Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie: Przewodniczący: SSR Radosław Myka

Protokolant: Paulina Puzia

w obecności Prokuratora: ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 maja 2016 r., 7 września 2016 r., 25 października 2016 r., 17 stycznia 2017 r. oraz 28 lutego 2017 r.

sprawy Ł. O. s. K. i B. z d. Ł., ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

w dniu 18 grudnia 2014 r. w W. przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci pojazdu m-ki B. o nr rej. (...) wraz z oryginalnym kluczykiem oraz przedmiotami znajdującymi się wewnątrz pojazdu w postaci dokumentacji od w/w/ samochodu, tj. tłumaczenia i potwierdzenia opłat dowodu rejestracyjnego czasowego, dokumentacji bankowej oraz torebki z zawartością prawa jazdy, dowodu osobistego, kart bankomatowych M. i (...), kluczy do domu, tabletu m-ki L., telefonu m-ki H., ślubnej złotej obrączki, gdzie łączna wartość strat na szkodę M. i P. M. wynosi 14.000 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka

I.  Mając za podstawę treść zarzutu aktu oskarżenia, oskarżonego Ł. O. uznaje za winnego tego, że w dniu 18 grudnia 2014 r. w W. przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki B. o nr rej. (...), jednocześnie dokonując zaboru dokumentów oraz przedmiotów znajdujących wewnątrz pojazdu w postaci dokumentacji od ww. samochodu, tj. tłumaczenia i potwierdzenia opłat dowodu rejestracyjnego czasowego, dokumentacji bankowej oraz torebki z zawartością kluczy do domu, tabletu marki L. (...), telefonu marki H., złotej obrączki, gdzie łączna wartość strat na szkodę M. i P. M. wyniosła 1399 zł, a następnie porzucił ww. pojazd w stanie uszkodzonym, w tym m.in. zniszczył opony oraz felgi, a także zarysował i wygiął karoserię pojazdu, gdzie łączna wartość uszkodzeń samochodu wyniosła 3800 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. popełnienia czynu z art. 289 § 2 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk. skazuje go na karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego Ł. O. na rzecz M. i P. M. kwotę (...) (pięć tysięcy sto dziewięćdziesiąt dziewięć) zł tytułem naprawienia szkody;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego K. K. (2) kwotę 1680 (tysiąc sześćset osiemdziesiąt) zł plus podatek VAT tytułem zwrotu kosztów obrony wykonywanej z urzędu;

IV.  Zasądza od oskarżonego Ł. O. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2000 (dwa tysiące) zł tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, a w pozostałym zakresie zwalnia oskarżonego od ich ponoszenia i przejmuje je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV K 371/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. M. jest właścicielem pojazdu marki B. o nr rej. (...), który nabył w sierpniu 2014 r. w komisie samochodowym w W.. Pojazd ten został wcześniej sprowadzony na terytorium Polski z Niemiec. Od momentu zakupu pojazd ten był praktycznie cały czas użytkowany przez M. M. (2) – żonę P. M..

Znajomym M. M. (2) był Ł. O., z którym M. M. (2) utrzymywała regularny kontakt, między innymi za pośrednictwem portalu społecznościowego F..

W dniu 18 grudnia 2014 r. około godz. 16.00 Ł. O. skontaktował się telefonicznie z M. M. (2) i umówił się na spotkanie przy Centrum Handlowym (...) w M. (parking przy sklepie (...) przy ul. (...) w W.). M. M. (2) pojechała na spotkanie pojazdem marki B. będącym własnością jej męża. W pojeździe tym znajdowała się torebka z zawartością prawa jazdy, dowodu osobistego, kart bankomatowych M. i (...), kluczy do domu, także tabletu m-ki L., telefonu komórkowego marki H. i ślubnej obrączki. Ponadto wewnątrz pojazdu znajdowała się dokumentacja od ww. pojazdu, tj. tłumaczenie i potwierdzenie opłat dowodu rejestracyjnego czasowego oraz dokumentacja bankowa.

