Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie, Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Żmijewska

Protokolant: Anna Pietsch

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2016 r. sprawy:

K. J., s. W. i M. z domu K., ur. (...) w G., karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 czerwca 2016 roku około godz. 16:00 na drodze nr (...) między miejscowościami W. – S., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym V. (...) numer rej. (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków, wjechał do rowu po prawej stronie jezdni, a następnie dachował, w wyniku zdarzenia pasażer pojazdu T. M. doznał obrażeń w postaci rany ciętej okolicy jarzmowej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała jakim jest głowa na czas powyżej dni siedmiu w stopniu średnim, przy czym czyn ten popełnił znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym stężeniu alkoholu we krwi na poziomie 1,83 promila,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego K. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, kwalifikowanego z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 47 § 3 i 4 k.k. orzeka na rzecz pokrzywdzonego T. M. nawiązkę w kwocie 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od 17.06.2016 r., godz. 16:25 do 19.06.2016 r., godz. 12:40, przyjmując, iż stanowi to dwa dni zatrzymania, które równają się dwóm dniom kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 1, 2 i ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciąża oskarżonego K. J. kosztami sądowymi w całości oraz wymierza mu opłatę w kwocie 180 (stu osiemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II K 748/16

UZASADNIENIE

na wniosek prokuratora – zgodnie z treścią art. 423§1a k.p.k. - ograniczone do uzasadnienia rozstrzygnięcia o karze

Oskarżony K. J. stanął pod zarzutem popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 17 czerwca 2016 roku około godz. 16:00 na drodze nr (...) między miejscowościami W. – S., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym V. (...) numer rej. (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków, wjechał do rowu po prawej stronie jezdni, a następnie dachował, w wyniku zdarzenia pasażer pojazdu T. M. doznał obrażeń w postaci rany ciętej okolicy jarzmowej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała jakim jest głowa na czas powyżej dni siedmiu w stopniu średnim, przy czym czyn ten popełnił znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającym stężeniu alkoholu we krwi na poziomie 1,83 promila.

W ocenie Sądu kwalifikacja prawna czynu zaproponowana przez oskarżyciela publicznego była prawidłowa, oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. K. J. naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym poprzez nie dostosowanie prędkości jazdy do panujących warunków wjechał do rowu, a następnie dachował, a więc spowodował nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba – T. M. doznał obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k., jednocześnie K. J. popełnił przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. znajdując się w stanie nietrzeźwości, wobec czego jego czyn należało zakwalifikować w związku z art. 178 § 1 k.k.

Sąd za podstawę wymiaru kary przyjął art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k, albowiem drugi z przepisów wskazuje na obowiązek orzeczenia kary pozbawienia wolności przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

W sprawie nie wystąpiły okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego.

Stopień winy oskarżonego należało uznać za wysoki. Oskarżony z pełną świadomością zdecydował się jechać samochodem pomimo wypicia tego samego dnia do godziny 14:00 3-4 piw.

Stopień społecznej szkodliwości należy uznać za wysoki, oskarżony bowiem znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, sięgającym 1,83 promila, zatem jego zdolności percepcyjne były znacząco obniżone, co spowodowało, iż stwarzał on realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu. Jednocześnie oskarżony swoim zachowaniem spowodował szkodę w postaci obrażeń ciała T. M., które zostały zakwalifikowane jako naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni. Na dezaprobatę sądu zasługuje również niefrasobliwość oskarżonego, który zdecydował się prowadzić samochód w stanie nietrzeźwości pomimo braku takiej konieczności, nadto zabierając ze sobą pasażera.

Sąd mając na względzie dyrektywy wymiaru kary i środków karnych, a przede wszystkim zapewnienie ich oddziaływania w zakresie indywidualnym i ogólnospołecznym uznał, że właściwa do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa będzie tzw. sekwencja kar, której możliwość wymierzenia statuuje art. 37b k.k. Sąd nie znalazł bowiem uzasadnienia dla wymierzania oskarżonemu kar łagodniejszych rodzajowo, a więc kary grzywny albo ograniczenia wolności na co zezwala przepis art. 37a k.k. Powodem takiego stanowiska jest okoliczność, że oskarżony był uprzednio karany na kary: pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz na karę ograniczenia wolności za czyn tożsamy rodzajowo z art. 178a § 1 k.k. Co więcej oskarżony swoim zachowaniem spowodował szkodę na zdrowiu pokrzywdzonego T. M..

