Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewa Lemanowicz - Pawlak

Protokolant: stażysta Dawid Muraszewski

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń Centrum-Zachód Radosława Mync

po rozpoznaniu w dniach 30.09. 2016 roku i 21.11.2016r.

sprawy:

R. B. (1) s. H. i D. z domu D. ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie pomiędzy 02 maja 2013r., a 17 września 2014r. w M., województwo (...), prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą B. R. z siedzibą w T., przywłaszczył sobie powierzone mu umową wypożyczenia z dnia 02 maja 2013r. mienie ruchome w postaci wkładów kominkowych i akcesoriów: L. (...) (...) (...) (...), M. (...), (...) M. oraz (...) (...) o łącznej wartości 29.005,71PLN na szkodę S. I. B. (1) z siedzibą w G., tj. o czyn z art. 284§2kk

II.  w dniu 16 stycznia 2015r. w W. w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 21.10.2014r. sygn. akt V GNc 2130/14 oraz z dnia 07.01.2015r. sygn. akt V GNc 2617/14, zbył na mocy umowy sprzedaży udziałów z dnia 16 stycznia 2015r. T. K. (1), udaremniając w ten sposób zaspokojenie swojego wierzyciela S. I. B. (1) z siedzibą w G., tj. o czyn z art. 300§2 kk

ORZEKA:

I.  oskarżonego R. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia stanowiącego występek z art. 284 § 2 kk i za to na podstawie art. 284 §2 kk wymierza mu karę 1 ( jednego) roku pozbawienia wolności pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego R. B. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia stanowiącego występek z art. 300 § 2 kk i za to na podstawie art. 300 §2 kk wymierza mu karę 10 ( dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85kk i art. 86§1kk w zw. z art. 4§1kk w miejsce orzeczonych w punktach I i II wyroku kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeka karę łączną 1 ( jednego) roku i 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

V.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 ( trzysta) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w wysokości 70 ( siedemdziesiąt) złotych;

VI.  zasądza od oskarżonego R. B. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego I. B. (1) kwotę 840 ( osiemset czterdzieści ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IIK 676/16

UZASADNIENIE

R. B. (1) prowadził działalność pod nazwą B. R. z siedzibą w T. polegająca m.in. na sprzedaży i montażu wkładów kominkowych. W/w współpracował z firmą (...).

W dniu 2 maja 2013r. pomiędzy w/w podmiotami została zawarta umowa wypożyczenia, w której ustalono,iż firma (...) wypożyczy firmie (...) wkłady kominkowe i akcesoria marki S. na cele promocyjne i ekspozycyjne marki S. do punktu sprzedaży prowadzonego przez firmę (...). B. mieszczącego się w M. przy ul. (...). W w/w umowie zastrzeżono,iż przedmioty objęte umową stanowią własność przekazującego i bez jego wiedzy i zgody na piśmie nie mogą zostać sprzedane lub przekazane osobom trzecim. Odbiorca zobowiązał się do należytego dbania o towary, promowania produktów marki S. na ich podstawie, nie zbywania ich bez pisemnej zgody przekazującego, ich zwrotu bez protestu na własny koszt do siedziby przekazującego na jego żądanie , pokrycia ewentualnych szkód lub ubytków w w/w towarach.

Przez dłuższy okres współpraca pomiędzy w/w podmiotami układała się dobrze. Zdarzało się,iż R. B. sprzedawał asortyment znajdujący się na ekspozycji bez wiedzy kontrahenta. Firma (...). B. mając na względzie znaczne obroty uzyskiwane w wyniku współpracy z firma (...). B., wystawiała faktury na te produkty, które y w późniejszym terminie były regulowane przez R. B.. Następnie ekspozycja produktów marki S. była uzupełniana przez nowe eksponaty.

W okresie pomiędzy 2.05.2013r. a 17.09.2014r. R. B. sprzedał wkłady kominkowe i akcesoria: L. (...)Lh-51 (...) (...), M. (...), (...) M. oraz (...) (...) o łącznej wartości 29.005,71 zł bez wiedzy i zgody firmy (...).

Firma (...). B. wystawiła faktury z odroczonym terminem płatności. Wykorzystując dotychczasowe pozytywne relacje R. B. zwodził swego kontrahenta,iż należności wynikające z wystawionych faktur zostaną uregulowane. Mimo to w/w zobowiązania nie zostały uregulowane.

W dniu 11.07.2014r. R. B. sporządził oświadczenie o uznaniu długu, w którym potwierdził,iż zalega z płatnościami w stosunku do I. B. na kwotę 108.331,35 zł.

W związku z nieuregulowaniem w/w należności I. B. wniósł pozew do Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim.

W dniu 21.10.2014r. w/w Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym nakazał pozwanemu R. B. zapłatę na rzecz powoda I. B. kwoty 29005, 71 zł oraz kosztów sądowych w kwocie 363 zł i kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 2417 zł.

W dniu 7 stycznia 2015r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim w sprawie VGNc 2617/14 wydał kolejny nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym , nakazując R. B. kwotę 55 383,34 zł wraz z odsetkami od kwoty 7702,52 zł od dnia 12.11.2013r. do dnia zapłaty, 13048,11 zł od kwoty 13.12.2013r. do dnia zapłaty, 17384,36 zł od 19.12.2013r. do dnia zapłaty, 17248,35 zł od dnia 27.12.2013r. do dnia zapłaty oraz koszty sadowego w kwocie 693 zł i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3617,00 zł.

2.04.2015r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy zawiadomił w o wszczęciu egzekucji.

W dniu 16 stycznia 2015r. w W. R. B. (1) w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 21.10.2014r. sygn. akt V GNc 2130/14 oraz z dnia 07.01.2015r. sygn. akt V GNc 2617/14, zbył na mocy umowy sprzedaży udziałów z dnia 16 stycznia 2015r. T. K. (1), udaremniając w ten sposób zaspokojenie swojego wierzyciela S. I. B. (1) z siedzibą w G.

/ dowód: umowa wypożyczenia-k. 104 ;

Faktury-k. 10-11, 15;

Zeznania I. B.-k.68-71 zbioru C oraz k. 315-315v. ;

Zeznania P. Ż.-k. 209-210 zbioru C i k. 332v.-333v.;

Zeznania I. K.-k.232-234 zbioru C I 333v.-334

Oświadczenie o uznaniu długu –k. 14,

Nakazy zapłaty-k. 19-22, 115/

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów wyjaśnił, iż sprzedał produkty należące do pokrzywdzonego, gdyż pomimo wiążącej ich umowy i zawartych w niej klauzul z zakazem zbycia asortymentu stanowiącego własność firmy (...). B. , praktyka była odmienna. R. B. podniósł ,iż wielokrotnie zbywał produkty znajdujące się na ekspozycji, co było uzasadnione tym,że towar był dostępny od ręki, a ponadto nie ulegał zniszczeniu. Zdaniem oskarżonego w/w praktyka była w pełni akceptowana przez kontrahenta, który w późniejszym okresie wystawiał faktury za te towary. Oskarżony nadto wywodził, iż niniejsza sprawa jest konsekwencją gwałtowanego pogorszenia się jego sytuacji materialnej, utrzymywał ponadto, że nie zamierzał przywłaszczać produktów pokrzywdzonego, zaś zwłoka w wydaniu przedmiotów pozostawionych na ekspozycji wyniknęła wyłacznie z faktu, iż w wyniku przeprowadzki wkład został na końcu magazynu, dojście do niego było utrudnione. Odnosząc się do drugiego zarzutu oskarżony podniósł,iż pierwszym celem zbycia udziałów było zapewnienie środków finansowych oraz bezpieczeństwa mojej rodzinie. Z kwoty 40 tys. zł. większość musiał szybko spłacić wierzycielom, którzy nie chcieli czekać, grozili mu różnymi konsekwencjami , łącznie z utratą zdrowia. Chodziło też o dokapitalizowanie firmy przez T. K., przez co firma miała odzyskać pełną dynamikę. Mężczyźni mieli umówić się , że jeśli firma wyjdzie na prostą T. K. wypłaci premię za dobry zarząd. Oskarżony zadeklarował,iż tę premię miał zamiar przeznaczyć na spłatę swoich zobowiązań.

W ocenie sądu wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności w zakresie w jakim potwierdził okoliczności dotyczące długoletniej współpracy z firmą (...). B., albowiem w tym zakresie jego relacje korespondowały z zeznaniami I. B. i P. Ż. oraz dokumentacji .

Sąd odmówił jednak przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim negował swoje sprawstwo w odniesieniu do obu zarzutów. Należy bowiem podnieść,że wprawdzie niezgodna z postanowieniami umowy praktyka sprzedaży produktów z ekspozycji była wcześniej tolerowana przez pokrzywdzonego, jednakowoż należy zauważyć,że wynikało to wyłącznie z dobrej woli oskarżyciela posiłkowego, który chciał zapewnić kontynuację dotychczasowej współpracy. W świetle klauzul zawartych w umowie sprzedaż tych przedmiotów bez wiedzy i zgody właściciela była nieuprawniona.