Gdy M. M. (2) przyjechała na umówione miejsce spotkania, Ł. O. już na nią czekał. W trakcie rozmowy zaproponował, aby gdzieś poszli na kawę. M. M. (2) nie mając ochoty kontynuować rozmowy, wyszła z pojazdu, aby zapalić papierosa, pozostawiając kluczyk do auta w jego stacyjce. Wówczas Ł. O. wyjął kluczyk ze stacyjki i oświadczył, że M. M. (2) nigdzie nie pojedzie, ponieważ musi być z nim. Gdy M. M. (2) odmówiła, Ł. O. wsiadł za kierownicę i odjechał kierując się w stronę W.. M. M. (2), która początkowo sądziła, że to jakiś żart, natychmiast zadzwoniła do męża opisując co zaszło, a następnie do Ł. O. żądając zwrotu pojazdu, który jednak nie spełnił jej żądania, oświadczając, że ma godzinę czasu na zastanowienie się co jej wcześniej powiedział, następnie Ł. O. przestał odbierać telefony.

W tym samym dniu M. M. (2) o zaborze pojazdu marki B. o nr rej. (...) przez Ł. O. zawiadomiła Policję. W trakcie podjętych niezwłocznie czynności, funkcjonariusze (...) W. (...) K. B. i P. B. pełniąc służbę w patrolu zmotoryzowanym w rejonie P., około godz. 22.30 zauważyli jadący ul. (...) w kierunku ul. (...) pojazd marki B. o nr (...), który poruszał się mając przebite opony. Wymienieni funkcjonariusze podjęli interwencję w celu zatrzymania pojazdu. Kierujący tym pojazdem Ł. O. nie reagował na sygnały świetlne i nie zatrzymał się do kontroli, podjął próbę ucieczki jadąc ul. (...) w kierunku Al. (...), a następnie gdy K. B. i P. B. podjęli za nim pościg, Ł. O. porzucił ww. pojazd w stanie uszkodzonym przy ul. (...) w W., oddalając się z tego miejsca. W pojeździe tym Ł. O. zniszczył między innymi opony oraz felgi, rozbił tylny, lewy reflektor, a także zarysował i wygiął karoserię pojazdu. Po przybyciu na miejsce M. M. (2) stwierdziła, że w porzuconym pojeździe brakowało pozostawionych przez nią rzeczy, tj. torebki z zawartością prawa jazdy, dowodu osobistego, kart bankomatowych M. i (...), kluczy do domu, także tabletu m-ki L., telefonu komórkowego m-ki H. i ślubnej obrączki oraz dokumentacji od ww. pojazdu, tj. tłumaczenia i potwierdzenia opłat dowodu rejestracyjnego czasowego oraz dokumentacji bankowej.

W dniu 19 grudnia 2014 r. po godz. 15 Ł. O. skontaktował się telefonicznie z M. M. (2) i oświadczył, że rzeczy które znajdowały się w pojeździe, zostaną jej zwrócone, tj. pozostawione w jej miejscu pracy w sklepie monopolowym przy ul. (...) w W.. Po godz. 17 M. M. (2) została poinformowana przez swoją koleżankę z ww. sklepu, że jakiś mężczyzna przyniósł jej torebkę z zawartością portfela, dowodu osobistego, prawa jazdy oraz kart bankomatowych. M. M. (2), pomimo, że Ł. O. zobowiązał się zwrócić pozostałe zabrane rzeczy, nie odzyskała pozostałych skradzionych przedmiotów, tj. tabletu marki L., telefonu komórkowego m-ki H. i ślubnej obrączki, także dokumentacji od ww. pojazdu, dokumentacji bankowej oraz kluczy do domu. Łączna wartość skradzionych przez Ł. O. na szkodę M. i P. M. rzeczy stanowiła kwotę 1399 zł. Z kolei łączna wartość spowodowanych przez Ł. O. uszkodzeń pojazdu marki B. (koszty naprawy) wyniosła 3800 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków: M. M. (2) (k. 182-184, 3, 15, 17, 20), P. M. (k. 263), K. B. (k. 263-264), wyjaśnień oskarżonego (k. 228), szkicu (k. 5), materiału fotograficznego (k. 8), protokołu oględzin samochodu (k. 11-13), dokumentacji (k. 18), uzupełnionej dokumentacji fotograficznej (k. 204-205).

Oskarżony Ł. O. zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 53, 181). W trakcie rozprawy w dniu 7 września 2016 r. oskarżony wyjaśnił, że nie chciał dokonać przestępstwa, ale po prostu uczynić na złość pokrzywdzonej. Wziął jej samochód, ponieważ wiedział, że jej mąż się o tym dowie i będzie miała z nim awanturę. Nie przewidział, że to się tak dalej potoczy. Wyjaśnił, że chciałby zrekompensować pokrzywdzonej utratę tabletu i telefonu (k. 228).

Sąd zważył co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim zaprzeczył jakoby celem jego działania było dokonanie zaboru w celu przywłaszczenia pojazdu B. o nr rej. (...), którym poruszała się pokrzywdzona M. M. (2), jak również dokumentów w postaci prawa jazdy, dowodu osobistego oraz dwóch kart bankomatowych należących do pokrzywdzonej, albowiem wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie zostały skutecznie podważone przez pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w tym w świetle okoliczności wynikających z zeznań świadków M. M. (2), P. M. oraz K. B.. W ocenie Sądu bezsporne jest, iż oskarżonego oraz pokrzywdzoną łączyły relacje o charakterze osobistym, a nawet intymnym, co zgodnie potwierdzili przed sądem zarówno Ł. O., jak i M. M. (2), wskazując, że przed zdarzeniem utrzymywali ze sobą regularny kontakt, spotykali się, także kontaktowali się za pośrednictwem portali społecznościowych, a nawet doszło między nimi jednorazowo do zbliżenia płciowego Z treści zeznań pokrzywdzonej wynika, że oskarżony mógł mieć jakieś oczekiwania czy plany wobec niej, a przebieg zaaranżowanego przez niego spotkania przy Centrum (...) (parking przy sklepie (...)) w dniu 18 grudnia 2014 r. potwierdzał, że oskarżony chciał uzyskać akceptację ze strony pokrzywdzonej co do tej kwestii. W ocenie Sądu impulsywny sposób zachowania oskarżonego polegający na zaborze pojazdu, którym przyjechała pokrzywdzona i oddaleniu się niezwłocznym z tego miejsca w reakcji na stanowczą odmowę pokrzywdzonej co do złożonej propozycji, przy uwzględnieniu dalszych okoliczności, tj. porzuceniu tego pojazdu w tym samym dniu po uprzednim jego uszkodzeniu, po upływie kilku godzin od jego zaboru, także dokonaniu następnego dnia zwrotu pokrzywdzonej torebki z zawartością dowodu osobistego, prawa jazdy oraz dwóch kart bankomatowych, nie daje podstaw do przyjęcia jakoby jego zamiarem było dokonanie kradzieży tych rzeczy. Sąd nie podzielił natomiast twierdzenia oskarżonego jakoby nie miał zamiaru w ogóle dokonać przestępstwa, a jedynie uczynić na złość pokrzywdzonej, albowiem twierdzenie to pozostaje w sprzeczności zarówno z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, jak również budzi wątpliwości w świetle wskazań logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Oskarżony, co jest bezsporne, porzucił pojazd marki B. w stanie uszkodzonym, uszkadzając między innymi opony oraz felgi, jak również karoserie pojazdu, co niewątpliwie potwierdza, iż jako osoba dorosła i poczytalna, miał świadomość i akceptował fakt, iż niszczy samochód nie będący jego własnością, a zatem że narusza normy prawa karnego, ponadto pomimo składanych pokrzywdzonej deklaracji, nie dokonał zwrotu pozostałych znajdujących się w pojeździe rzeczy, w tym tabletu, telefonu komórkowego, dokumentacji pojazdu, dokumentacji bankowej oraz złotej obrączki, co tylko potwierdza, iż działał w zamiarze ich przywłaszczenia.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej M. M. (2), która w sposób logiczny, spójny i szczegółowy opisała zarówno przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego w dniu 18 grudnia 2014 r., a także charakter znajomości czy relacji łączących ją z Ł. O., jak również okoliczności zaistniałe po tym zdarzeniu związane z odzyskaniem uszkodzonego pojazdu marki B., także odzyskaniem jedynie części zabranych przedmiotów i brakiem zwrotu przez oskarżonego pozostałych rzeczy, także podejmowanymi czynnościami związanymi z naprawą pojazdu. Z treści zeznań M. M. (2) wynika, że utrzymywała kontakty z oskarżonym, także przez Internet, często się spotykali, a spotkanie przed sklepem (...) w M. w dniu 18 grudnia 2014 r. miało charakter towarzyski, nie miało konkretnego celu. Odnośnie tego zdarzenia pokrzywdzona zeznała, że po tym jak oskarżony wsiadł do samochodu i odjechał, początkowo była w szoku i traktowała jego zachowanie jako żart, nie przypuszczała, że rzeczywiście odjedzie. Początkowo była w telefonicznym kontakcie z oskarżonym, który miał jej zwrócić pojazd, po tym jak pokrzywdzona da jej odpowiedź co do ich wspólnej przyszłości, następnie oskarżony nie odbierał telefonów. W ocenie Sądu treść zeznań M. M. (2) wskazuje, że oskarżony zabierając przedmiotowy pojazd chciał raczej wymusić na pokrzywdzonej rychłe podjęcie decyzji co do przyszłości ich znajomości, nie działał zaś w celu przywłaszczenia tego pojazdu, skoro pojazd ten po upływie kilku godzin porzucił, pozostawiając przy ul. (...) w W. w stanie uszkodzonym. Pokrzywdzona opisała także okoliczności odzyskania uszkodzonego pojazdu marki B., opisując charakter ujawnionych uszkodzeń, ponadto okoliczności odzyskania w dniu 19 grudnia 2014 r. części zabranych rzeczy, tj. torebki oraz prawa jazdy, dowodu osobistego i kart bankomatowych, które oskarżony pozostawił w sklepie, w którym pokrzywdzona pracowała. Potwierdziła, że oskarżony nie zwrócił pozostałych przedmiotów, tj. tabletu marki L. (...), telefonu komórkowego marki H., złotej obrączki, także dokumentacji dotyczącej pojazdu B., kluczy do domu oraz dokumentacji bankowej, pomimo, że pokrzywdzona zarówno telefonicznie, jak i bezpośrednio, żądała od niego zwrotu tych rzeczy. Wskazała także wartość utraconych rzeczy, tj. złotej obrączki, tabletu L. oraz telefonu marki H., która łącznie stanowiła kwotę 1399 zł. Zeznania M. M. (2) znajdują potwierdzenie w treści pozostałego materiału dowodowego, w tym zeznań świadka P. M. oraz K. B..

