Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2017 r. w S.

odwołania J. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 6 lutego 2017 r. Nr (...)

w sprawie J. H.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu J. H. przysługuje prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2017 roku.

Sygn. akt IV U 185/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 6 lutego 2017 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił J. H. przyznania prawa do emerytury, wskazując, że ubezpieczony na datę 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy podał, iż w tej kategorii zatrudnienia ubezpieczony nie przepracował żadnego okresu.

Odwołanie od wyżej wymienionej decyzji złożył J. H. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do emerytury. W treści odwołania ubezpieczony wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych powinny zostać mu zaliczone okresy zatrudnienia w Wojskowej Administracji K. przy Jednostce Wojskowej Nr (...) w M.: od 2 listopada 1977 r. do 31 grudnia 1988 r. oraz od 1 stycznia 1989 r. do 23 maja 1998 r., kiedy to będąc zatrudnionym odpowiednio jako cieśla parkieciarz i cieśla budowlany, świadczył pracę cykliniarza i lakiernika ręcznego (odwołanie wraz z załącznikami k. 1-10).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację i stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz podając, iż ubezpieczony nie przedłoży świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych (k. 11-13).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. H. w dniu 7 lutego 2015 r. ukończył 60 lat.

W dniu 26 stycznia 2017 ubezpieczony złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniosek o przyznanie prawa do emerytury (wniosek k. 1-3v a. e.).

Na podstawie przedłożonych do wniosku dokumentów organ rentowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999 r. J. H. udowodnił staż ubezpieczeniowy w wymiarze 27 lat i 10 dni, z czego 25 lat, 9 miesięcy i 2 dni stanowią okresy składkowe, a 3 miesiące i 8 dni okresy nieskładkowe. ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie wykonywał w żadnym okresie pracy w warunkach szczególnych. Z uwagi na brak wymaganego ustawą stażu pracy w warunkach szczególnych, organ rentowy decyzją z 6 lutego 2017 r. odmówił ubezpieczonemu przyznania emerytury (decyzja k. 21 a. e.).

Ubezpieczony J. H. od dnia 2 listopada 1977 r. został zatrudniony w Wojskowej Administracji K. przy Jednostce Wojskowej Nr (...) w M. jako pracownik cywilny- cieśla parkieciarz. Ubezpieczony wchodził w skład grupy remontowo-budowlanej, która zajmowała się wykonywaniem remontów w mieszkaniach służbowych oraz w budynkach znajdujących się w jednostce wojskowej. W rzeczywistości praca ubezpieczonego polegała na cyklinowaniu i ręcznym lakierowaniu parkietów. Prace te J. H. wykonywał stale i w pełnym wymiarze, przez okres całego roku. Ubezpieczony, poza lakierowaniem i cyklinowaniem, nie wykonywał innych prac budowlano-remontowych. Pracę na przywołanym stanowisku ubezpieczony kontynuował do 31 grudnia 1988 r. Od 1 stycznia 1989 r. ubezpieczonemu powierzono stanowisko konserwatora ogólnobudowlanego, które zajmował do 19 sierpnia 1989 r. Pomimo zmiany nazwy stanowiska, zakres obowiązków przypisanych ubezpieczonemu nie uległ zmianie. Od 20 sierpnia 1989 r. ubezpieczony został zatrudniony na budowie eksportowej w (...). Do pracy w Jednostce Wojskowej w M. J. H. powrócił 16 lipca 1990 r., kiedy to został ponownie zatrudniony na stanowisku konserwatora ogólnobudowlanego. Pomimo takiego angażu J. H. nadal zajmował się cyklinowaniem i lakierowaniem parkietów. Pracę tę ubezpieczony kontynuował do 23 maja 1998 r. (zeznania ubezpieczonego k. 27 akt sprawy, zeznania świadków: W. C., K. H. oraz L. K. k.25v-26v akt sprawy, umowy o pracę k. 10 i 11 akt osobowych, zmiana angażu k. 36 akt osobowych, potwierdzenie powrotu do pracy k. 43 akt osobowych, świadectwo pracy k. 63 akt osobowych)

Ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych w okresach od 25 sierpnia 1980 r. do 31 sierpnia 1980 r. i od 20 sierpnia 1989 r. do 15 lipca 1990 r. (k. 21, 43 i 46 akt osobowych).

J. H. złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym na dochody budżetu państwa (wniosek k. 2 a. e.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. H. jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego przewidzianego w art.32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz osiągnęli okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, a także nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl przywołanego wyżej art.32 ust.1 i 4 ustawy pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, a w myśl przywołanego wyżej art.27 ustawy wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Stosownie do treści § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury w wyżej wymienionym wieku, jeżeli ma wymagany okres zatrudnienia (co najmniej 25 lat mężczyzna), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Ponadto zgodnie z § 2 ust. 1 przedmiotowego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było stwierdzenie, czy ubezpieczony legitymuje się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Poza sporem pozostawało, że ubezpieczony spełnił przesłankę „ogólnego” stażu pracy, ukończył wymagany wiek 60-ciu lat i jako członek otwartego funduszu emerytalnego, wniósł o przekazanie środków zgromadzonych w tym funduszu na dochody budżetu państwa.

Po przeprowadzonej analizie materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, Sąd stwierdził, że ubezpieczony posiada co najmniej 15-letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych. Do tej kategorii zatrudnienia zaliczyć bowiem należy okres zatrudnienia od 2 listopada 1977 r. do 23 maja 1998 r., z wyłączeniem okresów przebywania przez ubezpieczonego na urlopach bezpłatnych, tj. od 25 sierpnia 1980 r. do 31 sierpnia 1980 r. (7 dni) i od 20 sierpnia 1989 r. do 15 lipca 1990 r. (10 miesięcy i 26 dni). Łączny staż pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych wynosi zatem 19 lat, 7 miesięcy i 18 dni.

Sąd ustalił bowiem, iż pomimo różnych nazw stanowiska (cieśla parkieciarz, cieśla budowlany, konserwator ogólnobudowlany), J. H. przez cały okres zatrudnienia w Wojskowej Administracji K. przy Jednostce Wojskowej Nr (...) w M., świadczył pracę polegającą na cyklinowaniu oraz ręcznym lakierowaniu parkietów. Okoliczność ta bezsprzecznie wynika ze złożonych w sprawie zeznań ubezpieczonego oraz świadków W. C., K. H. oraz L. K.. Zeznania te są logiczne oraz spójne i dlatego zasługują na wiarę. Podkreślić należy, iż ostatni z przywołanych świadków, tj. L. K., pracował na tym samym stanowisku, co ubezpieczony w podobnym okresie. Świadek ten kategorycznie przedstawił rodzaj pracy wykonywanej przez J. H.. Z kolei pozostałe wymienione osoby były naocznymi świadkami pracy, którą świadczył ubezpieczony. Praca wykonywana przez ubezpieczonego jako wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy stanowi pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A, dziale V poz. 8 (prace cykliniarskie) oraz dziale XIV poz. 17 (lakierowanie ręczne nie zhermetyzowane) załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W tym miejscu podkreślić należy, iż decydujące znaczenie dla kwalifikacji zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych ma nie nazwa stanowiska, lecz rodzaj rzeczywiście świadczonej pracy, a zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań wymienionych powyżej świadków i ubezpieczonego wykazał, iż ubezpieczony faktycznie pracował przy cyklinowaniu i lakierowaniu parkietów.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że J. H. przysługuje prawo do emerytury od 1 stycznia 2017 r. tj. od miesiąca, w którym wystąpił o przyznanie spornego prawa.

W związku powyższym, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.