscach ramę drzwiową , w dziwach tylnych prawych w dwóch miejscach ramę drzwiową, przerwał uszczelkę w drzwiach przednich prawych oraz uszkodził ramę drzwiową w strefie małej szyby drzwi tylnych lewych. Kolejno po tym wybił małą szybę w drzwiach tylnych lewych. Po czym razem z J. G. wsiedli do samochodu marki B. i od jechał z miejsca zdarzenia.

J. G. ma 21 lat i nie była dotychczas karana sądownie.

W. Ł. (1) ma 35 lat, Ł. D. ma 30 lat, i w przeszłości byli karani sądownie.

K. Ł. (1) zaś ma 33 lata, jest kawalerem i był dotychczas karany, w tym w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie częściowo wyjaśnień oskarżonej J. G. (k. 52-54v, k. 150-153), częściowo wyjaśnień oskarżonego K. Ł. (1) (k. 67-68, k. 87-88v), częściowo wyjaśnień oskarżonego Ł. D. (k. 73-74v), zeznań świadka P. A. (k. 1-2v, k. 153-154), zeznań świadka A. A. (2) (k. 26v, 199-200), zeznań świadka K. Ż. (k. 31-32, k. 200-201), zeznań świadka P. S. (k. 39v, k. 249-251), protokołu oględzin miejsca i pojazdu O. (...)
(k. 5-13), protokołu zatrzymania (k. 14, 22, 37,41), protokołu oględzin (k.19 -20), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 24, 25), umowy kupna-sprzedaży pojazdu O. (...) (k. 28), protokołu oględzin telefonu komórkowego (k. 34-36), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 25 sierpnia 2010 roku w sprawie sygn. akt.IIK 912/09 i wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 7 lutego 2011 roku w sprawie sygn. akt VI Ka 1144/10 (k. 81-81v), opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego (k. 159-170), informacji z systemu e-puła (k.220-221,222-223,224-226,236-237)oraz kart karnych oskarżonych (k. 50,57-58, 63-65, 70-71, 121, 123,125,145,238, 242-243,245-247).

Oskarżona J. G. na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że w dniu 7 kwietnia 2015 r. około godziny 19:00 przyjechali po nią samochodem marki B.– W. Ł. (1)
i K. Ł. (1), z którymi wybrała się do Ł. na imprezę. Wracając z niej około godziny 22:00, zadzwoniła do Ł. D. i zapytała go czy mogą do niego przyjechać. Wyjaśniła, że w trakcie pobytu u Ł. D., Ł. D. i K. Ł. (1) pili piwo, wraz z W. Ł. (1) grali na PlayStation, a ponadto
w międzyczasie jeździli kilka razy do sklepu po kolejne piwa. Podczas zabawy mężczyźni rozmawiali z oskarżoną o jej związku z K. Ż. i powodach ich rozstania.
W pewnym momencie pijany K. Ł. (1) zaproponował, aby wszyscy pojechali do K. Ż. aby odebrać pozostawione u niego rzeczy J. G.. Oskarżona wyjaśniła, że sprzeciwiała się temu, jednakże ostatecznie między godziną 02:00 a 03:00 w dniu 8 kwietnia 2015 r. pojechali w czwórkę pod dom K. Ż.. Wyjaśniła nadto, że samochód prowadził trzeźwy W. Ł. (1), będący pod wpływem alkoholu Ł. D. i K. Ł. (1) siedzieli z tyłu, zaś ona zajęła miejsce pasażera. Podała, że po przybyciu na miejsce z samochodu wysiadła ona i K. Ł. (1). K. Ł. (1) kręcił się koło samochodu zaparkowanego przed bramą wjazdową na posesję i próbował go otworzyć przy pomocy narzędzia zabranego z B.. Oskarżona wyjaśniła, iż kucając z zimna, próbowała przekonać K. Ł. (1), aby nic nie robił, że samochód przed bramą nie należy do K. Ż.. K. Ł. (1) nie słuchając jej, dalej pukał w drzwi samochodu zabranym przez siebie narzędziem, po czym wybił szybę. Gdy W. Ł. (1) usłyszał dźwięk tłuczonego szkła, podjechał bliżej, zaś oskarżona i K. Ł. (1) wsiedli do B., po czym wszyscy odjechali.

Oskarżona przesłuchiwana w postępowaniu sądowym ponownie nie przyznała się do zarzucanego jej czynu. Podtrzymała wyjaśnienia złożone na etapie przygotowawczym. Ponadto podała, że między nią a K. Ż. doszło do wymiany wiadomości tekstowych SMS, w której sugerowała zniszczenie samochodu K. Ż.. Do wymiany tych wiadomości doszło w obecności K. Ł. (1), W. Ł. (1) i Ł. D.. Wyjaśniła, że gdy wracali ze sklepu nocnego, K. Ł. (1) namówił pozostałych chłopaków, aby pojechać pod dom K. Ż. i zabrać z jego samochodu jej rzeczy, na co tamci się zgodzili. Mimo odciągania przez oskarżoną K. Ł. (1) od zaparkowanego przed domem K. Ż. samochodu, wybił w nim szybę, a na widok zapalającego się światła w domu, razem z oskarżoną wsiadł do samochodu i wszyscy odjechali.

Oskarżony K. Ł. (1) przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w nocy z 7 na 8 kwietnia 2015 roku wraz z W. Ł. (1) i J. G. jeździli w rejonie gminy C. samochodem B.. Następnie pojechali do nieznanemu oskarżonemu mężczyzny,
u którego wraz z J. G. pił alkohol. Około godziny 03:00 W. Ł. (1) odwiózł oskarżonego do domu. Oskarżony wyjaśnił, że pił alkohol, był pijany, nie pamięta co się działo tej nocy, lecz jednocześnie nie kojarzy nic na temat uszkodzenia samochodu.

Oskarżony Ł. D. na etapie postępowania przygotowawczego również nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu 7 kwietnia 2015 r. między godziną 19:00 a 20:00 przyjechali do niego samochodem marki B. W. Ł. (1), K. Ł. (1) i J. G.. Oskarżony razem z K. Ł. (1) pił piwo i grał na PlayStation, zaś W. Ł. (1) i J. G. siedzieli z nimi w pokoju. Gdy około godziny 22:00 skończyło im się piwo, pojechali na zakupy do sklepu całodobowego w D.. Następnie około godziny 23:00 pojechali do N. po klucze do mieszkania K. Ł. (1), po czym wrócili do domu oskarżonego około godziny 01:00. Oskarżony wyjaśnił, że gdy skończyły im się papierosy, ponownie pojechali do sklepu całodobowego, a do domu oskarżonego wrócili około godziny 03:00, gdzie rozstali się z pozostałymi osobami, i poszedł spać. Oskarżony wyjaśnił ponadto, że w trakcie jazdy samochodem, nie wysiadał z niego, momentami zasypiał w nim. Wyjaśnił też, że choć wie gdzie mieszka K. Ż., to tej nocy nie był pod jego domem, nie wie kto wybił szyby samochodu O. (...) oraz nie brał udziału w żadnym niszczeniu pojazdu, a oskarżona J. G. nie wspominała mu nic na temat jej związku z K. Ż. oraz przyczynach ich rozstania.

