Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lipca 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił A. Z. począwszy od dnia 1 lipca 2015r., prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), przyznając rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 11 czerwca 2018r. i uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 czerwca 2015r., która stwierdziła u ubezpieczonego jedynie cząściową niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczonay domagając się jej zmiany i przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności jest nadal osobą niezdolną do podjęcia jakiejkolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast w myśl art. 61 – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonego powoduje nadal jego całkjowitą niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny pracy,

- neurologa,

- internisty - nefrologa,

- internisty - diabetologa,

- kardiologa,

- okulisty,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia :

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową oraz naczyniakami trzonów L2 i L3,

- przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy objawowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi,

- miokardiopatię pozawałową po przebytym zawale serca w 2001r. i po PTCA RCA z implantacją Steniu w 2010r.,

- nadciśnienie tętnicze ze zmianami narządowymi,

- cukrzycę typu 2 leczoną intensywnie insuliną niewyrównaną z powikłaniami w postaci polineuropatii, retinopatii proliferancyjnej oka lewego oraz neuropatii.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy i niezdolność ta będzie trwała do nabycia przez ubezpieczonego uprawnień emerytalnych, tj. do dnia 11.06.2018r. Jako przyczynę tej niezdolności biegli wskazali schorzenie układu kostno – stawowego z objawami neurologicznymi, schorzenia układu krążenia oraz cukrzycę.. Zdaniem biegłych sądowych stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ poprawie. Stanowisko swoje biegli podtrzymali także w opinii uzupełniającej wydanej na skutek zastrzeżeń do opinii zgłoszonych przez organ rentowy, przy czym szczegółowo je uzasadnili.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 17 – 18, 38 akt ).

Sąd nie uwzględnił kolejnych zastrzeżeń do opinii zgłoszonych przez wspomniany wyżej organ, jak również wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii II zespołu biegłych sądowych. Trzeba bowiem zauważyć, iż wspomniane zastrzeżenia nie zawierały żadnych argumentów merytorycznych, które wzbudzałyby wątpliwości co do poprawności wydanej przez biegłych opinii, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS podtrzymuje swoje dotychczasowe stanowisko.

Należy przy tym podkreślić, że w skład zespołu biegłych sądowych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu, w tym specjalista neurolog, kardiologa a także diabetolog, natomiast specjalizacja lekarza – Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, na którego powołuje się organ rentowy w zgłaszanych zastrzeżeniach., nie jest Sądowi znana. Odnosząc się do opinii biegłych sądowych, w ocenie Sądu zasługiwała ona na pozytywną ocenę, została bowiem oparta nie tylko na specjalistycznej wiedzy, ale też na przeprowadzonych u ubezpieczonej badaniach i dokumentacji medycznej, a jej treść była jasna i logicznie uzasadniona. W wydanej opinii biegli wyjaśnili, że ubezpieczony już od wielu lat jest leczony z powodu choroby niedokrwiennej serca, w tym w 2014r. z powodu zaostrzenia dolegliwości był leczony w Klinice Kardiologii, gdzie rozpoznano u niego chorobę niedokrwienną serca II / III kl. CCS, stan po zawale serca ściany bocznej ( 2001r.) i stan po PTCA RCA z implantacją Steniu ( 2010r. ). Występujące u ubezpieczonego schorzenia układu krążenia mają charakter postępujący, co doprowadziło do pogorszenia stanu zdrowia i całkowitej niezdolności do pracy. Także schorzenia stawów kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią spowodowały istotne upośledzenie sprawności ( ubezpieczony porusza się z pomocą kul łokciowych ). Ubezpieczony został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego neurochirurgicznego. Do tego ubezpieczony cierpi na cukrzycę i nadciśnienie tętnicze, które dodatkowo upośledza sprawność jego ustroju i przyspiesza miażdżycę naczyń o charakterze uogólnionym. Rodzaj występujący u ubezpieczonego schorzeń i jego przewlekłość oraz brak skutecznego leczenia przyczynowego czynią ubezpieczonego osobą całkowicie niezdolną do pracy. Należy przy tym zauważyć, że ubezpieczony korzystał wcześniej z renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a pozbawienie go tego świadczenia mogłoby wynikać jedynie ze znaczącej poprawy jego zdrowia , do której jednak nie doszło ( nie wykazał jej także organ rentowy ).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, co organ rentowy, zatem miał on podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, czyli ustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz