Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w III Wydziale Karnym, w składzie :

Przewodniczący:SSO Tomasz Krawczyk

Ławnicy: Roman Olakowski, Maria Ferens

Protokolant: Anna Łącka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Śródmieście Ewy Bernackiej

po rozpoznaniu w dniach: 30 stycznia 2017 r. 13 lutego 2017 r., 20 marca 2017 r., 12 kwietnia 2017 r., 8 maja 2017 r., 2 czerwca 2017 r.

K. N., syna L. i E. z domu H., ur. (...)

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 6 sierpnia 2016r., we W. w sklepie (...) usiłował dokonać rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia na osobie M. P. w ten sposób, że przyłożył mu do głowy broń palną w postaci pistoletu alarmowego marki W. model (...) kal. 9 mm o nr (...) produkcji n., czym doprowadził go do stanu bezbronności, a następnie zażądał pieniędzy w kwocie 20 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego

tj. o czyn z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k.

II.  w dniu 6 sierpnia 2016r., we W. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci pistoletu alarmowego marki W. model (...) kal. 9 mm, nr (...) produkcji n.

tj. o czyn z art. 263§2 k.k.

*****

I.  uznaje oskarżonego K. N. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. i za to na podstawie art. 14§ 1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego K. N. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 263§2 k.k. i za to na podstawie art. 263§2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85§ 1 i 2 k.k. i art. 85a k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. łączy orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzeka wobec oskarżonego K. N. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 §1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 6 sierpnia 2016r. o godzinie 06.30., do dnia 2 czerwca 2017r.;

V.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych tj. broni palnej w postaci pistoletu alarmowego marki W. model (...) kal. 9 mm o numerze (...), magazynku oraz 2 szt. nabojów 9 mm. opisanych w wykazie dowodów rzeczowych I/56/16/B poz. 1570-1573;

VI.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Roman Olakowski SSO Tomasz Krawczyk Maria Ferens

Sygn. akt III K 337/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2016r. K. N. od około godziny 19.00 przebywał razem z R. M. w jego mieszkaniu przy placu (...) we W.. Mężczyźni spożywali alkohol i rozmawiali
o szczegółach wyjazdu do pracy w H.. Następnie do późnych godzin wieczornych oglądali w telewizji ceremonię otwarcia igrzysk olimpijskich.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. N. k. 557v,

- zeznania świadka R. M. k. 70, 567-568v.

W dniu 6 sierpnia 2016r. M. P. skończył pracę po północy
i udał się w okolice S. Olimpijskiego na spotkanie z kolegą. Po spotkaniu wsiadł w tramwaj jadący w kierunku placu (...). Miał zamiar przesiąść się w autobus linii (...) lub (...)i udać się do domu, jednakże zasnął w tramwaju i nie wysiadł na właściwym przystanku.

Dowód:

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559.

P. znajdował się w tramwaju linii 79, jadącym w kierunku placu (...), w pobliżu którego mieszka jego kolega R. M.. Zadzwonił do niego i umówił się z nim, że jak dojedzie do placu, to pójdzie do sklepu po piwo, a następnie przyjdzie do niego. W tym czasie N. był jeszcze w mieszkaniu M..

Dowód:

- częściowo zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- zeznania świadka R. M. k. 70-71, 567-568v,

- rozkład jazdy tramwaju k. 626-630.

M. poznał P. przed 2000r. Pracowali razem w N.
i w tamtym czasie często się spotykali. Obecnie spotykają się sporadycznie. Natomiast znajomość M. z oskarżonym trwa od ponad roku. W tym okresie N. był kilkukrotnie w mieszkaniu M..

Dowód:

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- zeznania świadka R. M. k.70-71, 567-568v.

Oskarżony wiedział, że R. M. posiada w swoim mieszkaniu broń. Podczas jednego z poprzednich spotkań M. mu ją pokazywał. Był to pistolet alarmowy W. model (...) kal. 9 mm nr (...) produkcji n. z magazynkiem nabojowym. W magazynku znajdowały się dwa naboje.

W rozumieniu Ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji pistolet ten stanowi broń palną alarmową. Na jego posiadanie wymagane jest stosowne pozwolenie. R. M. takiego pozwolenia nie posiadał. Ponadto broń ta nie była przechowywana zgodnie z obowiązującymi przepisami. M. broń przechowywał niezabezpieczoną na regale.

Dowód:

- zeznania świadka R. M. k. 70-71, 567-568v,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. N. k. 557,

- opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu badań broni i balistyki k. 172-177,

- opinia uzupełniająca biegłego z zakresu broni i balistyki k. 605-605v,

- wykaz dowodów rzeczowych k. 156, 305,

- notatka urzędowa k. 302, 319.

Podczas spotkania z oskarżonym N. R. M. zasnął. Oskarżony zabrał pistolet alarmowy należący do M. i wyszedł
z mieszkania.

