Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2017 r. w S.

odwołania W. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 21 lutego 2017 r. Nr (...)

w sprawie W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu W. W. przysługuje prawo do emerytury od dnia 14 lutego 2017 roku.

Sygn. akt IV U 177/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 lutego 2016 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze odmówił W. W. prawa do emerytury wskazując, że ubezpieczony nie udowodnił, iż do dnia 1 stycznia 1999r. osiągnął 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych zaliczył ubezpieczonemu staż w wymiarze 11 lat, 5 miesięcy i 28 dni.

Odwołanie od w/w decyzji złożył W. W. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych powinien mu zostać zaliczony nieuwzględniony przez ZUS okres zatrudnienia w (...) w S. od 1 stycznia 1985 r. do 16 maja 1991 r. (odwołanie k. 1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 2-4).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony W. W. w dniu 14 lutego 2017 r. ukończył 60-ty rok życia. Wcześniej, bo w dniu 1 lutego 2017 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999r. W. W. udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat, 10 miesięcy i 22 dni, z czego okresy składkowe wynoszą 24 lata, 9 miesięcy i 19 dni, a okresy nieskładkowe 1 rok, 1 miesiąc i 3 dni. Ponadto organ rentowy ustalił, że do dnia 1 stycznia 1999r. ubezpieczony udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 11 lat, 5 miesięcy i 28 dni zamiast wymaganych 15 lat. Organ rentowy wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył pracy ubezpieczonego świadczonej w (...) w S. w przedziale czasowym od 1 stycznia 1985 r. do 16 maja 1991 r., ponieważ był on zatrudniony wówczas na dwóch różnych stanowiskach poza obszarem tego samego działu zarządzenia resortowego, co wyklucza, by wykonywał on pracę stale i w pełnym wymiarze dla danego stanowiska. Z uwagi na brak wymaganego ustawą stażu pracy w warunkach szczególnych decyzją z 21 lutego 2017 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury (decyzja k. 20 akt emerytalnych).

W spornym okresie od 1 stycznia 1985 r. do 16 maja 1991 r. W. W. pozostawał w zatrudnieniu w Fabryce (...) Zakładzie Produkcji (...) w S. (późn. (...) w S.). W zakładzie tym ubezpieczony świadczył pracę już od 22 sierpnia 1978 r. Od dnia 1 stycznia 1985 r. zgodnie z angażem powierzono ubezpieczonemu stanowisko ustawiacza na wydziale W-3, ale faktycznie wykonywał pracę operatora pras. Niniejszy wydział to wydział spawalniczo-montażowy. Na tym wydziale było gniazdo przegubów, gdzie znajdowała się tzw. tłocznia i odbywała się produkcja przegubów do zawieszenia samochodu marki F.. Na tłoczni pracowało 11-12 pras, i zgrzewarka. Ubezpieczony pracował faktycznie na tłoczni przy wykonywaniu pierwszej operacji jako operator pras. Praca polegał na tłoczeniu, przy użyciu pras, wytłoczek z kręgów taśmy metalowej, ich formowaniu i zgrzewaniu. Jedynie w razie awarii pras lub w wolne soboty, aby dorobić do wynagrodzenia ubezpieczony pracował jako operator zgrzewarki. Zasadniczo jednak W. W. wykonywał pracę przy pierwszym etapie produkcji przegubów, czyli przy tłoczeniu na pierwszej linii składającej się z rozwijaka, walców prostujących oraz prasy, zajmując się obsługą tych urządzeń.

Pracę na tym stanowisku ubezpieczony świadczył do 5 maja 1991 r., przy czym w dniach: od 10 kwietnia 1990 r. do 13 kwietnia 1990 r., od 16 lipca 1990 r. do 31 lipca 1990 r., 18 sierpnia 1990 r. oraz 25 września 1990 r. (łącznie 22 dni) przebywał na urlopie bezpłatnym. Od 6 maja 1991 r. powierzono ubezpieczonemu obowiązki zastępcze w Wydziale Sekcji Administracyjno-Socjalnej, a od 16 maja 1991 r. obowiązki robotnika magazynowego – sprzedawcy, w związku z zakończeniem produkcji samochodu marki F. i rozwiązaniem tłocznik przegubów (zeznania ubezpieczonego k. 20 akt sprawy, zeznania świadków: K. N., S. O. oraz C. O. k. 18v-19v akt sprawy, angaże płacowe i wnioski urlopowe- akta osobowe, świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 7 stycznia 2011 r. k. 10 akt emerytalnych)

