Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym

w składzie: Przewodniczący SSR Radosław Myka

Protokolant: apl. adw. Jacek Ziembiński

w obecności Prokuratora: Artura Oniszczuk

po rozpoznaniu w dniach: 20 czerwca 2016 r., 22 września 2016 r., 22 listopada 2016 r., 16 stycznia 2017 r., 14 lutego 2017 r. oraz 23 marca 2017 r.

sprawy:

S. K., syna J. i K. z d. B., ur. (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

w okresie od 1 maja 2003 r. do 30 sierpnia 2004 r. w W. przy ul. (...), będąc zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o. przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci toreb reklamowych o wartości nie mniejszej niż 4000 zł w ten sposób, że będąc zobowiązanym do zwrotu pobranych z C. do celów promocyjnych opakowań nie dokonał ich zwrotu w/w firmy, tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.

orzeka:

1.  oskarżonego S. K. uznaje za winnego tego że w okresie nie wcześniej niż od 1 maja 2003 r. do dnia 12 czerwca 2006 r. w W. przy ul. (...), będąc zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci toreb reklamowych o wartości ok. 833 zł w ten sposób, że będąc zobowiązanym do zwrotu pobranych ze Spółki (...) do celów promocyjnych opakowań nie dokonał ich zwrotu do w/w firmy, tj. popełnienia czynu z art. 284 § 2 k.k. i za to skazuje go na podstawie art. 284 § 2 k.k. i wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu S. K. na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

3.  zasądza od oskarżonego S. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części w wysokości 1171,36 (tysiąc sto siedemdziesiąt 36/100) zł, w tym kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem opłaty.

Sygn. akt IV K 710/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. (1) w kwietniu 2003 r. założyła spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością pod nazwą (...) z siedzibą w W. przy ul. (...). W listopadzie 2003 r. uległa zmianie nazwa spółki na (...). K. S. (1), oprócz funkcji większościowego wspólnika, pełniła w spółce także funkcję Członka Zarządu i Dyrektora Zarządzającego. Przedmiotem działalności (...) Sp. z o.o. była produkcja i sprzedaż papierowych i foliowych toreb oraz opakowań reklamowych.

Od 1 maja 2003 r. K. S. (1) reprezentująca pracodawcę (...) Sp. z o.o. zatrudniła S. K., który był mężem jej siostry ciotecznej, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do 31 lipca 2003 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku handlowca, która została następnie przedłużona do dnia 31 lipca 2006 r. Do obowiązków S. K. należało pozyskiwanie i obsługa klientów, w tym przygotowywanie dla nich ofert, przyjmowanie zamówień i dbałość o ich terminową i prawidłową realizację, utrzymywanie kontaktów z dostawcami, dbanie o sprawną organizację i zaopatrzenie biura i sporządzenie i aktualizację bazy danych w firmie. W maju 2003 r. w trakcie reorganizacji spółki, jeszcze działającej pod nazwą (...) sp. z o.o. miała miejsce przeprowadzka do nowego biura. Wówczas S. K. został poproszony przez K. S. (1) o grzecznościowe przechowanie kilku kartonów ze wzorami toreb reklamowych produkcji (...) o wartości około 833 zł, na co wyraził zgodę. Z czasem współpraca S. K. z K. S. (1) przestała układać się poprawnie. K. S. (1) zauważyła, iż S. K. wykazuje, w jej ocenie, nieprofesjonalny, stosunek do klienta, nie dba o jego satysfakcję, zaniża marżę w realizowanych zleceniach oraz podbiera klientów innych handlowców, a także zauważyła spadek jego obrotów. Z końcem sierpnia 2004 r. nastąpiło oficjalne rozwiązanie umowy pomiędzy (...), a S. K. na mocy porozumienia stron. W czasie gdy relacje S. K. i K. S. (1) zaczęły się psuć, B. B. została zobligowana do odbioru toreb od S. K., jednakże podejmowana przez nią działania okazały się bezskuteczne bowiem S. K. ignorował jej telefony, jak również unikał z nią kontaktu. W dniach 2, 18 i 25 sierpnia 2004 r. Z. B. podejmował próby realizacji zlecenia transportowego otrzymanego od (...) z 30 lipca 2004 r. dotyczącego odbioru kartonów z torbami reklamowymi od S. K. z jego mieszkania przy ul. (...) w W.. Do odbioru kartonów jednak nie doszło, gdyż mimo wcześniej umówionego terminu załadunku S. K. dwukrotnie odwołał spotkanie, a raz pomimo podstawienia auta odmówił wydania i załadunku kartonów.

