Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2017 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania S. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 26 lipca 2016 r. nr (...)

o d d a l a o d w o ł a n i e

SSO Beata Łożyńska - Motyka

Sygn. akt IV U 1415/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lipca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887), odmówił S. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wobec niestwierdzenia niezdolności do pracy.

Od powyższej decyzji S. B. wniósł odwołanie, w którym domagał się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz zasądzenia od organu rentowego na rzecz skarżącego kosztów postepowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji odwołujący się zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na tym, że organ rentowy oparł zaskarżone orzeczenie na błędnej opinii komisji lekarskiej ZUS.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. B. urodził się (...) Z zawodu jest monterem kadłubów okrętowych. W okresie aktywności zawodowej skarżący pracował jako maszynista zespołu ds. produkcji mas bitumicznych, robotnik drogowy, pracownik budowlany, brukarz, monter instalacji sanitarnych, a ostatnio jako konserwator- pracownik gospodarczy. Wnioskodawca pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 2 września 2013 r. do 31 lipca 2016 r.

W maju 2016 r. odwołujący się złożył w ZUS wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik po zbadaniu wnioskodawcy rozpoznał u niego chorobę wieńcową stabilną, przebyty zawał serca ściany bocznej w czerwcu 2012 r., stan po PTCA OMI z wszczepieniem stentu, stan po embolektomii tętnicy udowej, podkolanowej prawej w czerwcu 2012 r. oraz przebytą gruźlicę płuc. Orzeczeniem z 1 lipca 2016 r. uznał skarżącego za zdolnego do pracy. Od powyższego orzeczenia odwołujący się złożył sprzeciw. Komisja lekarska po zbadaniu wnioskodawcy nie znalazła podstaw do uznania go za niezdolnego do pracy. Jak wskazała w uzasadnieniu orzeczenia, zespół rozpoznanych i leczonych schorzeń, zarówno w zakresie układu krążenia, jak i pozostałych układów narządów nie skutkuje obecnie naruszeniem sprawności organizmu, mogącym powodować istotne ograniczenie zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. (dow: akta rentowe).

Celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia odwołującego się oraz stopnia niezdolności do pracy, Sąd zobowiązał wnioskodawcę do przedłożenia dokumentacji z placówek służby zdrowia, w których się leczy, a następnie dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: kardiologa, chirurga naczyniowego i nefrologa.

Biegli po zbadaniu odwołującego się oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną rozpoznali u niego: chorobę niedokrwienną serca stabilną, przebyty zawał serca z implantacją stentu do gałęzi brzeżnej, przewlekłą chorobę nerek w stadium G2, miażdżycę tętnic kończyn dolnych, przewlekłe niedokrwienie podudzia prawego, stan po trombektomii tętnicy udowej powierzchownej prawej oraz przebytą gruźlicę w wywiadzie. W świetle rozpoznanych schorzeń, a przede wszystkim stopnia ich nasilenie, biegli nie znaleźli podstaw do uznania skarżącego za niezdolnego do pracy po dniu 31 lipca 2016 r. W uzasadnieniu opinii biegli podnieśli, że odwołujący się cierpi na szereg przewlekłych schorzeń, związanych z miażdżycą układu sercowo-naczyniowego, które aktualnie przebiegają stabilnie. Wnioskodawca nie zgłasza typowych dolegliwości dławicowych, próba wysiłkowa ograniczona objawami chromania przestankowego jest ujemna, a echo serca nie stwierdza nowych odcinkowych zaburzeń kurczliwości mięśnia sercowego. Również istniejąca miażdżyca tętnic kończyn dolnych na tym etapie zaawansowania, nie stanowi przeciwwskazania do podjęcia pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Odwołujący się nie wymaga leczenia nefrologicznego. (dow: opinia biegłych k. 22-23).

Skarżący nie zgodził się z wnioskami biegłych, wniósł zastrzeżenia, domagając się dopuszczenia dowodu z opinii nowego zespołu biegłych. ( pismo procesowe k. 38-40)

Sąd uwzględnił wniosek dowodowy i postanowieniem z dnia 25 stycznia 2017 r. (k.47) dopuścił dowód z opinii nowego zespołu biegłych chirurga naczyniowego, kardiologa i urologa.