Tymczasem M. P. około godziny 6:00 wysiadł z tramwaju na przystanku pl. (...) i poszedł do sklepu (...) przy ul. (...) znajdującej się przy skrzyżowaniu z ul. (...).

Dowód:

- zeznania świadka R. M. k. 70-71, 567 - 568v,

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- rozkład jazdy tramwaju k. 626-630.

W tym samym czasie w „(...)” był również oskarżony. N. był częstym klientem tego sklepu. Zdarzało się, że wynosił towar nie płacąc za niego. Trzykrotnie był wyrzucony ze sklepu przez M. K., który zakazał oskarżonemu przychodzić do sklepu.

Pracownice wiedziały, które osoby kradną towar i w przypadku gdy któraś z tych osób pojawiała się w sklepie, obserwowały ją. W dniu 6 sierpnia 2016r., kiedy oskarżony wszedł do (...), ekspedientka M. L. (1) zaczęła go obserwować. Zauważyła, że oskarżony ma w tylnej kieszeni spodni broń, jednakże nie była przekonana, czy jest prawdziwa czy być może jest to tylko zapalniczka w kształcie broni.

Po wejściu do sklepu (...) wziął z lodówki pięć piw. Następnie zostawił alkohol na ladzie kasowej i wrócił się w głąb sklepu po dwie zupy błyskawiczne. W tym czasie oskarżony K. N. podszedł do kasy
i zapłacił za swoje zakupy. Nie wyszedł jednak ze sklepu, tylko stał
z zakupionym piwem przy drzwiach.

Kiedy M. P. wrócił do kasy i chciał dokonać płatności, podszedł do niego oskarżony N. i zarządzał od niego dwudziestu złotych. Kiedy P. mu odmówił oskarżony wyjął z kieszeni broń, którą uprzednio zabrał z mieszkania R. M. i przyłożył P. do głowy.

Dowód:

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- zeznania świadka A. K. k. 325-326, 568v-569,

- zeznania świadka M. K. k. 643v,

- zeznania świadka M. L. (2) k. 17-18, 569-570,

- zeznania świadka A. O. k. 30-31, 570-571,

- zeznania świadka Ł. P. k. 321-322, 656v-657,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 20-22,

- zrzuty z monitoringu k. 38-42,

- wykaz dowodów rzeczowych k. 156, 305,

- protokół oględzin k. 333.

P. w obawie, że broń wystrzeli, odruchowo odepchnął ją od siebie, w przeciwnym kierunku. Następnie wykręcając rękę oskarżonego próbował mu ją odebrać. Odepchnął N. w kierunku okna wystawowego,
a ten upadł na witrynę rozbijając przy tym szybę. Następnie P. przytrzymując przedramię oskarżonego odebrał mu broń.

N. w wyniku upadku pokaleczył się rozbitym szkłem. Chciał wyjść, jednakże drzwi do sklepu zasłaniała roleta, którą podczas szamotaniny mężczyzn zasunęła jedna z pracownic. Oskarżony kopnął
w potłuczoną już szybę w witrynie sklepowej, aby zrobić sobie miejsce na wyjście i oddalił się.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. N. k. 556v,

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- zeznania świadka M. L. (2) k. 17-18, 569-570,

- zeznania świadka A. O. k. 30-31, 570-571,

- zeznania świadka D. B. k. 33-34, 604v-605,

- protokół oględzin sklepu k. 15-16,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 20-22,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 36,

- zrzuty z monitoringu k. 38-42,

- wykaz dowodów rzeczowych k. 156, 305, 331-332,

- protokół oględzin k. 333,

- materiał poglądowy k. 296-297,

- protokół porównania materiału porównawczego k. 311,

- faktura VAT (...),

- opinia z badań Pracowni Genetyki Sądowej Laboratorium Zakładu (...) Katedry Medycyny Sądowej UM we W. k. 360-365, 368.

Ekspedientki w tym czasie znajdowały się na zapleczu. Obserwowały szamoczących się mężczyzn na monitoringu znajdującym się w biurze. Powiadomiły właścicielkę sklepu, a następnie policję.

Dowód:

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- zeznania świadka M. L. (2) k. 17-18, 569-570,

- zeznania świadka A. O. k. 30-31, 570-571,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 20-22,

- wykaz dowodów rzeczowych k. 331-332.

W wyniku podjętej przez policję interwencji oskarżonego K. N. odnaleziono w mieszkaniu przy ul. (...) we W.. Policjanci zastali go pod wpływem alkoholu, rannego, z ranami ciętymi przedramienia.

W wyniku zaistniałego zdarzenia M. P. otrzymał zwolnienie lekarskie stwierdzające niezdolność do pracy do dnia 5 września 2016r.

Dowód:

- zeznania świadka A. B. k. 316 -317, 566v-567,

- zeznania świadka M. P. k. 5, 307v, 557v – 559,

- protokół badania alkomatem k. 9, 26,

- zwolnienie lekarskie pokrzywdzonego k. 85-86.

K. N., syn L. i E. z domu H., ur. (...) we W.. Kawaler, ojciec jednego dziecka. Posiada wykształcenie wyższe ekonomiczne. Bezrobotny, utrzymuje się z prac dorywczych. Leczony psychiatrycznie, nieleczony neurologicznie ani odwykowo. Uzależniony od alkoholu. Uprzednio karany za przestępstwo z art. 284§1 k.k., a także za oszustwo na terenie N..

Dowód:

- wywiad środowiskowy k. 314,

- odpis wyroku k. 299-301,

- karta karna k. 25, 77-78.

Opinia sądowo-psychiatryczna sporządzona w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego wskazuje, iż oskarżony K. N. nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów
i pokierowania swoim postępowaniem. Stwierdzono, że może stanąć przed Sądem i brać udział w toczącym się postępowaniu karnym w sposób samodzielny i rozsądny.

Na podstawie analizy akt sprawy i w oparciu o przeprowadzone badanie stanu psychicznego stwierdzono, że oskarżony nie jest chory psychicznie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Nie jest także osobą upośledzoną umysłowo.

Dowód:

- opinia sądowo – psychiatryczna k. 340-352,

- dokumentacja lekarska k. 109-120, 127-138, 181-194, 205-230, 233-240,

- wykaz dowodów rzeczowych k. 168-169, 305.

Oskarżony K. N. przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego początkowo przyznał się do zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że nic nie pamięta ze zdarzenia. W toku postępowania sądowego nie podtrzymał powyższych wyjaśnień, cały czas myślał, że chodzi
o szarpaninę, i że o to jest podejrzany. Chciał odzyskać własne pieniądze.

Przesłuchiwany podczas posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania wyjaśnił, że kojarzy P.. Wydaje mu się, że jest to mężczyzna, który go dzień wcześniej okradł i pił z nim. Wziął od niego pieniądze i mu ich nie oddał. W toku postępowania sądowego doprecyzował, że mógł w ten sposób powiedzieć, że ten mężczyzna go okradł i wziął jego pieniądze, ale chodziło mu o to, że P. za te 20 zł nie kupił tego, o co go prosił, a on niepotrzebnie zachował się tak potem.

Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w dniu 25 listopada 2016r. wyjaśnił, że nie zrozumiał zarzutów i nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynów.

Oskarżony przesłuchiwany w toku postępowania sądowego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że przebywał u R. M. całą noc. Uzgadniali szczegóły wyjazdu do H. i pili piwo.
W późniejszych godzinach oglądali rozpoczęcie olimpiady. Nad ranem nie było już papierosów, więc poszedł do sklepu. W drodze do sklepu spotkał M. P.. Oskarżony powiedział mu, że idzie do sklepu po papierosy. P. również szedł do sklepu. Oskarżony wyjaśnił, że dał P. 20 zł, żeby kupił papierosy, a za resztę piwo, ponieważ ma „kosę” z właścicielem. Został w okolicach sklepu koło przystanku, a P. poszedł do (...). Dłużyło mu się, więc pomimo tego, że nie chciał, wszedł do sklepu. Wziął piwo i za nie zapłacił. W tym czasie widział M., który chodzi po sklepie. Kupił piwa, i jak wychodził, zobaczył, że P. nadal jest w sklepie. Zdziwił się, podszedł do niego i poprosił, żeby oddał mu 20 zł. Wyjaśnił, że P. kupował jakieś inne rzeczy, nie te, na które dał mu pieniądze. Nie wie, co on takiego mu powiedział, że sprowokował go do takiego zachowania a nie innego i chyba to było „spadaj świrze”. Szarpali się. Oskarżony wyjaśnił, że miał straszaka w kieszeni i został pchnięty na witrynę, rozbił ją i krwawiła mu ręka. Dotarł do domu, zadzwonił do sąsiada, do R. M. i na pogotowie. Wyjaśnił, że ma wątpliwości co tak naprawdę pamięta.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego K. N. k. 43, 53-55, 62, 271-273, 555v-557v.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wina i sprawstwo, jak i okoliczności popełnienia zarzucanych oskarżonemu K. N. czynów opisanych w punkcie I i II części wstępnej wyroku nie budzą wątpliwości.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach w postaci zabezpieczonego nagrania z monitoringu sklepu
z przedmiotowego zdarzenia, protokole oględzin sklepu, protokole zatrzymania rzeczy, dowodzie rzeczowym w postaci broni, opinii z zakresu broni i balistyki, opinii z badań Pracowni Genetyki Sądowej. Istotne znaczenie w sprawie miały zeznania świadków M. L. (2), A. O., D. B., R. M., jak i pokrzywdzonego M. P..

