Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 26 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Wojciech Wojnar

Protokolant: Agnieszka Peregudów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. we W.

sprawy z powództwa (...) S.A.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. K. na rzecz strony powodowej (...) S.A. kwotę 3.202,87 zł (trzy tysiące dwieście dwa złote osiemdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 19 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 717 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2012 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z M. K. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) na czas oznaczony do dnia 16 grudnia 2016 r. w ramach promocji „(...)”. Z tego tytułu M. K. była zobowiązana do uiszczania opłaty abonamentowej w kwocie 24,90 zł przez pierwsze 42 cykle rozliczeniowe, a po ich upływie – w kwocie 49,90 zł. W związku z zawarciem umowy przyznano jej ulgę w wysokości 7.409,83 zł.

W umowie strony ustaliły, że abonent przyjmuje na siebie zobowiązanie do utrzymania aktywnej karty SIM w sieci przez okres 48 pełnych cykli rozliczeniowych. W przypadku naruszenia tego zobowiązania abonent był zobowiązany do zapłaty kary umownej w wysokości 600 zł. Obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę tej kary powstawał również, jeśli do naruszenia przez abonenta zobowiązania dojdzie wskutek rozwiązania umowy przez abonenta przed upływem czasu oznaczonego, na który umowa została zawarta lub rozwiązania umowy przez operatora z winy abonenta.

(dowód: - umowa z dnia 16 grudnia 2012 r., k. 22;

- warunki oferty promocyjnej, k. 23-24;

- regulamin świadczenia usług, k. 25-27)

W dniu 12 września 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z M. K. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) na czas oznaczony do dnia 12 września 2015 r. w ramach promocji „(...)”. Z tego tytułu M. K. była zobowiązana do uiszczania opłaty abonamentowej w kwocie 98,90 zł. W związku
z zawarciem umowy abonentowi przyznano ulgę w wysokości 1.774,55 zł.

Jednostronne rozwiązanie umowy przed upływem czasu oznaczonego, na który została ona zawarta, dokonane przez Abonenta lub przez operatora z winy abonenta, oznaczać będzie naruszenie przez abonenta zobowiązania niepieniężnego do utrzymania aktywnej Karty SIM przez ten czas.
W takim przypadku abonent zapłaci karę umowną, której maksymalna wysokości wynosi 1.600 zł. Kara umowna nie przekroczy wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną wartość tej ulgi za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

(dowód: - umowa z dnia 12 września 2013 r., k. 28-31;

- warunki oferty promocyjnej, k. 32-34;

- regulamin świadczenia usług, k. 35-39)

M. K. nie regulowała należności abonamentowych i opłat za dodatkowo płatne usługi (...) (na fakturze nr (...) wartość tych usług to łącznie kwota 203,45 zł, na fakturze (...) wartość tych usług to 128 zł), z których korzystała, mimo prawidłowego naliczania w fakturach uzgodnionych abonamentów. Niezapłacone przez M. K. faktury zostały wystawione w okresie od 21 kwietnia 2013 r. do 21 października 2013 r., przy czym termin zapłaty najdawniejszej faktury przypadał na dzień 5 maja 2013 r.

Wobec istnienia zadłużenia (...) S.A. pismem z dnia 11 grudnia 2013 r. wypowiedziała M. K. zawarte z nią umowy, naliczając kary umowne w łącznej wysokości 2.058,53 zł (600 zł z umowy z dnia 16 grudnia 2012 r. i 1.458,53 zł z umowy z dnia 12 września 2013 r.).

Na dzień 18 maja 2015 r. zadłużenie M. K. wobec (...) S.A., obejmujące niezapłacone abonamenty i opłaty za usługi telekomunikacyjne, kary umowne i odsetki za opóźnienie, wynosiło 3.202,87 zł.

(dowód: - saldo niezapłaconych faktur i not, k. 21;

- faktury VAT z rozliczeniem zbiorczym, k. 47-50;

- korespondencja stron, k. 40-42;

- wypowiedzenie umów z zestawieniem zawartych umów i potwierdzeniem nadania, k. 43-45)

Powyższe ustalenia Sądu znajdują uzasadnienie we wszystkich przeprowadzonych dowodach, które zostały powołane przy ustalaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawę prawną żądania powoda stanowią przepisy art. 491 § 1 zd. 2 k.c. W myśl pierwszego z tych przepisów jeżeli jedna ze stron dopuszcza się zwłoki w wykonaniu zobowiązania
z umowy wzajemnej, druga strona może bądź bez wyznaczenia terminu dodatkowego, bądź też po jego bezskutecznym upływie żądać wykonania zobowiązania i naprawienia szkody wynikłej ze zwłoki. Wierzycielowi przysługuje więc roszczenie o spełnienie świadczenia oraz o wyrównanie szkody związanej ze zwłoką.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa domagała się od pozwanej zapłaty należności
z tytułu zawartych między stronami umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na którą składała się kwota kar umownych w łącznej wysokości 2.058,53 zł, niezapłacone należności z tytułu faktur oraz z tytułu not odsetkowych. Pozwana nie kwestionowała faktu, iż doszło do zawarcia między stronami wskazanych wyżej umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych (art. 56 Prawa telekomunikacyjnego). Zarzuciła jednak, że nie zgadza się z naliczaniem kary umownej, ponieważ powód nie wywiązał się z umowy i naliczał kolosalne kwoty za Internet, wystawiał faktury na zawyżone kwoty. Jednocześnie pozwana podniosła zarzut przedawnienia.