W dniu 12 czerwca 2006 r. w wyniku przeszukania przez Policję miejsca zamieszkania S. K. oraz pomieszczeń spółki (...) – P.” s.c. przy ul. (...) w W., której wspólnikami byli J. K. i K. K. (2) – rodzice S. K., a S. K. był w niej zatrudniony jako handlowiec, zostały znalezione i zabezpieczone między innymi opakowania papierowe do celów promocyjnych należące do spółki (...), między innymi z logo (...) i (...), w ilości około 594 sztuk o łącznej wartości około 833 złotych. S. K. przetrzymywał powierzone mu przez K. S. (1) opakowania w okresie nie wcześniej niż od 1 maja 2003 r do dnia 12 czerwca 2006 r., swobodnie nimi dysponując.

Powyższy stan faktyczny Sądu ustalił na podstawie: zeznań świadków: K. S. (1) (k. 950-952, 1052-1053, k. 1413 akt sprawy 5 Ds. 353/08/III, B. B. (k. 940-941, k. 476, 478, k. 338, 339 akt sprawy o sygn. III K 1249/07), A. P. (k. 1037-1038), T. S. (1) (k. 949-950), pisemnych opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości K. N. (k. 1009-1027, 1063-1082) oraz ustnej uzupełniającej opinii biegłego (k. 1050-1052, 1086), częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 1085), na podstawie dokumentów: z akt sprawy III K 1249/07, tj. umowy o pracę z 1.05.2003 r. (k. 30 – 33), umowy o pracę z 1.08.2003 r. (k. 35 – 38), zakresu obowiązków (k. 36, 39), aneksu (k. 29), zlecenia transportowego i oświadczenia (k. 24 – 25), oświadczenia W. F. (k. 27), protokołu oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 55 – 69), protokołu zatrzymania osoby (k. 71 – 72), protokołu przeszukania posesji (k. 78 – 82, 101 – 108), protokołu zajęcia mienia ruchomego (k. 85 – 87), zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej J. K. i K. K. (2) (k. 781), potwierdzenia zarejestrowania (...) s.c. (k. 781), dokumentacji wzorów toreb oraz ofert i projektów toreb jak również specyfikacji i parametrów (k. 428 – 438, k. 443-453).

Oskarżony S. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i w toku pierwszego procesu przed sądem wyjaśnił, że torby papierowe znalezione na posesji przy ul. (...) nie należały one do firmy (...) tylko do włoskiej firmy (...). Torby tam się znalazły dlatego, że K. S. (1) prosiła go jako członka rodziny o przechowanie w związku z przeprowadzką. Torby te nie miały żadnej wartości gdyż to były torby odpadowe, nadkomplety produkcyjne, z logami najróżniejszych firm. Właścicielem większości toreb był (...) (k. 45-46).

W trakcie rozprawy w dniu 15 stycznia 2014 r. oskarżony wyjaśnił, że torby przekazane mu do przechowania na prośbę K. S. (1) były to torby reklamowe, z różnymi logotypami, które były odpadami produkcyjnymi. To było 5 -7 kartonów. Większość tych toreb na spodzie miało logo (...), gdzie dyrektorem była K. S. (1), która postanowiła założyć własną firmę (...) Sp. z o.o. i z tego mieszkania, gdzie znajdowały się te torby promocyjne, musiała wyprowadzić się do nowej siedziby na ul. (...). K. S. (1) pytała go, czy mogła by przechować te torby na posesji przy ul. (...) w W. należącej do jego rodziców i oskarżony się zgodził, a następnie wraz z T. S. (1) przewiózł te torby na tę posesję. W momencie kiedy został zwolniony po około roku, nikt go nie poprosił o zwrot tych kartonów ani jego ojca, a te torby tam ciągle leżały. W momencie kiedy został zwolniony został poproszony tylko o zwrot telefonu, który natychmiast oddał, a o torby nikt się nie zapytał. Oskarżony nigdy nie otrzymał pisma w sprawie zwrotu toreb. W późniejszym czasie zadzwoniła do niego B. B. i spytała czy te torby jeszcze tam są co oskarżony potwierdził. Oskarżony odmówił przywiezienia B. B. tych opakowań ponieważ, była to luźna rozmowa telefoniczna, powiedział tylko, że torby znajdowały się na (...) i żeby sami przyjechali. Wcześniej nikt nie prosił go o zwrot tych toreb. Później temat umilkł do momentu interwencji policji, kiedy zażądano zwrotu tych opakowań i zostały wydane policji (k. 386-389).