Biegli chirurg naczyniowy i urolog nie znaleźli podstaw do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy z powodu rozpoznanych schorzeń. Jak wskazali w uzasadnieniu opinii, miażdżyca tętnic kończyn dolnych i jej stopień zaawansowania wymaga dalszego leczenie farmakologicznego, dietetycznego, higienicznego trybu życia i ciągłej rehabilitacji w postaci codziennych długich marszów. Nie powoduje jednak niezdolności do pracy. ( dow: opinia biegłych k. 57-59)

Również biegły kardiolog, po zbadaniu wnioskodawcy oraz zapoznaniu się z dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia, uznał skarżącego za zdolnego do pracy. Jak podkreślił w swej opinii uwzględnił:

- stabilny przebieg choroby niedokrwiennej serca. Od czasu zawału serca w 2012 r. odwołujący się nie wymagał dodatkowych hospitalizacji z powodu schorzeń układu sercowo-naczyniowego, w dokumentacji medycznej bez wzmianek o okresach niestabilności wieńcowej,

- wynik aktualnego badania echo serca (30.06.2016 r.). W badaniu echo serca nie stwierdza się nowych zaburzeń kurczliwości, opisywana EF obecnie wynosi 52% ( poprzednio 50-53%). Jako normę przyjmuje się EF powyżej 50-55% , zależnie od opracowania.

- wynik próby wysiłkowej (24.09.2015 r. ). Próba wysiłkowa wykazała dobrą tolerancję wysiłku 7 Mets ( jako dobrą tolerancję wysiłku przyjmuje się wynik 7-10 Mets, powyżej 10 Mets jako doskonałą, poniżej 7 Mets jako umiarkowaną). Podczas próby nie stwierdzono istotnych zmian ST, jak wynika z opisy wnioskodawca nie zgłaszał dolegliwości bólowych.

- stan kliniczny badanego. Obecnie nie stwierdza się jawnych objawów niewydolności serca ( bez obrzęków obwodowych i cech zastoju nad polami płucnymi).

- wywiad. Wnioskodawca nie zgłasza nasilonych objawów choroby niedokrwiennej serca, a zgłaszane przez niego dolegliwości są niecharakterystyczne. Jak podkreślił biegły, obecnie skarżący jest stabilny krążeniowo i oddechowo i nie stwierdza się kardiologicznych przeciwwskazań do pracy zawodowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. (dow: opinia kardiologa k. 70- 73).

W piśmie procesowym z dnia 5 czerwca 2017 r. skarżący zgłosił zastrzeżenia do opinii, wnioskując o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych. ( pismo k. 83-85)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 102 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887 ze zm.) prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki świadczenie przyznano. Stosownie zaś do treści art. 61 prawo do renty przysługuje, gdy ponowna niezdolność do pracy powstanie w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do świadczenia rentowego.

Odwołujący się pobierał świadczenie rentowe do 31 lipca 2016 r. Zatem warunkiem przyznania renty na dalszy okres, było ustalenie, że wnioskodawca jest po wymienionym wyżej dniu nadal niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. (art.12 ust.3).

Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego jednoznacznie wynika, że wnioskodawca obecnie nie jest niezdolny do pracy. Niewątpliwie cierpi na rozpoznane u niego liczne schorzenia, jednakże stopień zaawansowania tych schorzeń w aktualnym stanie nie ogranicza istotnie zdolności do pracy, zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli w swych opiniach podkreślili, że ani występujące u odwołującego się schorzenia układu sercowo-naczyniowego, układu krążenia, jak też pozostałych narządów, które niewątpliwie wymagają systematycznego leczenia, nie powodują niezdolności do pracy.