Sąd krytycznie odniósł się również do wywodów oskarżonego, w których chciał wskazać na zasadność tego typu zachowań. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego niewątpliwym bowiem jest, iż oskarżony sprzedając asortyment bez uprzedniego zawiadomienia i zgody I. B. chciał w ten sposób pozyskać towar, którego niewątpliwie nie uzyskałby z uwagi na nie spłacone wcześniejsze zobowiązania.

Również argumentacja dotycząca zasadności zbycia udziałów nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem korelacja dat , jak również fakt,iż nabywcą udziałów był długoletni znajomy oskarżonego, zajmujący się wcześniej działalnością w zupełnie innej branży, nie znający kondycji finansowej firmy, podważały wiarygodność twierdzeń oskarżonego.

Z przytoczonych wyżej względów wyjaśnienia R. B. w omawianym zakresie zdaniem sądu nie mogły stanowić podstawy do dokonania ustaleń w zakresie stanu faktycznego.

Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować rzetelność relacji I. B. i P. Ż. , którzy opisali przebieg współpracy z oskarżonym oraz postępowania windykacyjnego. Zeznania w/w świadków były jasne i spójne , a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności załączoną do akt dokumentacją .

W ocenie sądu również zeznania I. K. (2), która współpracowała z R. B. i odniosła się do kwestii dotyczących niepłacenia przez w/w zobowiązań, zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności. Zeznania tego świadka były jasne i spójne a ponadto były skorelowane z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności zeznaniami I. B. i P. Ż..

Sąd odniósł się krytycznie do zeznań T. K.. Świadek utrzymywał ,iż nabył udziały od R. B., gdyż był zainteresowany rozszerzeniem profilu własnej działalności. Jednocześnie świadek przyznał, iż w momencie zawarcia umowy nie wiedział jaka była jej kondycja finansowa. W ocenie sądu wiarygodność zeznań w/w świadka dezawuuje sprzeczność z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie sposób bowiem racjonalnie przyjąć, iż świadek prowadzący działalność gospodarczą o zupełnie innym profilu ( tj. sprzedaż dywanów) kupił udziały w firmie oskarżonego, nie interesując się jedocześnie, jak kształtowała się jej sytuacja finansowa. Ponadto dokonując weryfikacji rzetelności zeznań w/w świadka sąd nie mógł tracić z pola widzenia faktu, iż jest on długoletnim znajomym oskarżonego, w związku z tym miał interes w tym, by złożyć zeznania dlań korzystne. Ponadto prezentowana przez niego wersja miała odsunąć od niego samego podejrzenia, iż świadomie pomagał oskarżonemu w popełnieniu czynu zabronionego.

Mając powyższe względy na uwadze sąd doszedł do przekonania, iż relacje w/w świadka mogły stanowić podstawę do dokonania ustaleń w zakresie stanu faktycznego wyłącznie w części ,w której potwierdził nabycie udziałów.

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, albowiem zostały przez właściwe organy w przepisanej formie, a ponadto nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron oraz nie wzbudziły wątpliwości sądu.

Zdaniem sądu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina oskarżonego nie budziła wątpliwości. Z ustaleń poczynionych przez sąd wynika jednoznacznie,iż w okresie pomiędzy 02 maja 2013r., a 17 września 2014r. w M., województwo (...), prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą B. R. z siedzibą w T., przywłaszczył sobie powierzone mu umową wypożyczenia z dnia 02 maja 2013r. mienie ruchome w postaci wkładów kominkowych i akcesoriów: L. (...) (...) (...) 4S, M. (...), (...) M. oraz (...) (...) o łącznej wartości 29.005,71PLN na szkodę S. I. B. (1) z siedzibą w G. Nadto w dniu 16 stycznia 2015r. w W. w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 21.10.2014r. sygn. akt V GNc 2130/14 oraz z dnia 07.01.2015r. sygn. akt V GNc 2617/14, zbył na mocy umowy sprzedaży udziałów z dnia 16 stycznia 2015r. T. K. (1), udaremniając w ten sposób zaspokojenie swojego wierzyciela S. I. B. (1) z siedzibą w G.