Oskarżony S. K. będąc przesłuchany przed sądem w trakcie obecnego procesu nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, potwierdzając treść wyjaśnień złożonych uprzednio w niniejszej sprawie (k. 939). W trakcie rozprawy w dniu 23 marca 2017 r. oskarżony uzupełniająco wyjaśnił, że firma (...) – P.” s.c., w której pracował na stanowisku handlowca wykonywała zamówienia, w których zleceniodawca niekoniecznie zgadzał się na umieszczenie logotypu producenta. Oskarżony wskazał, że wśród toreb zabezpieczonych w trakcie przeszukania w dniu 12.06.2006 r. na ul. (...) w W., część z nich należała do spółki (...) – P.” s.c. między innymi torba banku (...) Bank, P., torba O., torby papierowe z napisem (...), A., F., (...), R. czy A. (k. 1085).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego S. K. Sąd uznał za wiarygodne jedynie częściowo, a mianowicie co do twierdzenia, że wśród zabezpieczonych w dniu 12 czerwca 2006 r. w trakcie przeszukania pomieszczeń spółki (...) – P.” s.c przy ul. (...) w W. toreb reklamowych, znajdowały się także torby niewykonane przez (...) sp. z o.o., a należące do Spółki (...) – P.”, w której pracował oskarżony, albowiem okoliczność ta znajduje potwierdzenie w treści pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w tym w treści zeznań świadka T. S. (1). W pozostałym zakresie, w szczególności odnośnie twierdzeń, że zwrotu tych toreb nikt nie żądał oraz że nie były one własnością (...), wyjaśnienia S. K. są w ocenie Sądu niewiarygodne, albowiem w tym zakresie są one nielogiczne i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym w szczególności zeznaniami K. S. (1) oraz B. B., jak również dokumentami w postaci zleceń ich odbioru przez kierowcę. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie należy potraktować wyłącznie jako przyjętą linię obrony, podobnie jak twierdzenie o braku jakiejkolwiek wartości tych toreb, które według oskarżonego stanowiły jedynie torby odpadowe, nadkomplety produkcyjne, bowiem gdyby torby były w rzeczywistości bezwartościowe, to nielogiczne byłyby ciągłe próby ich odzyskania podejmowane przez K. S. (1), jak również konsekwentna odmowa S. K. ich wydania.