Sąd w pełni podzielił opinie biegłych lekarzy, bowiem są one rzeczowe. Biegli wnikliwie analizują rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia. Udzielili odpowiedzi na postawione przez Sąd pytania. Stanowisko biegłych zawarte w opiniach jest należycie i w sposób przekonujący uzasadnione. Stopień naruszenia sprawności organizmu odwołującego się oceniały dwa zespoły biegłych lekarzy, specjalistów w dziedzinach odpowiadających jego schorzeniom. Oba zespoły biegłych w sposób jednoznaczny, a przy tym zbieżny, oceniły aktualny stan zdrowia wnioskodawcy, nie znajdując podstaw do uznania go za nadal niezdolnego do pracy.

Należy jednocześnie podnieść, że subiektywne przekonanie odwołującego się o jego niezdolności do pracy nie może uzasadniać uwzględnienia odwołania, skoro opinie biegłych lekarzy sądowych w jednoznaczny sposób wykluczyły istnienie niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. Skarżący w swoich zastrzeżeniach do opinii podkreślał, że schorzenia na które cierpi, mogą się tylko nasilać, nie mogą one zostać wyleczone. Ta okoliczność nie jest jednak sama w sobie wystarczająca do uwzględnienia odwołania. Należy bowiem podkreślić, że o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz stopień ich nasilenia, mający wpływ na naruszenie sprawności organizmu w odniesieniu do możliwości wykonywania pracy. Do powyższego dodać trzeba, że Sąd dokonuje oceny stopnia niezdolności do pracy na moment wydania decyzji. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Podnieść nadto należy, że jeżeli przesłanką rozstrzygnięcia o niezdolności do pracy i związanym z tym uprawnieniu do świadczenia z ubezpieczenia społecznego jest stan zdrowia ubezpieczonego, to sąd nie jest władny oceniać tej okoliczności samodzielnie, ponieważ jej ustalenie wymaga wiadomości specjalnych. W takim przypadku powinien zasięgnąć opinii biegłego lekarza określonej specjalności (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 3 listopada 2009 r., I UK 138/09, z 15 września 2009 r., II UK 1/09, z 3 września 2009 r., III UK 30/09, z 14 maja 2009 r., II UK 211/08). Stan zdrowia osoby ubezpieczonej bezsprzecznie jest okolicznością, dla której ustalenia, niezbędne są wiadomości specjalne w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., wymagające udziału w procesie biegłych lekarzy sądowych. Kluczowa dla tego rodzaju spraw okoliczność stanu zdrowia oraz związana z nim niezdolność do pracy - w przypadku sporu co do tej okoliczności - nie może być ustalana przez sąd samodzielnie lub wyłącznie na podstawie innych dowodów zgłaszanych przez strony postępowania, takich jak dokumenty, zeznania świadków, wyjaśnienia stron, oględziny (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 18 czerwca 2015 r., III AUa 1776/14). Jak już bowiem wyżej wskazano ustalenie przez Sąd, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy może nastąpić wyłącznie w oparciu o opinię biegłych, którzy dokonują tej oceny w oparciu o przedmiotowe badanie oraz dokumentację lekarską z przebiegu leczenia. Niewątpliwie skarżący cierpi na rozpoznane u niego dolegliwości, które utrudniają mu nie tylko podjęcie pracy, lecz także codzienne funkcjonowanie, jednakże stopień nasilenia tych dolegliwości nie powoduje niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W ocenie Sądu, zarzuty złożone przez wnioskodawcę do opinii biegłych stanowią ogólną polemikę z wyrażonym przez biegłych stanowiskiem i są wynikiem jedynie jednostronnej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego. Z tych powodów Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych, gdyż uznał opinie za wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy. Skoro biegli w sposób przekonywujący uzasadnili wnioski końcowe, to w ocenie Sądu, nie ma potrzeby dalszego kontynuowania postępowania dowodowego, albowiem sprawa została dostatecznie wyjaśniona do merytorycznego rozstrzygnięcia. Podkreślić również należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Sąd rozpoznający sprawę nie jest zobowiązany do tego, aby dopuszczać dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania jak strona. Potrzeba powołania innego biegłego powinna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.02.2003 r. sygn. akt V CKN 1622/00, LEX nr 141384).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa. Odwołujący nie spełnia przesłanek do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, dlatego też na podstawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie.