Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Biskupcu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. w B.

sprawy z powództwa P. Ś.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powódki P. Ś. kwotę 4 200,00 zł (cztery tysiące dwieście złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza pozwanego na rzecz powódki kwotę 1427,00 zł (tysiąc czterysta dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Biskupcu kwotę 146,85 zł (sto czterdzieści sześć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych w całości kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powódka P. Ś. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 4200,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powództwa wskazała, iż w dniu 6 września 2015 roku w miejscowości R. doszło do zdarzenia, w którym kierujący A. (...) o nr rej. (...) nie zachowując bezpiecznej odległości między pojazdami uderzył w tył pojazdu V. (...) o nr rej. (...). Poszkodowaną w ww. zdarzeniu była powódka - pasażerka V. (...), która podczas uderzenia z innym pojazdem doznała: skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu głowy, ogólnych potłuczeń ciała oraz stresu pourazowego. Pojazd sprawcy zdarzenia posiadał ubezpieczenie w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...), co czyni pozwanego obowiązanym do naprawienia szkody wyrządzonej powódce. Pozwany przyjął odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie. Po zgłoszeniu roszczeń na etapie postępowania przedsądowego pozwany decyzją z dnia 14 kwietnia 2016 roku przyznał na rzecz poszkodowanej z tytułu zadośćuczynienie za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia kwotę 800,00 zł (pozew k. 2-6).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, że kwestionuje przedmiotowe roszczenie powódki co do wysokości. W ocenie pozwanej roszczenie powódki w zakresie przyznania dalszego zadośćuczynienia w kwocie 4200,00 złotych za krzywdę doznaną w wyniku wypadku z 6 września 2015 r. nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na to, że krzywda powódki została w całości zrekompensowana zadośćuczynieniem przyznanym w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 800,00 złotych, która to kwota odpowiada wysokości kwot zasądzonych w podobnych sprawach. W ocenie pozwanego doznane przez powódkę obrażenia miały charakter powierzchowny, przemijający i nie spowodowały trwałego uszczerbku. Na etapie postępowania likwidacyjnego na zlecenie pozwanej zostały wykonane opinie medyczne przez lekarzy specjalistów z zakresu ortopedii, radiologii i neurologii. Nadto pozwany podniósł, iż na etapie postępowania likwidacyjnego określono procentowy uszczerbek powódki w wysokości 0% (odpowiedź na pozew k. 41-42v.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 6 września 2015 roku P. Ś. wraz z ojcem R. Ś. i matką W. Ś. wracała samochodem ok. godz. 20:00 od swojej babci. Pojazd marki V. (...) nr rej (...) prowadził jej ojciec, matka siedziała z przodu na miejscu pasażera, zaś powódka siedziała z tyłu zajmując miejsce na środku. W miejscowości R. doszło do zdarzenia drogowego spowodowanego przez kierującego samochodem marki A. (...) o nr rej. (...), który nie zachowując bezpiecznej odległości między pojazdami uderzył w tył pojazdu, którym poruszała się powódka z rodzicami.

Kierujący pojazdem A. (...) zbiegł z miejsca zdarzenia, jednakże na skutek uderzenia utracił tablicę rejestracyjna, co pozwoliło Policji na ustalenie właściciela pojazdu i firmy, w której pojazd był ubezpieczony.

Pojazd sprawcy zdarzenia posiadał ubezpieczenie w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w W..

P. Ś. bezpośrednio po wypadku odczuwała ból głowy i kręgosłupa. Pogotowie nie było wzywane na miejsce zdarzenia. Powódka po powrocie do domu przyjęła środek przeciwbólowy i zasnęła. Następnego dnia w dalszym ciągu źle się czuła, zwymiotowała. Dlatego 7 września 2015 r. zgłosiła się do Szpitala (...) w B., gdzie po przeprowadzeniu stosownych badań stwierdzono skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, uraz głowy, ogólne potłuczenia, a także stres pourazowy.

P. Ś. zalecono dalsze leczenie zachowawcze w (...) w B., a także noszenie przez 7 tygodni kołnierza ortopedycznego typu S., mającego uniemożliwić gwałtowne poruszanie szyją, które mogłoby narazić powódkę na ból i powikłania, a także wskazano by zachowała oszczędny trybu życia i ograniczenia aktywności fizycznej. Kołnierz ortopedyczny ograniczał ruchy P. Ś..