Oceniając z kolei treść zeznań świadka K. S. (1) Sąd miał na uwadze, iż będąc de facto właścicielem spółki (...) sp. z o.o. (poprzednio (...) sp. z o.o.), jest osobą bezpośrednią zainteresowaną sposobem jej rozstrzygnięcia i ma poniekąd subiektywny stosunek do niniejszej sprawy. Zresztą nie ukrywała co najmniej niechętnego stosunku wobec osoby oskarżonego i poczucia krzywdy wywołanego jego działaniem, który to stan w ocenie Sądu był obiektywnie uzasadniony naruszeniem przez niego jej zaufania, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że żona oskarżonego była jej cioteczną siostrą. Sąd uznał za wiarygodne zeznania K. S. (1) zarówno w zakresie okoliczności dotyczących przekazania oskarżonemu na przechowanie kartonów z torbami reklamowymi wyprodukowanymi przez Spółkę (...) w związku z przeprowadzką do nowej siedziby spółki, jak również podejmowanych wielokrotnych prób odzyskania tych toreb, które nie zostały przez oskarżonego zwrócone. K. S. (1) wskazała, że przedmiotowe torby reklamowe stanowiły nadwyżkę produkcji oraz pozostałości, który służyły jako materiał reklamowy i były wysyłane do klientów i służyły do promowania firmy. W treści zeznań potwierdziła, że zleciła B. B. dokonanie odbioru od oskarżonego tych toreb, jak również że były podejmowane czynności z tym związane, w tym kierowane do oskarżonego wezwania do zwrotu tych rzeczy, także kilkukrotnie podejmowane próby odbioru przez kierowcę Spółki, jednakże za każdym razem oskarżony uniemożliwiał ich odbiór, między innymi pomimo wcześniej umówionego terminu załadunku dwukrotnie odwołał spotkanie, a raz pomimo podstawienia auta odmówił wydania i załadunku kartonów. Zeznania K. S. (1) w tym zakresie są logiczne, spójne, konsekwentne, przede wszystkim zaś zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym treścią zeznań świadka B. B., jak również treścią sporządzonej dokumentacji potwierdzającej podejmowane próby odbioru tych kartonów przez kierowcę Z. B. (k. 24 – 25 akt o sygn. III K 1249/07). Sąd nie miał także wątpliwości, podzielając twierdzenia świadka K. S. (1), że powierzone na przechowanie oskarżonemu torby, wbrew jego twierdzeniom, nie stanowiły bezwartościowych odpadów produkcyjnych. Gdyby tak w rzeczywistości było, to K. S. (1) nie podejmowała by tak zdecydowanych i konsekwentnych działań w celu ich odzyskania. Oceniając z kolei treść zeznań K. S. (1) co do ustalenia ilości oraz wartości przedmiotowych toreb reklamowych, Sąd uznał natomiast, iż deklarowane przez świadka K. S. (1) w treści zeznań składanych w toku całego postępowania szacunkowe wartości przedmiotowych toreb, nie stanowią wiarygodnego materiału dowodowego, który stanowiłby podstawę do dokonania obiektywnych ustaleń w zakresie wartości przywłaszczonych przez oskarżonego toreb. Pomijając okoliczność, że wartości podawane przez K. S. (1), także na rozprawie w toku obecnego procesu (k. 1052), różnią się chociażby od wartości wskazywanych w treści zeznań przez świadka B. B., czy też wskazanych w treści opinii przez biegłego z zakresu wyceny ruchomości K. N., to stwierdzić należy, iż świadek K. S. (1), która była właścicielem Spółki, a więc osobą ściśle zaangażowaną zarówno w proces produkcji, jak i ich dystrybucji, a zatem mającą osobisty stosunek do funkcjonowania tej firmy, w inny, bardziej subiektywny sposób podchodziła do oceny ich wartości, które to produkty dla niej osobiście z pewnością przedstawiały dużo wyższą wartość, niż ich realna wartość rynkowa. Stąd w ocenie Sądu znaczne różnice w tej kwestii w zestawieniu chociażby z zeznaniami świadka B. B. czy znajdującą się w aktach dokumentacją, które nie pozwalają w obiektywny i nie budzący wątpliwości sposób dokonać ustaleń co rzeczywistej wartości przywłaszczonych przez oskarżonego toreb reklamowych.