Mając jednak na względzie, iż oskarżony jest osobą młodą, prowadzi obecnie ustabilizowany tryb życia, ma stałą pracę Sąd uznał, że lepsze oddziaływanie resocjalizacyjne w jego przypadku odniesienie tzw. sekwencja kar, a więc krótkoterminowa kara pozbawienia wolności, która będzie stanowiła swoistą terapię szokową dla oskarżonego, następnie oddziaływanie kary zostanie wzmocnione poprzez kilkumiesięczne wykonywanie przez oskarżonego nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Kara w tej formie ma być alternatywą z jednej strony dla odpowiednio surowej kary bezwzględnego pozbawienia wolności, a z drugiej dla kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która często jest sankcją nieodpowiednią z uwagi na cele stawiane przed karą. Sąd podziela pogląd wyrażany w piśmiennictwie gdzie podkreśla się, że w wielu sytuacjach wymierzenie krótkoterminowej kary izolacyjnej jest wystarczające dla osiągnięcia odpowiedniego oddziaływania w zakresie prewencji specjalnej, związanego z tą sankcją. Uzupełnieniem oddziaływania penalnego w takim wypadku jest natomiast kara ograniczenia wolności skierowana ku ugruntowaniu społecznie pożądanych zachowań skazanego, a jednocześnie pozbawiona silnego stygmatyzującego skutku (Konarska-Wrzosek V. (red.), Kodeks karny. Komentarz. LEX WK 2016).

Zgodnie z przepisem art. 37b k.k. w sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności, niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego w ustawie za dany czyn, sąd może orzec jednocześnie karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy, a jeżeli górna granica ustawowego zagrożenia wynosi przynajmniej 10 lat - 6 miesięcy, oraz karę ograniczenia wolności do lat 2. Biorąc pod uwagę, że sąd mógł wymierzyć za przypisane oskarżonemu przestępstwo karę do 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (po obostrzeniu górnego zagrożenia przewidzianego za popełnienie przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. na podstawie art. 178 § 1 k.k.), wymierzając karę mieszaną sąd mógł wymierzyć maksymalnie karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, co też uczynił. W zakresie kary ograniczenia wolności, w ocenie sądu wystarczającą dolegliwością dla oskarżonego będzie obowiązek wykonywania jej przez okres 6 miesięcy po 20 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu, tak ukształtowana kara spełni cele kary w sposób możliwie najpełniejszy.

W przypadku prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości orzeczenie zakazu prowadzenia tego rodzaju pojazdów jest obowiązkiem sądu wynikającym z art. 42 § 2 k.k. Przy czym okres orzeczonego środka karnego nie może być krótszy niż 3 lata. Sąd uznał, iż wystarczającą dolegliwością dla oskarżonego będzie orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów w wymiarze właśnie 3 lat. W ocenie Sądu, kara połączona z wyeliminowaniem sprawcy przestępstwa z ruchu drogowego na okres 3 lat, zapewni bezpieczeństwo innym uczestnikom ruchu drogowego.

Art. 47 § 3 k.k. obliguje Sąd do orzeczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w razie skazania sprawcy za przestępstwo z art. 177 k.k. jeżeli sprawca był w stanie nietrzeźwości. Przepis ten wskazuje, że nawiązka winna być orzeczona w wysokości co najmniej 10.000 złotych. Jednocześnie § 4 artykułu 47 stanowi, że w szczególnie uzasadnionych okolicznościach, gdy wymierzona nawiązka powodowałaby dla sprawcy uszczerbek dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny lub gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sąd może ją wymierzyć w wysokości niższej niż wskazana w § 3. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w niniejszej sprawie szczególnie uzasadnione okoliczności, o których mowa w § 4 wystąpiły. Orzeczona w wysokości 2.000 zł nawiązka stanowi równowartość miesięcznego wynagrodzenia oskarżonego. W ocenie Sądu uiszczenie jej w wyższej kwocie spowodowałoby dla oskarżonego uszczerbek dla jego niezbędnego utrzymania. Co więcej, nie należy tracić z pola widzenia, że oskarżony i pokrzywdzony pozostają kolegami, w dniu zdarzenia obaj znajdowali się w stanie nietrzeźwości, T. M. wsiadł do samochodu, który miał być prowadzony przez K. J. z pełną świadomością, że nie posiada on prawa jazdy i sam wybrał trasę przejazdu tak by zobaczyć wybrane przez niego miejsce. Ponadto T. M. odniósł obrażenia ciała, na skutek których zostało mu założonych 6 szwów, nie leżał jednak w szpitalu, jedynie po 8 dniach zgłosił się na zdjęcie szwów. Wszelkie powyższe okoliczności świadczą o tym, że orzeczenie na jego rzecz nawiązki w kwocie 10.000 zł byłoby nieracjonalne, zaś kwotę 2.000 zł Sąd dostosował biorąc pod uwagę zarobki K. J..

Ponieważ w niniejszej sprawie K. J. zatrzymano, koniecznym stało się orzeczenie o zaliczeniu okresu zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności, co Sąd uczynił w punkcie IV wyroku.

Biorąc pod uwagę wynik procesu, Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzył mu stosowną do wymiaru kary opłatę.