Z zeznaniami M. M. (2) korespondują zeznania świadka P. M., który w ich treści opisał okoliczności, w jakich dowiedział się od żony o utracie pojazdu wraz ze znajdującymi się wewnątrz rzeczami, ponadto opisał uszkodzenia w pojeździe marki B., po jego odzyskaniu, wskazując na zakres dokonanych napraw oraz ich łączny koszt. Z zeznań P. M. wynika, że oskarżony, pomimo składanych deklaracji, nie pokrył wyrządzonej szkody, nie zwrócił kosztów naprawy pojazdu, po zdarzeniu kontaktował się jedynie z żoną świadka. P. M. w treści zeznań oszacował także wartość utraconych przedmiotów, które nie zostały odzyskane, tj. złotej obrączki, tabletu marki L. oraz telefonu komórkowego marki H., jak również potwierdził, że nie odzyskano także dokumentacji bankowej oraz dokumentacji dotyczącej pojazdu marki B.. Sąd uznał za wiarygodne zeznania P. M., albowiem ich treść jest zgodna z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sąd pominął te zeznania jedynie odnośnie wartości tabletu marki L., albowiem w tym zakresie różnią się od zeznań świadka M. M. (2), która oszacowała jego wartość na kwotę 499 zł i ta kwota została przez Sąd przyjęta jako równowartość poniesionej przez P. i M. M. (2) szkody. Przy tym podana przez M. M. (2) wartość tabletu jest zgodna z ustaleniami Sądu podjętymi z urzędu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka K. B., który w dniu 18 grudnia 2014 r. podejmował czynności służbowe w związku z porzuceniem uszkodzonego pojazdu marki B. o nr rej. (...) przy ul. (...) w W., albowiem są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. K. B. po zapoznaniu się z treścią sporządzonej wówczas notatki urzędowej, potwierdził, że kierujący tym pojazdem nie reagował na sygnały świetlne i na widok Policji zaczął uciekać, wjechał w ul. (...) w W., pozostawił pojazd i uciekł. Pojazd miał uszkodzone felgi. Sąd nie znalazł podstaw, aby przyjąć, iż zeznania K. B. nie odzwierciedlają rzeczywistości, tym bardziej biorąc pod uwagę fakt, że świadek jest funkcjonariuszem publicznym, działającym w ramach obowiązków służbowych, z należytą uwagą i starannością, w sposób obiektywny.