Oceniając z kolei treść zeznań świadka B. B. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka w zakresie okoliczności związanych z przekazaniem oskarżonemu na przechowanie toreb należących do spółki (...) Sp. z o.o. (wcześniej (...) Sp. z o.o.), rodzaju i charakteru tych toreb, także podejmowanych przez B. B. na zlecenie K. S. (1) czynności w celu wyegzekwowania ich zwrotu od oskarżonego i ich bezskuteczności, albowiem zeznania te są logiczne, konsekwentne oraz zgodne z treścią zeznań K. S. (1), jak również dokumentacją potwierdzającą bezskuteczność prób odbioru tych rzeczy od oskarżonego przez pracownika Spółki. Odnośnie zaś kwestii związanych z ilością przekazanych oskarżonemu kartonów z torbami reklamowymi, ilością oraz wartością tych toreb, zeznania B. B. mają drugorzędne znaczenie dla dokonanych ustaleń, albowiem świadek nie była w stanie określić zarówno ilości przekazanych oskarżonemu toreb reklamowych, jak i w sposób przekonujący określić ich wartości. B. B. wskazywała, że było to kilka lub kilkanaście kartonów, każdy z nich wypełniony torebkami, według świadka w kartonie mieściło się 200, czasem 150 torebek (k. 476). Z kolei w treści zeznań złożonych w toku obecnego procesu (k. 940-941), B. B. nie była w stanie określić zarówno ilości przekazanych oskarżonemu kartonów, ilości oraz wartości znajdujących się w nich toreb. Potwierdziła jedynie, że uczestniczyła w ich pakowaniu i na pewno był więcej niż jeden karton. Jednocześnie, po odczytaniu zeznań złożonych w postepowaniu przygotowawczym, świadek zeznała, że dokładnej wartości toreb nie znała, było to bardzo trudne do oszacowania.

Zeznania świadka T. S. (1) dla dokonanych ustaleń w sprawie miały drugorzędne znacznie, albowiem świadek miał jedynie ogólną wiedzę, że K. S. (1) przekazała oskarżonemu na przechowanie jakieś torby z uwagi na istniejący problem z ich magazynowaniem w dotychczasowej siedzibie spółki. T. S. (1) zeznał, że nie był obecny przy pakowaniu tych toreb, w związku z czym nie wiedział co konkretnie było przekazane oskarżonemu, jedynie ze słyszenia wiedział, że były to pozostałości czy nadwyżki z produkcji. Jednocześnie wśród tych rzeczy miały być także torby reklamowe niewykonane przez spółkę (...). Z zeznań S. wynika także, iż w Spółce zajmował się projektowaniem toreb, nie wiedział jednakże jak była ich ilość, ale musiało być sporo, skoro był problem z ich magazynowaniem. Według świadka sprzedać się tego nie dało, nie był w stanie określić jaka była ich wartość.

Nie miały znaczenia dla niniejszej sprawy zeznania świadka A. P., który okoliczności dotyczące przekazania na przechowanie oskarżonemu toreb reklamowych zna jedynie z opowieści, nie uczestniczył w przekazaniu tych toreb oskarżonemu, jak również aby uczestniczył w czynnościach związanych z próbą odzyskania tych toreb. Niemiał wiedzy co do ilości, rodzaju i wartości przekazanych oskarżonemu toreb reklamowych.

Mając na uwadze, iż w oparciu o treść zeznań świadków K. S. (1) i B. B., których ponowne przesłuchanie zlecił Sąd Okręgowy Warszawa - Praga VI Wydział Karny – Odwoławczy uchylając i przekazując do ponownego rozpoznania sprawę przeciwko S. K. w zakresie czynu z art. 284 § 2 k.k., nie jest możliwe ustalenie ilości oraz rzeczywistej wartości toreb, których przywłaszczenie zarzucono oskarżonemu, a zarazem uwzględniając okoliczność, że zabezpieczone u oskarżonego torby reklamowe zostały przekazane wraz z aktem oskarżenia do Sądu, w toku niniejszego procesu Sąd dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy celem ich wyceny, uznając, że biegły jako osoba fachowa, a zarazem bezstronna, nie zainteresowana sposobem rozstrzygnięcia sprawy, jest w stanie w sposób rzeczowy, a zarazem obiektywny dokonać ustaleń w tym zakresie.