Ubezpieczony złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa dnia 01.02.2017 r. (wniosek k. 2 akt emerytalnych).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. W. okazało się uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999r., osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art. 32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z §4 ust.1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w w/w wieku, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z §2 ust.1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy wymagało zbadania, czy ubezpieczony spełnia przesłankę wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało bowiem, że ubezpieczony osiągnął wymagany ustawą wiek z dniem 14 lutego 2017 r., złożył dnia 1 lutego 2017 r. wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa, oraz spełnił przesłankę „ogólnego” stażu pracy.

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe dało podstawy do ustalenia, że w okresie od 1 stycznia 1985 r. do 5 maja 1991 r. (z wyłączeniem okresów, w których ubezpieczony przebywał na urlopach bezpłatnych- łącznie 22 dni) ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył na wydziale W-3 pracę operatora prasy przy tłoczeniu z metalu przegubów do samochodów marki F.. Okoliczność ta jednoznacznie wynika z złożonych w toku procesu zeznań ubezpieczonego oraz świadków K. N., S. O. i C. O.. Świadkowie ci w spornym okresie byli pracownikami Fabryki (...) Zakład Produkcji (...) w S.. Podkreślić należy, iż świadek S. O. był wówczas mistrzem na wydziale W-3, a zatem był przełożonym ubezpieczonego. Zeznania przywołanych osób są logiczne i zbieżne, dlatego też w ocenie Sądu zasługują na wiarę i są przekonujące. Wymienione środki dowodowe pozwalają na przyjęcie, iż ubezpieczony pracował jako operator prasy, pomimo tego, że w dokumentacji pracowniczej wskazywano, jakoby zajmował on stanowisko ustawiacza. Świadek S. O. kategorycznie stwierdził, iż w spornym okresie ubezpieczony nie był ustawiaczem, gdyż funkcję tę pełniły inne, podane przez świadka z nazwiska osoby. Podobnie, świadek ten wykluczył, by ubezpieczony pełnił funkcję ustawiacza brygadzisty. Z uwagi na powyższe Sąd przyjął, iż w omawianym okresie ubezpieczony świadczył pracę operatora pras, która wpisuje się w pojęcie prac wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., w wykazie A, dziale III poz. 45 prac przy obsłudze agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi. Okoliczność tę potwierdza również przedłożone przez W. W., na etapie postępowania prowadzonego przez ZUS, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 7 stycznia 2011 r. (k. 10 emerytalnych). Jednocześnie, z zeznań przedstawionych wyżej osób wynika, iż wskazana praca była świadczona przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze. Na marginesie zaznaczyć należy, iż świadczona sporadycznie przez ubezpieczonego praca zgrzewacza, jest również zaliczana jako praca w warunkach szczególnych (wykaz A, dział XIV poz. 12). W związku z powyższym, nawet gdy ubezpieczony łączył w sytuacjach wyjątkowych pracę na stanowisku operatora pras, z pracą zgrzewacza na tym samym wydziale W-3 to jego praca nadal stanowiła pracę w warunkach szczególnych.

Podkreślić również należy, że przy kwalifikacji pracy jako pełnionej w warunkach szczególnych nie ma decydującego znaczenia nazwa stanowiska, ale rodzaj wykonywanych czynności, a w okolicznościach niniejszej sprawy dowodami z zeznań świadków ubezpieczony wykazał, iż faktycznie od 01.01.1985 r. do 5.05.1991 r. wykonywał pracę operatora pras.

Mając powyższe na uwadze Sąd zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia od 01.01.1985 r. do 5.05.1991 r. z wyłączeniem okresów, w których przebywał na urlopach bezpłatnych wymienionych w stanie faktycznym (22 dni) tj. zaliczono 6 lat, 3 miesiące i 13 dni. W związku z powyższym ubezpieczony na datę 1 stycznia 1999 r. spełnia przesłankę 15 lat pracy w warunkach szczególnych, gdyż wykazał 17 lat, 9 miesięcy i 11 dni stażu pracy w tych warunkach.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że W. W. przysługuje prawo do emerytury od 14 lutego 2017 r. tj. od uzyskania przez ubezpieczonego 60-ego roku życia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.