Sąd podzielił wnioski płynące z opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 166-167), z której wynika, że biegli nie rozpoznali u oskarżonego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast osobowość nieprawidłową, dyssocjalną. Biegli uznali jednakże, iż, iż stan psychiczny oskarżonego Ł. O. w chwili dokonywania zarzucanego mu czynu nie znosił ani nie ograniczał w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd podzielił wnioski płynące z ww. opinii sądowo – psychiatrycznej, uznając ją za jasną, pełną, wewnętrznie niesprzeczną, ponadto za sporządzoną zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, przez osoby bezstronne i mające fachową wiedzę w dziedzinie stanowiącej jej przedmiot.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w postaci między innymi: szkicu (k. 5), materiału fotograficznego (k. 8), protokołu oględzin samochodu (k. 11-13), dokumentacji (k. 18), uzupełnionej dokumentacji fotograficznej (k. 204-205), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 k.p.k. w ramach zarzucanego czynu Sąd uznał Ł. O. za winnego tego, że w dniu 18 grudnia 2014 r. w W. przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki B. o nr rej. (...), jednocześnie dokonując zaboru dokumentów oraz przedmiotów znajdujących wewnątrz pojazdu w postaci dokumentacji od ww. samochodu, tj. tłumaczenia i potwierdzenia opłat dowodu rejestracyjnego czasowego, dokumentacji bankowej oraz torebki z zawartością kluczy do domu, tabletu marki L. (...), telefonu marki H., złotej obrączki, gdzie łączna wartość strat na szkodę M. i P. M. wyniosła 1399 zł, a następnie porzucił ww. pojazd w stanie uszkodzonym, w tym m.in. zniszczył opony oraz felgi, a także zarysował i wygiął karoserię pojazdu, gdzie łączna wartość uszkodzeń samochodu wyniosła 3800 zł. Sąd zmienił opis i kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu uznając, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że oskarżony dokonując zaboru pojazdu marki B. o nr rej. (...) działał w zamiarze jego przywłaszczenia. W doktrynie przyjmuje się, iż: „o zamiarze przywłaszczenia, a nie jedynie zamiarze krótkotrwałego użycia pojazdu mechanicznego mogą świadczyć konkretne okoliczności zdarzenia, np. dokonanie przez sprawcę przeróbek w pojeździe, zmiana lub uszkodzenie cech identyfikujących pojazd (np. tzw. przebicie numerów podwozia lub silnika), podjęcie czynności zmierzających do zbycia pojazdu, demontaż części pojazdu itp. Podstawą ustalenia znamion strony podmiotowej, w tym w szczególności celu działania sprawcy ujętego w treści art. 289 § 1 jako "krótkotrwałe użycie", a zwłaszcza odróżnienia strony podmiotowej charakteryzującej przestępstwo określone w art. 289 § 1 od przestępstwa kradzieży, powinny być kompleksowo postrzegane elementy strony przedmiotowej, charakteryzujące całość zdarzenia przestępnego. Wśród okoliczności, które typowo wskazywać będą na działanie w celu krótkotrwałego użycia, należy wymienić porzucenie przez sprawcę pojazdu lub podjęcie starań, aby pojazd znalazł się ponownie we władaniu osoby uprawnionej. O zamiarze przywłaszczenie z kolei przesądzać mogą m.in.: podjęcie przez sprawcę czynności zmierzających do zbycia pojazdu, zaprzeczenie praw osoby uprawnionej, przerobienie cech identyfikacyjnych pojazdu (np. przebicie numerów silnika lub nadwozia), przedsięwzięcie czynności zmierzających do zmiany wyglądu pojazdu, demontaż części pojazdu itp.” (tak Komentarz do art. 289 Kodeksu Karnego pod red. A. Zolla, Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, Lex Omega). W realiach niniejszej sprawy biorąc pod uwagę zarówno charakter relacji łączących oskarżonego oraz pokrzywdzoną M. M. (2), w tym oczekiwania, czy plany oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej, następnie przebieg zaaranżowanego przez niego spotkania przy Centrum Handlowym (...) w dniu 18 grudnia 2014 r. oraz impulsywny sposób zachowania oskarżonego polegający na zaborze pojazdu, którym przyjechała pokrzywdzona i oddaleniu się niezwłocznym z tego miejsca w reakcji na stanowczą odmowę pokrzywdzonej co do złożonej przez Ł. O. propozycji, jak również dalsze okoliczności, tj. porzucenie tego pojazdu w tym samym dniu, po upływie kilku godzin w stanie uszkodzonym, jednakże bez ingerencji w cechy identyfikacyjne czy wygląd pojazdu, Sąd uznał, że oskarżony Ł. O. dokonując zaboru tego pojazdu chciał odegrać się na pokrzywdzonej czy zrobić jej na złość, nie zaś dokonać jego przywłaszczenia, tj. trwałego włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności. W ocenie Sądu gdyby oskarżony rzeczywiście działał w zamiarze kradzieży tego pojazdu, to z pewnością nie dokonałby jego porzucenia, a raczej podejmował czynności w celu jego ukrycia czy zbycia, ewentualnie dokonania jego demontażu i uzyskania z tego tytułu wymiernej korzyści majątkowej, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. W świetle wskazań logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, uwzględniając okoliczności przedmiotowe, w tym fakt porzucenia pojazdu już po upływie kilku godzin od jego zaboru, trudno przypisać oskarżonemu działanie z zamiarem jego przywłaszczenia. Z tych względów Sąd uznał, że Ł. O. dokonał jedynie zaboru w celu krótkotrwałego użycia pojazdu marki B. o nr rej. (...), a następnie jego porzucenia w stanie uszkodzonym przy ul. (...) w W.. Sąd nie miał natomiast wątpliwości, że dokonując zaboru w celu krótkotrwałego użycia ww. pojazdu, jednocześnie dokonał zaboru znajdujących się wewnątrz pojazdu przedmiotów w postaci dokumentacji od ww. samochodu, tj. tłumaczenia i potwierdzenia opłat dowodu rejestracyjnego czasowego, dokumentacji bankowej oraz torebki z zawartością kluczy do domu, tabletu marki L. (...), telefonu marki H., złotej obrączki. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, pomimo kierowanych wielokrotnie przez pokrzywdzoną M. M. (2) żądań zwrotu tych rzeczy, jak również składanych pokrzywdzonej deklaracji, oskarżony nie dokonał później ich zwrotu, pomimo, że doskonale zdawał sobie sprawę, że rzeczy te nie należą do niego, co potwierdza, iż działał w zamiarze ich przywłaszczenia.