Pomimo stosowania się do zaleceń lekarza, zażywania farmakologicznych środków przeciwbólowych, dolegliwości związane z bólem kręgosłupa, głowy i szyi były i nadal są okresowo odczuwalne przez P. Ś.. P. Ś. miała problemy z przespaniem nocy, co źle wpływało na jej samopoczucie. Nadto w wyniku dolegliwości nie mogła wykonywać wielu czynności dnia życia codziennego m.in. sprzątania, robienia zakupów. Powódka stała się bardziej nerwowa, ponieważ przy wykonywaniu różnych czynności zmuszona była prosić o pomoc najbliższych. Od czasu zdarzenia powódka przyjmuje leki uspokajające przepisywane przez psychiatrę. Doznane przez poszkodowaną obrażenia stanowiły ogólne osłabienie jej sprawności fizycznej oraz psychicznej. Nie może jeździć na rowerze, choć wcześniej lubiła aktywnie w ten sposób spędzać czas.

Aktualnie P. Ś. pracuje w sklepie (...) w O. jako kasjerka, jednakże w czasie wykonywanej pracy odczuwa ból kręgosłupa, nie może wykonywać wszystkich czynności należących do jej obowiązków.

Siedemnaście lat wcześniej śmierć w wypadku komunikacyjnym poniosła siostra powódki, co dodatkowo spowodowało u niej poczucie wzmożonego lęku. Obecnie P. Ś. miewa obniżony nastrój i zaburzenia snu. Boi się jazdy samochodem.

(dowód: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z 06/09/2015 r. k. 10, k. 11; karta informacyjna k. 25, k. 26-27; zeznania W. Ś. k. 68-70, zeznania powódki P. Ś. k. 117-121)

P. – Oddział (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w L. w dniu 14 kwietnia 2016 r. przyznał i wpłacił P. Ś. kwotę 800 złotych tytułem zadośćuczynienia.

(dowód: decyzja k.. 12)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sąd powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Żadna ze stron nie kwestionowała odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia. Sporna w przedmiotowej sprawie była ocena zakresu obrażeń jakich doznała powódka na skutek omawianego zdarzenia oraz ich wpływ jej obecny stan zdrowia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dokumenty przedłożone przez strony, dokumenty znajdujące się w aktach szkody oraz zeznania świadka i powódki.

Sąd nie odmówił wiarygodności zeznaniom złożonym przez świadka W. Ś. na okoliczność zdarzenia z dnia 6 września 2015 r., jego skutków, wpływu na stan zdrowia powódki, przebiegu leczenia. Sąd miał na uwadze, że świadek wraz z powódką pozostają w stosunkach rodzinnych, jednakże w ocenie Sądu więzy te nie miały wpływu na treść złożonych zeznań. Twierdzenia świadka były spójne, zasadniczo korelowały z zeznaniami powódki i były zgodne z zebranym materiałem dowodowym.

Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania powódki. Opisywała ona swój stan zdrowia po wypadku, zaś relacje te korespondowały ze zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności z dokumentacją medyczną, jak również z zeznaniami świadka. P. Ś. nie ukrywała również faktu, że trudno znosiła całe to zdarzenie pod względem psychicznym z uwagi na śmierć siostry, która miała miejsce w wypadku samochodowym i że te wspomnienia wróciły.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.p.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo, jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (§ 2 art. 444 k.c.).

Ponadto, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 k.c.).

Kryteria wyznaczające wysokość zadośćuczynienia, o którym mowa w
art. 445 § 1 k.c. mają niewątpliwie charakter ocenny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowało się stanowisko, zgodnie z którym przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z dnia 6 czerwca 2003 r., IV CKN 213/01).

Za oczywiste należy także uznać, że jednym z kryteriów określających "odpowiedniość" zadośćuczynienia jest jego kompensacyjny charakter (por. m.in. wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00), musi więc ono przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy utrzymaniu jej jednak w rozsądnych granicach.

Zadośćuczynienie jest przede wszystkim środkiem rekompensaty krzywdy. Ten
kompensacyjny cel zadośćuczynienia ma polegać, zgodnie z językowym znaczeniem, na - z
natury rzeczy niedoskonałym - wynagrodzeniu krzywdy przez zaspokojenie w większym
zakresie potrzeb poszkodowanego. W tym celu poszkodowany powinien otrzymać od osoby
odpowiedzialnej za szkodę sumę pieniężną o tyle w konkretnych okolicznościach
odpowiednią, ażeby mógł za jej pomocą zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy
i odzyskać równowagę psychiczną. Nie ma natomiast w art. 445 k.c. podstaw do żądania
zasądzenia sumy pieniężnej w takiej wysokości, aby nie tylko stanowiła ona tak rozumiane
zadośćuczynienie, ale ponadto jeszcze - ze względu na swą wysokość - realizowała funkcję
represji majątkowej (uchwała SN z dnia 08.12.1973 r., sygn. III CZP 37/73, OSNC
(...)).

Decydujące znaczenie mają rzutujące na rozmiar krzywdy okoliczności, takie jak stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzeń ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość ( wyrok SN z 10.10.1967r., ICR 224/67, wyrok SN z dnia 09.11.2007r., V CSK 245/07) Przepis art. 445 § 1 k.c. nie uzależnia możności dochodzenia zadośćuczynienia od doznania poważnych obrażeń czy też poważnego uszczerbku na zdrowiu (wyrok SN z dnia 15.01.1974r. sygn. akt I CR 792/73). W świetle ugruntowanej linii orzecznictwa, należy zdecydowanie podkreślić fakt, iż ustalony stopień utraty zdrowia w żadnym razie nie jest równoznaczny z rozmiarem krzywdy i wielkości należnego zadośćuczynienia (wyrok SN z dnia 05.1 0.2005r., I PK 47105), zaś trwałość skutków uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia nie stanowi przesłanki żądania ochrony na podstawie art. 445 § 1 k.c. ( wyrok SN z dnia 05.05.1967r., (...) 118/67). Wysokość zadośćuczynienia powinna odpowiadać wielkości ustalonej krzywdy, ponieważ w przybliżeniu świadczenie stanowić ma ekwiwalent utraconych dóbr.

Zdaniem Sądu rozmiar doznanej krzywdy przez powódkę w związku z wypadkiem w dniu 6 września 2015 r. należało ocenić na łączną kwotę 5000,00 zł.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej, że powódka na skutek omawianego zdarzenia doznała obrażeń o charakterze powierzchownym, przemijającym, które nie spowodowały trwałego uszczerbku, następstwa wypadku w ocenie Sądu były o wiele poważniejsze.

Oceniając rozmiar i wysokość doznanej przez powódkę krzywdy w sensie fizycznym, to niewątpliwie doszło do urazów kręgosłupa. Powódka doznała skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, co skutkowało zespołem bólowym tego odcinka kręgosłupa oraz dolegliwościami bólowymi głowy. W skutek tego zdarzenia lekarz zalecił jej noszenie kołnierza ortopedycznego przez 7 tygodni. Powódka ponadto przyjmowała leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne..

Oceniając rozmiar i wysokość doznanej przez powódkę krzywdy w zakresie psychologicznym wskazać należy, że bezpośrednio po wypadku P. Ś. cierpiała na bezsenność, odczuwała i odczuwa lęk przed jazdą samochodem, a myśli związane z wypadkiem nadal do niej wracają. Jej zły stan zarówno fizyczny jak i psychiczny pogłębia fakt, iż kilkanaście lat temu w wypadku komunikacyjnym zginęła jej siostra. W wyniku obrażeń P. Ś. była zmuszona ograniczyć swoją aktywność fizyczną, z każdą nawet błahą rzeczą musiała zwracać się o pomoc najbliższych, co także negatywnie wpłynęło na jej kondycję psychiczną. Obecnie miewa obniżony nastrój i zaburzenia snu. Boi się jazdy samochodem. Powódka stała się apatyczna, lękliwa. Na wiele rzeczy nie ma ochoty. Uporczywie nawracają myśli związane z wypadkiem, co skutkuje obniżeniem nastroju. Ma problemy ze snem, przyjmuje środki uspokajające.

Mając na względzie przytoczone powyżej okoliczności, Sąd uznał, że kwota łączna 5000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, wliczając w to świadczenie wypłacone przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego, jest kwotą niewygórowaną i odpowiednią w rozumieniu art. 445 k.c.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji orzeczenia.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. przyjmując pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2010 r. (IICSK 434/09, niepubl.), wedle którego zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego. Od tej chwili zatem biegnie termin naliczania odsetek za opóźnienie. Powódka wezwała pozwanego do zapłaty. Pozwany 14 kwietnia 2016 r. wydał decyzję i wypłacił powódce kwotę 800,00 zł, odmawiając uwzględnienia żądania w pozostałej części. Zatem w ocenie Sądu 15 kwietnia 2016 r. roszczenie powódki wobec pozwanego stało się wymagalne i dlatego od tej daty zasądzono odsetki.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Zasądzona od strony pozwanej na rzecz powódki kwota 1427,00 zł, stanowi celowe w rozumieniu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. koszty procesu poniesione przez powódkę celem obrony jej praw, na które składały się kwota 210 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 1200 zł tytułem należnej opłaty za czynności pełnomocnika będącego radcą prawnym oraz kwota 17 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wysokość stawki zastępstwa procesowego pełnomocnika powódki znajduje uzasadnienie w § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) w zw. z § 2 rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Ponadto Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 146,85 zł tytułem nieuiszczonych wydatków w sprawie na podstawie art. art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. nr 167, poz. 1398 ze zm.).