Z treści pisemnej opinii biegłego K. N. z dni 9 stycznia 2017 r., po uprzednim dokonaniu przez biegłego w obecności pracowników tut Sądu, spisu toreb zabezpieczonych od oskarżonego w dniu 12 czerwca 2006 r. stanowiących dowody rzeczowe w niniejszej sprawie, wynika, że szacunkowa wartość wszystkich toreb reklamowych w ilości 615 sztuk zabezpieczonych od oskarżonego, po zaokrągleniu do pełnych złotych, stanowiła kwotę 875 zł (k. 1009-1027). Opiniując na rozprawie w dniu 14.02.2017 r. (k. 1050-1053), biegły K. N. podtrzymując pisemną opinię, wskazał, że rozbieżność w cenie toreb wynika z trudności w oszacowaniu wartości toreb, należało więc uśrednić cenę i przyjąć oferty najbardziej zbliżone wartościowo, do tych oszacowanych toreb. Biegły wskazał, że w większości są to torby laminowane zadrukowane, a część z nich to torebki foliowe, które nie przedstawiają takiej wartości rynkowej na rynku wtórnym i że została średnia cena rynkowa dla jednej sztuki, wyliczona z kilku ofert. Odnosząc się z kolei do twierdzeń świadka S., z których wynika, że szacunkowa wartość tych toreb znacznie odbiegała od ustaleń przyjętych w pisemnej opinii, biegły K. N., po uprzednim okazaniu K. S. (1) zabezpieczonych od oskarżonego toreb reklamowych, wskazał, że szacowana średnia wartość rynkowa torby to nie jest wartość za którą zostały one wyprodukowane, czy sprzedane odbiorcy. Nie można przyjmować wartości jednostkowej czyli kosztu produkcji, ani ceny przy zamówieniach od konkretnych klientów. W ocenie biegłego należy przyjąć cenę rynkową, czyli obecnie obowiązująca na rynku, skorygowaną przez różnicę cen, czyli między dniem dzisiejszym, a dniem kiedy rzecz została wykonana (k. 1053). W treści pisemnej uzupełniającej opinii (k. 1063-1080) biegły K. N. dokonał uzupełnienia pierwotnie wydanej opinii poprzez dopisanie producentów wskazując, że spośród całkowitej ilości zabezpieczonych toreb (615 sztuk), 260 sztuk posiadało oznaczenie producenta, zaś 125 sztuk posiadało przypięty dokument z danymi producenta. Biegły łączną wartość ruchomości w postaci toreb reklamowych oszacował na kwotę 875 zł, z czego 370 zł jako wartość torebek z odczytanym oznaczeniem producenta, które jest nadrukowane na przedmiotowych torebkach, a 178 zł jako wartość torebek, których producenta odczytano z dokumentów przypiętych do przedmiotowych torebek. Sąd uwzględnił treść i wnioski zarówno obydwu pisemnych, jak i ustnej opinii biegłego K. N. uznając, iż w rzeczowy i wyczerpujący sposób biegły wypowiedział się odnośnie sposobu ustalenia ich wartości i przyjętych w tym zakresie kryteriów. W ocenie Sądu opinie te są jasne, spójne i wzajemnie się uzupełniają, ponadto zostały sporządzone przez osobę mającą fachową wiedzę i doświadczenie w dziedzinie stanowiącej jej przedmiot, a zarazem mogącą obiektywnie dokonać rzetelnych ustaleń w zakresie ilości, rodzaju i wartości przedmiotowych toreb.

W tym miejscu należy podkreślić, iż dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd przyjął, że ilość przywłaszczonych przez oskarżonego toreb reklamowych należących do spółki (...) sp. z o.o., była inna, niż wynikało to z ustaleń sądu I instancji orzekającego w pierwszym procesie w sprawie o sygn. III K 1249/07 i znacznie przekraczała liczbę 150 sztuk. Wskazać bowiem należy, iż tut. Sąd ustaleń w tym zakresie dokonał w oparciu o treść opinii biegłego K. N., który opiniując w niniejszej sprawie dokonał przeliczenia zabezpieczonych od oskarżonego w dniu 12 czerwca 2006 r. kartonów z zawartością toreb reklamowych. Biegły ustalił, iż łączna ilość toreb to 615 sztuk, przy czym Sąd uwzględnił treść wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 23 marca 2017 r. (k. 1085), w których S. K. wskazał, że część z zabezpieczonych w ww. dniu toreb nie należała do spółki (...), lecz została wyprodukowana przez firmę „(...) P.”, w której oskarżony po zakończeniu współpracy ze spółką (...) pracował. Uwzględniając zatem treść wydanych przez biegłego opinii, treść ww. wyjaśnień oskarżonego, Sąd przyjął, że łączna liczba toreb reklamowych należących do spółki (...) przywłaszczonych przez oskarżonego to około 594 sztuk, zaś łączna ich wartość to kwota około 833 zł.

