Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 12 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Izabela Korpik

Protokolant: po. stażysty Weronika Kowalska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2017 r. w Poznaniu sprawy z powództwa

(...) Bank (...) S.A z siedzibą w W.

przeciwko

M. C.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na powoda kwotę 116.053,54 zł ( sto szesnaście tysięcy pięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami :

a)  od kwoty 112.301,05 zł (sto dwanaście tysięcy trzysta jeden złotych pięć groszy) umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od dnia 14 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 1712,49 zł (jeden tysiąc siedemset dwanaście złotych czterdzieści dziewięć groszy) ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  kosztami procesu obciąża w całości pozwanego i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.034,51 zł .

/-/ SSO Izabela Korpik

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. C. kwoty 116.053,54 zł wraz z odsetkami:

-

umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 14 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty od kwoty 112.301,05 zł,

-

ustawowymi od dnia 15 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty od kwoty 1712,49 zł,

oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że wierzytelność dochodzona w niniejszym postępowaniu wynika z kredytu udzielonego pozwanemu dnia 23 października 2013 r., który wobec zalegania ze spłatą, został wypowiedziany ze skutkiem na dzień 23 listopada 2015 r. Wskazał, że na kwotę tą składają się należności z tytułu: niespłaconego kapitału - 112.301,05 zł, odsetek umownych za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty kapitału od dnia 5 października 2015 r. do dnia 13 stycznia 2016 r. oraz kwota 2040 zł tytułem opłat i prowizji. Powód podkreślił również, że powyższa wierzytelność została potwierdzona wyciągiem z ksiąg bankowych (pozew - k.2-6).

Dnia 21 listopada 2016 r. tutejszy Sąd, uwzględniając żądanie pozwu, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 84).

Pozwany skutecznie sprzeciwem zaskarżył tenże nakaz wnosząc o oddalenie powództwa. Przyznał, że zawarł z powodem umowę kredytu, ale podkreślił, że z przyczyn natury osobistej musiał zawiesić jego spłatę. Następnie podniósł ,że ustalił z pracownikami pozwanego, że zawarta zostanie ugoda regulująca dogodny dla niego sposób spłat wszystkich jego zobowiązań wobec powodowego banku. Pozwany podkreślił, że powód nie wywiązał się z tych uzgodnień i dotychczas nie przedstawił żadnej propozycji polubownego załatwienia sprawy (sprzeciw - k. 97).

Powód podtrzymał swoje żądanie zwracając uwagę, że pozwany nie zakwestionował dochodzonego roszczenia, w istocie uznając powództwo. Wskazał ponadto, że wielokrotnie podejmował próby nawiązania z pozwanym kontaktu w celu ustalenia warunków spłaty zadłużenia, ale nie doprowadziły one do polubownego rozwiązania sporu, bowiem pozwany nie spłacił należności nawet w części (pismo z dnia 2.03.2017 r. - k. 116-118).

Sąd ustalił, co następuje.

Dnia 23 października 2013 r. powód (...) Bank (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. udzielił pozwanemu M. C. kredytu w kwocie 123.213,30 zł. Oprocentowanie kredytu było zmienne i stanowiło sumę stopy bazowej WIBOR 3M i marży banku, która wynosiła 7 punktów procentowych. Spłata miała nastąpić w 120 ratach miesięcznych, a wysokość pierwszej raty wynosiła 1615,53 zł.

W przypadku niedotrzymania przez pozwanego warunków udzielenia kredytu powód mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia (§ 11 pkt 1 ppkt 6 regulaminu kredytowania).

Bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji zgodnie z „Tabelą Prowizji i Opłat Bankowych”, stanowiącą integralną część umowy.

Dowód: umowa kredytu (k. 48-53), tabela op łat i prowizji (k. 54-62), regulamin kredytowania (k. 63-67).

Wobec braku spłat kredytu zgodnie z postanowieniami zawartej umowy powód wypowiedział ją pismem z dnia 5 października 2015 r. Pismo to zostało nadane dnia 7 października 2015 r. Rozwiązanie umowy nastąpiło dnia 23 listopada 2015 r.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: wypowiedzenie (k. 68), dowód nadania (k. 69-72).

