Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 maja 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał J. L., począwszy od dnia 1 czerwca 2016r., prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), , w miejsce pobieranej wcześniej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 maja 2016r., która nie stwierdziła u ubezpieczonej całkowitej niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności jest nadal osobą niezdolną do jakiejkolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast w myśl art. 61 – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonej powoduje nadal jej całkowitą niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny przemysłowej,

- neurologa,

- endokrynologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonej poniższe schorzenia :

- mózgowe porażenie dziecięce z prawostronnym niedowładem połowiczym i lewostronnie zaznaczonym zespołem pozapiramidowym z objawami dystonii po tej stronie,

- mikrogruczolaka przysadki – nieczynnego hormonalnie – obecnie stabilnego,\

- pierwotny brak miesiączki.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolność ta będzie trwała od chwili wstrzymania świadczenia, tj. od dnia 1 czerwca 2016r. przez 4 lata. Jako przyczynę tej niezdolności biegli wskazali stan ośrodkowego układu nerwowego. Biegli wyjaśnili, że w stanie zdrowia ubezpieczonej nie doszło do poprawy. U ubezpieczonej z wrodzonym mózgowym występuje istotny deficyt w badaniu neurologicznym, zespół pozapiramidowy z ruchami dystonicznym oraz zespół pozapiramidowy z ruchami dystonicznymi oraz zespół móżdżkowy a także kręcz karku ( leczony toksyna botulinową ).

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 16 - 17 akt ).

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń do opinii zgłoszonych przez organ rentowy, jak również wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej. Wspomniane zastrzeżenia sprowadzały się do stwierdzenia, że w ocenie Przewodniczącego Komisji ZUS opisane przez biegłych sądowych badania nie wskazują na nasilenie objawów uzasadniających całkowitą niezdolność do pracy, a stwierdzenie braku poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej nie ma dla sprawy znaczenia i sugerują stosowanie przez Sąd przepisów, które już nie obowiązują.

Odnosząc się do powyższych kwestii podniesionych przez ZUS należy stwierdzić, że w skład zespołu biegłych sądowych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonej, w tym specjalista neurolog oraz specjalista medycyny przemysłowej, natomiast specjalizacja lekarza – Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, na którego powołuje się organ rentowy w zastrzeżeniach, nie jest Sądowi znana, stąd też trudno ocenić na ile umotywowane w posiadanej wiedzy i doświadczeniu jest zakwestionowanie stanowiska wspomnianych biegłych. Przechodząc do opinii biegłych sądowych, w ocenie Sądu zasługiwała ona na pozytywną ocenę, została bowiem oparta nie tylko na specjalistycznej wiedzy i doświadczeniu, ale też na przeprowadzonych u ubezpieczonej badaniach i dokumentacji medycznej, a jej treść była jasna i logicznie uzasadniona. W wydanej opinii biegli wyjaśnili, że z uwagi na wstępujące u ubezpieczonej schorzenie neurologiczne i związane z nim dolegliwości, jest ona nadal całkowicie niezdolna do pracy, czyli nie jest zdolna do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Biegli podali też, że nie zgadzają się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, natomiast podzielają stanowisko Lekarza Orzecznika ZUS. Biegli odpowiadali przy tym na pytania Sądu zawarte w postanowienia z dnia 30 czerwca 2016r. – czy stan zdrowia czyni ubezpieczoną obecnie całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy, trwale – czy też okresowo i do kiedy niezdolność ta będzie trwała, czy w porównaniu z badaniami przeprowadzonymi poprzednio, stan zdrowia ubezpieczonej zmienił się, tzn. uległ poprawie, uzasadniającej stwierdzenie, że ubezpieczona jest obecnie częściowo niezdolna do pracy ? Czy może się nie zmienił lub uległ pogorzeniu uzasadniającemu stwierdzenie, że ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy ? Jak wynika z postawionych pytań, Sąd nie pozbawiał biegłych możliwości stwierdzenia u ubezpieczonej jedynie częściowej niezdolności do pracy, a nawet stwierdzenia, że odzyskała zdolność do pracy. Jednak biegli, po przeprowadzonych badaniach i zapoznaniu się z dokumentacja medyczną wyraźnie wskazali, że stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ poprawie i nadal powoduje u ubezpieczonej całkowitą niezdolność do pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, co organ rentowy, zatem miał on podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, czyli ustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz