Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Brzegu w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Juzwiszyn

Protokolant: st. sek. sąd. Monika Wcisło

W obecności oskarżyciela publicznego z PR Brzeg – nieobecny

Po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2017 r. w Brzegu

sprawy

J. S.

s. T. i E. z domu S.

ur. (...) w L.

oskarżonego o to, że:

W dniu 03 stycznia 2017r. w B. woj. (...), na ul. (...), prowadził na drodze publicznej samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...), pomimo decyzji Starosty B. nr (...) z dnia 10 grudnia 2010 r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii (...),

tj. o czyn z art. 180a kk

I.  uznaje oskarżonego J. S. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 180a kk i za to na podstawie art. 180a k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat,

III.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i opłatę w wysokości 120 zł .

Sygn. akt II K 57/17

UZASADNIENIE

Niniejsze uzasadnienie na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. ogranicza się do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu wobec złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku wyłącznie co do tej części.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Oskarżony J. S. stanął pod zarzutem tego, że w dniu 03 stycznia 2017r. w B. woj. (...), na ul. (...), prowadził na drodze publicznej samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...), pomimo decyzji Starosty B. nr (...) z dnia 10 grudnia 2010 r. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii (...), tj. o czyn z art. 180a k.k.

Wyrokiem nakazowym z dnia 19.04.2017 r. w sprawie sygn. akt (...) tut. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i na podstawie art. 180a k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 złotych.

Od powyższego wyroku sprzeciw wniósł Prokurator Prokuratury Rejonowy w Brzegu, zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary ograniczenia wolności i domagając się wymierzenia kary o wyższym stopniu dolegliwości.

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy w Brzegu uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego przestępstwa i wymierzył mu w oparciu o treść art. 180a k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, zawieszając warunkowo wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i opłatę w wysokości 120 zł .

Oskarżony J. S. posiada wyższe zawodowe- technik elektryk, prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga miesięczny dochód w wysokości ok. 3000 zł miesięcznie, nie posiada nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku większej wartości, był uprzednio karany, nie był leczony psychiatrycznie.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k.5-6,

karta karna - k. 10,

notatka o podejrzanym - k. 7.

Sąd zważył, co następuje.

Stan faktyczny sprawy wobec złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynów jako bezsporny nie wymaga uzasadnienia.

Wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego prowadzą zatem do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem popełnił przyjęty przez organ orzekający, a zarzucany oskarżonemu czyn stypizowany w treści art. 180a k.k.

Czyn stypizowany w art. 180a k.k. zagrożony jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Rozważając w zakresie rodzaju represji karnej, którą w przypadku oskarżonego J. S. należałoby zastosować, Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy zachodzą podstawy do orzeczenia wobec niego kary 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę w powyższym wymiarze, Sąd miał na uwadze dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary zawarte w dyspozycji art. 53 k.k. i art. 58 k.k. Baczył bowiem, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, z drugiej zaś strony by spełniła swoje cele wychowawcze w zakresie prewencji szczególnej oraz ogólnej. W przekonaniu Sądu, wymierzona kara adekwatna jest do stopnia zawinienia i ładunku społecznej szkodliwości, nie pozostając przy tym karą nadmiernie dotkliwą. Decydując się na wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności – stanowiącej swoistą ultima ratio, Sąd miał na względzie, iż oskarżony był już karany za czyn z art. 180a k.k., co oznacza, iż popełnienie tego występku nie miało jedynie charakteru incydentalnego. Ponadto, skoro oskarżonemu zostały cofnięte uprawnienia do prowadzenia pojazdów kat. B z uwagi na przekroczenie maksymalnej liczby punktów karnych, to należy uznać, iż w stopniu wysokim zagraża on dobru chronionemu przez normę z art. 180a k.k., jakim jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym. Oskarżony do chwili obecnej nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów, znajdując się dopiero w fazie ponownego zdobywania tych uprawnień, lecz mimo to zdecydował się on na ponowne naruszenie prawa. Taka postawa zaświadczy o jawnym lekceważeniu obowiązujących norm prawnych i zobowiązuje Sąd do wymierzenia surowszej aniżeli poprzednio represji karnej w postaci kary ograniczenia wolności, która nie odniosła oczekiwanego skutku i nie zapobiegła ponownemu popełnieniu przez oskarżonego czynu z art. 180a k.k. Oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się umyślnie, bowiem wiedział, że nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów, zdecydował się postąpić wbrew decyzji Starosty. Oceny tej nie zmienia podnoszona przez oskarżonego okoliczność, iż musiał jechać na teren budowy z uwagi na uraz jego pracownika. J. S. mógł dostać się w to miejsce w inny sposób aniżeli samodzielnie prowadząc pojazd mechaniczny.

Z drugiej strony Sąd miał na względzie przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie skruchy za swoje postępowanie, jak również fakt, iż oskarżony stara się odzyskać cofnięte uprawnienia do prowadzenia pojazdów kat. B. Stąd, w przekonaniu Sądu, oskarżony zasłużył na skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Niewątpliwie – zgodnie z art. 69 § 1 k.k., w realiach niniejszej sprawy spełnione zostały przesłanki formalne zastosowania tego środka probacji. Oskarżony bowiem w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności, wymierzona kara pozbawienia wolności nie przekracza 1 roku, zaś J. S. żałował swego postępowania, tłumacząc jego motywy, pracuje, co pozwala uznać, że popełnienie czynu z art. 180a k.k. nie wynikało z negatywnego nastawienia oskarżonego do obowiązującego porządku prawnego. W stosunku do oskarżonego można zatem postawić pozytywną prognozę kryminologiczną. Zdaniem Sądu, wystarczająca dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, będzie resocjalizacja J. S. w warunkach wolnościowych. Jednocześnie orzeczony wobec oskarżonego okres próby wynoszący 2 lata pozwoli zweryfikować, czy w istocie pozytywna prognoza kryminologiczna nie uległa dezaktualizacji w razie stwierdzenia ponownego wejścia w konflikt z prawem przez oskarżonego.

Biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu osiąga miesięczny dochód w wysokości ok. 3000 zł, Sąd obciążył J. S. kosztami procesu oraz wymierzył mu opłatę.