Nie miały także znaczenia dla dokonanych ustaleń w sprawie zeznania świadków: P. Ż. (k. 479-481, k. 115-116 akt o sygn. III K 1249/07), W. S. (k. 481-482, k. 362-364 akt o sygn. III K 1249/07), J. T. (k. 599-600, k. 184 akt o sygn. III K 1249/07), W. F. (k. 600-601, k. 663-664 akt o sygn. III K 1249/07), A. R. (1) (k. 601-602, k. 563-566 akt o sygn. III K 1249/07), T. S. (2) (k. 604, k. 119-120 akt o sygn. III K 1249/07), G. P. (k. 604-605, k. 394-400 akt o sygn. III K 1249/07), A. K. (k. 605, k. 419-421 akt o sygn. III K 1249/07), M. M. (k. 650-606, k. 435-437 akt o sygn. III K 1249/07), P. Z. (k. 606, k. 537-539 akt o sygn. III K 1249/07), D. W. (k. 606-607, k. 377-379 akt o sygn. III K 1249/07), A. Ł. (k. 607, k. 570-572 akt o sygn. III K 1249/07), A. S. (k. 607, k. 529-531 akt o sygn. III K 1249/07), M. K. (1) (k. 607-608, k. 666-668 akt o sygn. III K 1249/07), D. P. (k. 608), K. S. (2) (k. 608-609, k. 181-183, 359-361 akt o sygn. III K 1249/07), K. T. (k. 610, k. 435-437 akt o sygn. III K 1249/07), A. R. (2) (k. 710), D. K. (k. 710-711, k. 121-122 akt o sygn. III K 1249/07), M. K. (2) (k. 712, k. 117-118 akt o sygn. III K 1249/07), G. S. (k. 712-713), D. S. (k. 713-714), A. B. (k. 579-581 akt o sygn. III K 1249/07), albowiem ich treść nie pozostaje w związku i nie odnosi się do przedmiotu niniejszego postępowania, w tym zarzucanego oskarżonemu S. K. czynu zabronionego z art. 284 § 2 k.k.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci: dokumentów: z akt sprawy III K 1249/07, tj. umowy o pracę z 1.05.2003 r. (k. 30 – 33), umowy o pracę z 1.08.2003 r. (k. 35 – 38), zakresu obowiązków (k. 36, 39), aneksu (k. 29), zlecenia transportowego i oświadczenia (k. 24 – 25), oświadczenia W. F. (k. 27), protokołu oględzin miejsca wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 55 – 69), protokołu zatrzymania osoby (k. 71 – 72), protokołu przeszukania posesji (k. 78 – 82, 101 – 108), protokołu zajęcia mienia ruchomego (k. 85 – 87), zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej J. K. i K. K. (2) (k. 781), potwierdzenia zarejestrowania (...) s.c. (k. 781), dokumentacji wzorów toreb oraz ofert i projektów toreb jak również specyfikacji i parametrów (k. 428 – 438, k. 443-453), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