Oskarżony W. Ł. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz skorzystał z prawa do odmówił składania wyjaśnień.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonej J. G. w większej części zasługują na wiarę. Wiarygodna jest bowiem ta część wyjaśnień, która znajduje odzwierciedlenie
w zgromadzonym materiale dowodowym oraz koresponduje w sposób logiczny, spójny
i bezsprzeczny z innymi wiarygodnymi dowodami, w tym zeznaniami świadków P. A., K. Ż. i P. S. oraz z częściowo uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami K. Ł. (1) i Ł. D.. Zatem wątpliwości Sądu nie budzą okoliczności dotyczące wysyłania przez oskarżoną do K. Ż. wiadomości tekstowych SMS ( min. sugerujących zniszczenie samochodu), spotkania się z pozostałymi współoskarżonymi i ich wiedzy o treści wskazanych wiadomości tekstowych, rozmowy z oskarżonymi na temat relacji ze świadkiem K. Ż. oraz wyjazdu ze współoskarżonymi samochodem marki B. do miejsca zamieszkania K. Ż.. Poza wątpliwościami Sądu pozostają też przedstawiane przez oskarżoną okoliczności fizycznego uszkadzania samochodu marki O. (...) przez współoskarżonego K. Ł. (1), w tym wykorzystanego przez niego w tym celu narzędzia oraz wybicia szyby w tym pojeździe. Oskarżona w toku całego postępowania karnego przyznała te okoliczności, szczegółowo i chronologicznie je przedstawiła, w sposób logiczny i spójny wykazała rolę każdego ze współoskarżonych w popełnionym czynie, a części tych okoliczności potwierdzają także zeznania świadków oraz dowody pozaosobowe jak protokół oględzin telefonu komórkowego należącego do świadka K. Ż., protokół oględzin uszkodzonego pojazdu O. (...) oraz opinia biegłego rzeczoznawcy samochodowego. Co do użytego narzędzia przez K. Ł. (1), należy zauważyć, iż oskarżona J. G. wprawdzie nie rozpoznała kategorycznie tego narzędzia, wydawało się jej, iż mógł to być śrubokręt, jednak na podstawie protokołu oględzin uszkodzonego pojazdu oraz zeznań świadka P. A., który stwierdził, że zauważył „próby dostania się do samochodu za pomocą śrubokrętu”, należy stwierdzić, iż rzeczywiście takim narzędziem K. Ł. (1) posłużył się. W ocenie Sądu nie zasługują na walor wiarygodności wyjaśnienia w części ,w której oskarżona wskazała, iż to K. Ł. (1) wyszedł z wyłączną propozycją pojechania do K. Ż. oraz że próbowała go odciągnąć od samochodu należącego do P. A., uniemożliwiając jego uszkodzenie. Zdaniem Sądu ta część wyjaśnień jawi się jako sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowym i zmierza do umniejszenia roli J. G. w popełniony czynie w celu uniknięcia odpowiedzialności. Należy bowiem zauważyć, że przeciwny wniosek wynika z analizy treści wysłanych do K. Ż. wiadomości tekstowych w których oskarżona wprost wskazała co zamierza zrobić ( „a jutro mozesz nie miec czym jechac do pracy kochanie”) . W tym czasie oskarżona J. G. znajdowała się w towarzystwie współoskarżonych i powiadomiła ich o treści sms-ów. Świadczą o tym same wyjaśnienia oskarżonej, która wskazała, że: „pozostali oskarżeni wiedzieli o treści smsów, ponieważ w ich obecności doszło do wymiany tych smsów z K. Ż. ”. Ponadto samej nocy doszło do uszkodzenia pojazdu P. i A. A. (2), znajdującego się przy domu K. Ż.. Ustalony zbieg wydarzeń zdaniem Sądu nie ma charakteru jedynie przypadkowego, bowiem kłóciłoby się z logiką, doświadczeniem życiowym i z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Spójność pozostająca pomiędzy treścią wiadomości tekstowych a uszkodzeniem samochodu ewidentnie wskazuje, iż oskarżona miała zamiar dokuczenia swojemu byłemu chłopakowi K. Ż.. Świadczą również pozostałe wiadomości tekstowe sms wysyłane przez oskarżoną do K. Ż. ( min.: „ dzis masz wpierdol smieciu”, „Na Twój pogrzeb z checia pojde nawet znicz zapale :)”, „Ja tylko mowie co C. dzis czeka :)”, „M. już dawno oddac wiec do wieczora masz czas Kochanie :* inaczej sama sobie coś wezme i wtedy inaczej porozmawiamy”). Wiadomość tekstowa o treści „co robisz?” wysłana w nocy na chwilę przed uszkodzeniem pojazdu mogła zaś stanowić weryfikację tego, czy świadek już śpi i czy będzie mógł dostrzec oskarżonych przed swoim domem. Wbrew twierdzeniom oskarżanej nie można uznać, że to K. Ł. (1) wyszedł z wyłączną propozycją udania się do miejsca zamieszkania K. Ż., a uszkodzenie samochodu było tylko jego pomysłem. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonej w zakresie, w którym umniejszała ona swoją rolę w całym zajściu, stanowią jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej. Zdaniem Sądu zatem przywołana część wyjaśnień oskarżonej stanowi jedynie linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za współsprawstwo, dlatego Sąd nie przyznał oskarżonej wiary w tym zakresie.