Odnosząc się do kwestii spornych wskazać należy, iż analiza wystawionych przez stronę powodową faktur VAT i rozliczeń zbiorczych prowadzi do wniosku, że strona powodowa obciążała pozwaną prawidłowo wyliczoną kwotą abonamentu i nie pobierała dodatkowych opłat za połączenia internetowe, a wysokie kwoty, na które opiewały faktury, wynikały z korzystania przez pozwaną
z płatnych usług (...) (połączenia i SMS). I tak na fakturze nr (...) sama wartość tych usług to łącznie kwota 203,45 zł, na fakturze (...) wartość tych usług to 128 zł. Pozwana nie kwestionowała tych rozliczeń, ani tego, że korzystała z usług (...), dlatego uznać należało te okoliczności za przyznane. Oznacza to, że pozwana zobowiązana jest zapłacić zaległy abonament i opłaty za świadczone jej usługi telekomunikacyjne.

Strona powodowa domagała się ponadto zapłaty dwóch kar umownych w łącznej kwocie 2.058,53 zł zł (600 zł z umowy z dnia 16 grudnia 2012 r. i 1.458,53 zł z umowy z dnia 12 września 2013 r.), wskazując, iż jest ona naliczona na podstawie art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Pozwana, nie dokonując zapłaty za świadczone usługi telekomunikacyjne, spowodowała, że obie umowy zostały rozwiązane przed terminem określonym w umowie przez stronę powodową z winy pozwanej. Stosownie do treści powołanego przepisu – w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Z umów, z których strona powodowa wywodzi swoje roszczenia, wynika, że zostały one zawarte w ramach promocji i z tego tytułu pozwana otrzymała ulgę w wysokości 7.409,83 zł
w przypadku umowy z dnia 16 grudnia 2012 r. i w wysokości 1.774,55 zł w przypadku umowy z dnia 12 września 2013 r. Natomiast kary umowne mają odpowiednio wysokość 600 zł i 1.458,53 zł. Oznacza to, że mieszczą się one w granicach wyznaczonych przez art. 57 ust. 6 ustawy, nie są też wygórowane zważywszy na czas trwania obu umów i datę ich wypowiedzenia.

Naliczeniu kar umownych nie stał na przeszkodzie zarzut pozwanej, że opłaca już jedną karę umowną na rzecz strony powodowej, pozwana nie wykazała bowiem tożsamości tej kary z karą dochodzoną w niniejszym postępowaniu, a to na niej spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Ponadto, Sądowi z urzędu jest wiadomo, że kara umowna, na którą powołuje się pozwana dotyczyła innej umowy.

Chybiony był także zarzut przedawnienia.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Skutki przedawnienia reguluje natomiast art. 117 § 2 k.c. zd. 1, zgodnie z którym po upływie okresu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeknie się korzystanie z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Według art. 120 §1 k.c. bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a więc od dnia w którym wierzyciel może domagać się od dłużnika realizacji zobowiązania w drodze przymusowej.

W niniejszej sprawie pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń majątkowych wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych

Ustawa prawo telekomunikacyjne nie przewiduje szczególnego terminu przedawnienia poszczególnych, czy też wszystkich roszczeń wywodzących się z tego stosunku prawnego. Skoro więc brak jest przepisu szczególnego, regulującego termin przedawnienia roszczenia wynikającego
z obowiązku zapłaty wynagrodzenia za świadczone usługi telekomunikacyjne, to zastosowanie znajduje trzyletni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. (vide: uchwała SN z dnia 7 maja 2009 r., sygn. III CZP 20/09).

Dochodzone w niniejszej sprawie należności stały się wymagalne w okresie od dnia 5 maja 2013 r. do dnia 4 listopada 2013 r., a zatem na dzień wniesienia pozwu (19 maja 2015 r.) żadna z nich nie była przedawniona.

Zasadne jest również żądanie strony powodowej co do odsetek za opóźnienie w płatności. Roszczenie to ma oparcie w art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Strona powodowa była zatem uprawniona do naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwot zaległości. Mogła ponadto domagać się odsetek od wyliczonych odsetek od dnia wniesienia pozwu, zgodnie z treścią art. 482 § 1 k.c.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie I tenoru wyroku.

Orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu nastąpiło na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty należne stronie powodowej składa się opłata sądowa od pozwu, opłata od pełnomocnictwa oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.