Należność pozwanego z tytułu powyższej umowy na dzień 8 listopada 2016 r. wynosiła 116.053,54 zł. Na kwotę tą składały się:

-

niespłacony kapitał - 112.301,05 zł,

-

odsetki umowne za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty kapitału od dnia 24 listopada 2013 r. do dnia 13 stycznia 2016 r. - 1712,49 zł

-

opłaty i prowizje - 2040 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg banku (k. 45), wyciąg z rachunku (k. 73-78).

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami całkowicie bezsporny. W szczególności pozwany nie kwestionował tego, że zawarł z powodem umowę kredytu, którego następnie nie spłacił. Nie podważał również, że otrzymał pismo wypowiadające umowę oraz, że odniosło ono skutek w postaci rozwiązania umowy z dniem 23 listopada 2013 r.

Sąd zauważa przy tym, że dla ustalenia wysokości należności banku szczególne znacznie miał wyciąg z ksiąg banku, który to dokument (pomimo zmian w prawie bankowym) nadal w postepowaniu sądowym ma szczególną moc dowodową (skoro chociażby na jego podstawie możliwe jest wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym), choć oczywiście jak inne dokumenty podlega ocenie Sądu. W niniejszej sprawie ocena ta pozwoliła na stwierdzenie, że dane w nim zawarte odpowiadają prawdzie. Powód przedstawił bowiem szczegółowe wyciągi z rachunku bankowego, które w całości potwierdzają wysokość dochodzonych kwot.

Oddaleniu podlegał natomiast wniosek pozwanego o zobowiązanie powoda do podania kto z jego personelu prowadził w jego imieniu rozmowy na temat polubownego zakończenia niniejszego sporu. Wniosek ten był całkowicie bezprzedmiotowy, a informacja uzyskana od powoda nie miałaby wpływu na treść rozstrzygnięcia. Składając tenże wniosek pozwany zmierzał do wykazania, że prowadził z powodem rozmowy co do sposobu spłaty zobowiązania. Nawet jeśli takie rozmowy były prowadzone to bezspornym było, że w żaden sposób nie zostały one sfinalizowane, w szczególności nie doszło do zawarcia ugody. Przyczyna, dla której to nastąpiło, nie ma znaczenia. Powód ma bowiem pełną dowolność w zakresie negocjacji z dłużnikiem i czynienia jakichkolwiek ustępstw. Do czasu osiągnięcia ostatecznego porozumienia, a takie, co bezsporne, nie nastąpiło, może dowolnie zmieniać swoje stanowisko, a wręcz zrezygnować z poczynienia ustępstw. Jakiekolwiek prowadzone między stronami rozmowy, skoro nie zakończyły się porozumieniem, nie mają wpływu na rozstrzygnięcie.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W toku niniejszego postępowania powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 116.053,54 z tytułu zwrotu udzielonego kredytu.

Podstawę prawną żądania stanowił art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz U. z 2012, poz. 1376) zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 ww. ustawy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Analogiczne postanowienia zawierał regulamin kredytowania stanowiący integralną część zawartej między stronami umowy.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy, wykonania świadczenia przez powoda (oddania do dyspozycji kwoty kredytu) i braku terminowych spłat. W szczególności przyznał, że w trakcie trwania umowy przestał spłacać raty z przyczyn osobistych ( konieczność opłacenia kosztów związanych z leczeniem żony ). Wobec tego nie może budzić wątpliwości, że zaszły przesłanki do wypowiedzenia umowy, czego powód dokonał w piśmie z dnia 5 października 2015 r. Co prawda nie przedstawił on dokumentu, z którego wynikałoby czy i kiedy pozwany pismo to otrzymał, a tym samym od kiedy biegł termin wypowiedzenia i kiedy upłynął, ale twierdzeń powoda w tym zakresie pozwany nie kwestionował. W szczególności nie podważał, że pismo otrzymał oraz, że na jego skutek umowa została rozwiązana z dniem 23 listopada 2015 r. Wobec tego należało uznać, że wówczas właśnie cała należność stała się wymagalna.