Sąd przyznał częściowo walor wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. Ł. (1) w zakresie w jakim korespondują z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Oskarżony przedstawił okoliczności dotyczące jego spotkania się z pozostałymi współoskarżonymi i jazdy z nimi samochodem marki B., które szczegółowo opisywała współoskarżona J. G.. Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom w części w której oskarżony pominął ich wspólny wyjazd pod dom K. Ż. oraz zaprzeczył popełnieniu przypisanego mu czynu. Oskarżony wskazał bowiem, iż tej nocy spożywał alkohol, był pijany i nie pamięta, co się działo. W ocenie Sądu na sprawstwo K. Ł. (1) wskazują wyjaśniania oskarżonej J. G. w części uznanej za wiarygodne, a także zeznania P. S., P. A. i protokołu oględzin pojazdu. Jak wynika również z zeznań P. S. w nocy 8 kwietnia 2015 roku świadek znajdował się w pokoju K. Ż. i po usłyszeniu nadjeżdżającego samochodu, wyjrzał przez okno. W pewnym momencie dostrzegł postać, która odchodziła od samochodu P. A. i wsiadała na miejsce pasażera do samochodu. Świadek P. S. z uwagi na porę nocy i brak sztucznego oświetlenia w tym miejscu zauważył jedynie kontur postaci, która była wysoka i dobrze zbudowana, stąd wywnioskował, iż był to mężczyzna. Z tych względów obecność oskarżonego K. Ł. (1) w miejscu zdarzenia i jego udział w nim nie budzi wątpliwości Sądu.

Sąd przyznał także jedynie częściowo przymiot wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego Ł. D. w zakresie w jakim korespondują z uznanymi za wiarygodne dowodami. Nie sposób jednak przyznać wiary tej części, w której oskarżony pomija swoją obecność pod domem K. Ż.. Oskarżony wskazał, iż tej nocy był pijany i mógł czegoś nie zauważyć, lecz jak i w przypadku oskarżonego K. Ł. (1), okoliczność ta nie stanowi dowodu jego niewinności. Sam oskarżony wszak wyjaśnił, iż „nie mogę wykluczyć, że samo zdarzenie mogło mieć miejsce ale jestem pewien, że ja nie brałem w nim udział”, przy czym powoływał się on na fakt, iż w czasie jazdy samochodem „przysypiał”. Jednakże w świetle wyjaśnień J. G. w zakresie uznamy za wiarygodne, wynika niepodważalnie, iż to właśnie oskarżony wskazywał trasę (drogę) dojazdu do miejsca zamieszkania K. Ż. a tym samym uczestniczył w całym zdarzeniu. Bezsprzecznym faktem jest bowiem, że oskarżony zna K. Ż. i wie gdzie mieszka.

Sąd odmówił wiary nieprzyznaniu się oskarżonego W. Ł. (1) do popełnienia zarzucanego czynu, gdyż zaprzeczanie w ten sposób zarzutowi stoi
w sprzeczności z zebranym w sprawie materiale dowodowym. Współoskarżeni K. Ł. (1) i Ł. D. wskazywali, iż W. Ł. (1) był tej nocy kierowcą, i wspólnie udali się między innymi do sklepu jego samochodem marki B.. Fakt ten potwierdziła również współoskarżona J. G., która dodała ponadto, iż to oskarżony zawiózł ich do miejsce zamieszkania K. Ż., zaś świadek P. S. - rozpoznali w ciemności kontury samochodu typowe dla pojazdów marki B.. W ocenie Sądu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, prowadzi do wniosku, iż nieprzyznanie się do winy jest jedynie przyjętą linię obrony, pozostającą w opozycji z materiałem dowodowymi zebrany w toku postępowania przygotowawczego jak również sądowego.