Aczkolwiek oskarżony konsekwentnie negował swoje sprawstwo, jednakże zdaniem sądu jego wyjaśnienia w kwestiach odnoszących się do meritum sprawy nie zasługiwały na przyznanie im waloru wiarygodności, albowiem deprecjonowała je sprzeczność z zeznaniami I. B., P. Ż. i I. K., jak również miejscowa niezgodność z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Swym zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona występków stypizowanych w art. 284 §2kk i art. 300 § 2kk.

Przy wymiarze kary za czyn z art. 284§2kk sąd wziął pod uwagę fakt,iż oskarżony nie był dotychczas karany sądownie, wiódł ustabilizowany tryb życia. Natomiast jako okoliczności obciążające uwzględniono wysoki stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, determinowanych w głównej mierze długotrwałością inkryminowanych zachowań, wysokością wyrządzonej szkody oraz sposobem działania oskarżonego, który nadużywając zaufanie swego długoletniego kontrahenta bez jego wiedzy i zgody rozporządził należącym do pokrzywdzonego mieniem i pomimo licznych monitów i znacznego upływu czasu nie uregulował należności wynikających z tego tytułu zobowiązań.

Mając powyższe względy na uwadze sąd orzekł wobec oskarżonego karę 1 roku pozbawienia wolności.

Podobnymi względami sąd kierował się przy wymiarze kary za popełnienia występku z art. 300§2kk. Z jednej strony sąd miał na uwadze fakt,iż po raz pierwszy oskarżony tak rażąco naruszył porządek prawny, z drugiej strony jednak należało uwzględnić, iż stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu były znaczne. Oskarżony przedsięwziął bowiem szereg działań mających na celu udaremnienie wykonania orzeczenia sądu i tym samym zaspokojenia wierzytelności oskarżyciela posiłkowego. W ocenie sądu orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności spełni swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej.

Na podstawie art. 85kk i art. 86§1kk w zw. z art. 4§1kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczono karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności..

Sąd orzekając karę łączną może zastosować zasadę pełnej absorpcji, jak i zasadę pełnej kumulacji biorąc dodatkowo pod uwagę „czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, [Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 września 2006 r. sygn. akt II AKa 244/06]. Związek przedmiotowy zbiegających się realnie przestępstw ocenia się według tożsamości lub podobieństwa dóbr naruszonych poszczególnymi z nich oraz zwartości czasowej i miejscowej ich popełnienia. Związek podmiotowy rozumie się natomiast jako podobieństwo rodzaju winy i zamiarów. ( wyrok SA w Krakowie z 14.03.2007r., IIAka 44/07,KZS 2007/4/27).

Należy podkreślić,iż w judykaturze i piśmiennictwie wskazuje się, że absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie biorąc pod uwagę negatywną – co do sprawcy- przesłankę prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw. Zasadę absorpcji stosuje się bowiem , gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem , wskazują na bliską więź podmiotową i przedmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespól zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania, mimo godzenia w różne dobra osobiste.

Kara łączna to szczególna kara wymierzana niejako "na nowo" i jako taka stanowić musi syntetyczną całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości - pozostających w realnym zbiegu - przestępstw.

W realiach przedmiotowej sprawy pomiędzy poszczególnymi czynami objętymi węzłem kary łącznej występował wielomiesięczny odstęp czasu, a ponadto naruszały one odmienne dobra prawne, z drugiej strony zostały one popełnione z pokrzywdzeniem tego samego podmiotu . Z przytoczonych wyżej względów nie zachodziły przesłanki do zastosowania zasady pełnej absorpcji. Mając powyższe względy na uwadze sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie sądu w stosunku do oskarżonego można wysnuć pozytywną prognozę kryminologiczną. Dotychczas wiódł on ustabilizowany tryb życia, nie był karany sądownie, po raz pierwszy tak rażąco naruszył normy prawne. W związku z tym na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w zw. z art. 4§1kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 2 lat tytułem próby.

W ocenie sądu zakreślony okres próby będzie wystarczający do zweryfikowania prognozy kryminologicznej , świadomość możliwości zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności winna bowiem determinować oskarżonego do respektowania porządku prawnego.

Sąd nie orzekł kary grzywny, albowiem priorytetowe winny być zobowiązania oskarżonego wobec jego wierzycieli, do uiszczenia których został zobowiązany na mocy nakazów zapłaty.