Powód wykazał również co składa się na dochodzoną należność. Oprócz kwoty kapitału w wysokości 112.301,05 zł pozwany zobowiązany jest ponadto do zapłaty odsetek umownych za okres korzystania z kapitału od dnia 24 listopada 2013 r. do dnia 13 stycznia 2016 r. - w wysokości 1712,49 zł oraz opłat i prowizji - 2040 zł. Naliczenie wszystkich powyższych kwot znajduje przy tym oparcie w postanowieniach zawartej umowy, a dokonane przez powoda obliczenia są w pełni prawidłowe. W szczególności podstawą naliczenia odsetek za korzystanie z kapitału jest postanowienie zawarte w paragrafie 1 pkt 2.5 umowy, zgodnie z którym kredyt jest oprocentowany stawką zmienną, stanowiącą sumę WIBOR 3M i marży banku w wysokości 7 punktów procentowych. Zgodnie z kolei z punktem 2.6 bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji zgodnie z „Tabelą Prowizji i Opłat Bankowych”, stanowiącą integralną część umowy.

Sąd podkreśla przy tym, że pozwany nie zgłosił w tym względzie żadnych zarzutów, a tym bardziej nie udowodnił ich, w szczególności nie podnosił, że spłacił kwotę kapitału w większym zakresie lub, że odsetki zostały naliczone od niewłaściwej kwoty lub za błędny okres.

Pozwany kwestionując dochodzone roszczenie podnosił jedynie, że prowadził z pracownikami powoda rozmowy dotyczące sposobu spłaty zadłużenia, które jednakże, z uwagi na zaniechania ze strony powoda, nie zostały zakończone osiągnięciem porozumienia. Pozwany podnosił bowiem, że po rozmowach telefonicznych powód miał wysłać mu propozycję ugody, czego jednak nie uczynił.

Jak już jednak zasygnalizowano powyżej okoliczność ta nie miała dla sprawy żadnego znaczenia. Nawet jeśli pomiędzy stronami były prowadzone rozmowy na temat tego w jaki, dogodny dla siebie sposób pozwany ma spłacić całość zobowiązania, to jednak bezspornym było, że w żaden sposób nie zostały one sfinalizowane, w szczególności nie doszło do zawarcia ugody. Przyczyna, dla której to nastąpiło, pozostaje bez znaczenia. Powód ma bowiem pełną dowolność w zakresie negocjacji z dłużnikiem i czynienia jakichkolwiek ustępstw na jego rzecz. Do czasu osiągnięcia ostatecznego porozumienia, a takie, co bezsporne, nie nastąpiło, może dowolnie zmieniać swoje stanowisko, a wręcz zrezygnować z polubownego zakończenia sporu. Jakiekolwiek prowadzone między stronami rozmowy, skoro nie zakończyły się porozumieniem, nie mają wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem nie modyfikowały obowiązku pozwanego do zapłaty świadczenia.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 K.c. Jak wynika z powyższych ustaleń Sądu cała kwota kredytu stała się wymagalna na skutek wypowiedzenia z dniem 23 listopada 2015 r. Od tego też momentu pozwany zobowiązany był do zapłaty odsetek od należności głównej. Powód domagał się ich jednak dopiero od dnia 14 stycznia 2016 r. i żądaniem w takim kształcie Sąd był związany. Wysokość tych odsetek, a więc czterokrotność stopy lombardowej NPB, wynika z zawartej między stronami umowy.

Powód domagał się również odsetek od kwoty 1712,49 zł stanowiącej skapitalizowane odsetki od należności głównej naliczone za okres od dnia rozwiązania umowy do 13 stycznia 2016 r. Odsetek tych domagał się od 15 kwietnia 2016 r. Również to roszczenie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem zgodnie z art. 482 § 1 K.c. można żądać odsetek od zaległych odsetek dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, zaś powództwo w niniejszej sprawie wniesiono właśnie 15 kwietnia 2016 r.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 K.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego, jako przegrywającego. W konsekwencji zasądzono od niego na rzecz powoda kwotę 13.034,51 zł na którą złożyły się: opłata od pozwu – 5803 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zastępstwa procesowego – 7200 zł oraz opłata manipulacyjna na rzecz operatora płatności – 14,51 zł.

SSO Izabela Korpik