Należy także zauważyć, iż Sąd dostrzega rozbieżności w podawanych przez oskarżonych godzinach ich spotkania, jednakże w świetle pozostałych, udowodnionych okoliczności, sprzeczności te nie miały żadnego znaczenia dla ustalenia prawidłowego stanu faktycznego.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków P. A. i A. A. (2) , gdyż są one spójne, logicznie i nie pozostają w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami. Świadek P. A. naocznie stwierdził rodzaj i rozmiar uszkodzeń dokonanych w jego samochodzie marki O. (...), w tym stwierdził w karoserii dziury po użyciu śrubokrętu. Świadek P. A. wprawdzie zeznał na etapie przygotowawczym, że powstałą szkodę szacuje na 500 złotych, a na etapie sądowym podwyższył ją do 1500 złotych, jednak nie stanowiło to podstawy dla odmówienia mu wiary w tym zakresie, zwłaszcza że wskazana przez niego wartość szkody została potwierdzona niekwestionowana przez strony opinią biegłego rzeczoznawcy samochodowego.

Nie sposób odmówić wiary zeznaniom świadka K. Ż. , których treść znajduje odzwierciedlenie w wyjaśnieniach oskarżonej J. G., w zeznaniach świadka P. S. oraz w protokole oględzin telefonu komórkowego. Faktem jest, iż świadek na etapie postępowania sądowego zeznał, iż świadek P. S. widział pod jego domem dwie postacie, a nie jedną, jednakże na tle zeznań świadka, który ujął jedynie, że dostrzegł jedną postać wsiadającą do samochodu od strony pasażera, stąd drugą był pozostający w pojeździe kierowca, uznać należy, że częściowa odmienność zeznań świadka K. Ż. na obu etapach postępowania karnego wynika z błędnego formułowania wypowiedzi przez świadka, a także z upływu czasu i związanego z tym procesu zapominania oraz uzupełniania tej utraconej wiedzy ze źródeł pochodnych, jak informacje udzielone od innych osób. Okoliczność ta nie mogła jednakże stanowić gruntu dla odmowy przyznania wiary świadkowi.

Sąd dał także wiarę w całości zeznaniom świadka P. S., które korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym szczególności z wyjaśnieniami J. G.. W przypadku tego świadka również drobną rozbieżność zeznań w toku postępowania sądowego należy tłumaczyć upływem czasu. Dlatego zarówno w jego przypadku, jak i w przypadku świadka K. Ż. Sąd czyniąc ustalenia faktyczne, oparł się w szczególności o zeznania złożone na etapie przygotowawczym, jako pierwszych, pełniejszych i złożonych bezpośrednio po zdarzeniu. Co do faktu, iż świadek dostrzegł na zewnątrz samochodu marki B. jedynie kontur jednej, postaci, zaś nie spostrzegł konturu J. G., trzeba mieć na uwadze, iż jak wynika z wyjaśnień oskarżonej J. G. ona przykucała, miejsce zdarzenia było nieoświetlone, zaś okno pokoju K. Ż. znajdowało się w znacznej odległości stąd świadek nie miał obiektywnie możliwości zaobserwować zarysów wszystkich, uczestniczących w zdarzeniu oskarżonych.

Sąd uwzględnił w swoich ustaleniach wymienione nieosobowe, żadne z nich nie zostały bowiem podważone ani kwestionowane przez którąkolwiek ze stron. Nie budzą one przy tym wątpliwości Sądu, są sporządzone w stosownej formie i przez uprawnione do tego podmioty. Zarówno te zebrane w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie zostały uwzględnione przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Wywołana w sprawie opinia biegłego z zakresu rzeczoznawcy samochodowego jest pełna, rzetelna i jednoznacznie odpowiada na pytania wymagające wiedzy specjalnej. Powyższa opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budziła wątpliwości Sądu. Wobec tego należało uznać, iż stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy, na podstawie którego możliwe było dokonanie ustaleń faktycznych.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina oskarżonych, jak i kwalifikacja prawna przypisanego im czynu nie budzą wątpliwości. Sąd jednakże dokonał zmiany opisu czynu precyzując dokonane uszkodzenia w oparciu o opinię biegłego z zakresu rzeczoznawcy samochodowego.