Sąd częściowo dał wiarę oskarżonemu K. N.
w zakresie, w jakim wyjaśnił, iż spotkał się z R. M., pił razem z nim piwo i uzgadniali szczegóły wyjazdu do pracy za granicę. Sąd uznał za wiarygodne również wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał, iż szarpał się z pokrzywdzonym, który pchnął go na witrynę sklepową. Ponadto wyjaśnił, że „straszak”, który posiadał, należy do R. M.. Był przekonany, że jest to „straszak”, ponieważ M. go wielokrotnie o tym zapewniał. Broń leżała na ławie i widział ją już wcześniej.

Sąd nie dał wiary oskarżonemu w zakresie, w jakim wyjaśnił na rozprawie, że w drodze do sklepu spotkał P. wręczył mu 20 zł, żeby kupił mu papierosy i piwo, ponieważ ma „kosę” z właścicielem. Dłużyło mu się więc pomimo tego, że nie chciał wszedł do sklepu. W sklepie zauważył M. P. jak kupuje inne rzeczy, a nie te, na które oskarżony dał mu pieniądze. Zdziwił się, podszedł do niego i poprosił, żeby oddał mu 20 zł.

Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonego, jakie złożył na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania, wyjaśnił bowiem, że kojarzy M. P. i wydaje mu się, że to jest mężczyzna, który go dzień wcześniej okradł, pił z nim, wziął pieniądze i mu ich nie oddał.

Wyjaśnienia oskarżonego nie są konsekwentne, bowiem najpierw wyjaśnił, iż poprzedniego dnia pił z P. alkohol, a ten go okradł,
a następnie przesłuchiwany na rozprawie wyjaśniał odmiennie, iż spotkał P. nad ranem, a zatem tego samego dnia, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia i to właśnie wtedy pokrzywdzony wręczył mu dwadzieścia zł.

Wyjaśnienia oskarżonego, którym Sąd nie dał wiary, pozostają
w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, a przede wszystkim
z zeznaniami świadka M. P., który przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego zeznał, że mężczyznę, który przystawił mu broń do głowy, widział pierwszy raz w życiu. Przesłuchiwany na rozprawie zeznał, że nie kojarzył oskarżonego, a jeżeli się spotkali to dawno temu. Być może wtedy, kiedy pokrzywdzony pracował w elektrociepłowni, tj. w latach 2003-2004. Na rozprawie P. zeznał, że nie jest wstanie w tej chwili przypisać twarzy oskarżonego do kogoś kogo zna. Przyznał, że mogło tak być jak oskarżony mówi, że w przeszłości pili piwo w tym samym miejscu, tj. niedaleko miejsca zamieszkania M.. Ponadto R. M. zeznał, że przypuszcza, iż oskarżony nie zna się z P., bo u niego razem nie byli.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadków M. L. (2), A. O. i D. B.. Podane przez nich relacje są spójne, zbieżne i korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego M. P., tworząc zwarty obraz przedmiotowego zdarzenia.

M. P. zeznał, iż w dniu 6 sierpnia 2016r. jechał tramwajem linii (...), wysiadł na przystanku przy placu (...) i udał się do sklepu (...) na ul. (...). Wziął pięć piw i zostawił je przy kasie, następnie wrócił się jeszcze po dwie zupki chińskie. Podszedł do kasy i wyłożył towar na ladę. W chwili gdy ekspedientka zaczęła kasować jego zakupy, podszedł do niego oskarżony i powiedział, żeby dał mu dwadzieścia złotych. P. odpowiedział oskarżonemu, że nie da mu żadnych pieniędzy. Oskarżony N. gdy to usłyszał, wyciągnął coś co wyglądało jak pistolet i przyłożył P. do głowy. P. odepchnął broń od skroni w obawie, że ta wystrzeli. Następnie popchnął oskarżonego, a ten wpadł na szklaną witrynę i rozbił ją. P. wykręcił oskarżonemu rękę, w której trzymał broń i zabrał ją. Następnie pobiegł na zaplecze, gdzie schowały się też wcześniej ekspedientki.

Sąd miał również na uwadze, iż pokrzywdzony P. zeznał
w postępowaniu przygotowawczym, iż jechał tramwajem linii (...), natomiast na rozprawie wskazał na linię (...), co mogło być wynikiem omyłki i wynikać
z niepamięci świadka. Ponadto dowód z rozkładu jazdy przedstawiony przez oskarżonego potwierdza, iż tramwaj linii (...) w dniu 6 sierpnia 2016r. jechał ze S. przez S. w kierunku pl. (...), gdzie wysiadł pokrzywdzony.

