Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 10 maja 2017 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie w IV Wydziale Karnym- Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Maczuga

Protokolant: st. prot. J. M.

przy udziale M. K. Prokuratora Prokuratury Rejonowej Kraków – Ś. Zachód,

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 10 maja 2017 roku

sprawy

M. T.

s. B. i A. z domu J.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwa z art. 218 §1a kk w zw. z art. 12 kk, art. 225 § 2 kpk

na skutek zażalenia prokuratora na postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie IV Wydział Karny- Odwoławczy z dnia 9 marca 2017 roku, sygn. akt IV Ka 55/17, w przedmiocie pozostawienia środka odwoławczego bez rozpoznania,

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 9 marca 2017 roku Sąd Okręgowy w Krakowie IV Wydział Karny- Odwoławczy, sygn. akt IV Ka 55/17, na podstawie art. 430 § 1 kpk w zw. z art. 429 § 1 kpk, pozostawił bez rozpoznania apelację prokuratora, albowiem ta ostatnia, w zakresie w jakim została złożona, była niedopuszczalna z mocy ustawy, gdyż w istocie orzeczenie w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia nie zostało wogóle wydane.

Zażalenie na wskazane wyżej orzeczenie wniósł prokurator, zarzucając mu obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 429 § 1 kpk i art. 430 § 1 kpk poprzez przyjęcie, iż apelacja prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa- Śródmieścia w Krakowie Wydział II Karny z dnia 11 października 2016 roku do sygn. akt II K 911/16/S w sprawie przeciwko M. T. oskarżonemu o przestępstwo z art. 218 § 1a kk w zw. z art. 12 kk oraz z art. 225 § 2 kk w zakresie w jakim została złożona jest niedopuszczalna z mocy ustawy wobec braku wydania orzeczenia podlegającego zaskarżeniu, podczas gdy odpowiedzialność karna M. T. za obydwa czyny rozpoznawana była w jednym postępowaniu karnym, zakończonym decyzją o warunkowym umorzeniu postępowania karnego przeciwko oskarżonemu, które to orzeczenie rozstrzyga sprawę w całości i podlega zaskarżeniu.

Wskazując na powyższy zarzut, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie apelacji do ponownego rozpoznania Sądowi odwoławczemu.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodzić należy się ze skarżącym w zakresie w jakim podnosi on, iż w związku z nowelizacją art. 425 § 2 kpk (por. ustawa z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy- Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw), stracił na aktualności wyrażany w orzecznictwie i doktrynie pogląd o niedopuszczalności objęcia zakresem zaskarżenia nieistniejącej części orzeczenia. Nie oznacza to jednakże, czego skarżący już nie dostrzega, iż na tej drodze ustawodawca usankcjonował możliwość zaskarżenia, każdego niewysłowionego elementu orzeczenia. Jak słusznie bowiem zauważa D. Świecki: „Wykładnia a rubrica art. 425 § 2 zdanie drugie k.p.k. prowadzi do wniosku, że użyty w tym przepisie zwrot "określonego rozstrzygnięcia", dotyczący przedmiotu zaskarżenia, oznacza zaskarżenie orzeczenia "w części" dotyczącej tego braku (art. 425 § 2 zdanie pierwsze k.p.k.). Prowadzi to do dalszego wniosku, że przedmiotem zaskarżenia może być tylko brak jednostkowego rozstrzygnięcia o konsekwencjach prawnych przypisanego czynu. Wobec tego art. 425 § 2 zdanie drugie k.p.k. nie obejmuje swoim zakresem braku rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, np. w sprawach złożonych przedmiotowo, gdy sąd w wyroku nie rozstrzygnął co do jednego z zarzucanych czynów. Ten "brak" podlega usunięciu poprzez ponowne rozpoznanie sprawy w tym przedmiotowym zakresie” (por. D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Komentarz do zmian 2016, WK 2016, opubl. Lex). Za taką jak zaprezentowana wyżej, wykładnią omawianego przepisu przemawia ponadto gwarancyjny charakter zwerbalizowanej treści orzeczenia sądowego. Nie do przyjęcia jest zatem teza, że w odniesieniu do rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu- poza treścią zamieszczoną w wyroku- istnieją jeszcze jakieś inne- i to dorozumiane- rozstrzygnięcia negatywne.

Kolejno zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie nie ma żadnego znaczenia, wskazanie przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wydanego wyroku, iż „na skutek oczywistej omyłki Sąd w wyroku błędnie wyrzekł w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania jedynie co do czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia, podczas gdy miał faktycznie na uwadze całość toczącego się postępowania wobec M. T., a zatem także co do czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia tj. czynu zabronionego opisanego w art. 255 § 1 kk”. Uzasadnienie ma bowiem zawsze charakter sprawozdawczy i wtórny do treści orzeczenia. Tym samym stwierdzenie w uzasadnieniu, że Sąd wydał decyzję określonego kształtu nie daje podstawy do wnioskowania, że takie orzeczenie zostało rzeczywiście wydane, jeśli nie zostało ono zamieszczone w części dyspozytywnej tegoż wyroku. Z tej racji przyjąć należy, że całościowy brak rozstrzygnięcia, co do określonego czynu i to niezależnie od tego, czy w uzasadnieniu wyroku w tym przedmiocie Sąd się wypowiedział, czy też nie, stanowi przypadek rzeczy nieosądzonej. Należy, zatem przyjąć, że rozstrzygnięcie, co do czynu z pkt II aktu oskarżenia nie zapadło, a postępowanie w sprawie o ten czyn zostało w sposób dorozumiany wyłączone do odrębnego, innego postępowania (por. wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2014 roku, IV Ka 1216/13, Lex nr 1882439). Nie bez znaczenia jest przy tym okoliczność, iż Sąd Rejonowy w wyroku z dnia 11 października 2016 roku, nie tylko nie rozstrzygnął co do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia, ale nawet nie przytoczył go w komparycji, co dodatkowo utwierdza w przekonaniu, iż czyn ten nie stanowił w momencie wyrokowania przedmiotu orzeczenia.

Bez znaczenia dla niniejszego postępowania pozostaje zaś szeroko eksponowana przez prokuratora, kwestia charakteru rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd Rejonowy, tj. warunkowego umorzenia postępowania, a nie wydania wyroku skazującego. Nie przesądzając w tym miejscu dalszych losów postępowania w zakresie czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia, zauważyć wyłącznie należy, iż w aktualnej sytuacji procesowej nie jest też możliwe, zaistnienie sprzecznego z obowiązującymi unormowaniami, stanu wydania w jednym postępowaniu karnym dwóch odrębnych decyzji o warunkowym umorzeniu postępowania. Postępowanie o czyn z art. 225 § 2 kk, będzie odrębnym procesem.

W konsekwencji, zdaniem Sądu Odwoławczego czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia nie został rozpoznany i w chwili obecnej występuje sytuacja, która nakazuje Sądowi Rejonowemu dokonanie formalnego wyłączenia czynu opisanego w pkt II aktu oskarżenia – do odrębnego postępowania i skierowanie sprawy na rozprawę, w celu jej rozpoznania i wydania rozstrzygnięcia, które będzie pierwszym orzeczeniem w sprawie zaskarżonego czynu.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.

SSO Wojciech Maczuga

Sygn. akt IV Kz 206/17

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować postanowienie,

2.  Odpis postanowienia doręczyć:

- oskarżonemu z pouczeniem o prawomocności.

10.05.2017 r. SSO Wojciech Maczuga