Stosownie do treści art. 4 § 1kk j eżeli w czasie orzekania obowiązuje inna ustawa niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się nowa ustawę, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W ocenie Sądu dla oskarżonych najbardziej korzystną jest ustawa karna w brzmieniu obowiązująca w dniu popełnienia przestępstwa to jest w okresie od 7 do 8 kwietnia 2015 roku.

W świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonych J. G., K. Ł. (1), Ł. D. i W. Ł. (1) wypełniło wszystkie znamiona przestępstwa
z art. 288 § 1 kk we współsprawstwie tego czynu.

W myśl art. 288 § 1 kk karze podlega ten kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przedmiotem ochrony cytowanego przepisu są własność i posiadanie rzeczy. Czynność sprawcza przywołanego czynu zabronionego polega na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Zniszczenie i uszkodzenie nie różnią się jakościowo, lecz tylko ilościowo i polegają na powodowaniu fizycznych zmian w strukturze rzeczy. W wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Uszkodzenie zaś stanowi naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwiania. Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku zaś sprowadza się do wywołania niemożności używania jej zgodnie z przeznaczeniem, bez fizycznego naruszania jej substancji. Wskazane przestępstwo jest przestępstwem skutkowym – polegającym na które może zostać popełnione jedynie umyślnie.

Na tle niniejszej sprawy należy wskazać na czym polega istota współsprawstwa jednego czynu zabronionego. Współsprawstwo polega bowiem na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające w porozumieniu. Taka konstrukcja pozwala na przypisanie każdemu ze współsprawców tego, co popełnili inni współsprawcy, co prowadzi oczywiście do poszerzenia zakresu odpowiedzialności karnej. Podstawowymi elementami współsprawstwa są wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego oraz zachodzące między współsprawcami porozumienie. Istotne jest, aby porozumienie istniało w czasie popełniania czynu zabronionego, zaś może ono zostać zawarte przed lub nawet w trakcie czynu. Wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego może przybrać formę wielosprawstwa albo współsprawstwa właściwego. W pierwszym wypadku każdy współsprawca wypełnia wszystkie ustawowe znamiona czynu zabronionego. W wypadku współsprawstwa właściwego poszczególni współsprawcy nie realizują wszystkich znamion czynu zabronionego. Realizacja ich następuje w wyniku popełnienia czynów o różnym charakterze przez kilka osób, które łącznie wypełniają znamiona przestępstwa. Oznacza to, że przy współsprawstwie właściwym współsprawcy dzielą się poszczególnymi rolami, w których każda jest istotna dla osiągnięcia wspólnego celu jakim jest popełnienie czynu zabronionego. W takiej sytuacji nieważnym będzie fakt, iż gdyby rozpatrywać zachowania kilku współsprawców w oderwaniu od popełnionego czynu zabronionego, którego fizycznie dokonał ostatni z nich, należałoby uznać paradoksalnie, że ci pierwsi współsprawcy czynu nie dokonali.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż na tle zgromadzonego materiału dowodowego uznać należy, iż współoskarżeni dokonali wspólnie i w porozumieniu uszkodzenia samochodu marki O. (...) na szkodę P. A. i A. A. (2). Zebrane dowody prowadzą do ustaleń, że J. G., K. Ł. (1), Ł. D. i W. Ł. (1) popełnili czyn z art. 288 § 1 kk we współsprawstwie. Ich cel było w rzeczywistości uszkodzenie pojazdu K. Ż., a nie P. i A. A. (2), objęty został ich porozumieniem. Porozumienie to powstało w efekcie utarczek słownych za pośrednictwem wiadomości tekstowych sms między K. Ż. a J. G., o których pozostali współoskarżeni wiedzieli oraz jako następstwo ich wspólnej rozmowy o jej relacjach z K. Ż.. Porozumienie to obejmowało wspólny wyjazd do miejsca zamieszkania K. Ż. i realizację uprzedniej groźby zniszczenia samochodu, przy czym bez znaczenia pozostaje fakt, iż przez omyłkę uszkodzony został inny pojazd nie pierwotnie założono. W zachowaniu oskarżonych doszło do instynktownego podziału ról w dokonaniu zaplanowanego czynu: W. Ł. (1) jako jedyna osoba trzeźwa zawiózł pozostałych oskarżonych na miejsce zdarzenia swoim samochodem, Ł. D. wskazał prawidłową trasę, K. Ł. (1) dokonał fizycznego uszkodzenia samochodu, zaś J. G. była osobą, która zainicjowała całe zdarzenie. Chociaż więc w ostateczności to zachowanie K. Ł. (1) doprowadziło do całkowitego wypełnienia znamion czynu z art. 288 § 1 kk, to jednak zachowania pozostałych współoskarżonych ułatwiły mu to i doprowadziły do tego, przy czym pozostali współoskarżeni chcieli tego. Oznacza to, że w niniejszym przypadku doszło do współsprawstwa właściwego. Czyn z art. 288 § 1 kk natomiast został dokonany poprzez wykonanie znamienia czasownikowego „uszkadza”, gdyż K. Ł. (1) przy pomocy śrubokrętu naruszył strukturę samochodu.