W świetle tak ukształtowanego materiału dowodowego, po dokonaniu jego oceny w oparciu o kryteria zawarte w art. 7 k.p.k. w ramach zarzucanego czynu Sąd uznał S. K. za winnego tego, że w okresie nie wcześniej niż od 1 maja 2003 r. do dnia 12 czerwca 2006 r. w W. przy ul. (...), będąc zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci toreb reklamowych o wartości ok. 833 zł w ten sposób, że będąc zobowiązanym do zwrotu pobranych ze Spółki (...) do celów promocyjnych opakowań nie dokonał ich zwrotu do w/w firmy. Przywłaszczenie polega na rozporządzeniu jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym z wykluczeniem osoby uprawnionej. Przestępstwo określone w art. 284 § 2 stanowi kwalifikowany typ przywłaszczenia. Przywłaszczenie rzeczy powierzonej zawiera w sobie dodatkowy element nadużycia przez sprawcę zaufania, jakim obdarzyła go osoba powierzająca mu swoją rzecz ruchomą. „ Powierzenie rzeczy ruchomej polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą sprawcy, z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (posiadaczowi) lub osobie posiadającej inne prawo do rzeczy. Powierzenie oznacza więc przeniesienie władztwa nad rzeczą z uprawnionego na sprawcę bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością, z jednoczesnym konkretnym oznaczeniem sposobu jego wykonywania przez osobę, której rzecz jest powierzana” (Komentarz do art. 284 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Zoll (red.), A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II). W ocenie Sądu oskarżony S. K. swoim zachowaniem zrealizował ustawowe znamiona występku przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci toreb reklamowych pobranych ze spółki (...), albowiem będąc osobą, której powierzono cudze mienie w celu jego przechowania, doskonale zdawał sobie sprawę, iż jego obowiązkiem po wezwaniu go do zwrotu toreb było ich niezwłoczne wydanie, zaś odmowa uczynienia tego była bezprawna i świadczyła o istnieniu u oskarżonego zamiaru określanego jako animus rem sibi habendi, tj. zamiaru powiększenia swego majątku kosztem majątku pokrzywdzonej spółki. Skoro przywłaszczeniem jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdująca się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób stanu swego posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich (tak wyrok SN z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, Lex Omega), to jest oczywiste, że oskarżony, który wbrew żądaniu właściciela nie zwrócił przechowywanego mienia, postępując z nim jak z własnym, dopuścił się przywłaszczenia powierzonej mu rzeczy ruchomej. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił dyspozycje art. 284 § 2 k.k. doprowadzając do skutku w postaci utraty przez pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o., powierzonego mienia w postaci przedmiotowych toreb reklamowych przeznaczonych do celów promocyjnych tej spółki o wartości ok. 833 zł. Bezsporne jest, iż brak reakcji ze strony oskarżonego na wezwania zwrotu rzeczy, potwierdza, że działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.

Sąd zmienił opis przypisanego czynu, uznając, że oskarżony dopuścił się go w okresie o nie wcześniej niż od dnia 1 maja 2003 r. do dnia 12 czerwca 2006 r., albowiem do tego dnia przedmiotowe torby znajdowały się w jego bezprawnym posiadaniu.

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował znaczną społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa wyrażającą się w godzeniu we własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, ponadto działanie z niskich pobudek, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował niekaralność oskarżonego S. K. na datę popełnienia przestępstwa objętego niniejszym postepowaniem (k. 908), a także niewielką wartość wyrządzonej szkody.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu S. K. karę 5 miesięcy pozbawienia wolności uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także za spełniającą wobec oskarżonego wychowawcze i zapobiegawcze cele, jak również za odpowiadającą społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Jednocześnie Sąd rozważył czy całokształt zebranych w toku sprawy okoliczności musi skutkować orzeczeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności czy też wystarczającym będzie jej orzeczenie z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem Sądu właściwości i warunki osobiste S. K. uzasadniają domniemanie, że mimo niewykonywania kary, będzie on przestrzegał w przyszłości porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Sąd uznał, iż S. K., pomimo jednokrotnej karalności w okresie po popełnieniu przestępstwa będącego przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu (w tej samej sprawie prowadzonej poprzednio pod sygn. III K 1249/07 w zakresie pozostałych zarzucanych czynów – wyrok – k. 791-792, 884), w chwili obecnej nie jest osobą zdemoralizowaną, w stosunku do której tylko orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności gwarantowałoby jego skuteczną resocjalizację i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa. Zdaniem Sądu sam fakt skazania powinien uświadomić oskarżonemu nieopłacalność naruszania norm porządku prawnego oraz konieczność, a zarazem nieuchronność poniesienia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwo. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż orzekanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w realiach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę niewielką wartość wyrządzonej szkody, a także fakt, że od czasu popełnienia czynu upłynęło ponad 10 lat, stanowiłoby rażącą i niewspółmierną dolegliwość i nie byłoby sprawiedliwe w odczuciu społecznym. Wyznaczony dwuletni okres warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności jest wystarczającym czasem dla sprawdzenia trafności pozytywnej prognozy w stosunku do oskarżonego.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. uznając, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia. O opłacie Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 2 ust.1 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).