Powyższe zeznania świadka M. P., w których opisuje przebieg usiłowania dokonania na jego osobie rozboju przez oskarżonego, zgodne są
z zeznaniami ekspedientek sklepu żabka, tj. świadków M. L. (2)
i A. O.. M. L. (2) zeznała, że w pewnym momencie, jak druga ekspedientka zaczęła kasować produkty, „wysoki mężczyzna” (oskarżony przyp. wł.) powiedział do starszego stojącego przy ladzie „daj dwadzieścia złotych”, na co ten mężczyzna odpowiedział mu, że chyba jest śmieszny oraz żeby dał mu spokój. Wtedy oskarżony przyłożył P. pistolet do głowy, a ten odruchowo popchnął go na szybę.

A. O. zeznała, że oskarżony wrócił się do kasy
i powiedział do P. „dawaj dwie dychy”. Gdy ten stanowczo odmówił, oskarżony N. wyciągnął pistolet i przystawił mu do głowy ponownie żądając dwudziestu złotych. Następnie mężczyźni zaczęli się szarpać. Wpadli na szybę witryny i całą ją potłukli.

Sąd dał wiarę również zeznaniom świadka D. B., który zeznał, że przechodził obok sklepu (...) przy ul. (...), a kiedy podszedł do drzwi sklepu zobaczył dwóch mężczyzn szamocących się
w środku. Mężczyźni uderzyli w szybę w witrynie i rozbili ją. Świadek złapał za klamkę, żeby wejść do sklepu i pomóc pracującym tam dziewczynom, jednak w tym momencie zamknęła się roleta wewnętrzna w drzwiach. Po chwili cofnął się i zobaczył jak wysoki mężczyzna kopnął w resztki szyby,
a następnie wyszedł przez witrynę na zewnątrz.

Zeznania świadków M. L. (2), A. O., D. B. oraz M. P. są w pełni spójne, konsekwentne, oraz stanowcze w swojej wymowie, a relacjonowane przez nich zdarzenie opisywane było szczegółowo w sposób logiczny, rzeczowy i pewny.

Istotne znaczenie dla sprawy miały również zeznania świadka R. M., który zeznał, iż posiadał w mieszkaniu broń gazową marki W.. Pistolet kupił w W. i posiadał go od pięciu lat. W magazynku znajdowały się dwa naboje. Broń znajdowała się na segmencie bez jakiejkolwiek obudowy. Świadek zeznał, iż dokładnie nie wie, w jakich okolicznościach, ale pamięta, że pokazywał broń oskarżonemu. Oskarżony N. wcześniej bywał u niego w mieszkaniu i M. mu tę broń pokazywał. Zeznał również, iż kiedy obudził się w nocy, zauważył, że
w mieszkaniu nie ma ani K., ani jego broni.

Ponadto Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. K. – ajenta sklepu (...), która potwierdziła, iż w czasie zdarzenia została wybita szyba, koszt jej naprawy wyniósł 2 218,92 zł. Świadek zeznała, iż zdarzało się, że oskarżony wyniósł towar ze sklepu, a następnego dnia potrafił przyjść i za niego zapłacić. Powyższe potwierdzają zeznania świadka M. L. (2), która zeznała, iż szefowa na kamerach pokazywała ekspedientkom osoby, które kradną, wynoszą towar i wywołują awantury. Prosiła, aby uważać, jeżeli te osoby pojawią się w sklepie. Taką osobą był oskarżony N.. Również mąż A. K. – świadek M. K. zeznał, iż raz jak oskarżony chciał wejść do sklepu, to „wypchnął go”. Innym razem obrażał ekspedientki w sklepie. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji A. B. i Ł. P..

Zeznania świadków oraz pokrzywdzonego, którym Sąd przypisał walor wiarygodności, są zgodne z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Na nagraniu z kamery monitoringu ze sklepu (...) z dnia 6 sierpnia 2016r. widać oskarżonego K. N., który przykłada broń do głowy pokrzywdzonego P.. Następnie P. odpycha oskarżonego, a ten upada na witrynę sklepową rozbijając szybę. P. wykręca dłoń oskarżonego i odbiera mu broń.

Wiarygodny materiał dowodowy stanowi m.in. również: dowód
z rozkładów jazdy tramwajów, dokumentacja medyczna oskarżonego, protokół oględzin sklepu, zrzuty z monitoringu, materiały poglądowe, jak
i protokół pobrania materiału porównawczego.

Opinia z badań Pracowni Genetyki Sądowej Laboratorium Zakładu (...) Katedry Medycyny Sądowej UM we W. potwierdziła, że wymazy pobrane z miejsca zdarzenia są zgodne z materiałem porównawczym pobranym od K. N. (k. 306-364).

Ponadto opinia wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej
z zakresu badań broni i balistyki potwierdziła, że pistolet alarmowy W. model (...) kal. 9 mm nr (...) produkcji n. z magazynkiem nabojowym w rozumieniu Ustawy z 21 maja 1999r. o broni i amunicji stanowi broń palną alarmową, na której posiadanie wymagane jest pozwolenie wydawane przez Komendanta Wojewódzkiego policji stosownego do miejsca zamieszkania właściciela broni. Ponadto broń tę należy zgodnie
z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 26 sierpnia 2014r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni
i amunicji przechowywać w metalowych szafach, a klucze do szaf należy zabezpieczyć w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób trzecich
(k. 172-177).

Biegły przesłuchiwany na rozprawie podtrzymał sporządzoną przez siebie opinię w toku postępowania przygotowawczego. Ponadto podał, iż
z broni przekazanej do badań nie można było odstrzelić innego naboju jak alarmowy i gazowy, tj. amunicję gazową i alarmową kaliber 9 mm. Znane są przypadki pozbawienia życia osoby na skutek strzału z broni alarmowej 9 mm. Cel użycia takiej broni zależy od właściciela broni. Biegły wskazał, że odstrzelenie ładunku gazowego zgodnie z instrukcją, tj. odległości większej niż jeden metr, powoduje łzawienie, kaszel, zatrzymanie oddechu, oszołomienie i obezwładnienie.

Opinia daktyloskopijna wskazała, że ślady daktyloskopijne linii papilarnych ujawnione w przebiegu oględzin sklepu nie są zgodne
z odbitkami linii papilarnych palców oskarżonego, a ponadto nie nadają się do identyfikacji.

W toczącym się postępowaniu przygotowawczym sporządzona została także opinia sądowo - psychiatryczna, w której stwierdzono u oskarżonego kontakt słowny, rzeczowy, świadomość niezaburzoną. Orientacje auto i allo psychiczną pełną, nastrój i napęd psychoruchowy wyrównany. Afekt żywy, bez cech niedostosowania i lęku, ze skłonnością do sytuacyjnego napinania się. Tok myślenia zwarty. Bez objawów wytwórczych (urojeń i omamów), stwierdzono jednak symulację takich objawów. Intelekt w obszarze normy. Funkcje pamięciowe, koncentracja uwagi w normie. Osobowość zaburzona bez cech dezintegracji psychomotorycznej.

Na podstawie analizy akt sprawy i w oparciu o przeprowadzone badanie stanu psychicznego stwierdzono, że oskarżony nie jest chory psychicznie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Nie jest także osobą upośledzoną umysłowo.

Wykluczono także inne zakłócenia czynności psychicznych mogące mieć wpływ na ocenę poczytalności w tym atypowy bądź patologiczny charakter upicia tempore criminis. Stwierdzono, iż zaburzenia psychiczne,
z powodu których oskarżony korzystał z leczenia psychiatrycznego w trybie ambulatoryjnym w przeszłości, nie mają znaczenia w ocenie jego poczytalności w niniejszej sprawie. W trakcie badania oskarżony symulował doznawanie szeregu różnych objawów psychopatologicznych, które nie tworzyły żadnej jednostki chorobowej z kręgu psychiatrii. Przedstawiał się
w roli chorego, jednocześnie dopytywany o objawy unikał odpowiedzi lub podawał treści coraz to bardziej absurdalne.

W toku prowadzonego postępowania sądowego biegli psychiatrzy złożyli opinię uzupełniającą podtrzymując opinię sporządzoną uprzednio
w postępowaniu przygotowawczym stwierdzając, że opiniowany w chwili objętej zarzutem znajdował się pod wpływem alkoholu i jeśli dopuścił się zarzucanych mu czynów w punkcie I i II to jego działanie było związane
z typowym odhamowującym działaniem alkoholowym. Ponadto stwierdzono, że w trakcie badania oskarżony symulował objawy choroby psychicznej. Typowe dla symulacji jest podawanie objawów, które ludzie sobie wyobrażają jako typowe dla choroby psychicznej. Biegłe odniosły się również do kart konsultacyjnych przedłożonych przez obrońcę w toku postępowania sądowego uznając, iż stwierdzone w niej zaburzenia osobowości nie mają wpływu na treść sporządzonej opinii, a tym samym na określenie stopnia poczytalności oskarżonego.

W opinii uzupełniającej odniesiono się również do historii choroby oskarżonego z lat 2003 – 2007, kiedy stwierdzono u niego depresję psychotyczną. Oskarżony był leczony z rozpoznaniem epizodu depresyjnego
z ostrymi zaburzeniami psychotycznymi. Z dokumentacji z lat 2015-2016 wynika, iż rozpoznano u niego uzależnienie od alkoholu i zaburzenia depresyjne. W karcie informacyjnej z dnia 6 sierpnia 2016r., a zatem z dnia przedmiotowego zdarzenia, „opisano stan psychiczny pod wpływem alkoholu gadatliwy przytomny w logicznym kontakcie słownym.”

Sąd miał na uwadze dokumentację historii choroby oskarżonego z lat ubiegłych znajdującą się w aktach sprawy, jednakże szczególny walor wiarygodności Sąd przypisał opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania, która wskazała, iż oskarżony K. N. nie miał
z przyczyn chorobowych zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Ponadto uznano, że oskarżony nie jest chory psychicznie i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Także w ustnej opinii uzupełniającej stwierdzono, że w dniu 6 sierpnia 2016r. opiniowany K. N. nie miał epizodu depresyjnego.

Wszystkie wymienione wyżej dowody dają niewątpliwą podstawę do prawidłowego ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 6 sierpnia 2016r. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego i wynikłe z niej ustalenia faktyczne powzięte przez Sąd prowadzą do wniosku, że oskarżony K. N. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k. oraz przestępstwa z art. 263§2 k.k.

Przedmiotem ochrony przestępstwa rozboju jest zarówno własność przedmiotu materialnego, wyodrębnionego i mogącego samodzielnie występować w obrocie, jak też nietykalność, wolność, zdrowie i życie człowieka. Zamach na osobę stanowi w tym przypadku jedynie środek prowadzący do realizacji celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia. Poprzez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne posiadanie. Przestępstwo to może nastąpić tylko poprzez działanie.

Zachowanie sprawcy w przypadku przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej, w celu przywłaszczenia przy zastosowaniu jednego z wyliczonych taksatywnie w tym przepisie sposobów działania, przybierających postać posługiwania się przez sprawcę bronią palną, nożem, innym, podobnie niebezpiecznym przedmiotem, środkiem obezwładniającym albo polega na działaniu sprawcy w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub działaniu sprawcy wspólnie z inną osobą, która posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem, środkiem obezwładniającym lub działa w sposób bezpośrednio zagrażający życiu.

Do znamion kwalifikujących rozboju ustawodawca zaliczył działanie bezpośrednio zagrażające życiu lub zdrowiu, które może się odnosić do każdego ze znamion czasownikowych w typie podstawowym. Chodzi tu
o sytuację, w której sprawca rozboju naraża swoim działaniem ofiarę na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Przedmiotowe znamiona czynów z art. 280 § 1 lub § 2 k.k. zostają bowiem zrealizowane, gdy tylko sprawca, działając w celu kradzieży, zagrozi pokrzywdzonemu natychmiastowym zastosowaniem przemocy, bez względu na to, jaki skutek u pokrzywdzonego groźba wywołała (wyrok SA
w K. z 26 czerwca 2015 r., II AKa 215/15, LEX nr 1785767).

Odnośnie zakresu pojęcia "posługuje się" użytego w art. 280 § 2 k.k., stanowiącego znamię kwalifikowanej postaci przestępstwa rozboju, należy rozumieć wszelkie manipulowanie przedmiotem wymienionym w tym przepisie, czyli bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym,
a więc nawet jedynie okazanie takiego przedmiotu przez sprawcę rozboju osobie pokrzywdzonej, pod warunkiem że taka demonstracja zostaje podjęta w celu wzbudzenia u pokrzywdzonego obawy jego użycia i wywołania w jego psychice uczucia (stanu) bezbronności (wyrok SA w Białymstoku z 9 października 2003 r., II AKa 266/03, OSAB 2004, nr 1, poz. 29). Oznacza to, że posłużenie się bronią palną w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. nie musi polegać na oddaniu strzału lub usiłowaniu oddania strzału, broń w ogóle nie musi być nawet nabita.

Przedmiotem ochrony art. 263§2 k.k. jest bezpieczeństwo osób
i mienia, a także kontrola w zakresie posiadania i wyrobu broni palnej lub amunicji przez powołane do tego podmioty. Przestępstwo to ma charakter powszechny. Popełnić je może każda osoba niemająca odpowiedniego zezwolenia na posiadanie broni.

Przedmiotem czynu jest broń palna albo amunicja. Kodeks nie podaje definicji tych pojęć, natomiast znajdują się one w Ustawie z dnia z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Art. 4 ust. 1 pkt 1 wskazuje, iż za broń palną uznaje się również broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową. Natomiast kwestię zezwolenia na posiadanie broni
i dopuszczalności posiadania amunicji regulują art. 9-33 powyższej ustawy. Art. 7 ust. 2 powyższej Ustawy wskazuje, że bronią palną sygnałową jest urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia z lufy o kalibrze nie mniejszym niż 25 mm substancji
w postaci ładunku pirotechnicznego celem wywołania efektu wizualnego lub akustycznego. Zgodnie z art. 7 ust. 3 Ustawy bronią palną alarmową jest urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odległość nie większą niż 1 m.

Analiza i ocena całego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż sprawstwo i wina oskarżonego co do obu zarzucanych mu czynów nie budzi żadnych wątpliwości.

Oskarżony K. N. zażądał od pokrzywdzonego M. P. dwudziestu złotych, a gdy pokrzywdzony stanowczo odmówił, ten wyjął z kieszeni broń i przyłożył P. do głowy. W wyniku zachowania pokrzywdzonego, który odepchnął oskarżonego od siebie, a następnie odebrał mu broń, nie doszło do realizacji zamiaru sprawcy, a tym samym nie doszło do dokonania przestępstwa. Z tego tez względu zachowanie oskarżonego zostało zakwalifikowane jako usiłowanie rozboju. Należy bowiem wskazać, iż art. 13 § 1 k.k. stanowi, iż za usiłowanie odpowiada ten, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Nie ma również wątpliwości co do kwalifikacji zachowania oskarżonego z przepisu art. 280§2 k.k., oskarżony posłużył się bowiem bronią – pistoletem alarmowym W. model (...) kal. 9 mm, który to pistolet zgodnie z przepisami Ustawy z dnia 21 maja 1999r., o broni i amunicji stanowi broń palną alarmową i wymagane jest na nią pozwolenie.

Przyłożenie broni do głowy pokrzywdzonego po uprzednim żądaniu od niego pieniędzy niewątpliwie stanowi groźbę natychmiastowego użycia przemocy, a ponadto jest działaniem bezpośrednio zagrażającym życiu. Zachowanie niewątpliwie wypełnia znamiona art. 280§2 k.k. Do wyczerpania znamion tego przestępstwa wystarczy bowiem samo posłużenie się bronią,
a zatem nawet tylko okazanie jej w celu wzbudzenia u pokrzywdzonego obawy użycia i wywołania w jego psychice stanu bezbronności.

Oskarżony usiłując dokonać rozboju wyżej wskazaną bronią wypełnił tym samym swoim zachowaniem znamiona przestępstwa określonego
w przepisie art. 263§2 k.k. Oskarżony posiadał wyżej broń palną alarmową bez wymaganego pozwolenia, które wydaje Komendant Wojewódki policji stosowny do miejsca zamieszkania właściciela broni.

Wymierzając oskarżonemu K. N. kary jednostkowe pozbawienia wolności Sąd miał przede wszystkim na względzie dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53 § 1 k.k., zatem baczył, by dolegliwość kar nie przekraczała stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów oraz miał na uwadze cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyn opisany w punkcie I części wstępnej wyroku Sąd miał na uwadze, że przestępstwo z art. 280§2 k.k. jest typem kwalifikowanym rozboju, które wykazuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Znajduje to odzwierciedlenie w rodzaju oraz wymiarze grożącej kary, jest bowiem ono zagrożone karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od 3 lat. Oskarżony swoim zachowaniem godził w dobra chronione prawem jakim jest mienie, a w szczególności życie i zdrowie człowieka. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał również uprzednią karalność oskarżonego.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę to, że broń, jaką oskarżony się posłużył, jest bronią gazową alarmową. Ponadto kwota, jakiej oskarżony zażądał od pokrzywdzonego była niewielka, tj. dwadzieścia złotych.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyn opisany w punkcie II części wstępnej wyroku Sąd miał na uwadze, że przedmiotem ochrony przestępstwa z art. 263§2 k.k. jest bezpieczeństwo publiczne związane
z reglamentowaniem dostępu do broni palnej i amunicji. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego. Za okoliczność łagodzącą uznano fakt, że broń, którą oskarżony posiadał, była bronią alarmową. Ponadto broń ta nie była jego własnością. Oskarżony N. wszedł bowiem w jej posiadanie w wyniku pozostawienia jej niezabezpieczonej przez R. M. i posiadanie to miało charakter krótkotrwały.

Sąd na podstawie art. 85§1 i 2 k.k. i art. 85a k.k. i art. 86 §1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej Sąd zastosował zasadę absorpcji.

Sąd nie znalazł podstaw, aby wymierzyć oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w wyższym wymiarze. Sąd uznał, że wymierzenie kary w wyższym wymiarze byłoby dla oskarżonego zbyt surowe i dolegliwe. Orzeczona wobec oskarżonego kara łączna pozbawienia wolności jest wystarczająco dolegliwa i spełnia w stosunku do oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma na celu odstraszenie od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy sprawcy zarówno wobec własnego czynu, jak
i przestępstwa w ogóle.

Kara pozbawienia wolności w takiej wysokości ma skłonić oskarżonego do zmiany postępowania i przestrzegania porządku prawnego. W ramach prewencji ogólnej wymierzona kara będzie w ocenie Sądu utwierdzać
w świadomości społecznej przekonanie o obowiązywaniu normy prawnej
i dawać gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości. Ponadto orzeczona wobec oskarżonego kara ma działać odstraszająco na potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw. Społeczne oddziaływanie kary jako jeden z celów kary jest podyktowane potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania. Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, tj. broni palnej w postaci pistoletu alarmowego marki W. model (...) kal. 9 mm o numerze (...), magazynku oraz 2 szt. nabojów 9 mm, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych I/56/16/B poz. 1570-1573 oraz w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Oskarżony nie ma stałego źródła dochodu ani majątku, a zatem ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.