Na tle powyższego i zebranego materiału dowodowego współsprawstwo
i wina oskarżonych oraz wypełnienie przez nich znamion z art. 288 § 1 kk nie budzi żadnych wątpliwości Sądu. Zachowanie oskarżonych było w pełni zarzucalne. Nie działali oni
w żadnej wyjątkowej sytuacji decyzyjnej, a za to z rozeznaniem i ze świadomością bezprawności swego czynu. Poza wątpliwościami pozostaje więc fakt, iż zarzucanego czynu oskarżeni dopuścili się umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Przechodząc do wymiaru kary Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Społeczna szkodliwość czynu, który popełnili oskarżeni jest znaczna, zwłaszcza biorąc pod uwagę dobro, w które jest on skierowany, okoliczności popełnienia czynu oraz postać zamiaru oskarżonych i ich błahą motywację.

W stosunku do oskarżonej J. G. za okoliczność łagodzącą Sąd Rejonowy uznał fakt, iż oskarżona złożyła wyjaśnienia, które w znacznej mierze przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie oraz uprzednią niekaralność oskarżonej.

W stosunku do oskarżonych W. Ł. (1) oraz Ł. D. jako okoliczność obciążającą uznano uprzednią karalność .

W niniejszym stanie faktycznym wobec oskarżonego K. Ł. (1) Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności łagodzących. Do okoliczności obciążających zaliczył natomiast działanie pod wpływem alkoholu oraz sześciokrotną karalność, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu takie jak zniszczenie lub uszkodzenie cudzej rzeczy, paserstwo umyślne, kradzież z włamaniem i rozbój, czyli przestępstwa podobne do popełnionego w niniejszej sprawie. Oskarżony K. Ł. (1) był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 25 sierpnia 2010 roku w sprawie sygn. akt II K 912/09, następnie zmienionego w części, a w pozostałej części utrzymanego w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 7 lutego 2011 roku w sprawie sygn. akt VI Ka 1144/10 za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę jednego roku pozbawienia, z wymierzeniem kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. , a więc czyn niniejszy popełnił w warunkach powrotu do przestępstwa zgodnie z art. 64 § 1 kk. Historia karalności oskarżonego oznacza, iż nie wyciągnął on ze swojej przeszłości stosownych wniosków i po raz kolejny wkroczył na ścieżkę przestępstwa.

Pamiętając jednak, iż dolegliwość kary nie powinna przekraczać stopnia winy, w tym konkretnym przypadku wobec oskarżonego K. Ł. (1) za właściwą Sąd uznał karę
w wysokości 7 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności. W ocenie Sądu taka kara jest zgodna z dyrektywami określonymi w art. 53 kk i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stanowi wypadkową wziętych pod uwagę okoliczności obciążających. Zważywszy na skazanie w warunkach powrotu do przestępstwa i uprzednią karalność Sąd nie dostrzegł podstaw, aby zastosowanie wobec oskarżonego K. Ł. (1) instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary jak w przypadku pozostałych współoskarżonych miało być wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary. Należy bowiem zauważyć, że współoskarżona J. G. była młodociana w chwili popełnienia przestępstwa i niekarana, pozostali współoskarżeni byli karani za przestępstwa niepodobne, zaś najcięższa waga roli we współsprawstwie, tj. ostateczne wypełnienie znamion czynu z art. 288 § 1 kk zostało przypisane oskarżonemu K. Ł. (1). Z tego względu Sąd zdecydował się na orzeknięcie wobec niego surowszej kary bezwzględnego pozbawienia wolności w przeciwieństwie do pozostałych oskarżonych.

Sąd Rejonowy kierując się powyższym za właściwą uznał wobec J. G., W. Ł. (1) oraz Ł. D. karę w wysokości 5 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu taka orzeczone kary są zgodne z dyrektywami określonymi w art. 53 kk i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stanowi wypadkową wziętych pod uwagę zarówno okoliczności obciążających, jak i łagodzących. W stosunku do J. G., W. Ł. (1) oraz Ł. D. , w zdaniem Sądu zachodzi warunek przewidziany w art. 69 § 1 kk, to jest pozytywna prognoza kryminologiczna na przyszłość. Wiąże się to z przejawioną skrucha, a także stopień zawinienia i społecznej szkodliwość czynów, które wskazują, iż sprawiedliwą i wystarczającą karą, będzie kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przy ustaleniu na postawie art. 70 § 1 pkt. 1 kk wobec W. Ł. (1) oraz Ł. D. , zaś na podstawie art. 70§2 kk wobec J. G., czasu próby na okres 3 lat. Należało mieć w tym zakresie na uwadze treść art. 58 § 1 kk, który ustanawia dyrektywę pierwszeństwa kar wolnościowych nad izolacyjnymi, zezwalając Sądowi na orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wówczas, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat powinna spełnić cele ukarania, zarówno w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Określony w wyroku okres próby będzie wystarczającym dla weryfikacji i oceny zachowania oskarżonego. Zdaniem Sądu określony okres próby będzie również wystarczający dla osiągnięcia wobec oskarżonych celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Powołane powyżej okoliczności wskazują, że pobyt oskarżonych J. G., W. Ł. (1) oraz Ł. D. w warunkach izolacji więziennej, mógłby przynieść skutki odwrotne od zamierzonych, przy uwzględnieniu celów, jakie kara ma odnieść w stosunku do sprawcy przy kształtowaniu prawidłowych postaw życiowych.

W oparciu o treść art. 73 § 2 kk w okresie próby J. G. została oddana pod dozór kuratora sądowego. Oddanie oskarżonej pod dozór w tym przypadku miało charakter obligatoryjny z uwagi na jej wiek. Ma to na celu stworzenie najkorzystniejszych warunków pomocy oskarżanej w bezkonfliktowym przebiegu okresu próby, kontrolne wpływać na jego postawę.

Na poczet tejże kary Sąd zaliczył oskarżonemu K. Ł. (1) na podstawie art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci zatrzymania w sprawie od 8 kwietnia 2015 roku do 9 kwietnia 2015 roku.

Sąd nie znalazł jednocześnie podstaw do nie nałożenia na oskarżonych obowiązku naprawienia solidarnie szkody na rzecz P. i A. A. (2) w wysokości 1495 zł osób które faktycznie poniosły uszczerbek finansowy w związku z dokonaniem czynu zabronionego .

W oparciu o treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przyznano adwokat M. K. – ustanowionemu z urzędu kwotę 619,92 złotych z sum Skarbu Państwa tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu na rzecz oskarżonego bowiem koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części .

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął zgodnie z dyspozycją art. 624 § 1 kpk
i zwolnił oskarżonych w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych stwierdzając, iż za taką decyzją przemawiają względy słuszności.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.

z./ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego K. Ł.