W tym miejscu należy podnieść, iż w toku postępowania jurysdykcyjnego pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył wniosek o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody oraz zasądzenie na rzecz jego mandanta zadośćuczynienia w wysokości 10000 zł.

Odnosząc się do pierwszego spośród w/w wniosków podnieść należy,iż oskarżyciel posiłkowy dysponuje tytułami wykonawczymi obejmującymi roszczenia będące przedmiotem niniejszego postępowania. Zgodnie zaś z art. 415§1kpk (…) nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie orzeka się jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono.

Sąd nie uwzględnił równiez wniosku pełnomocnika o zasądzenie zadośćuczynienia, należy bowiem wskazać,iż zgodnie z dyspozycją art. 46 § 1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Orzeczenie omawianego środka jest możliwe w przypadku skazania za przestępstwo, z którego wynikła szkoda lub które spowodowało wyrządzenie pokrzywdzonemu krzywdy. Pojęcie szkody i krzywdy należy definiować tu zgodnie z cywilistycznym ich rozumieniem, tj. szkodę jako uszczerbek majątkowy (materialny), zaś krzywdę jako uszczerbek niemajątkowy (niematerialny); tym samym na "wyrównanie" tego drugiego uszczerbku używać należy terminu "zadośćuczynienie", podczas gdy odszkodowanie obejmuje naprawienie szkody jako uszczerbku majątkowego. Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia wskazanych w przepisach art. 444kc i art. 445kc dóbr osobistych. Zgodnie z art.. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym ( tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia ) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z kolei § 2 art. 445kc stanowi,iż przepis powyższy stosuje się również w wypadku pozbawienia wolności oraz w wypadku skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu

W realiach przedmiotowej sprawy nie doszło do naruszenia żadnego z w/w dóbr, w związku z tym nie zachodziły przesłanki do orzeczenia zadośćuczynienia wobec pokrzywdzonego.

W ocenie sądu orzeczone wobec oskarżonego sankcje karne są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu i spełnią swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej.

Należy podkreślić, że represja karna winna być stopniowalna, by nie dochodziło do sytuacji wymierzania podobnych sankcji wobec sprawców, którzy notorycznie popełniają czyny zabronione i wobec sprawców, którzy w sposób incydentalny popełnili czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa. Sąd uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę. W granicach przewidzianych w ustawie tzn. w granicach rodzaju i granic sankcji, lecz mając na uwadze ograniczenia wynikające z ogólnoustrojowych i kodeksowych zasad, dyrektyw szczególnych, które określają warunki stosowania instytucji systemu sądowego wymiaru kary oraz granice wyznaczone sądowi w procesie indywidualizacji kar i środków karnych. W ocenie sądu błędny jest pogląd, że tylko surowe kary wyczerpujące w sposób maksymalny granice sankcji karnych za dany czyn oraz zastosowanie wszystkich możliwych środków karnych osiągają cele prewencyjne. Cele te bowiem osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość. Przy uznaniu na przykład nagminności przestępstw danego typu za priorytetowy wyznacznik społecznej szkodliwości tego czynu w konkretnej sprawie doszłoby do zaprzepaszczenia zasady indywidualizacji winy i kary. Orzekanie kar adekwatnych do stopnia winy sprawców wywołuje korzystne społecznie przekonanie mieszkańców, że wymiar sprawiedliwości reaguje na złamanie normy sankcjonowanej karą w ten sposób, że każdy sprawca jest sprawiedliwie ukarany. W tym wyraża się prewencja generalna, że górną granicę kary limituje stopień winy sprawcy, a dolną wyznaczają potrzeby prewencji generalnej" (vide: wyrok SA Kraków publ. w KZS 10/02 poz. 52, wyrok SA Łódź 4.07.2001r. - OSNPK 4/02/17).

Z przytoczonych wyżej względów sąd nie znalazł podstaw do wzmożenia represji karnej wobec oskarżonego. W ocenie sadu orzeczone sankcje karne są dostosowane do stopnia społecznej szkodliwości czynów, będą stanowiły dla oskarżonego dostateczną dolegliwość i w konsekwencji zrealizują cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Na podstawie art. 627 kpk sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty sądowej i obciążył go wydatkami postępowania w wysokości 70 ( siedemdziesiąt) złotych i zasądził od oskarżonego R. B. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego I. B. (1) kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z oświadczenia oskarżonego wynika,iż uzyskuje dochody oscylujące w granicach 2000-3000 zł miesięcznie, w związku z tym ma możliwość pozyskania środków na pokrycie w/w należności.