Ponadto wskazać należy, iż oskarżony Ł. O. wskazanego wyżej przestępstwa dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, albowiem na mocy wyroku z dnia 08 kwietnia 2008 r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Radomiu w sprawie o sygn. akt II K 73/08, został skazany za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności. Wyrok w sprawie o sygn. akt II K 73/08 został następnie objęty wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Radomiu z dnia 22 maja 2009 r. w sprawie sygn. akt II K 27/09, którym po połączeniu z karą 12 miesięcy ograniczenia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W. z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie o sygn. akt IV K 1004/07 za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., wymierzono Ł. O. karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Karę tę Ł. O. odbywał w okresie od 06.11.2010 r. do 11.08.2012 r., z zaliczeniem okresów rzeczywistego pozbawienia wolności od 25.11.2007 r. do 08.04.2008 r. i od 13.06.2008 r. do 24.10.2008 r. (dane o karalności – k. 270-271). W związku z tym jego zachowanie należy zakwalifikować z art. 289 § 2 k.k. w zb. z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna - k. 270-271), znaczną szkodliwość społeczną popełnionego przestępstwa, działanie z niskich pobudek, bez racjonalnego powodu. Okolicznością obciążającą wobec oskarżonego stanowi także fakt, iż działanie oskarżonego miało miejsce w ramach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 1 k.k.

Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował przyznanie się do winy przez oskarżonego oraz wyrażenie skruchy z powodu swojego zachowania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu Ł. O. karę roku pozbawienia wolności uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również za realizującą swoje cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę oskarżonego, ponadto za sprawiedliwą w odczuciu społecznym.

Sąd nie znalazł jednak podstaw aby wykonanie orzeczonej wobec Ł. O. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesić. Przeciwko zastosowaniu wobec niego instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary i uwzględnienia zasady ultima ratio stosowania kary bezwzględnego pozbawienia wolności wyrażonej w art. 58 § 1 k.k. (pierwszeństwa w stosowaniu kar wolnościowych) przemawia jego uprzednia, wielokrotna karalność. Należy zauważyć, iż z karty karnej wynika, że Ł. O. był wielokrotnie karany, w tym głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym także za przestępstwa kradzieży, rozboju (k. 270-271). W ocenie Sądu ilość popełnianych przez niego czynów zabronionych, wskazuje na to, że jest on osobą niepoprawną i wykazującą postawę lekceważącą dla obowiązujących norm prawnych. Sąd uznał, iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności uświadomi oskarżonemu wagę naruszonych przez niego norm prawnych i skłoni do refleksji nad swoim dotychczasowym postępowaniem, ponadto zmobilizuje go do zmiany swojego postępowania w przyszłości. W ocenie Sądu w chwili obecnej brak jest podstaw do uznania, że zachodzi wobec oskarżonego Ł. O. pozytywna prognoza kryminologiczna co do przestrzegania przez niego porządku prawnego w przyszłości i w związku z tym do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary.

Biorąc pod uwagę okoliczność, iż Ł. O. swoim zachowaniem wyrządził pokrzywdzonym szkodę, która dotychczas nie została naprawiona, Sąd orzekł obowiązek naprawienia szkody zobowiązując oskarżonego do zapłaty na rzecz M. i P. M. kwoty 5199 zł. Powyższa kwota obejmuje wartość szkody w związku z uszkodzeniem pojazdu marki B. o nr rej. (...) w kwocie 3800 zł oraz równowartość skradzionych rzeczy w postaci tabletu marki L. (...), telefonu marki H., złotej obrączki, w kwocie łącznej 1399 zł.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. (2) kwotę 1680 zł plus należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu.

Uwzględniając trudną sytuację majątkową i finansową oskarżonego Ł. O., Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył oskarżonego kosztami sądowymi jedynie w części, tj. w kwocie 2000 zł, w pozostałym zakresie na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. koszty te przejął na rachunek Skarbu Państwa.