Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2017r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Witkowski

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania Z. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 31 marca 2017 r. (Nr (...) )

w sprawie Z. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje Z. L. prawo do emerytury od dnia 27 marca 2017 roku.

Sygn. akt IV U 282/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy Z. L. przyznania prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 poz. 887 ze zm.) w zw. z par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.) albowiem wnioskodawca nie wykazał na dzień 1 stycznia 1999 r. 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Od decyzji tej odwołanie złożył ubezpieczony Z. L., który wnosił o jej zmianę i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. Ubezpieczony argumentował, że w okresie od 1980 r. do 2013 r. był zatrudniony jako kierowca autobusu i na tę okoliczność wskazał świadków, którzy potwierdzą ten fakt.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie i powołał się na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony Z. L., ur. (...), złożył w dniu 16 marca 2017 r. wniosek do pozwanego Oddziału ZUS o przyznanie mu prawa do emerytury. Na podstawie załączonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony okres składkowy i nieskładkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wymiarze 26 lat, 3 miesięcy i 11 dni. Żadnego okresu zatrudnienia nie zaliczył do kategorii pracy w warunkach szczególnych. Ubezpieczony załączył zaświadczenie od pracodawcy, tj. Zespołu Szkół Centrum (...) w M. zaświadczenie, iż w okresie od 1 grudnia 1978 r. do 30 listopada 2013 r. był zatrudniony na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy. Pozwany ZUS uznał, iż zaświadczenie to nie spełnia warunku określonego w par. 2 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., gdyż okres zatrudnienia w tej kategorii powinien być potwierdzony w formie świadectwa pracy w szczególnych warunkach z powołaniem się na przepisy ustawowe i resortowe. W związku z powyższym, zaskarżoną decyzją z dnia 28 marca 2017 r., pozwany ZUS odmówił przyznania Z. L. prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy o FUS (k. 10 a. e.).

W toku postępowania odwoławczego ubezpieczony domagał się zaliczenia okresu zatrudnienia od 1 września 1979 r. w Zespole Szkół Rolniczych w M. na stanowisku kierowcy autobusu.

Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony zawarł w dniu 1 grudnia 1978 r. umowę o pracę z Zespołem Szkół Rolniczych w M. na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy (akta osobowe k. 4). Umowa o pracę wówczas zawarta nie określała jakiego pojazdu miał być kierowcą ubezpieczony. Kolejne dokumenty dotyczące zawierania umów, jak i dokumenty płacowe, również nie zawierały bliższego określenia charakteru pracy Z. L.. Na podstawie zeznań ubezpieczonego jak i świadków: S. B., W. G. i G. J., Sad ustalił, iż ubezpieczony od początku zatrudnienia wykonywał pracę kierowcy autobusu szkolnego. Zespół Szkół Rolniczych w M. był bardzo dużą placówką szkolną kształcącą młodzież nie tylko z terenu dawnego powiatu (...), ale również z innych części kraju. Było kilkadziesiąt klas o różnym profilu kształcenia (k. 16 zeznania G. J. zastępcy dyrektora kształcenia praktycznego). Charakter nauki wiązał się z tym, iż znaczna część zajęć miała charakter praktyczny i wiązało się to z wyjazdami do placówek związanych z rolnictwem. Młodzież dowożona była m. in. do (...) w M., a także do Zakładów (...), do Państwowych Ośrodków (...). Wyjazdy miały miejsce w każdy rok szkolny każdego dnia. Ubezpieczony Z. L. miał przydzielony autokar marki J. i każdego dnia o godz. 8 rano wyjeżdżał w trasę z młodzieżą do miejsca przeznaczenia. W późniejszych latach przydzielano mu innej marki autobusy (k. 15v zeznania ubezpieczonego). Oprócz ubezpieczonego zatrudnionych było dwóch kierowców, którzy jeździli innymi pojazdami związanymi z zaopatrzeniem (k. 16 zeznania S. B. i W. G.). Ze względu na dużą częstotliwość wyjazdów związanych z transportem młodzieży na praktyki do różnych placówek, a także na wycieczki szkolne, ubezpieczony nie wykonywał innego rodzaju pracy niż kierowca autobusu. W latach 90-tych ze względu na duże zapotrzebowanie na przejazdy młodzieży, autokarem jeździł również inny kierowca, S. B..

Sąd dał wiarę zeznaniom S. B. i W. G., którzy byli kierowcami zatrudnionymi od 1991 r. w przypadku S. B. i od 1978 r. w przypadku W. G.. Świadek G. J., który jak już nadmieniono, był zastępcą dyrektora do spraw zastępca praktycznego, od 1 sierpnia 1979 r. do 2002 r., jednoznacznie zeznał, iż ubezpieczony był wyłącznie kierowcą autobusu i woził młodzież na zajęcia. Zeznania wymienionych osób są spójne ze sobą i wzajemnie się uzupełniają. Dokumentacja zawarta w aktach osobowych wyłącznie odnosi się do wykonywania pracy przez ubezpieczonego w charakterze kierowcy. Zatem nie pozostaje w sprzeczności, z dowodami osobowymi, które, zdaniem Sądu, konkretyzują charakter pracy wnioskodawcy.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy przyjął, iż wnioskodawca Z. L. od 1 grudnia 1978 r. był kierowcą autobusu, którą to pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. Ten rodzaj pracy wymieniony jest w załączniku A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w dziale VIII poz. 2 wykazu.

W związku z powyższym Sąd uznał, iż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Zatem spełnił wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w wieku obniżonym w dacie ukończenia 60-tego roku życia wymienione w przepisach par. 2 ust. 1, par. 3 i par. 4 ust. 1 pkt 1 i 3 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w zw. z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o FUS.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy zmienił, na podstawie art. 477.14 par. 2 kpc, zaskarżoną decyzję i przyznał prawo do wnioskowanego świadczenia Z. L. od dnia 27 marca 2017 r.